บทที่ 71 : เมื่อชะเอมคือคีย์เวิร์ด (13+)

ไฟล์ข้อมูลหลั่งไหลเข้ามาเป็นสายน้ำ สายลับฝึกงานยืนเกร็งตัวสั่นสะท้านเพื่อแยกแยะแกมวิเคราะห์ ความที่ในตรอกหัวมุมถนนไร้เงาผู้คนก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนที่สำคัญไม่แพ้กันก็คือ กระบวนการดังกล่าวได้ตัดขาดเบอร์แบโต้ออกจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง เปลือกตาเขากะพริบขึ้นลงถี่รัว กล้ามเนื้อผิวหน้ากระตุกกึกกัก สะบัดเป็นพัก ๆ จนมีลักษณะคล้ายกับร่างทรงที่กำลังโดนผีสิง

.

ไม่มีใครสักคนที่จะช่วยเขาได้ ภาพและเสียงถาโถมลงมาจากดาวเทียมด้วยอัตราเร็วที่มากกว่าเนต 8G ถึง 8,000 เมกะบิต มันเร็วเกินกว่าที่คนธรรมดาจะรับไหว หนังหัวสะดุ้ง เซลล์ประสาทแตกระแหง แกนสมองถ่ายโอนข้อมูลลงมายังม่านตา ก่อนที่ภาพสถานที่และเวลาจะปรากฏออกมาให้เห็นในหน้าจอมุมมองบุคคลที่หนึ่ง

.

"เบาหน่อยแคท.. เบาหน่อย อ๊ากกก.. ก.. ก.. เส้นเลือดในสมองฉันจะแตกแล้ว!"

เบอร์แบโต้บ่นอุบในใจเขายังคงกัดกรามแน่น พยายามกวาดสายตาหาจุดพิรุธทั้งหลายแหล่ ว่ามียานพาหนะลำไหนบ้างที่ผิดสังเกต

.

แต่จนแล้วจนรอดให้ตายเถอะ! เจ้าตัวกลับหาไม่เจอเลยสักคัน ข้อมูลจากดาวเทียมบ่งชี้ว่าพาหนะที่จดทะเบียน วิ่งเข้าออกตรงตามเวลาเป๊ะ ยานทุกลำรถทุกคัน ว่ิงตามเส้นทางที่ขออนุญาตกับกรมการขนส่งเอาไว้โดยมิบกพร่อง พอเขาลองปรับโฟกัสเข้าไปดูในรายละเอียดก็จะเห็นเลยว่ายานลำนี้ เลขทะเบียนแบบนี้ เคลื่อนที่จากจุดไหนไปถึงจุดไหน ใช้เวลาเท่าไหร่ แวะจอดที่ไหนบ้าง ถนนทุกเส้นในยอร์คชินถูกฝังเซ็นเซอร์ใต้ดินเอาไว้หมด มันจึงบอกได้แม้กระทั่งว่าพาหนะลำนั้นน้ำหนักเท่าไหร่ ก่อนวิ่งและหลังวิ่งสุขภาพของคนขับเป็นยังไง กินเหล้าหรือไม่ น้ำหนักบรรทุกมีการเปลี่ยนแปลงรึเปล่า

.

เรียกได้ว่าข้อมูลทุกอย่างละเอียดยิบซอยยิกจนผมแตกปลาย มีรถและอากาศยานมากกว่า 1 พันคันทีเดียวที่วิ่งอยู่ในเวลาและละแวกที่เบอร์แบโต้ระบุ ทั้ง ๆ ที่ยอมเสียสละฝืนสังขารร่างกายทุกอย่างแล้ว แต่ทำไมนะ.. ทำไมกัน.. ทำไมเจ้าตัวถึงยังหาชายคนนั้นไม่เจอ?

.

"หรือว่าเราจะสันนิษฐานผิด!"

.

"ฮึ๊ยยย!"

.

สะบัดศีรษะสะบั้นลำตัวบิดเป็นเกลียว พลางแสยะฟันแยกเขี้ยวเจ็บอกเจ็บใจ สายลับฝึกหัดตัดสินใจออกจากหน้าจอ First - Person ด้วยความเกรี้ยวกราด เขาเป่าลมพรูออกจากปากหวังจะระบายอารมณ์ แต่ดันหลุดออกมาทั้งยวงไม่ว่าจะเป็นควันหรือเศษขี้เถ้า

.

"แค๊ก ๆ ๆ แค๊ก ๆ ระยำเอ๊ย! ไปหมดแล้วระบบภายในกู กะไว้แล้วเชียวว่าเรายังไม่พร้อมเรายังอ่อนเกินไป ฐานข้อมูลระดับเทเลต์ไบต์คงฆ่าเราตายเสียก่อน กว่างานจะสำเร็จ แค๊ก ๆ ๆ , แค็ก ๆ ๆ "

.

"อ่าาา.. ปวดหัวจัง นี่คือทั้งหมดแล้วใช่ไหมแคท? ฮัลโหล ๆ ได้ยินรึเปล่า ทราบแล้วเปลี่ยน!"

.

.

"ครืดดด.. ครืดดด.. ครืดดด.."

.

เสียงใสแจ๋วตอบกลับ ดูท่าท่างเหมือนเธอกำลังยุ่งอยู่ชอบกล

.

/ใช่! ฉันหาให้ได้แค่นี้แหละ กฏหมายของยอร์คชินระบุชัดเจนว่ายานพาหนะทุกลำ จะต้องบินหรือวิ่งตามเส้นทางที่ขออนุญาตกับกระทรวงคมนาคมเท่านั้น พวกเขาจะออกนอกเส้นทางที่ยื่นเรื่องไม่ได้ ทั้งนี้ก็เพื่อลดปัญหาการจราจรที่แออัด ดาวเทียมบนฟ้ากับเซ็นเซอร์ใต้พื้นถนนก็เลยทำงานง่ายหน่อย ว่าแต่นายไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม พอดีฉันกำลังยุ่ง!/

.

"อ้อ! ไม่มี๊.. ไม่มีเลย! ส.บ.ม.ย.ห ห่ะ ๆ "

.

/อะไรของแก "เสียบอลมากอย่างห่วย" หรอ/

.

"ห๊ะ.. ใช่ซะที่ไหนล่ะ"

.

/เออ ๆ ช่างเถอะไม่มีไรแล้วเท่านี้ก่อนนะ ศพพี่ปิเก้เพิ่งมาถึงพอดี วันนี้งานฉันยุ่งยิ่งกว่าพวกภาคสนามซะอีก/

.

"เฮ่ย! เดี๋ยวก่อนสิ ฉันยังพูดไม่จบเลยแคท!"

.

.

"ตู๊ดดด! , ซู่.. , ซ่าาา.. , ซู่.. , ซ่าาา.."

.

.

แล้วเสียงก็ตัดหายไปทิ้งให้เบอร์แบโต้จอมจมอยู่กับคำว่า "ห่วย" ที่กู่ก้องอยู่ในใจ ราวกับผนังขาวใสของอุโบสถ์วัด ซึ่งจะให้ทำไงได้ในเมื่อเขาก็ห่วยเช่นนั้นจริง ๆ ถ้าเป็นเจฟเฟอร์ป่านนี้คงลากตัวผู้ต้องสงสัยออกมา กระทืบสักป๊าบสองป๊าบความจริงก็คายออกมาแล้ว แต่นี่อะไร! ไม่ได้เรื่องสักอย่าง ทุกอย่างที่คิดเหมือนจะผิดทางไปหมด

.

มิหนำซ้ำชั่วขณะจิตที่เงยหน้าขึ้นมา กลับกลายเป็นว่าพวกชาวเมืองต่างพากันจ้องมองมาที่เขากันให้พรึบ สารพัดคำพูดต่าง ๆ นา ๆ กล่าวหาว่าเป็นนายตำรวจวิกลจริตบ้าง เป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เสียสติบ้าง ยืนคุยคนเดียวแถมยังสั่นเป็นเจ้าเข้า เล่นเอาเบอร์แบโต้ถึงกับจับต้นชนปลายไม่ถูก

.

"ได้ไงกัน? ก่อนหน้านี้แถวนี้ยังเปลี่ยวอยู่เลยนี่นา นี่เราใช้เวลาไปมากขนาดนั้นเชียวเหรอวะ?"

.

"ไม่ได้การณ์แบบนี้เห็นทีต้องรีบชิ่ง! อย่างอื่นค่อยว่ากัน!"

.

ฝ่ามือทั้งสองก็เลยพุ่งแหวกออกไปก่อนส่วนอื่น พลางขยับปากขมุบขมิบเป็นนัยว่าขอทางหน่อยเจ้าหน้าที่กำลังปฏิบัติงาน ประกอบกับตอนนั้นเป็นเวลาเดียวกันกับที่รถตำรวจจากสน. ใกล้เคียง ได้วิ่งมาสมทบในเคสของงานกาล่าดินเนอร์พอดี ตำรวจปลอมอย่างเบอร์แบโต้ก็เลยได้โอกาสในการทำเนียนตามน้ำไป

.

"นั่นไงครับ.. ได้ยินกันไหม! ถ้าพวกคุณยังขวางผม ผมจะจับกุมทุกคนข้อหาขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่นะครับ แล้วอย่่าหาว่าผมไม่เตือน!"

ทั้งเก็กทั้งมาดจัดเต็ม น้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง

.

"หลบครับหลบ! หลีกไปครับ! หลีกไป!"

.

"บริเวณนี้เชื่อมต่อกับสถานที่เกิดเหตุ ผู้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องถอยออกไปด้วยนะครับ!"

.

แต่แล้วจู่ ๆ ที่ชายกางเกงก็เหมือนจะมีมือเล็ก ๆ ของใครสักคนรั้งเอาไว้ พอหลุบสายตาลงมามองก็เลยเป็นการสบตากันระหว่างตำรวจปลอมเบอร์แบโต้กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเข้า!

.

"อย่าเพิ่งไปค่ะคุณตำรวจ หนูเห็นคุณลุงเลือดไหลคนหนึ่งนอนอยู่บนกองขยะค่ะ"

.

"อะไรนะหนู! มีคนบาดเจ็บเหรอ?"

.

"ใช่ค่ะคุณแม่หนูเฝ้าเขาเอาไว้ แล้วก็ให้หนูวิ่งมาบอกคุณตำรวจ พวกคุณป้า , คุณอา , คุณน้า , ทุกคนตะโกนบอกหมด แต่คุณตำรวจตัวสั่นอย่างเดียวเลยค่ะ"

.

"งั้นรีบพาฉันไปเร็วเข้า เขายังไม่ตายใช่ไหม!"

.

ท่าทางเปลี่ยนไปกลายเป็นคนละคน จากผลักไสไล่ส่งเหมือนเบอร์แบโต้จะโชคดีกว่าที่คิด เมื่อชายเข็มกลัดควอทซ์ที่เขาตามหาดันมาเซถลาล้มลงตรงถังขยะหัวมุมนี่เอง มันห่างจากจุดที่เขายืนสั่นเป็นเจ้าเข้าเพียงแค่ 10 - 15 ก้าวเท่านั้น เรียกได้ว่าพ้นจากตรอกตรงแยกไฟแดงออกมา หักขวานิดหน่อย ผ่านเหลี่ยมเสาปูนที่บังไว้ก็จะพบกับเป้าหมายของเขาแล้ว (ง่ายสัด ๆ )

.

และทันทีที่ผลักดันผู้คนรวมถึงแม่หนูผู้มีพระคุณออกไปได้ สายลับฝึกหัดของเราก็ถึงกับเท้าสะเอวหน้าเครียด เขาก้มมองร่างอันแน่นิ่งของเป้าหมายอย่างเวทนา มีบาดแผลฟกช้ำเต็มประดาขึ้นตามตัว เท่าที่เห็นน่าจะมีอยู่ 2 - 3 จุด บริเวณหน้าท้องและแผ่นหลังที่ค่อนข้างน่าเป็นห่วง ซึ่งสาเหตุที่เหยื่อเสียเลือดมากจนหยดย้อยมาเป็นทาง ก็เพราะแผลตรงนี้

.

แต่่นั่นก็ยังไม่ช็อคเท่ากับสิ่งนี้ เพราะตอนที่เบอร์แบโต้โน้มตัวลงไปเพื่อที่จะพลิกเอาด้านหน้าของเหยื่อขึ้นมา คุณพระช่วย! มือเขาแทบหลุด! ชายผู้เป็นเจ้าของเข็มกลัดควอทซ์คนนี้ แท้ที่จริงแล้วก็คือ "ท่านจัสติน" นายกเทศมนตรีแห่งเมืองยอร์คชิน พ่อของชะเอมเด็กสาวน้ำแตกที่กระโดดบ่อประชดรักในบทที่หนึ่งนั่นเอง

.

"ซวยแล้ว! ท่านครับ! ท่านนายกครับ! เป็นไงบ้าง ได้ยินผมรึเปล่า? "

.

"หมับ!"

.

"เวรล่ะ.. สัญญาณชีพกับชีพจรอ่อนมากเลย"

.

ขย่มลำตัวป้องปากตะโกนเรียกต่อไปอีกหลายครั้ง เห็นท่าไม่ดีสายลับผิวหมึกก็เลยต้องรีบนำตัวพณฯ ท่านไปส่งที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ขณะนำตัวเข้าห้อง I.C.U แสงไฟจากฝ้าเพดานก็ดันทะลึ่งส่องลงตรงหน้าท่านพอดี ทำให้แกรู้สึกตัวขึ้นมาเล็กน้อย สติอันพร่าเลือนบวกกับความทรงจำสุดสำคัญที่นึกขึ้นได้ ทำให้พ่อเมืองกวัดแกว่งแขนไปโดนมือของเบอร์แบโต้เข้า ก่อนจะกุมกระชับบีบรัดมันจนแน่น!

.

เบออร์แบโต้สะดุ้งตกใจแถมยังงง ๆ เขาตั้งใจจะสะบัดมือทิ้งอยู่แล้ว แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อท่านจัสตินเริ่มกระแอมคำพูดอะไรบางอย่างออกมาเบา ๆ

.

"คะ.. คุณ.. คุณตำรวจ"

.

"คุณ.. ช่วยต่อสายโทรศัพท์หาลูกสาวผมที อั๊ก.. ก.. ก แล้วถ้าผมไม่รอดคุณช่วยบอกแกด้วยนะว่า เรื่องที่เราคุยกันเมื่อวันก่อนคือทางรอดเดียวของยอร์คชิน อ่ะ.. อั๊ก.. ก.. ก.. ก"

.

เบอร์แบโต้ถึงกับงงตึ๊บปกติเขาก็โง่ยิ่งกว่าควายซ้ำชั้นอยู่แล้ว เจอแบบนี้เข้าไปก็ได้แต่คิดในใจล่ะว่าทำไมชีวิตถึงต้องเจอแต่ทางสามแพร่ง กล่าวคือ ตัวละครแต่ละตัวนี่จะพูดกันง่าย ๆ บอกอะไรกันตรง ๆ บ้างไม่ได้เหรอ เหตุไฉนต้องมีหลายซ้ำหลายซ้อนทิ้งปมต่าง ๆ นา ๆ ให้คนอย่างเขาเข้าใจลำบากด้้วย คือโคตรเซ็งอ่ะบอกเลย

.

.

หลังจากนั้นไม่นานเตียงของท่านนายกเทศมนตรีก็โดนเข็นเข้าไปในห้อง ทิ้งไว้เพียงสมาร์ทโฟนส่วนตัวที่ยื่นออกมาให้ กับเข็มกลัดรูปอัญมณีควอทซ์ที่หล่นลงมากระทบพื้นเสียงดัง "กริ๊ก!" ดั่งเป็นการตอกย้ำว่าเบอร์แบโต้มาถูกทางแล้ว สกิลการสืบสวนแบบโคตรจะฟลุ๊คของเขากำลังผลิดอกออกผล เพราะขณะที่เจ้าตัวก้มลงไปหยิบเข็มกลัดดังกล่าวขึ้นมาดูใกล้ ๆ ก็ได้พบกับข้อเท็จจริงอย่างหนึ่งคือ "สีมันถลอก"

.

เข็มกลัดไม่ใช่ของแท้! ภายใต้สัญลักษณ์อัญมณีควอทซ์ของพวกชนชั้นสูง ด้านล่างของมันกลับเป็นเพียงแค่รูปมงกุฎเซนต์เอ็ดเวิร์ด สัญลักษณ์ของพวกนักการเมืองและรัฐบาลกลางเท่านั้น ซึ่งก็เหมาะสมแล้วสำหรับตำแหน่งที่แท้จริงของท่านนายก

.

"ชิ.. นี่แม้แต่ท่านก็ยังปลอมตัวกับเขาด้วยเหรอเนี่ยะ มันเรื่องอะไรกันแน่นะ? แต่ก็โชคดีอยู่อย่างที่เรายังมีมือถือเครื่องนี้อยู่ ดูทรงแล้วไอ้เจ้านี่น่าจะเป็นเบาะแสเดียวที่เรามีอยู่ในมือจริง ๆ "

.

พูดเสร็จเบอร์แบโต้ก็เริ่มควานหาเบอร์ติดต่อลูกสาวของท่านนายกในทันที เขาปลดล็อคหน้าจอด้วยรหัสที่ได้มา มากไปกว่านั้นยังได้ข้อมูลจากท่านจัสตินมาเพิ่มเติมอีกว่า ลูกสาวของท่านไม่ได้พักอยู่ที่บ้านพัก แต่เลือกที่จะออกมาพักอยู่กับเพื่อนที่คอนโด ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลแห่งนี้เท่าไหร่

.

"ดีล่ะ.. คราวนี้มาดูกันซิว่าคนไหนคือลูกสาวท่าน อืม.. ม.. ม"

.

"อันนี้ก็แก่ไป" , "คนนี้ก็อ้วน" , "คนนี้ดูเหมือนกับเลขามากกว่า" , "ส่วนคนนี้น่าจะเป็นเมีย"

.

"คนไหนน๊าาา.. ถ้ารู้ว่าพ่อโดนลอบสังหารคงจะช๊อคมาก แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะเพราะตามที่ท่านบอกไว ้ลูกสาวคนเดียวดันพักอยู่ใกล้ ๆ โรงพยาบาลนี้ด้วยสิ ติดต่อผ่านเธอน่าจะเร็วกว่าโทรหาคนเป็นเมียมั้ง?"

.

พยักหน้าหงึกหงักกวาดสายตาสลับกับใช้มือปัดอย่างรวดเร็ว จนคิดว่าเด็ก ม.ปลายคนนี้แหละที่น่าจะใช่ บอกตามตรงว่าชะเอมนั้นดูสวยไม่เบาทีเดียว ผมยาวประบ่า , ตากลม , น่ารัก สวมใส่ชุดนักเรียนคอนแวนต์ผูกเนคไทค์สีน้ำเงินอันใหญ่ ภาพรวมแล้วดูแพงเอามาก ๆ เป็นลูกคุณหนูที่ดูใสสะอาดไม่มีพิษมีภัย

.

พอเลือกได้แล้ว เบอร์แบโต้ก็เลยจัดการโทร!

.

.

ตู๊ดดดดด , ตู๊ดดดดด , ตู๊ดดดดด

.

.

ใจเต้นเป็นกลองมันคึกคะนองคลอไปกับเสียงรอสาย เพราะเจ้าตัวไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหน ยังไงซะชะเอมก็ยังเป็นเด็กสภาพจิตใจย่อมเป็นสิ่งสำคัญ การที่ต้องมารับรู้ข่าวร้ายเรื่องพ่อแบบกระทันหันเช่นนี้ คงเป็นอะไรที่เจ็บปวดหัวใจมาก

.

รอฝั่งโน้นกดรับอยู่เป็นนาที แต่ก็ไม่รู้ยังไงถึงได้กลายเป็นการกดรับแบบไม่ตั้งใจไปซะได้ จะเรียกว่ามือลั่นก็คงไม่ผิด เพราะสิ่งที่เบอร์แบโต้ได้ยิน แม่งเสือกกลายเป็นเสียงของเด็กหญิงที่กำลังเอากับผู้ชายอยู่!

.

/ว๊าย.. พี่แฟรงค์ นั่นสายจากพ่อชะเอมนะ ไม่รับก่อนเหรอ เดี๋ยวพ่อรู้..?/

.

ตุ๊บ!

(ลักษณะเสียงเหมือนตัวเครื่องตกกระแทก แต่ยังได้ยินเสียงคนคุยกัน เบอร์แบโต้ฟังอย่างตั้งใจ)

.

/จะรับให้ขัดจังหวะทำไมเล่า มานี่มา..!/

.

/อุ๊ย.. พี่แฟรงค์อ่ะ ทำแบบนี้อีกแล้ว.. ว.. พี่มีถุงไหม เอมไม่อยาก แบบว่า.. /

.

/ทำไม? ถ้าไม่มีแล้วเอมจะไม่รักพี่หรอ.. เอมชวนพี่ขึ้นมาบนนี้เองนะอย่าลืมสิ /

.

พรืดดด!

(คราวนี้เหมือนเสียงรูดซิบรึอะไรสักอย่าง สายลับฝึกงานนี่ถึงกับคลำที่ลำควย ตะแคงเครื่องพยายามกดปุ่นเร่ง volume

สุดฤทธิ์)

.

/เปล่าสักหน่อย เอมจะบอกว่าก็ดี เอมจะได้อมให้พี่แฟรงค์สด ๆ ไง กลิ่นยางมันแหวะจะตาย.. อ่ามมม.. อ่ำ! , ด๊วบบบ! , จุ๊บบบ! , ม๊วบบบ.. บบ.. , บ๊วบบบ.. บ๊วบบบ.. , จุ๊บ ๆ ๆ เสียวไหมพี่แฟรงค์~/

/อืม..ม.. ดีค่ะ อมให้สุดเลยที่รัก อ่าาา~! ถอดเสื้อในด้วยสิใส่ไว้ทำไม.. เกะกะ../

/ค่ะ../

กริ๊ก!

(อื้อหือ.. เสียงดังฟังชัดแทบไม่มีคลื่นแทรก เจอดอกนี้เข้าไปเบอร์แบโต้ถึงกับเอาแก้มนาบไปกับแผ่นฟิล์มกันรอย มันกันฝุ่นกันเปื้อนได้ก็ดีอยู่หรอก แต่แม่งไม่น่ากันกระแทกได้ด้วยเลย ไม่งั้นไอ้ล่ำผิวหมึกอย่างเขาคงหามุมเปลี่ยว ๆ กระเด้าควยใส่จอจนแตกไปแล้ว)

.

"ซี๊ดดดดด.. เหี้ยเอ๊ย! มันอะไรกันวะเด็กสมัยนี้ ทำไมกูไม่เกิดเร็วกว่านี้สัก 10 ปีว้าาา! ว่าแล้วก็หาทางไปห้องน้ำก่อน กูว่างานนี้ไม่ต้องทงต้องทำแล้วล่ะภารกิจ! ซี๊ดดดดด! พวกมึงคุยกันได้ฟิวเหี้ย ๆ เลยโว๊ยยย!"

.

พูดถึงเรื่องอายุขึ้นมาพลันให้นึกถึงบริการเพื่อนกัน 1900* หรือ เบอร์โทร 1900 1900 ตื๊ด ๆ ๆ สมัยก่อนขึ้นทันที เพราะสภาพของเบอร์แบโต้ตอนนี้แม่งเป็นแบบนั้นเป๊ะ โทรศัพท์แนบหูคอยฟังคนเล่าเรื่องเสียว สลับกับการหามุมเปลี่ยวงัดกระเจี๊ยวขึ้นมาชักว่าว ให้ตายเถอะ! ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าภาพเหตุการณ์ย้อนยุคเหล่านี้ จะกลับมาเกิดใหม่อีกครั้งในโลกปี 2078

.

/บ๊วบบบ! , บ๊วบบบ! , งั่มมม.. ง่ำ.. ด๊วบบบ! เอมรักพี่แฟรงค์นะ รักมาตลอดเลยด้วย เอมเก็บซิงไว้ให้พี่มาตั้งแต่ ม.ต้นเลยนะรู้เปล่า อ่ม.. อม.. ม.. ม.. ด๊วบบบ! /

.

/แพล๊บบบ... อี่.. แอ้ง.. อัก.. เอม.. ไอ้.. อ่ะ/

(พี่แฟรงค์รักเอมไม๊คะ) คือสิ่งที่เบอร์แบโต้ถอดความ จินตนาการในหัวเขาคิดว่านังเด็กนี่คงกำลังอมนกเขาอยู่ในปาก

.

แต่ไฉนฝ่ายชายถึงไม่ตอบก็ไม่รู้ จู่ ๆ บทสนทนาของทั้งสองก็หายไปจากปลายสาย สายลับหนุ่มผิวถ่านรีบแง้มบานประตูห้องน้ำปิดงับโดยพลัน จุ่มก้นลงบนฐานชักโครกรองนั่ง พลางเสียบแจ๊คหูฟังเข้ากับช่องเสียบ ผ่านไปพักใหญ่มันก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง! เสียงสะบัดผ้าพรึบพรับโรมรัน ตามติดมาด้วยเสียงเขยื้อนจากขาเตียงที่ดัง!

.

.

/เอี๊ยดดด! , เอี๊ยดดด! , เอี๊ยดดด! , เอี๊ยดดด! , เอี๊ยดดด! , เอี๊ยดดด!/