บทที่ 109 : งานจับมือ

สองร่างชายหญิงโผล่พ้นออกมาจากห้องเก็บของซอมซ่อแห่งหนึ่ง ลักษณะมันเหมือนกับโรงนาที่มีตู้ล็อคเกอร์ขนาดย่อม ๆ ที่แม่บ้านมักจะเอาไม้กวาด ไม้ถูพื้น ผ้าขี้ริ้ว ฯลฯ สารพัดสิ่งอย่างมาโยนยัดไว้ ประกายแสงสีแดงสว่างโพลง ในเมื่อมันเป็นประตูเหมือนกันจะบานไหน ๆ ในอลาลัสขอแค่มีตัวอย่างดินก็วาร์ปไปได้ทั้งนั้น

.

แล้วสิ่งแรกที่ทั้งคู่ทำก็คือการสูดลมหายใจ เอาออกซิเจนบริสุทธิ์เข้าไปให้เต็มปอด อยู่ใต้ดินมานานบวกกับโดนดองอยู่ในที่มืดซะนานมีโอกาสก็เลยต้องตุนเอาไว้ก่อน หลังจากนั้นจึงเริ่มหลุบสายตาลงมอง ก่อนจะพะวงไปกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าโดยเฉพาะเจฟเฟอร์ที่ไม่เคยรู้จักเทศกาล "Kobetsu Akushu Kai" มาก่อน

.

เขาพบว่าตัวเองนั้นยืนอยู่ ณ จุดกึ่งกลางของทางขึ้นภูเขา บนยอดสุดน่าจะเป็นศาลเจ้าเพราะเห็นมีซุ้มประตูไม้สีแดงทาฐานสีดำตั้งตระหง่านอยู่ ภาษาญี่ปุ่นน่าจะเรียกมันว่า "เสาโทริอิ" ล่ะมั้ง เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจนักเพราะเสาแบบนี้ถูกทำลายย่อยยับไปหมดแล้วตั้งแต่เมื่อครั้งสงครามนิวเคลียร์ สาเหตุใดถึงมาปรากฏอยู่ที่อลาลัสได้เขาเองก็ไม่ทราบ แต่ที่น่าจะทราบคือบริเวณของการจัดเทศกาลต้องอยู่บนศาลเจ้าแห่งนี้เป็นแน่

.

ผู้คนออกันแน่นราวกับตลาดนัด เสียงเจื้อยแจ้วดังระงมไล่หลังลงมาเป็นทอด ๆ ตามแนวบันได กลายเป็นแถวตอนเรียงหนึ่งที่สวยที่สุดแล้วเท่าที่เจฟเฟอร์เคยเห็นมา แต่ไม่ใช่ในแง่ของความเป็นระเบียบนะ หากแต่เป็นเพราะทั้งแถวตั้งแต่หัวยันท้ายแม่งมีแต่ผู้หญิงล้วน ๆ เลยต่างหาก! ใช่เขาคือผู้ชายคนเดียว และด้วยเหตุผลของความปลอดภัยองค์หญิงนาตาชาจึงใช้ฝ่ามือผลักอกเข้าให้

.

"ผลั๊กกก!"

.

"เฮ๊ย! อะไรองค์หญิงผลักผมเพื่อ?"

.

"ชู่ววว.. เงียบค่ะเบา ๆ เข้าไปข้างในก่อน ไม่เห็นหรือไงมองไม่ออกเหรอว่าพวกพลเมืองเพศหญิงมีท่าทางแปลก ๆ !"

.

"หือ?"

.

เห็นจะจริงอย่างที่เธอบอก เพราะเมื่อลองสังเกตดูดี ๆ แล้วพวกหล่อนก็พากันหันมาทางทิศที่เจฟเฟอร์อยู่จริง ๆ กลิ่นสาปของเพศชายคงลอยไปเตะจมูกเข้า พวกชาวเมืองก็เลยดูกระหืดกระหายไปกับความเงี่ยนมากกว่าปกติ มันหนักกว่าตอนที่เจฟเฟอร์ลงมายังดินแดนแห่งนี้ใหม่ ๆ ผนวกรวมเข้ากับการตายของนักโทษชายในสวนสาธารณะที่เป็นข่าวคึกโครม ผลก็เลยออกมาอย่างที่เห็น

.

เจฟเฟอร์ตายแน่หากยังคงยืนเด่นเป็นสุภาพบุรุษอยู่เช่นนี้ ต่อให้ควยเขาจะใหญ่ย้ำค้ำโลก แต่ก็คงสู้ความละโมบอยากโม๊คของผู้หญิงที่เบื่อการตีฉิ่งไม่ไหว สุดท้ายก็เลยต้องยอมโดนผลักเข้าไปในห้องเก็บของตามเดิม และระหว่างที่บานประตูกำลังแง้มปิด สายลับหนุ่มก็ได้ตะโกนสวนออกมา

.

"แล้วองค์หญิงล่ะครับ? ท่านเองก็เป็นที่ต้องการตัวนะ?"

.

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ! ฉันตัดเซ็นเซอร์ติดตามตัวออกแล้ว"

"แล้วก็..!"

.

"ตรึม!"

กระแทกบานประตูเข้าไปแนบสนิทเสียงดังสนั่น ต่อด้วยการรวบผมสีทองรัดขดเป็นจุก บุคลิกขององค์หญิงก็เลยกลายเป็นสาวห้าวขึ้นมาในทันใด ยากนักที่ใครต่อใครจะมองออก

.

"โอเคเรียบร้อยล่ะ! ทีนี้คุณพอจะหาอะไรในนั้นปิดบังหน้าตาได้ไหม? แบบปลอมตัว? หรือเอาอะไรมาทา ๆ ให้มันไม่เหมือนผู้ชายก็ได้"

.

"เอ่อ.. ได้ครับผมจะลองดู"

.

.

จวบจนเวลาผ่านไปพักใหญ่ สายลับชายก็เหมือนกับเดินออกมาจากขวดแชมพูแทนที่จะเป็นห้องเก็บของ เขาก้าวเท้าออกมาพร้อมกับผมตรงยาวสลวยสีดำขลับ มีน้ำหนักจัดทรงง่าย ซึ่งต่างจากผมรองทรงเปิดข้างอันเดอร์คัทเมื่อตอนเก่าก่อนราวฟ้ากับเหว มิหนำซ้ำยังแอ็ดว๊านซ์ขึ้นไปอีกขั้นด้วยการเดินกระตุ้งกระติ้งแอ็คติ้งเล่นเสียง

.

"ไงย๊ะ! พอใช้ได้ไหม?"

.

ภาพของคฑาชายผู้มีโครงสร้างใหญ่หุ่นสูงชะลูดกลายเป็นอดีต บัดนี้จริตจะก้านเจ้าตัวไม่ต่างจากเด็กนั่งดริงค์สะดีดสะดิ้งตูดบิดตูดงอ เสริมภาพลักษณ์ด้วยทรงผมหน้าม้าที่ทำขึ้นจากพรมเช็ดเท้ากับผ้าถูพื้น อ่านไม่ผิดหรอกเพราะเขาสร้างมันขึ้นจากผ้าเช็ดตีนจริง ๆ

.

ด้วยความที่ในห้องมีแต่อุปกรณ์ทำความสะอาด หยิบอะไรได้ก็เลยต้องใช้ไปก่อนหวยก็เลยไปออกที่ไม้ม็อบ เจฟเฟอร์สังเกตเห็นความเป็นริ้ว ๆ เส้น ๆ ของมัน เขาก็เลยดึงออกมาแล้วก็เอาไปมัดรวมเข้ากับเศษด้ายจากพรมเช็ดเท้า เขาปรับเลเซอร์จากปลายนิ้วให้เส้นมันเล็กที่สุด แล้วก็ยิง จิ้ว ๆ ๆ ! ถี่ ๆ ซอย ๆ ๆ ผ้าที่ถืออยู่ก็เลยปลิวไสวขาดริ้วกลายเป็นเส้นเล็ก ๆ จนคล้ายกับเส้นผม

.

หลังจากนั้นก็ใช้ควันและเศษขี้เถ้าที่ตนเคย Drain เก็บไว้มาใช้ทำสี ถึงมันจะเคยเป็น Material สำหรับการคลาฟท์ลูกกระสุนควันก็เถอะ แต่กับสถานการณ์เช่นนี้ก็นับว่าเจฟเฟอร์แก้ไขสถานการณ์ได้ดีในระดับหนึ่ง ทำให้ได้ออกมาเป็นวิกผมแบบแฮนด์เมดที่โคตรจะสมบูรณ์แบบ

.

"ทำไมย๊ะองค์หญิง ฉันทำขนาดนี้ยังไม่เนียนพออีกหรอ! หรือจะให้ฉันเปิดจู๋โชว์ด้วย! , เช๊อะ!"

.

เสียงเองก็เช่นกัน เจฟเฟอร์ไม่ได้มีเครื่องแปลงเสียงรูปหูกระต่ายแบบโคนันฝังอยู่ในลำคอหรอก แต่สาเหตุที่เขาดัดเสียงเป็นผู้หญิงได้ก็เพราะเจ้าตัวเคยเป็นแก๊งค์คอลเซ็นเตอร์มาก่อน ไมได้เป็นโจรนะอย่าเข้าใจผิด! แต่แค่เคยได้รับมอบหมายจากบอสให้แฝงตัวเข้าไปหยุดอาชญากรรมทำนองนี้มาแล้วหนหนึ่ง เนื่องจากในตอนนั้นมีแนวโน้มว่ากลุ่มผู้ก่อเหตุจะสร้างความเสียหายด้านการคลังให้แก่ยอร์คชินในวงกว้าง

.

ซึ่งเขาเองก็คงไม่คิดหรอกว่าจะได้งัด Skill นี้ออกมาใช้อีกครั้ง เหตุผลนั้นไร้สาระเกินไป ทำเพื่อไม่ให้ตัวเองโดนปล้ำเนี่ยะนะรู้ถึงไหนอายถึงนั่น แม้แต่องค์หญิงยังกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

.

" ฮ่ะ , ฮ่า , ฮ่า , ฮ่า , ฮ่า"

.

"หยุดเดี๋ยวนี้นะองค์หญิง เดี๋ยวคนเห็นพิรุธ!"

"ฉันทำครั้งนี้ครั้งเดียวย่ะ ยังไงก็ดีกว่าถูกขังอยู่ในห้องเก็บของโสโครก แหวะ! กลิ่นเหม็นอย่างกับห้องส้วม!"

.

"อือ ๆ เข้าใจ ๆ ! "

"ฮ่ะ , ฮ่า , ฮ่า แต่มันก็ขำจริง ๆ นี่นา ฉันไม่คิดว่าคุณจะลงทุนขนาดนี้ แล้วทีนี้จะให้ฉันเรียกคุณว่าอะไรดีล่ะ "จิฟฟานี่" หรอ?"

"ฮ่ะ , ฮ่า , ฮ่า , ฮ่า"

.

"ย่ะ! อยากจะเรียกอะไรก็เชิญเถอะ แต่นมฉันใหญ่กว่านมเธอแค่นี้จบ!"

หลุบสายตาลงเย้ยหยันเล็กน้อย พลางแอ่นอกบิดเอวแล้วเอาสันมือมาป้อง ๆ เป็นโค้ง ๆ ตรงหน้าอก

.

.

บอกแล้วว่าอย่าให้จิฟฟานี่เอาคืน เรื่องจิกกัดหล่อนไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้ว ด้วยคำพูดสั้น ๆ แต่ทำให้องค์หญิงถึงกับชาไปทั้งตัว ชาตินี้เธอคงไม่มีวันได้ผัวเมื่อเหลือเต้านมเท่าหัวลูกเกด!