น้องชาย

ไดมอนด์

ติ่งต่อง.......ติ่งต่อง.......ติ่งต่อง.....

เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น

“ใครมาแต่เช้าล่ะเนี้ย” เสียงแม่ผมพูดขึ้น

“เดี๋ยวผมไปดูให้ครับ”

ผมกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในครัว นาน น๊าน ผมจะได้กลับมานอนบ้านสักที ที่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านเนี้ยไม่ใช่ว่าผมเที่ยวเถลไถลนะครับ เพราะว่าผมมีงานมีการทำต่างหาก ผมเป็นศิลปินของค่ายเพลง LayMusic ปีนี้เป็นทองของผมล่ะครับ ทัวร์คอนเสิร์ตตลอด ก็อย่างว่า คนมันกำลังฮอตแล้วผมก็กำลังสนุกกับงานของตังเองด้วย ตอนนี้ผมอยู่ในช่วงพักผ่อน ทางค่ายเห็นว่าผมลุยงานมาตลอดก็เลยให้พักเป็นเวลาหนึ่งเดือน

ผมเดินออกมาหน้าบ้านเพื่อดูว่าใครมา

“อ้าว...นึกว่าใคร พี่มิโน่นี่เอง หวัดดีครับ” ผมกล่าวทักทาย

“หวัดดี หายหน้าหายตาไปนานเลยนะ”

“คนหล่อก็งี้แหละครับ ไม่ค่อยได้เจอตัวง่ายหรอก” ผมตอบแล้วก็ส่งยิ้มกวนๆ ไปให้พี่มิโน่

“คร๊าบบบ...พ่อรูปหล่อ” พี่มิโน่แขวะผม

“แล้วพี่มีไร มากดกริ่งหน้าบ้านเค้าแต่เช้าเนี้ย” ผมถาม

“ก็มารับพี่สาวเราไปเรียนไง” พี่มิโน่ตอบ

“อ๋อ..แต่ว่าวันนี้พี่ไลลาไม่ไปเรียนนะ เห็นว่าไม่สบาย” ผมบอก

“อ้าว..แล้วไลลาเป็นไรมากไหม” พี่มิโน่ถามแสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน

“นี่แม่กำลังทำข้าวต้มให้ เดี๋ยวผมจะขึ้นไปดูอยู่” ผมเห็นพี่มิโน่มองขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านสีหน้าเป็นกังวน

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดี๋ยวผมดูแลเอง” ผมบอก

“งั้นฝากแทคแคร์แทนเค้าด้วยนะ” พี่มิโน่บอก พร้อมกับทำหน้าให้ดูน่ารัก

“ขนลุกครับ” ผมบอกพร้อมกับเอามือลูบแขน พี่มิโน่ยืนขำกร๊ากทันที

“เออๆ ดูแลไลลาดีๆล่ะ” พี่มิโน่บอก

“นั้นพี่สาวผมป่ะ ก็ต้องพิเศษอยู่แล้ว” ผมหมายความอย่างที่พูดจริงๆ เพราะเรามีกันแค่สองคนพี่น้องนี่นา

“งั้นพี่ไปเรียนล่ะ ฝากบอกไลลาด้วย..ว่าหายเร็วๆ อยากเจอหน้าใจจะขาดแล้ว” พี่มิโน่บอก

“คร๊าบบบบบ” พี่มิโน่เดินมาตบบ่าผมเบาๆ สองทีแล้วก็เดินขึ้นรถไป

“ใครมาเหรอลูก” แม่ถามขึ้นเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาในบ้าน

“พี่มิโน่นะครับ จะมารับพี่ไลลาไปเรียน” ผมตอบแม่

“น่ารักจริงๆ มิโน่เนี้ย คอยเป็นห่วงเป็นใยไลลาตลอด โชคดีของไลลาที่มีเพื่อนที่ดีอย่างมิโน่” แม่ผมชม

ก็แง่แหละพวกเขาเป็นแฟนกันนิ แต่ก็ไม่มีใครรู้หรอกนอกจากผม

“ข้าวต้มเสร็จยังล่ะคุณ ผมจะได้เอาไปให้ลูก” พ่อถามแม่

“เสร็จแล้วค่ะ เตรียมใส่ถาดพร้อมกับยาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว"

“เดี่ยวผมเอาไปให้พี่ไลลาเองครับ ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้คุยกับพี่เลย” ผมบอกพ่อ

“งั้นก็ฝากด้วยนะ พ่อจะไปทำงานล่ะ” พ่อบอก ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ

ก็อกๆ ๆ

“พี่ไลลา แม่ให้เอาข้าวต้มมาให้” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...ไม่ใช่ล่ะ...

“งั้นมอนด์เข้าไปล่ะน๊า” ผมถือวิสาสระเปิดประตูเข้าไปโดยที่ไม่รอคำอนุญาติจากเจ้าของห้อง ผมกวาดสายตามองไปทั่วห้องก็เจอพี่สาวนอนคลุ่มโปรงอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา

“หายใจออกไหมนั้น” ผมยืนหัวเราะพี่สาวตัวเองที่นอนห่มผ้าคลุ่มโปรงเหมือนเด็กๆ เล่นซ่อนหา ผมเดินไปที่โต๊ะข้างเตียงนอนเพื่อวางถาดข้าวลงบนโต๊ะ แล้วก็นั่งลงข้างๆ พี่สาว

“พี่ไลลาลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อน เดี๋ยวค่อยนอนต่อ” ผมบอกพร้อมกับเอื้อมมือไปเขย่าตัวพี่สาวเล็กน้อย

“พี่ไม่หิว” เสียงตอบอู้อี้อยู่ใต้ผ้าห่ม

“ไม่หิวก็ต้องกิน” สิ่งที่ตอบกลับมาคือ...เงียบ...

“พี่ไลลา” ผมดึงผ้าห่มที่พี่ไลลาคลุ่มโปรงอยู่ออก ทันทีที่ดึงผ้าห่มออก.....

“นี่ป้าเป็นใครเนี้ย มาอยู่ในห้องพี่สาวคนสวยของผมได้ไง” ผมแกล้งทำหน้าหวอสุดขีด

“ไม่ตลก ไดมอนด์” พี่ไลลาทำหน้ามุ่ยทันที

“อ้าว...พี่ไลลาเองหรอเนี้ย นึกว่ายัยป้าที่ไหน ฮ่าๆ ๆ ๆ” ผมอดขำไม่ได้ ก็ตอนนี้ใบหน้าของพี่ไลลาบวมตึ่ง ตาก็บวมตูบแดงด้วย เหมือนคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ใจจริงผมตกใจมากเลยแต่ก็อยากเล่นตลกให้พี่ขำเผื่อจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

“แล้วเป็นอะไร ทำไมถึงได้ตาบวมเป่งขนาดนี้” ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ไม่มีอะไร..” พี่ไลลาตอบ โกหกไม่เนียนเลยพี่สาวผมเนี้ย เห็นอยู่ว่าต้องมีอะไรแน่ๆ

ผมจับพี่ไลลาหันหน้ามามองผมตรงๆ

“เล่ามา” ผมจ้องหน้าพี่สาวอย่างคาดคั้น แต่ก็ยังนิ่งอยู่.. ผมถอนหายใจยาวๆ หนึ่งที

“มอนด์เป็นน้องพี่นะ เราก็มีกันอยู่แค่นี้ มีอะไรก็บอกมาดิ ไม่งั้นมีงอนครับ” ผมพูดทีเล่นทีจริงกับพี่เพื่อจะช่วยให้พี่ไลลาผ่อนคลายได้ แต่แล้วพี่ไลลากลับก้มหน้าลง มือก็กำผ้าห่มแน่นจนสั่น ผมรีบกุมมือพี่สาวไว้ มันคงหนักมากสินะถึงได้ร้องไห้จนตาบวมขนาดนี้ พี่ไลลาเงยหน้าขึ้นมองผมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ผมตกใจรีบดึงพี่เข้ามากอดพี่ไลลาร้องไห้อย่างหนักจนตัวสั่นทั่ม เสียงสะอื้นปานจะขาดใจ อะไรเนี้ย นี่มันเรื่องอะไรกันถึงได้ทำให้พี่ไลลาเสียใจขนาดนี้ ผมกอดพี่ไลลาไว้แน่นพร้อมกับลูบหลังอย่างปลอบโยน

“โอ๋ๆ ๆ เค้าอยู่นี้แล้ว อย่าร้องน๊าคนดีของมอนด์” ผมพูดปลอบหวังให้พี่มีอารมณ์ขัน แต่พี่ไลลากลับยิ่งกอดผมแน่นกว่าเดิมอีก ตอนนี้เสื้อสีขาวของผมบริเวณหน้าอกเปี้ยกหมดแล้ว

“งั้นก็ร้องออกมาเถอะ...ให้น้ำตามันหมดๆ ไปจะได้ไม่ต้องร้องอีก” ผมลูบผมยาวเสวยของพี่สาวเบาๆ

“พี่ควรทำไงดี อึก..อือ..ไดมอนด์” พี่ไลลาถามผม

“พี่ต้องบอกมอนด์ก่อน..ว่าพี่เป็นอะไร” พี่ไลลาเงยหน้าขึ้นมามองผม ตอนนี้ใบหน้าสวยแปดเปือนไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากบางค่อยๆ ขยับเล่าเรื่องราวสุดสะเทือนใจให้ผมฟัง สงสารพี่จังเหะ.. ถ้าผมเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ก็ไปไม่เป็นเหมือนกันแหละ แฟนกับเพื่อน หึ้ย... คิดแล้วขนลุก

“ผมเชื่อว่า...ถ้าพวกพี่สองคนรักกันจริง ต่อให้อุปสรรคมันหนักแค่ไหนพวกพี่ก็ต้องผ่านมันไปให้ได้” จากที่ได้คุยกับพี่มิโน่เมื่อเช้าพี่มิโน่ก็ดูปกติและยิ่งพอรู้ว่าพี่ไลลาไม่สบายพี่มิโน่ก็แสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด มันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไรถ้าพี่มิโน่จะนอกใจพี่ไลลา ผมคิดว่านะ ก็คงจะเป็นสันดานของผู้ชายทั่วๆ ไปนั่นแหละ แม้แต่ผมเองก็เหอะ มันก็ต้องมีบางล่ะน่า ที่บางเวลาอยากจะผ่อนคลายหรืออารมณ์มันพาไป ยิ่งผู้หญิงยินยอมไม่ว่าอะไรแล้วด้วย ใครจะอดใจไหว..จริงไหม.. แต่ว่าพี่มิโน่ก็พลาดเองตรงที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนพี่ไลลา