บทที่ 70 : เบอร์แบโต้ผู้ไม่แพ้

อุปมาดั่งแบกภูเขาเข้าไปในครก ศพของปิเก้อืดน้ำหรืออย่างไร เหตุไฉนถึงได้กดน้ำหนักใส่ไหล่ของเบอร์แบโต้จนแทบทรุดถึงเพียงนี้ หุ่นล่ำเนื้อตัวดำขลับของเขาถึงกับโซซัดโซเซ ปลายเท้ากวัดแกว่งย่ำไปกับแอ่งเลือดที่เจิ่งนองพื้นอย่างมั่วซั่วทิศทาง พลันผลักบานประตูออกมาจากห้องโถง ที่ใช้เป็นที่จัดงานกาล่าดินเนอร์ได้สำเร็จ

.

"ฮึบ!!!"

.

"ฮู่ววว.. หนักฉิบหาย ช่วยกันหน่อยสิพี่ปิเก้ ไม่งั้นคนอ่านเขาจะจำเราไม่ได้นะ"

.

"อย่าว่าแต่คนอ่านเลย ขนาดไอ้ไร้ท์เตอร์คนแต่งมันยังแว๊ปกลับไปอ่านเรื่องของเราใหม่ เพราะมันทิ้งเราไปนานจนประติดประต่อเรื่องราวไม่ถูก ทุเรศชะมัด"

.

"เพราะงั้นเราต้องไม่ยอมแพ้โว่ยพี่ พวกเราต้องสู้เพื่อศักดิ์ศรีของตัวประกอบ เราจะให้พี่เจฟเฟอร์เด่นหลาอยู่ในหน้ากระดาษเพียงคนเดียวไม่ได้ ถึงเวลาของพวกเราบ้างแล้ว อย่างน้อยถัดจากย่อหน้านี้ไป ก็คือเรื่องราวของผมล้วน ๆ "

.

"ห่ะ ๆ ๆ , ห่า ๆ ๆ , ห่า ๆ ๆ"

.

คนบ้าอะไรพูดได้แม้กระทั่งกับศพ ปิเก้ไม่มีแม้แต่ปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ เขาถูกวางร่างอันไร้วิญญารลงบนสนามหญ้าหน้าอาคารเกิดเหตุ ต่อจากนั้นเบอร์แบโต้ก็เรียกฟังก์ชั่นในหน้าจอมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (First - person) ออกมาใช้ ซึ่งแม้ว่าภายในจะมีออฟชั่นให้เลือกน้อยกว่าเจฟเฟอร์มาก ด้วยความที่เจ้าตัวเป็นแค่สายลับฝึกงาน แต่สำหรับชุดคำสั่งพื้นฐานอย่างการเรียกยาน Gravity bike ออกมาใช้แล้วล่ะก็ ๆ ไม่ใช่เรื่องที่น่ากังวล

.

"ติ๊ด ๆ , ติ๊ด ๆ , ติ๊ด ๆ "

.

กรอกสายตาระบุพิกัดแล้วก็คีย์คำสั่งอีกเล็กน้อย ไม่ช้าไม่นานยานบินที่หน้าตาละม้ายคล้ายกับสามล้อพ่วงข้าง ก็บินพุ่งขึ้นมาจากซอกตึกที่เจ้าตัวจอดซ่อนอำพรางไว้ มันลอยแหวกอากาศมาด้วยความเร็วสูงสุด ลัดเลาะตรอกซอกซอยต่าง ๆ อย่างคล่องแคล่ว ทั้งที่ไม่มีคนขับคร่อมอยู่ด้านบน ก่อนจะแลนด์ดิงก์ลงตรงหน้าเฉียดหัวศพปิเก้ไปหน่อยเดียว มิหนำซ้ำยังพ่นฝุ่นและกลุ่มควันออกมาอีกเป็นพรวน

.

"โอเคพี่! ยานมาแล้ว เอาเป็นว่าผมจะส่งพี่ไปที่ตึก Parallel ก่อนนะ บอสจะว่ายังไง หมอยูมิโกะจะซ่อมพี่ได้รึเปล่าค่อยว่ากันอีกที.."

.

"ฮึบ!!!"

.

มัดกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งสอดซ้อนเข้าอุ้มร่างอันไร้ชีวิตพาดไปกับที่นั่ง ในเสี้ยวอึดใจหลังจากนั้นในทิศประจิมฝั่งตะวันตก รู้สึกว่าเบอร์โต้จะเริ่มได้ยินเสียงไซเรนของเจ้าหน้าที่ตำรวจ แล้วก็แสงไฟสีน้ำเงินสลับแดง ที่หมุนติ้ว ๆ วูบวาบ ๆ ย้อมท้องฟ้ามาแต่ไกล

.

"ชิ.. ก็รู้อยู่หรอกว่าจะต้องแห่กันมา แต่ทำไมเร็วจัง เห็นทีงานนี้คงต้องรีบสักหน่อย!"

.

"พรืดดด~!"

เสียงปรับสายรัดให้กระชับศพปิเก้จนแน่น เขาเหลือเวลาไม่มากจึงต้องกระโจนข้ามฟากมาที่หน้าคอนโซนยาน Gravity งัดเอาแผงหน้าจอคำสั่งออกมา แล้วก็ติดต่อไปหา Admin แคทเธอรีนเป็นการด่วน เพื่อชี้แจงรายละเอียดเกี่ยวกับเคสหาข่าวที่ผิดเพี้ยนไปจากภารกิจนี้ ให้เบื้องบนทราบ

.

.

/รับทราบแล้ว! ส่งพี่ปิเก้มาเลย! ทางนี้ฉันจะรับช่วงต่อเองนายก็ระวังตัวด้วยล่ะ/

.

"โอ๊ะ! น่ีเธอเป็นห่วงฉันด้วยเหรอยัยแคท?"

.

/เปล่าสักหน่อย! ฉันก็พูดแบบนี้กับพวกภาคสนามทุกคนแหละย่ะ! สำคัญตัว! เร็วเข้าอย่ามัวแต่ลีลาหมอยูมิโกะกับพวกนาริตะจัง ยิ่งไม่ค่อยชอบอยู่ที่ชั้น 4 ซะด้วย ฉันจะประสานให้พวกเขารอก่อน/

.

"อ่า.. รู้แล้ว ๆ จะส่งไปทันทีเลยเท่านี้นะ แล้วเจอกันแคท"

.

"ซู่.. ซ่าาา.. ซู่.. ซ่าาา~!"

.

สัญญาณภาพตัดหายไปในชั่วพริบตา ซึ่งหลังจากนั้นอีกราว ๆ 3 - 4 วินาทีต่อมา Gravity bike คู่ใจก็พุ่งตัวขึึ้นสู่ฟากฟ้าในแนวดิ่งราวกับจรวดปล่อยยานอะพอลโล่ เบอร์แบโต้ทำได้เพียงยืนมองมันด้วยความลุ้นระทึก เขาทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วเพราะหลังจากกดปุ่มปล่อยยานออกไป ก็ขึ้นอยู่กับหน่วยประมวลผลของยานแล้วล่ะ ว่าจะส่งพี่ปิเก้ไปถึงออฟฟิศที่พรางตัวเป็นร้านขายดอกไม้ได้รึเปล่า

.

"คงไม่มีปัญหาหรอกมั้ง ในเมื่อเจ้านั่นน่ะคือนวัตกรรมที่เจ๋งที่สุดขององค์กรเชียวนะ"

.

พูดยังไม่ทันขาดคำจากตัวยานที่ลอยตรงขึ้นไปเป็นไม้บรรทัด พอโหลดข้อมูลระยะทางเสร็จ ก็ได้กลับตาลปัตรปักหัวลง! แล้วก็พุ่ง! จิ้ววว~! เป็นเสี้ยวของเส้นตรง เร็วจี๋อย่างกับสะเก็ดดาวหางจนลับขอบฟ้าไปในที่สุด

.

.

งุ้มคอลงมองตรงเสมือนคนปกติ แม้จะยินดีกับความสำเร็จของตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่เสี้ยวหนึ่งของภาระงานที่รับปากกับเจฟเฟอร์ไว้เท่านั้น เบอร์แบโต้ยังมีงานที่ต้องทำอีกหนึ่งชิ้น นั่นก็คือ "การตามหาบุคคลลึกลับ ที่หนีรอดจากการสังหารหมู่ให้เจอ!"

.

เรียกได้ว่าจากหน้าที่ดำอยู่แล้วกลับขาวขึ้นเพราะความซีด ไอ้ประเด็นตรงนี้แหละที่ทำให้เบอร์แบโต้รู้สึกเป็นกังวลสุด ๆ ทักษะการแกะรอยแบบสายลับของเขานับว่าน้อยนิดเมื่อเทียบกับเจฟเฟอร์ เขาตรวจสถานที่เกิดเหตุไม่เป็น ดมกางเกงในเพื่อสร้างแผนที่ 3 มิติก็ไม่ได้ แม้แต่จะยิงเลเซอร์เพื่อ Drain เอาความคิดของเหยื่อก็เสือกยิงไม่แม่น แล้วอีหรอบนี้ภารกิจจะไม่ล่มเอาหรือ?

.

"ก็ไม่รู้สินะ! แต่ถึงผมทำไม่เป็นผมก็จะพยายาม ข้อดีของผมคือการเป็นคนไม่ยอมทิ้งโอกาส ในเมื่อหน้ากระดาษตรงนี้เป็นของผมแล้ว ผมจะปล่อยโอกาสในการแจ้งเกิดทิ้งไปได้ยังไง"

.

"ผมเป็นตัวของตัวเอง! ผมเป็นสายลับที่ไม่เหมือนใคร ถึงทักษะจะน้อยแต่่ผมก็มีวิธีการในแบบของผม คอยดูเถอะพี่เจฟเฟอร์อย่าหวังซะให้ยากว่าผมจะคืนเนื้อเรื่องหลักให้พีี่ง่าย ๆ หึ ๆ "

.

เบอร์แบโต้พูดปลุกใจตัวเอง โดยมีใจความเสียดแทงกระทบมาถึงตัวผู้เขียนเล็กน้อย เขาเริ่มต้นทำในสิ่งที่พูดด้วยการผละตัวออกจากที่เกิดเหตุให้เร็วที่สุด เนื่องจาก ณ ตอนนี้ดูเหมือนว่ากองกำลังของเจ้าหน้าที่ตำรวจนครบาล ได้เข้าปิดล้อมพื้นที่ของอาคารไว้เกือบทั้งหมด รถตำรวจหลายสิบคันเปิดหวอส่งเสียงดังสนั่น ไฟจากสปอร์ตไลท์สาดเข้าใส่ที่เกิดเหตุ หน่วยพิสูจน์หลักฐานว่ิงพร่านกันให้ควั่ก จนเหมือนกับมีจราจลย่อย ๆ เกิดขึ้นตรงนี้ยังไงยังงั้น

.

"แหวะ! ช้าเป็นเต่าเลยอ่ะ! นี่เหรอการทำงานของตำรวจยอร์คชิน ทีม Parallel ของเรานำหน้าไปไกลแล้วครับคุณตำรวจ มัวแต่รำตวจอยู่แบบนี้ถึงเช้าก็ไม่เสร็จอ่ะบอกเลย.."

.

"แต่ถึงยังไงก็ต้องขอบคุณพวกคุณนะ ที่ทำให้ผมมองเห็นร่องรอยอะไรดี ๆ ผมคิดว่าบางทีการจะสืบหาตัวเจ้าคนที่กระเสือกสนหนีตายออกมาได้ คงต้องเริ่มจากรอยเลือดที่หยดเป็นทางอยู่ตรงหน้ารถตำรวจคันนี้นี่แหละ"

.

จะเรียกว่าโชคดีหรือบังเอิญก็ได้ ที่ไฟจากหน้ารถตำรวจคันหนึ่งส่องสว่างลงที่พื้นพอดี ในขณะที่เจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ต่างพากันสนใจแต่สภาพที่เกิดเหตุที่สุมทุมอย่างกับขุมนรก พื้นที่ตรงสนามหญ้าด้านนอกก็เลยถูกปล่อยโล่ง เปิดโอกาสให้เบอร์แบโต้ได้เคลื่อนตัวออกจากที่ซ่อน เขาทำการบิดหัวเข็มขัด เพื่อให้แผ่นเจลแปลงร่างกระเด้งออกมา ซึ่งก็แน่นอนว่าชุดที่เขาเลือกก็คือชุดของเจ้าหน้าที่ตำรวจแห่งเมืองยอร์คชินนั่นเอง

.

"ว้าว! ทะมัดทะแมงดีเหมือนกันนะเนี่ยะ ดีล่ะเท่านี้ก็ทำงานได้ง่ายขึ้นแล้ว คราวนี้มาดูกันซิว่ารอยเลือดที่หยดเป็นทางของคุณ จะพาผมไปที่ไหน? คุณอยู่ที่ไหนกันครับ คุณเข็มกลัดควอทซ์ผู้รอดชีวิต!"

.

พฤติกรรมของเขาถือได้ว่าสวนทางกับเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ สัด ๆ เพราะแทนที่จะว่ิงเข้าหาที่เกิดเหตุ แต่เบอร์แบโต้กลับเดินห่างออกจากงานมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาสนใจเพียงแค่หยดเลือดนิด ๆ หน่อย ๆ ที่หยดทิ้งอยู่บนพื้น สีของมันเด่นชัดมากเพราะยังคงใหม่อยู่ ประกอบกับขนาดของเส้นรอบวงกับระยะห่างของการหยด ก็พอจะบ่งชี้ได้คร่าว ๆ ว่าบาดแผลคงไม่เข้าจุดสำคัญเท่าไหร่ มีความเป็นไปได้สูงทีเดียวที่เหยื่อรายนี้จะยังคงมีชีวิต

.

"Easy job ว่ะ! งานนี้ง่ายกว่าที่คิดแฮะ เราแม่งปอดแหกไปเองไม่เห็นต้องมีทักษะอะไรเลย ไม่ต้องใช้อุปกรณ์ล้ำสมัย ไม่ต้องใช้ไฟแบล็คไลท์ส่องหาปฏิกิริยาอะลูมินัลจากเลือดด้วยซ้ำ แค่เดินตามรอยไปเรื่อย ๆ ผมก็จะเจอคุณเอง คุณเข็มกลัดควอทซ์"

.

อารมณ์ดีจัดจนแทบจะผิวปากออกมาเป็นทำนองสุนทราภรณ์ แต่ทว่าผ่านจากหยดเลือดแรกตรงบริเวณหน้ารถไป หักเลี้ยวขวามาตามถนนเบอรีย์ซอย 14 ได้ระยะทางราว ๆ 30 เมตร เยื้องกันกับแยกไฟแดงที่เปลี่ยวเหงาผู้คน ณ ตรอกตรงนี้ ให้ตายเถอะ! หยดเลือดแห่งความหวังแม่งดันหายไปซะดื้อ ๆ !

.

"What the fuck! อะไรวะ!"

.

เบอร์แบโต้หน้าถอดสีซีดยิ่งกว่าไก่ต้ม จากที่มองหาเลือดถึงตอนนี้ดันกลายเป็นเหงื่อจากใบหน้าของเขาแทน ที่หยดซึมลงมาเป็นน้ำ

.

"มันหายไปได้ยังไง? ไม่มี! ตรงนี้ก็ไม่มี! ตรงนั้นก็ไม่! ตรงโน้นด้วย! ไม่มี! ไม่มี! ไม่มี เหี้ยเอ๊ยยย! แม่งหายไหนฟะ!!!"

.

"หรือว่าแผลจะประสาน แล้วเลือดก็แห้งจนหายหยด?"

.

"พ่องมึงสิ! ไม่น่าใช่อ่ะ"

.

"หรือว่าฝนตก.. แล้วชะล้างทำลายหลักฐานไปแล้ว?"

.

"แม่งพระจันทร์ดวงเบ้อเริ่ม ฟ้าโคตรเปิด! คงไม่ใช่อยู่ดี โคตรแม่มเอ๊ย..ย..ย!"

.

ถึงกับทรุดตัวขัดสมาธิลงกับพื้นคอนกรีต ดูท่าสิ่งที่เบอร์แบโต้ทำจะเป็นการตั้งสติ แล้วก็รวบรวมสมาธิเพื่อให้ใจเย็นลง เขาพยายามมองทุกสิ่งอย่างรอบกายโดยการใช้หลักการและเหตุผล พลางรู้อยู่แก่ใจว่าในกรณีแบบนี้หากมีเจฟเฟอร์อยู่ด้วยล่ะก็ เพียงชั่วเคี้ยวหมากแหลกพี่แกก็คงจะคิดออก แต่ตอนนี้ไม่มีไง! นั่นแหละความจริง! ตนก็เลยต้องเป็นที่พึ่งแห่งตนอย่างที่เห็น

.

หัวคิ้วย่นเข้าหากันพับบิดยู่ยี่ ขมับเต้นตุบ ๆ เส้นเลือดปูดโปน คิดหนักราวกับพลาดไปทำแม่ยายท้องก็มิปาน

.

"อืม.. อืม.. ม.. ม"

.

"อือ.. อ.. อ.. อ ยังไงดีวะ"

.

"ถ้าเป็นแบบนี้ก็คิดได้เพียงอย่างเดียว.. คือ"

.

"ต้องมีคนมารับมันไป! ใช่! ต้องใช่แน่ ๆ ! บางทีอาจจะใช้การบินขึ้นไปบนฟ้าหยดเลือดก็เลยหายไปจากพื้น หรือไม่ก็อาจจะมีรถมารับ ทำให้การตามรอยของเราขาดช่วง ชัวร์! กูมั่นใจมากอ่ะบอกตรง ๆ !"

.

เบอร์แบโต้ถึงกับสปริงตัวลุกขึ้นยืน เขากำหมัดชกกำปั้นทุบใส่อกตัวเองป๊าบ ๆ เพื่อเรียกความฮึกเหิม พลางวิทยุติดต่อไปหาแคทเธอรีนอย่างฉับไว เพื่อให้ช่วยลิงค์สัญญาณจากดาวเทียมคมนาคมขนส่งในเมืองยอร์คชินให้ เขาต้องการข้อมูลของยานพาหนะทุกคัน ทั้งบนดิน , ใต้ดิน , และภาคพื้น ในขอบเขตของบล็อคถนนเบอร์รีย์ซอย 14 จรดถนนอาคารจัดงานกาล่า แล้วก็ระบุขอบเขตของเวลาลงไปด้วย ให้อยู่ในช่วงก่อนเกิดเหตุ 10 นาที และหลังเกิดเหตุ 15 นาที

.

.

"คราวนี้ล่ะ..ไอ้ยานพาหนะลำไหนที่มันเคลื่อนที่อย่างผิดสังเกต พิรุธที่มันส่งกลิ่นออกมา เบอร์แบโต้คนนี้แหละจะตามไปขย้ำให้ถึงที่! คอยดูเถอะมึง!"