บทที่ 118 : ก้าวสู่งานเทศกาลจับมือ (18+)

ประกายฟรุ้งฟริ้งผสมม่านควันแตกกระจายคล้ายกับกากเพชร กัดฟันกรามงับเข้าไปก็หาได้มีรสชาติสาบโชยของดุ้นควยไม่ ส้มส้มข้างเติ่งงงเป็นไก่ตาแตก หล่อนทำได้เพียงคุกเข่าเชยคางแล้วก็รีบกุลีกุจอไปคว้าเอาเสื้อผ้าของตัวเองมาคลุมร่างไว้พอหลวม ๆ ก่อนจะเริ่มมองไปรอบ ๆ สลับกับตะโกนเรียกพี่คะ.. พี่ขา.. พี่หายไปไหน? ออกมามิหยุดหย่อน

.

แต่ก็เท่านั้นเพราะทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม จากการสังเกตในเบื้องต้นส้มส้มพบว่าป่าไม้ , ต้นหญ้า , ก้อนหินหรือแม้แต่ดินโคลนที่เธอนอนคุดคู้เล่นชู้กับผู้ชาย ตอนนี้ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง มีก็แค่คนของเธอกับบัตรจับมือเท่านั้นที่หายไป พอลองสำรวจป่าในจุดอื่นดูประกายฟรุ้งฟริ้งระยิบระยับกับหมอกขาวก็พร่าเข้ามาในตาเธออีก เธอเห็นทุกอย่างขาวกระจ่างใสราวกับเดินวนอยู่ในดงจักแร้ของพรีเซ็นเตอร์ครีมกำจัดขน มันเหมือนกับเป็นภาพฝันมากกว่าจะเป็นภาพจริง

.

"นี่เรากำลังฝันอยู่หรอ?"

สาวเจ้าคิดในใจ

.

ระหว่างนั้นก็ใช่ฝ่ามือเรียวสอดลอดเข้าไปใต้กางเกงตัวเอง ใช้แท่งนิ้วสอดแหย่เข้าไปในโพรงสวรรค์ แหวกม่านไหมที่เคยเป็นฐานที่มั่นแห่งพรหมจรรย์แล้วขยี้ ๆ ๆ ๆ !

.

"ซีดดดดดด.. อ่าาาาาา!.. เยสสสสส!"

"ก็เสียวอยู่นี่นา.. รู้สึกตัวอยู่.. งั้นก็แปลว่านี่คือความจริงสิ!?"

.

"ป๊อก!"

ตวัดนิ้วโผล่พ้นขอบถ้ำ น้ำเงี่ยนสีใสกระฉอกล้น

.

"คิดถึงพี่เขาจังเลยอ่ะ ทำไมนะทำไมกัน? ทำไมพี่เขาถึงทิ้งเราไป?"

.

ส้มส้มหลับตาลงคล้ายกับคนอฐิษฐาน ปากเธอขมุบขมิบพึมพำอยู่ตลอดเวลา ในทุกท่วงท่าแม้แต่กลิ่นกายของเขาเธอก็จำได้แม่น ใจเธอรานรนเหมือนคนเสียสติ ทุกย่างก้าวที่เสาะหาในป่าขมุกขมัวมีแต่เจฟเฟอร์เพียงเท่านั้น กับผู้ชายที่เย็ดเธอจนเสร็จไปถึง 4 น้ำ! เขาเพียงแค่ต้องการบัตรจับมืออย่างงั้นเหรอ เขาเห็นเธอเป็นแค่ของเล่นชั่วคราวที่หลงเข้ามาในป่าตรงนี้ใช่หรือไม่

.

และแล้วเหตุการณ์อันน่าอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น

.

"ฟุบ!!!"

.

เจฟเฟอร์ปรากฏตัวอย่างกระทันหันที่ด้านหลัง! โอ้แม่เจ้า! ริมฝีปากบางอันคมคายประกบดูดลงที่ซอกคอเสียงดังด๊วบบบ! ต่อด้วยการลากลิ้นเลียลงมาจนถึงหัวไหล่ ละเมียดละไมคลึงฝ่ามือดุนถันยอดหน้าอก เค้นสองเต้าให้จมยุบลงไปตามแรงกดอันสมประสงค์พิศวาสราคี

.

แม้นไม่มองส้มส้มก็จำกลิ่นเขาได้ เธอตัวอ่อนลงพับย้วยเป็นกระดาษเช็ดก้น ดีใจจังดีใจเหลือเกินที่จะได้สนุกกันอีกยก ตะขอกางเกงถูกปลดออกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คือควยแข็ง ๆ แม่งแทงเข้าใส่จากทางด้านหลังตับ ๆ ๆ ๆ จนตัวสั่นตัวโยน!

.

"พี่กลับมาแล้ว..ว..ว..ว , อ่ะ! , อ่ะ! , อ่ะ!, อ่ะ! , อ่ะ!"

.

"แค่คิดถึงพี่ก็จะกลับมา..า..า.. , อ่ะ! , อ่ะ! , อ่ะ!"

.

"ง...งั้น...เหรอ...คะ...เยสสสสส , อ่ะ! , อ่ะ! , อ่ะ! , อ่ะ!"

.

ร่างบางพลิกตัวหันหน้าเข้าหาบ้าง เธอร่อนสะโพกกระแทกสวนกลับคืนไปเช่นกัน ทำเอาร่างหนาของเจฟเฟอร์เซถลาซวนเซไปชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ เขายังคงเงียบและยิ้มหวานสวนทางกับส้มส้มที่ยื่นมือขึ้นไปคว้ากิ่งไม้ขนาดเหมาะมือได้กิ่งหนึ่ง กระชับมันจนแน่น! แล้วก็โน้มเอวเหวียงง่ามก้นโถมทั้งตัวใส่แท่งควยด้วยกำลังสูงสุด! หนักสุดในสามโลก!

.

"ตับ! , ตับ! , ตับ! , ตับ! , ตับ! , ตับ! , ตับ! , ตับ!"

.

"ครื้นนนนน!!! , ครื้นนนนนน!!!"

.

ใบไม้สั่นไหวตัวต้นสั่นเอนประหนึ่งสึนามิเข้า ยังไม่เท่าน้ำหีที่ฉีดออกมาจากกลีบร่อง มันกระเฉาะซ่านเซ็นแตกลงมาเต็มใส่ขาอ่อน

.

"จึกกกกก! , พรวดดดด!!!"

.

"หนูเสร็จอีกแล้ว.. รอบที่ห้าแล้ว.. , แฮ่ก ๆ , แฮ่ก ๆ "

.

"เอ๋???"

.

"อะไรอ่ะ! หายไปอีกแล้ว???"

.

ซวยซ้ำซวยซ้อนแล้วก็เป็นอีกครั้งที่เธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์อึ้งแดกเช่นนี้ เจฟเฟอร์ตัวแตกสลายกลายเป็นสะเก็ดละอองอีกรอบ เขาเป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เย็ดแล้วหาย! ทำส้มส้มเสร็จแล้วก็ช่ิงตลอด! ราวกับว่าชีวิตของเด็กสาวจะต้องติดลูปวนอยู่แบบนี้ตลอดไป!

.

พูดก็พูดเถอะว่าป่ารกชัฎทางลัดที่ใช้เชื่อมสถานีขนส่งทางท่อ กับปากทางขึ้นศาลเจ้าแห่งนี้แม่งได้กลายเป็นสถานกักกันให้ส้มส้มเดินวนอยู่ในดงความเงี่ยนไปเป็นที่เรียบร้อย เธอผู้น่าสงสารต้องเย็ดกับเจฟเฟอร์ซ้ำอยู่แบบนี้เป็นแสนเป็นล้านครั้งมิรู้จบ! จนกว่าจะรู้ตัวว่าควรจะหยุดเงี่ยนได้สักทีนั่นแหละ กับดักที่ล้อไปกับกลไกของสมองที่ชื่อว่า "ความทรงจำผันแปลง" ถึงจะคลายลง

.

มันเป็นวิชาลับที่พัฒนาขึ้นโดยหมอยูมิโกะ ถูกออกแบบมาให้สายลับระดับสูงขององค์กร Parallel ใช้ แต่กับตอนนี้ที่ปิเก้ตายห่าไปนานแล้ว! คนที่จะใช้ท่านี้ได้จึงเหลือแค่เจฟเฟอร์กับเฟอร์นันโด (สายลับอีกคนที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีบทให้โผล่มาอีกตอนไหน?)

.

.

ตัดภาพกลับออกมาที่โลกภายนอก ห่างออกไปทิศตะวันตกเฉียงใต้ราว 70 เมตร กอหญ้าที่เคยใช้เป็นที่กำบังกายและซุ่มดูอยู่ก็เริ่มสั่นไหว องค์หญิงนาตาชาสะดุ้งโหยงหงายหลังล้มตึง ความสงสัยใคร่รู้ทำให้พระองค์อดใจไม่อยู่ เสียงร้องครางลั่นป่าขนาดนั้นใครไม่อยากดูก็ปัญญาอ่อนแล้วล่ะ เพราะงั้นก็เลยต้องกระเถิบร่างเข้าไปใกล้ ๆ จะได้ถ้ำมองได้ถนัด ๆ

.

แต่ทว่าจู่ ๆ เจฟเฟอร์ที่อาสาไปหาบัตรจับมือก็กระโจนพรวดทะลุผ่านกอหญ้าเข้ามา ปลายตีนเขาเตะเข้าปลายคางอันสอดรู้สอดเห็นเข้าเต็ม ๆ ! สารรูปขององค์หญิงก็เลยออกมาในลักษณะดังกล่าว

.

"อูยยยย..เจ็บ ๆ ๆ เจ็บชะมัด! ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ยะคุณเจฟ!?"

.

"โทษ ๆ องค์หญิงผมตื่นเต้นไปหน่อย ไม่รู้ว่าทำกับเด็กนั่นมากไปรึเปล่า แต่ยังไงก็ได้บัตรจับมือมาแล้วล่ะนะ นี่ไง! รับไปสิ!"

ยิ้มแป้นหวานแหวว เจฟเฟอร์แย้มมุมปากขึ้นพูด

.

บัตรสีชมพูอมฟ้ามีรูปท่านราชาเด็มบ้าบายิ้มแป้นชู 2 นิ้ว จำนวน 2 ใบถูกรับมาโดยละม่อม องค์หญิงมองมันแล้วก็ปลดปลงต่อชีวิต ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะต้องมาลำบากลำบนถึงเพียงนี้ เพียงเพื่อที่จะขึ้นไปจับมือกับพ่อตัวเอง แต่แผนก็คือแผนล่ะนะถ้าไม่ทำแบบนี้ก็จะหาทางเข้าไปสืบข้อมูลในวังไม่ได้ พระองค์ก็เลยพยักหน้าตอบเจฟเฟอร์ไป

.

"อืม..ใช่ค่ะ! บัตรนี้เป็นของแท้แน่นอน! แค่นี้เราก็ผ่านเกทประตูกับยามหญิงไปได้แล้ว"

"ว่าแต่คุณเถอะ! ไหวไหมคุณเจฟ? มือคุณแบบมัน? , อี๋!!!"

.

"อ๋อ..นี่เหรอ?"

"แค่นิ้วครับ.. ไม่ใช่ทั้งมือ.. แต่ก็หนักอยู่"

.

ดึงเอาแขนตัวเองที่ไพร่ซ่อนไว้ด้านหลังขึ้นมาโชว์ และต่อไปนี้คือเรื่องจริงไม่ได้เสแสร้ง เมื่อนิ้วชี้ที่เจฟเฟอร์ใช้ยิงกระสุนต่าง ๆ ใส่ผู้คนมานับต่อนัก บัดนี้แม่งได้ไหม้เกรียมเป็นตอตะโกไปซะแล้ว ปลายเล็บฉีกขาดเป็นแฉก บาดแผลปริลากยาวลงมาเป็นทางจรดถึงข้อมือ เผยให้เห็นเส้นใยออปติกไฟเบอร์กับแผงวงจรขดลวดทองแดงมากมายที่พันรวมกันเป็นเนื้อเดียวกับกระดูก ตรงมุมข้อศอกมีลิ่มเลือดแดงสดหยดไหล มันไม่ใช่เลือดซิงจากหีสด ๆ ของส้มส้ม หากแต่เกิดจากผลข้างเคียงหลังการใช้กระสุน "ทรงจำผันแปลง" อันเป็นกระบวนท่าลับ!

.

ผลข้างเคียงนั้นอันตรายมาก คนในองค์กรจึงไม่นิยมใช้เท่าไหร่หากไม่จำเป็น ต่อให้มันจะใช่เล่นงานเหยื่อได้ผลดีแค่ไหนแต่สิ่งที่ทอนกลับมาก็คือความเจ็บปวดอันแสนทรมานที่ผู้ใช้ตัองรับไว้เอง

.

กัดกรามพูด เจฟเฟอร์เก็บอาการสุด ๆ

.

"ไม่เป็นไรน่ะองค์หญิงไม่ต้องตกใจไป ขาดทั้งแขนผมก็เจอมาแล้ว เท่านี้ผมเอาอยู่ผมคอนโทรลมันได้"

.

"หึย.. ไม่จริงน่า!"

"แบบว่า..? มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่? กับน้องเค้าด้วย? พวกคุณสองคนไปทำอะไรกันมา?"

.

ว่าแล้วเจฟเฟอร์ก็ฉุดมือองค์หญิงให้ลุกขึ้น อธิบายไปก็เมื่อยปากก็เลยจะพาไปดูให้เห็นกับตาซะเลยว่าอิทธิฤทธิ์ของกระสุน "ความทรงจำผันแปร" นั้นมากมายขนาดไหน ณ ชายป่าใกล้กับทางออกติดกับทางขึ้นศาลเจ้า เจฟเฟอร์ผายมือให้องค์หญิงเห็นสภาพของส้มส้ม ณ ปัจจุบัน

.

เธอนั่งก้มหน้าอยู่บนโขดหิน ยัดมือสองข้างเข้าไปใต้เสื้อแล้วก็บีบคั้นหน้าอกตัวเอง ตาสองข้างหลับอยู่ตลอดเวลา ปากพร่ำบ่นต่าง ๆ นา ๆ งึมงำ ๆ ฟังไม่ได้ความ ทว่ากลับดูมีความสุขจากข้างในยังไงไม่รู้ เมื่อพิจารณาจากรอยยิ้มความประหลาดใจตรงนี้ทำให้องค์หญิงถึงกับต้องหยิบบัตรจับมือ 2 ใบออกมาสลับดู คู่ไปกับพฤติกรรมของส้มส้ม

.

"น้องเค้าเป็นอะไรอ่ะคุณเจฟ!? นี่คุณทำอะไรกับพลเมืองที่น่ารักของฉัน!?"

.

"ก็เหมือนทุกครั้งล่ะครับ แต่อาจจะไม่เหมือน!"

.

เขาชูนิ้วชี้ที่ขาดวิ่นขึ้นมาหันไปทางเด็กหญิงผู้สราญสุขอยู่ในมิติภาพหลอน พลางอธิบายต่อ

.

"ผมได้ใช้ Material ทุกอย่างที่ผม Drain สะสมเอาไว้มาคลาฟท์เป็นกระสุน "ความทรงจำผันแปร" มันเป็นกระสุนที่จะเข้าไปทำปฏิกิริยากับเนื้อสมองส่วน (Occipital Lobe) ที่อยู่ตรงท้ายทอย ทำให้เหยื่อที่โดนเกิดภาพหลอนเห็นเป็นสิ่งนั้นสิ่งนี้ ส่วนระยะเวลาที่ออกฤทธิ์นั้นก็ขึ้นอยู่กับ ทัศนคติ , ความเชื่อ , อายุ , และเพศของเหยื่อครับ"

"ผมหยุดมันไม่ได้! คนที่โดนต้องต่อสู้กับปมในใจตัวเอง ถ้าทำไม่สำเร็จกับดักนี้ก็จะไม่มีวันคลายออก ขีดความสามารถของมนุษย์แต่ละคนไม่เท่ากัน เพราะงั้นจึงแล้วแต่คนแล้วแต่เคส แต่ถ้าให้ผมเดาว่าน้องจะติดอยู่ในนิมิตนี้นานเท่าไหร่ผมว่าคงไม่เกิน 2 วัน สถิติสูงสุดของคนที่โดนคือ 3 สัปดาห์ ก็ได้แต่หวังนะครับว่าน้องจะไม่โชคร้าย.."

.

"อะไรกันเรื่องแฟนตาซีแบบนี้เนี่ยะนะ.. ฉันไม่อยากจะเชื่อ"

.

"มันเป็นพลังต้องห้ามครับองค์หญิง เป็นกระสุนคลาฟท์ที่ไม่ค่อยมีใครคิดอยากจะใช้ แลกกับผลข้างเคียงเป็นนิ้วมือที่สุดจะสำคัญ ซ้ำร้ายเพราะหลังจากนี้ผมก็จะไม่สามารถใช้การยิงกระสุนเลเซอร์ , กระสุนควัน, กระสุนส่องแสง , หรืออะไรต่อมิอะไรเพื่อช่วยท่านได้อีก! ระวังตัวด้วยนะครับองค์หญิง จากนี้ไปผมอาจจะช่วยท่านไม่ทันหากเกิดสถานการณ์ไม่คาดฝันขึ้น"

.

สายตาละห้อยเว้าวอน ดวงตาระส่ำพรายน้ำกระซิก ยิ่งมองเห็นเลือดหยดติ๋ง ๆ ออกจากหลังมือ ซุ่มเสียงของนาตาชาก็ยิ่งสั่นครือ

.

"โถ.. คุณเจฟ คุณช่างเป็นคนดีเหลือเกิน"

.

"เฮ่ย! อะไรกัน ๆ อย่าคิดมากไปเลยครับ.. ผมไม่เป็นไรหรอกบัดโถ่.. เหอะ ๆ "

.

ฉีกชายเสื้อตัวเองดังแคว๊กกก! จัดแจงนำริ้วผ้าดังกล่าวพันนิ้วตัวเองให้เสร็จสรรพกลายเป็นผ้าพันแผลฉบับพื้นบ้าน ต่อด้วยการฉวยกลับไปเอาวิกผมมาสวม จัดเผ้าผมจับนมจับตูดให้เข้าที่เข้าทาง เตรียมจะแปลงร่างกลับไปเป็นจิฟฟานี่ใหม่อีกรอบ เพื่อเบี่ยงประเด็นไม่ให้องค์หญิงเศร้าจนเกินไป

.

"อะ.. แฮ่ม.. แค๊ก ๆ , แค๊ก ๆ , เทส ๆ "

"เดี๊ยนก็ไม่รู้นะคะว่าจะบอกความลับของพลังให้หล่อนรู้ไปทำไม เสียทีที่เรียกตัวเองว่าเป็นสายลับซะเปล่า"

.

เรียกรอยยิ้มกึ่งหัวเราะให้องค์หญิงได้ในพริบตา บรรยากาศดูดีขึ้นมากจนเธอเองก็คิดอยากจะเล่นด้วย

.

"นั่นน่ะสิ.. ฉันก็ไม่คิดว่าคุณจะเล่าซะหมด แต่ฉันก็ชอบมันนะโลกของพวกคุณมีของที่เจ๋งกว่าอลาลัสเราซะอีก ถ้ามันไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนล่ะก็ ฉันจะคิดว่ามันเป็นของดี"

.

จิฟฟานี่ที่แปลงโฉมเกือบจะสมบูรณ์แล้วนิ่งเงียบไปพักนึง เขาดันนมกับตูดให้ดูม ๆ สมจริงขึ้น ก่อนจะหันกลับมาตอบองค์หญิงด้วยน้ำเสียงที่โคตรจะแมน จริงจัง และขัดแย้งกับบุคลิก

.

"ที่ต้องเล่าก็เพราะว่าผมแคร์ท่านไง ผมไม่ทำเรื่องอย่างว่ากับเด็กนั่นด้วยอวัยวะจริงก็เพราะคำพูดของท่าน ที่ผมยอมใช้ท่าลับจนเสียนิ้วไปก็เพราะพระองค์! รู้ไว้ซะด้วย! องค์หญิงนาตาชา!"

.

"คุณเจฟ? นี่คุณ..?"

.

ลมพัดวูบต้นไม้ที่เซ็นเซอร์ยังไม่พังพ่นก๊าซฟู่ และส้มส้มนอนหงายท้องลงไปติ้วหีใส่โขดหิน

.

.

"ช่างมันเถอะ! ลืมมันไปซะ! เก็บบัตรไว้ให้ดีเราต้องไปกันแล้ว ไปสืบหาเรื่องราวของ Pussy Recon อันดับสูญของพ่อท่านกัน"

.

ส่ายตูดดุ๊กดิ๊กน่ารัก จีบปากจีบคอสะบัดมือ ตรงผ่านป่ามุ่งหน้าสู่ทางขึ้นศาลเจ้าโดยไม่กลัวยามหญิงคนเฝ้าประตูอีกต่อไป