บทที่ 96 : ทะเลสีดำ.. ไม่ใช่นั่นหมอย

"อยากไปที่ไหน? หมายความว่าไง? ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าเปิดออกไปมันคือหุบเหวนรก!"

.

เด็กหนุ่มหัวไหมพรมส่ายหน้า เขาก้มลงมองสมุดปกหนังที่ถืออยู่ในมือพลางคลี่มันออกช้า ๆ เผยให้เห็นแผ่นสไลด์สีน้ำตาลหลายแผ่นสอดอยู่ข้างใน ลักษณะมันคล้ายกับอัลบั้มรูปภาพที่เด็กสมัยนี้ไม่ค่อยมีใครได้เห็นกันแล้ว

.

ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่เจฟเฟอร์เริ่มนึกย้อนถึงความหลัง ก่อนหน้านี้ราว 1 - 2 ชั่วโมง เขาจำได้แม่นว่าองค์หญิงนาตาชาเองก็เคยใช้ประตูลักษณะนี้มาก่อน ใช่แล้วประตูห้องส้วมสาธารณะนั่นไงเล่า! มันคือประตูแบบเดียวกันที่พาเขาวาร์ปลงมายังฐานที่มั่นของกลุ่มอันเดอร์กราวน์ที่อยู่เบื้องล่างตรงนี้

.

"เอาสิครับรีบบอกมาเร็วเข้าผมจะได้แสดงให้ดู คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะถ้าใช้ประตูไม่เป็น จะได้ลบความทรงจำเกี่ยวกับแม่ให้ผมซะที ยิ่งต้องมาสอนคุณแบบนี้ผมยิ่งรู้สึกผิดต่อคุณไนฟ์"

.

"พรึบ! , พรึบ! , พรึบ!"

.

เสียงหน้าอัลบั้มแผ่นแล้วแผ่นเล่าพลิกตัวผ่านไปขณะรอฟังคำตอบ ทำเอาเจฟเฟอร์ถึงกับเหงื่อตกต้องเกร็งคอตวาดเสียงดัง เพราะรำคาญท่าทางยียวนของไอ้หนุ่มอันเดอร์กราวน์รายนี้เต็มที

.

"ชิ! เวรเอ๊ยกดดันกูชะมัด!"

"ไปทะเลเอ้า! กูเลือกได้แล้วไปทะเล! ดูซิมึงจะมีปัญญาพากูไปไหมที่นี่มันใต้ดินนะเฟ้ยอย่าลืม"

เขาบอก

.

ทว่าเจ้าของสมุดกลับยักไหล่ให้ไม่สะทบสะท้าน เด็กหนุ่มกวาดสายตาป่ายปัดไปพร้อมกับแผ่นสไลด์มากมายเพื่อค้นหาเป้าหมายไปทีละหน้า ภายใต้หมวกไหมพรมสีดำสนิท ดูเหมือนว่านี่จะไม่ใช่สิ่งที่อยู่เหนือบ่ากว่าแรงเท่าไหร่นัก ใช้เวลาเพียงชั่วอึดใจแรงมืออันหยาบกร้านก็หยุดลง พร้อมกับแผ่นสไลด์ขนาด 12 X 18 ซม. แผ่นหนึ่งที่ถูกดึงออกมาจากเล่ม

.

"โอเคครับเจอแล้ว แผ่นนี้ล่ะ! ดีว่าผมเคยไปที่นั่นมาแล้วครั้งหนึ่งเลยเก็บตัวอย่างดินเอาไว้ด้วย"

.

"ที่เหลือก็แค่เอามันมาแตะกับเครื่องสแกนตรงวงกบประตู.. แบบนี้"

.

"ติ๊ดดด!"

.

"ไม่ต้องรอเครื่องถาม "ลูกค้าเป็นสมาชิก All Member หรือมีบัตร The one การ์ด ไหมคะ" เหมือนในเซเว่นหรอกนะครับ แค่รอจนคำว่า "Complete" เด้งขึ้นมาบนจอ แล้วก็รอให้ลูกบิดเปลี่ยนเป็นสีแดงเท่านี้ก็เรียบร้อย"

.

"อืม..ม..ม..ม.. แป๊บนึงนะ.. อ่า! ได้แล้ว!"

.

"เชิญคุณเปิดดูสิครับ ประตูของเราพร้อมแล้ว!"

.

สมาชิกอันเดอร์กราวน์เขยิบตัวเปิดทางให้เจฟเฟอร์ ก่อนจะผายมือเป็นสัญญาณเชื้อเชิญให้สายลับหนุ่มเข้ามาสัมผัสกับประสบการณ์อันเลิศล้ำ ที่จะเปลี่ยนการเปิดประตูในรูปแบบเก่าให้ไม่เหมือนเดิมไปตลอดกาล

.

"เออ ๆ กูลองดูก็ได้เล่นใหญ่เหลือเกินนะมึง ถ้าโผล่ไปที่เดิมอีกล่ะก็?"

.

"แก๊ก ๆ , แก๊ก ๆ "

.

"แอ๊ดดดดด!"

.

บอกได้คำเดียวเลยว่า "อัศจรรย์อุรังอุตังสวนสัตว์!" มันช่างเป็นอะไรที่ต่างจากคราวที่แล้วเป็นอย่างมาก วินาทีที่เจฟเฟอร์ผลักบานประตูออกไปโลกก็เหมือนตีลังกา ผืนแผ่นดินหมุนติ้วยกตัวขึ้นทำมุมฉาก 90 องศา! จากที่จะเห็นดินกลับเห็นฟ้า! จากที่เคยเป็นฟ้ากลับมีแต่ดวงดาว! เจ้าตัวถึงกับต้องออกแรงตะปบขอบวงกบเอาไว้ ก่อนจะทำการป่ายปีนตะกุยตะกายขึ้นไป พลันใช้ข้อฉอกค้ำสะบัดลำขา บิดเอวเข้าช่วยเหวี่ยงตัวเองเป็นลูกตุ้มกระเสือกกระสนในท่วงท่าที่ทุลักทุเลสุด ๆ

.

ซึ่งในที่สุดก็ประสบผลสำเร็จ เจฟเฟอร์โผล่ออกมาอีกฟากหนึ่งพลางล้มกลิ้งอยู่บนเศษซากปรักหักพังของกองแผ่นไม้ หูของเขาได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งดังชัดเจน นั่นบ่งบอกว่าพิกัดที่กำลังนอนอยู่คือทะเลแล้วแท้ ๆ มิผิดเพี้ยน ติดก็แต่บานประตูเจ้ากรรมนี่แหละที่มาเปิดเอาอะไรตรงนี้? ที่อื่นมีถมเถทำไมถึงต้องเป็นบานประตูบนกองเศษซากวัสดุเช่นนี้ด้วย? มิหนำซ้ำยังแหงนหน้าขึ้นฟ้าไม่ตั้งอยู่ตรง ๆ จนเจฟเฟอร์ต้องลงทุนปีนขึ้นมาด้วยความยากลำบาก

.

"ทะเลจริง! แต่ที่นี่มันที่ไหนกัน! ไหนจะเศษซากบ้านเรือนที่ถูกทำลายย่อยยับจนสุมกองพะเนินนี่อีกล่ะ"

สายลับหนุ่มเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย

.

ในขณะที่เด็กหนุ่มใต้หมวกไหมพรมเอง ก็ปีนประตูบานเดียวกันตามขึ้นมาติด ๆ

.

"ฮึบ!"

.

"อ่าาาาา!"

.

"ชายฝั่งอลาลัสครับ! อาณาจักรของเราเป็นเกาะจึงไม่แปลกที่จะมีทะเลล้อมรอบ เพราะงั้นการที่คุณบอกว่าอยากมาทะเลผมจึงจัดที่นี่ให้ ง่าย ๆ ไม่มีไรซับซ้อน"

.

"ส่วนสาเหตุที่บานประตูมันหงายท้องมองฟ้า ก็เป็นผลพวงมาจากสงครามโลกครั้งที่ 4 นั่นแหละครับ ชายฝั่งแห่งนี้โดนแผ้วถางทำลายด้วยอาวุธนิวเคลียร์ กัมมันตรังสีเผาผลาญทุกสิ่งย่อยยับ แอเรียที่พ้นเขตการปกป้องของบาเรีียออกมาก็เลยได้รับผลกระทบอย่างที่เห็น ไหน ๆ ก็มาแล้วถ้าไม่เชื่อผมคุณก็ลองสำรวจดูรอบ ๆ สิ ทะเลที่ใครต่อใครชมว่าสวยนักหนา หึ! ไม่มีซะหรอก! ของแบบนั้นมีแต่ในรูปถ่ายสมัยก่อนเท่านั้นแหละ"

.

มัวแต่พร่ามอยู่โดยหารู้ไม่ว่าเจฟเฟอร์นั้นลงมือสำรวจไปตั้งนานแล้ว เผลอแป๊บเดียวแผ่นหลังของสายลับ Parallel ก็ไกลห่างออกไปไกลลิบ ท่ามกลางบรรยากาศของท้องทะเลยามค่ำคืนที่ทั้งเหงาแล้วก็เศร้า ทุก ๆ ย่างก้าวที่เหยียบย่ำลงไปบนพื้นทรายมีแต่ความว้าเหว่ เจฟเฟอร์ได้ยินแม้กระทั่งเสียงกรีดร้องของสิ่งมีชีวิตอันแสนทุกข์ทรมาน ในมโนอารมณ์แห่งความรู้สึก

.

แต่แล้ว!

.

"น่ะ.. นี่มัน!.. มัน!.. ไม่ใช่ทรายนี่! สารประกอบแบบนี้ กลิ่นแบบนี้ แล้วก็รสสัมผัสแบบนี้ กูสัมผัสได้ว่ามันไม่ใช่ทรายแต่เป็น.."

.

"ใช่ครับ.. มันคือขี้เถ้า"

.

"ข้ีเถ้า???"

.

บุรุษหนุ่มผู้ปี้แม่ตัวเองชิงตอบขึ้นก่อน หลังจากเดินตามมาเงียบๆ

.

"ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมดันลืมไปซะสนิทว่าบริเวณนี้ถูกท่านราชาเด็มบ้าบาประกาศให้เป็นแหล่งเสื่อมโทรมไปแล้ว มันคงไม่มีอะไรน่าจดจำเท่าไหร่ ขนาดทรายยังมอดไหม้กลายเป็นเศษขี้เถ้าไปทั่วทั้งหาด ไหนจะอาคารบ้านเรือนเพิงพักที่วอดวายเป็นเศษซากนั่นอีก ไม่เห็นมีอะไรน่ามอง ผมว่าเรากลับกันเถอะครับที่นี่คงไม่มีอะไรให้ทำแล้ว ไว้ผมจะพาคุณไปที่อื่นแทนหากอยากลองใช้ประตูดูอีก"

.

"ขอแค่มีแผ่นสไลด์กับตัวอย่างดินในพื้นที่ ๆ อยากจะไป ไม่ว่าจะเป็นที่ใดในโลกหรือแม้แต่ดวงจันทร์ ประตูของอันเดอร์กราวน์ก็จะพาคุณไปได้หมด โดยมีเงื่อนไขเพียงข้อเดียวคือบริเวณที่จะไปนั้นจะต้องมีประตูอยู่อีกบานเป็นคู่กันเสมอ พวกมันจะทำหน้าที่เป็นจุดเชื่อมสัญญาณระหว่างกัน แล้วก็เป็นช่องทางสำหรับการ เข้า - ออก และ ไป - กลับ "

.

"อืม.. เข้าใจแล้ว"

เจฟเฟอร์พยักหน้ารับ

.

.

ครืดดดด.. ซ่าาาาา , ครืดดดด.. ซ่าาาาา , ครืดดดด.. ซ่าาาาา.. ซ่าาาาา..

.

.

ราวกับว่าที่เหลืออยู่คงจะมีแต่เสียงคลื่นนี้เท่านั้น ที่ยังคงความเป็นธรรมชาติไว้สูงสุด หลังจากทอดอารมณ์อาลัยอาวรณ์เสร็จเจฟเฟอร์ก็กลับหลังหันเดินตามไอ้หนุ่มหัวไหมพรมไปติด ๆ เขาเขย่งเท้าเหยียบย่ำเศษขี้เถ้าป่ายปีนขึ้นไปตามซากอาคารบ้านเรือนที่สุมทุม เพื่อตรงดิ่งกลับไปยังบานประตูที่พากันเปิดออก โชคดีอย่างที่ตอนนี้เป็นตอนกลางคืนแสงสว่างบนฟ้าเลยมืดมิด ทำให้สามารถสังเกตเห็นแสงจ้าที่พุ่งออกมาจากบานประตูได้อย่างชัดเจน

.

มิหนำซ้ำยังไม่ต้องออกแรงเปิดให้โง่ พอไปถึงแค่กระโดดลงไปตรง ๆ ร่างของเจฟเฟอร์กับคฑาชายนายอันเดอร์กราวน์ก็กลับตาลปัตรกันอีกรอบ โลกของพวกเขาตีลังกาย้อนกลับ แผ่นดินแผ่นฟ้าปรับจาก 90 องศา พลิกกลับกลายมาเป็นพื้นราบตามปกติ จนสุดท้ายทั้งคู่ก็โผล่พรวดออกมาจากประตูบานเดิม ประตูที่ไม่แหงนหน้าขึ้นฟ้า ประตูที่ไม่ได้กองอยู่บนซากปรักหักพัง ประตูที่นำทางให้ย้อนกลับออกมายังฐานลับใต้ดินของพวกอันเดอร์กราวน์ตามเดิม

.

นับเป็นอะไรที่สุดยอดมาก ๆ จนเจฟเฟอร์ถึงกับต้องออกปากชม

.

"วู่วววว..เจ๋งชะมัด! ประตูมึงโคตรแจ๋มเลยว่ะไอ้หนู!"

.

"ก็แน่สิครับ! ในเมื่อเครื่องสแกนตรงวงกบกับตัวเครื่องยนต์กลไกทั้งหมดล้วนทำมาจากแร่ "Pussy lecon" ขอแค่เรามีสมุดสะสมสไลด์ตัวอย่างดินเล่มนี้ ต่อให้เป็นยอดเขาเอเวอร์เรสหรือพื้นผิวบนดาวอังคาร เราก็โผล่ไปได้ภายในชั่วพริบตา"

.

"เย็ดแม่ง! แล้วตอนนี้มึงมีตัวอย่างดินของที่ไหนเก็บไว้บ้างล่ะ?"

.

เจฟเฟอร์ถามพลางสืบเท้าเดินเข้ามาหาใกล้ ๆ ระหว่างที่เจ้าหนุ่มเองก็กำลังเปิดสมุดเพื่อเช็คข้อมูลให้อยู่

.

"ก็เยอะอยู่นะครับแต่หลัก ๆ เอาแบบสรุป ๆ เลย ก็มีของฐานอันเดอร์กราวน์แห่งนี้ล่ะครับ เพราะมันอยู่ใต้ดินผมก็เลยมีตัวอย่างดินเกือบทุกห้องสำหรับที่นีี่ ยกเว้นพื้นที่ส่วนตัวของคุณไนฟ์ที่เขาไม่อนุญาตให้พวกเราเข้าถึง"

.

"ขอดูสมุดแป๊บดิ"

.

"ได้ไงครับนี่มันของใช้ส่วนตัวนะ! ผมให้คนนอกอย่างคุณดูไม่ได้หรอก!"

.

"แลกกับความทรงจำของแม่มึง จะเก็บไว้หรือจะเอาออก? เอามาดูหน่อยแค่นิดเดียวเองเดี๋ยวคืนให้น่า.."

.

หนุ่มน้อยผู้พลาดพลั้งถึงกับออกอาการสองจิตสองใจอยู่นานโข แต่จนแล้วจนรอดเจ้าตัวก็ส่งสมุดให้เจฟเฟอร์ดูอยู่ดี พออ้อยเข้าปากช้างแล้วทองจะไปไหนเสีย หลังจากที่ได้อัลบั้มแผ่นสไลด์ตัวอย่างดินมาไว้ในมือ เจฟเฟอร์ก็รีบเกลี่ยตามองในทันใด แล้วก็เป็นโชคดีอีกอย่างที่ไอ้หนุ่มนี่ดันเป็นคนที่มีระเบียบเอามาก ๆ เพราะมันบรรจงเขียนรายละเอียดเกี่ยวกับดินว่าเป็นของที่ไหนเอาไว้ตรงส่วนบนของแผ่นสไลด์ทุกแผ่น อาทิเช่น ห้องโถง , ห้องประชุม , ห้องพักผ่อน , ห้องน้ำ , ห้องเจ้าหน้าที่ , หรือแม้แต่คุก (ย่อย) อย่างที่นี่มันก็เขียนเอาไว้ นั่นจึงเท่ากับว่าเจฟเฟอร์จะไปไหนก็ได้ตราบใดที่มีสมุดปกหนังเล่มนี้อยู่ในมือ

.

"เอาล่ะ ๆ ดูเสร็จแล้วก็รีบคืนผมมาซะที แล้วก็โปรดลบความทรงจำให้ผมตามสัญญาด้วยนะครับ"

.

"เออเข้าใจแล้วน่า กูจะทำให้เดี๋ยวนี้แหละยื่นหัวมาสิ ฝ่ามือกูยุบลงเป็นหลุมเตรียมไว้สำหรับมึงแล้วเหมือนกัน"

.

เป็นจริงอย่างเจฟเฟอร์บอก ลมดูดพลัง Drain จากฝ่ามือข้างซ้ายของเขากำลังทำงาน แต่ทว่าทันทีที่เด็กหนุ่มผู้ถูกพรากพรหมจรรย์ไปโดยแม่แท้ ๆ ยื่นศีรษะเข้ามา ฝ่ามือของเจฟเฟอร์ก็เกร็งขึ้นเป็นสัน! มันง้างขึ้นเป็นลำ! แล้วก็ฟันฉึบ! ลงที่ท้ายทอย! แบบเดียวกับที่เจฟเฟอร์เคยโดนเมื่อหลายตอนก่อนเป๊ะ! ติดก็แต่ตอนนั้นเขาไม่เป็นห่าอะไรเลย กลับกันตอนนี้คนที่ถูกฟันดันสลบไสลหลับน้ำลายย้อยลงแทบเท้าของเขาแทน

.

โปรดอย่าเข้าใจผิดเพราะนี่ไม่ใช่การฟันแล้วทิ้ง ในระหว่างที่หลับฝันหวานอยู่นั้นเจฟเฟอร์สายลับอันดับหนึ่งแห่ง Parallel ก็ได้ใช้ฝ่ามือ Drain เอาความทรงจำเกี่ยวกับแม่ของเด็กหนุ่มออกไปด้วย เขาทำตามสัญญาแถมยังกำชับนักหนาว่าให้มีชีวิตต่อไป อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป แต่นี้ต่อไปจะไม่มีปมด้อยเกี่ยวกับแม่อีกแล้ว

.

"ส่วนสมุดหนังเล่มนี้.. กูขอเถอะ.. กูว่ากูจำเป็นต้องใช้ว่ะ"

.

"อืม.. ม.. ม.. "

.

"พรึบ! , พรึบ! , ฟับ!"

.

"เอ้านี่เอาไป! แผ่นสไลด์ตัวอย่างดินสำหรับประตูทางออก! จะอยู่คอยรับใช้ไอ้ไนฟ์ต่อไปหรือจะขึ้นไปอยู่บนดินกับแม่ก็สุดแต่ใจมึงจะไขว่คว้าเถอะ ส่วนแผ่นสไลด์ที่เหลือทั้งหมดกูจะเก็บไว้เองไปล่ะบับบาย!"

.

เจฟเฟอร์เลือกที่จะก้าวข้ามร่างอันหลับไหลของชายวัยรุ่นไป เป็นเวลาเดียวกันกับที่แผ่นสไลด์แผ่นหนึ่งถูกดึงออกมาจากสมุด มันถูกนำไปนาบกับเครื่องสแกนตรงขอบวงกบ รอจนลูกบิดเปลี่ยนสีเรืองแสงสีแดงออกมา แล้วเจฟเฟอร์ก็เปิดเข้าไปโดยเหมือนกับว่าจะไม่สนใจย้อนกลับมายังคุกใต้ดินแห่งนี้อีกแล้ว