บทที่ 95 : ประตูโดเรม่อน

หากเป็นเมื่อก่อนฉากนี้คงต้องพรรณนาว่า เกิดลมหมุนมหาศาลดูดสารพัดสิ่งอย่างเข้ามาในฝ่ามือ แต่ครั้งนี้ไม่เจฟเฟอร์ไม่ต้องการใช้มุกเดิมอีกแล้ว ประกอบกับเขาเองก็ต้องการที่จะแสดงกล้ามดาก ให้ไอ้หนุ่มข้างหลังเห็นว่าเขาคือของจริง กระบวนท่าทำลายล้างแบบใหม่จึงถูกสถาปนาขึ้น

.

เริ่มจากสอดแขนขวาที่ถนัดทะลุช่องว่างลูกกรงออกไป กัดฟันกลั้นใจอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งสักพักท่อนแขนส่วนล่างไล่จากข้อศอกลงไปถึงข้อมือ ก็เริ่มส่งเสียงสนั่นดัง เปรี๊ยะ ๆ เปรี๊ยะ ๆ มันแตกร้าวลงมาเป็นแถบตรงราว 7 - 8 เส้น อ้อมท่อนแขนจรดข้อมือ มิหนำซ้ำยังแพลมแสงสีขาวพุ่งออกมาเป็นริ้ว ๆ ราวกับหุ่นยนต์ที่กำลังเปลี่ยนร่าง

.

"เฮือกกก.. นี่คุณจะทำอะไรน่ะ? คุณเป็นตัวอะไรกันแน่? ผมแสบตาไปหมดแล้ว! , อ๊าาาา!"

หรี่ตาเหยเกพิงหลังใส่กำแพง ถามไปก็เท่านั้นในเมื่อเจฟเฟอร์เลือกที่จะไม่ตอบ

.

สายลับหนุ่มแค่หันมาพยักหน้าให้ แล้วทันใดนั้นเองเนื้อแขนของเขาก็ฉีกตัวออก มันเด้งง้างขึ้นตามแนวขอบแสงเป็นซี่ ๆ ทีละชิ้น ๆ จากหนึ่งเป็นสอง , จากสองเป็นสาม , จากสามเป็นสี่ , ไล่ไปจนครบรอบวงแขน จนมีลักษณะคล้ายกับก้านร่มที่ไม่มีผ้าใบ ซี่ชิ้นส่วนที่ง้างตัวขึ้นมาเหล่านั้นคลี่ตัวออกเป็นรัศมีล้อมรอบข้อมือเอาไว้ ราวกับกระบอกข้าวหลามเวลาที่เราฉีกคว้านยังไงยังงั้น

.

สาบานได้ว่าเจฟเฟอร์ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ชิ้นส่วนท่อนแขนที่ง้างขึ้นทำมาจากเหล็กกล้าที่แข็งกว่าหินผา แข็งยิ่งกว่ากล้ามแขนของท่านชัชชาติ อดีตรัฐมนตรีผู้ที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในปัฐพีซะอีก สายไฟ , แผงวงจร , ฉนวนกันความร้อน , กับน็อตสกรูนับพัน ๆ เชื่อมกันยึกยืออยู่ใต้กาบแขนที่เผยอขึ้น พวกมันทำงานประสานกันอย่างแข็งขันทั้งยังสปาร์คไฟแตกใส่กัน เปรี๊ยะ ๆ เปรี๊ยะ ๆ อยู่เป็นระยะ ทำเอาไอ้หนุ่มที่หลบอยู่ถึงกับต้องชะเง้อคอออกมาจ้อง

.

"คุณไม่ใช่คนจริงหรอก! คุณไม่ใช่ของจริง! คุณมันหุ่นยนต์ทั้งแท่ง!"

"แล้วนี่คิดจะทำอะไรอีก อี๋สะอิดสะเอียนน่าขนลุกชะมัด!"

.

จะไม่ให้เขาพูดแบบนั้นก็ไม่ได้เพราะจู่ ๆ ซี่ชิ้นส่วนแขนที่ง้างขึ้นมาก็พากันยืดตัวออกยาวเฟื้อยเป็นแฉกรัศมี ก่อนจะงุ้มโค้งลงมาห่อหุ้มกำปั้นของเจฟเฟอร์เอาไว้ กลายเป็นก้อนกำปั้นขนาดมหึมายักษา ที่โคตรจะหนักอึ้งและทรงพลังสุด ๆ ขนาดของมันน่าจะใหญ่ยิ่งกว่ากรงขังส่วนหน้าทั้งหมดอีกมั้ง สองข้างซ้าย - ขวาถึงถูเข้ากับกำแพงดิน บดขยี้คบไฟให้มอดมิดดับสนิทไม่เหลือซาก แม้แต่โต๊ะนั่งกับเก้าอี้ของพวกผู้คุม (ที่ไม่รู้ว่าหายหัวไปไหน) ก็ยังละเอียดเป็นผุยผง

.

เจฟเฟอร์เหงื่อไหลต่างสายน้ำ แขนขวาของเขาคงจะรับภาระหนักเกินไป ควันมหาศาลจากเครื่องยนต์ภายในจึงพ่นละอองฟู่ ๆ ออกมาถี่รัวในทุกชั่วขณะจิต นี่ขนาดยังไม่ทำอะไรเลยยังกินแรงขนาดนี้ ก็สมแล้วแหละที่เจ้าตัวจะเก็บมันไว้เป็นอาวุธไม้ตายก้นหีบ เอาไว้ใช้ในสถานการณ์ฉุกเฉินจริง ๆ อย่างเช่นตอนนี้เป็นต้น

.

"ฟู่~!!!"

.

"เครื่องแม่งร้อนไปหน่อย!"

.

"ไม่ต้องตกใจไปไอ้หนู! กูเอาอยู่กูคอนโทรลมันได้ หยิบหมวกไหมพรมขึ้นมาสวมซะ แล้วก็อย่าหลับตาเพราะนี่คือท่าจู่โจมที่รุนแรงที่สุดของกู"

.

สมาชิกอันเดอร์กราวน์ทำตามอย่างว่าง่าย เขาหยิบหมวกขึ้นมาสวมกันเศษละออง พลางสืบเท้าถอยหลังจนไม่รู้จะถอยยังไง แผ่นหลังชิดผนังแล้วเลยได้แต่ดู ๆ ว่าเจฟเฟอร์จะทำยังไงต่อ

.

หากเป็นการ์ตูน "วันพีช" หมัดข้างนี้คงไม่ต่างจากเกียร์ 3 ของลูฟี่ ที่พร้อมจะประเคนใส่ทุกสิ่งอย่างออกไปตรง ๆ แต่กลับ "Just say noting" ชื่อไทยมันก็บอกอยู่แล้วว่า "โคตรคนปฏิเสธโลก" จะให้ทำตามคนอื่นมันก็ยังไง ๆ อยู่ สายลับหนุ่มจึงตัดสินใจใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด ดึงกำปั้นกลับหลัง! ย้ำว่ากลับหลัง! ชักแขนกลของตัวเองให้ลูกตุ้มหนังเนื้อมหาประลัยลูกนี้ ลอยพุ่งเข้าหาตัวเองในทิศตรงข้าม! พร้อมกับช่ือท่าที่ลอกเลียนมาจากรายการทีวีสมัยก่อนที่ตนชอบดู

.

"ทลายลงไปซะ.!"

.

"จงรับไป "พลัง M-150 กำปั้นสะท้านโลกถล่มปัฐพี!" ของช้านนน~!"

.

"ย๊ากกกกกก!!!"

.

"โครมมมมม! , โครมมมมม!"

.

แรงปะทะนั้นโคตรจะรุนแรง! ก้อนกำปั้นกระชากแผงลูกกรงเหล็กทั้งแผงจนหัวน็อตยึดหลุดกระเด็น พอขืนตัวเองไม่ได้แผ่นลูกกรงก็เลยครูดถอยหลังมาพร้อมกับกำปั้น ทั้งยังหักพับลงบุบบู้บี้จนไม่เหลือสภาพของการเป็นกรงเหล็กที่เคยขังคนมาก่อน จนท้ายที่สุดก็มาหมดกำลังล้มครือลงแทบเท้าเด็กหนุ่มอันเดอร์กราวน์ กับเจฟเฟอร์ที่ยืนหอบแฮ่ก ๆ อยู่ข้าง ๆ

.

"โครมมมมม!!!"

.

ฝุ่นโขมงฟุ้งกระจุยกระจาย แผ่นดินแตกแยกเป็นริ้วด้วยฤทธาจากน้ำหนักที่่มากเป็นตัน ๆ

.

"โห..คุณพระช่่วย! โคตรเจ๋งเลยอ่ะ!"

เสียงชื่นชมอู้อี้ใต้หมวกไหมพรมดังลอดออกมา ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมเจฟเฟอร์ถึงแนะนำให้ใส่

.

"เท่านี้พวกเราก็ออกไปได้แล้ว ไชโย! ไชโย! ว่าแต่แล้วแบบนี้แขนของคุณมันจะ? คือมันจะใหญ่เบิ้มแบบนี้ต่อไปรึเปล่าครับ?"

.

"แฮ่ก ๆ ไม่หรอก.. ไม่.. แค่แป๊บเดียวอีกประเดี๋ยวก็กลับคืนสู่สภาพเดิม.. ให้กูพักหน่อยนึงก่อนเถอะวะแล้วค่อยไปต่อ.. แฮ่ก ๆ ๆ อย่าเพิ่งถามอะไรอีกเลย กูเหนื่อยอยู่.. แค็ก ๆ ๆ แค็ก ๆ ๆ "

.

เหมือนจะเก่งแต่ปากแต่ก็จริงอย่างที่เจฟเฟอร์พูด เขาหายใจหอบรัวอยู่พักใหญ่ ซึ่งหลังจากนั้นไม่กี่เสี้ยวอึดใจกำปั้นลูกตุ้มที่ห้อยต่องแต่งอยู่ก็สยายตัวออก ซี่ชิ้นส่วนจากท่อนแขนพากันดีดสะพัดอย่างรุนแรงราวกับตลับเมตรเวลาเก็บสาย! เหมือนพวกมันจะควบคุมอะไรไม่ได้เลย และหากย่างกายเข้าไปใกล้ก็อาจจะโดนบาดเอา

.

"ฟืดดดด.. , ซูดดดด.. , ฟวับบบ..! , ฟวับบบ..! , ฟืดดดด~!"

.

"ซึบ!!!"

.

4.67589 ของเศษเสี้ยววินาทีก็เป็นอันเรียบร้อย เป็นอันว่าแขนขวาของเจฟเฟอร์นั้นกลับคืนสู่รูปลักษณ์ปกติ และขณะที่กำลังหันซ้ายแลขวาเพื่อมองหาไอ้หนุ่มอันเดอร์กราวน์ คบไฟบนกำแพงที่มอดไปแล้วก็ถูกจุดขึ้นใหม่ แสงสว่างจ้าเฉิดฉายออกมาอีกครั้งโดยมีเจ้าหมอนั่นเองที่ถือมันอยู่

.

"เชิญทางนี้ครับคุณ.. ออกจากลูกกรงได้เราต้องไปที่ประตู ผมต้องนำทางคุณต่ออีกหน่อย เสร็จแล้วอย่าลืมดูดความจำเกี่ยวกับแม่ออกไปให้ผมด้วยนะครับ"

.

"เออ..กูไม่ลืมหรอก กูรักษาสัญญาอยู่แล้วไว้ใจได้เลย"

.

"ว่าแต่มันจะไปยากอะไรวะก็แค่ประตูบาง ๆ ผลักออกไปก็หมดเรื่อง ส่องไฟไว้นะ! เดี๋ยวกูจัดการเอง!"

.

เจฟเฟอร์เดินโทง ๆ กระโจนข้ามเศษเหล็กกรงขัง ตัดหน้าไอ้หนุ่มไหมพรมตรงดิ่งไปที่บานประตูที่อยู่ส่วนหน้าสุดของห้อง เขาใช้หูแนบฟังเสียงเพื่ออ่านการเคลื่อนไหว แถมยังใช้จมูกสูดกล่ินฟุดฟิด ๆ พิจารณาหาศัตรูว่ามีใครอยู่ข้างนอกรึเปล่า พอไม่พบเจ้าตัวก็เลยตัดสินใจผลักบานประตูออกไปแบบพรวดเดียวจบ โดยไม่ยอมสังเกตสังกาให้ดีก่อนว่าที่ข้างวงกบนั้น ยังมีกล่องทรงประหลาดขนาด 9 x 15 ซม. ส่องแสงสีเขียวเหมือนเป็นเครื่องแสกนติดตั้งอยู่ข้าง ๆ

.

"เดี๋ยวคุณ! อย่าเพิ่งเปิด! ออกไปแบบนั้นไม่ได้นะ! , เฮ๊ยยย!"

.

ซุ่มเสียงแห่งความห่วงใยตะโกนไปแต่ก็ไม่ทันการณ์ คฑาชายนายอันเดอร์กราวน์เห็นจะ ๆ กับตาตัวเองว่าร่างของเจฟเฟอร์ร่วงหล่นลงไปทันใดเมื่อพ้นประตูออก!

.

"พรืดดดด!"

.

สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น!

.

"เหวอ.. , เหวอ.. อ.. อ..!"

.

"ช่วยด้วย! กูจะหล่นแล้ว..ว..ว..ว อร๊ายยยย! กูตกลงไปแล้ว..ว..ว..ว!"

.

"อ๊ากกกกกก! มันเรื่องเหี้ย! อะไรกั๊นนนนน!"

.

"อร๊ายยยยยย~!"

.

"หมับ!"

.

โชคดีที่คนข้างบนยังไวพอขืนปล่อยให้เจฟเฟอร์กรี๊ดเสียงดังลั่นอยู่แบบนี้ต่อไป อีกไปเกิน 3 - 4 เดซิเบลเขาคงได้กลายเป็นนักแคสเกมในตำนานอย่าง "พี่เอก Heart Rocker" เป็นแน่แท้! และเพื่อให้นิยายเรื่องนี้ได้ดำเนินต่อไป ไม่ค้างเหมือนเกมที่พี่แกเล่นเขาเลยต้องสู้ต่อ เจฟเฟอร์ตะเกียกตะกายสุดฤทธิ์ดึงแขนป่ายปีนขึ้นไป ตามร่างกายของคฑาชายนายอันเดอร์กราวน์ที่อุตส่าห์กระโจนลงมาช่วย เขาเกาะขอบวงกบเอาไว้แน่น ในขณะเดียวกันเจฟเฟอร์ก็กัดฟันเกร็งแขนสุดแรงเกิด เพื่อยื้อยุดฉุดกระชากให้ร่างกายตัวเองผ่านพ้นวิกฤตไปให้ได้

.

นี่มันโลกหรืออะไรกัน? นี่เขาตกนรกหรือกำลังฝัน? เหตุไฉนข้างล่างนั่นถึงได้ดูเร้นลับถึงเพียงนี้ เสี้ยววินาทีที่กำลังจะกอดเกยกันขึ้นไปได้สำเร็จเจฟเฟอร์ลองหันดูด้านล่าง

.

มันมืดดำปิ๊ดปี๋มีกลุ่มเมฆเทาทะมึนกับสายฟ้าสีแดงช้ำเลือดช้ำหนองร้องคำรามอยู่ เศษหินกรวดที่หล่นลงไปลอยหายไปไกลลับ โดยไม่ได้ยินแม้แต่เสียงตกกระทบพื้น มันเหมือนกับกระเพาะอาหารของสัตว์ประหลาด มันร้องคำรามเหมือนกับจะเขมือบทุกสิ่งทุกอย่างลงไปไม่ให้กลับคืนมาได้อีกครั้ง อื้อหือมีของแบบนี้อยู่บนโลกเราด้วยหรือ หรือข้างล่างนั่นคือมิติอื่น มิติที่เจฟเฟอร์ไม่เคยรู้จักและไม่ควรไปสอดรู้สอดเห็น

.

"เร็วสิคุณ! มัวมองอะไรอยู่ได้ส่งมือมาอีกนิดเดียว..ว..ว ถึงแล้วผมจะได้ปิดประตู!"

.

"เออ ๆ รู้แล้ว ๆ"

.

"ฮึบบบ!"

.

"ตรึมมมมม!!!"

.

ประตูโกโรโกโสปิดกระแทกลงด้วยความโล่งอก ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าระหว่างเสียงดังของมัน กับเสียงถอนลมหายใจของคนทั้งคู่อันไหนจะดังกว่า

.

จวนเจียนจะหมดสภาพเจฟเฟอร์เป่าปากพรูเกลือกกลิ้งไปมาพยายามจะลุกขึ้น ในขณะที่อีกคนที่เหมือนจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรได้ลุกยืนอยู่ก่อนแล้ว พร้อมกับสมุดปกหนังเก่า ๆ เล่มหนึ่ง ที่ดูไม่เข้ายุคเข้าสมัยเอาซะเลย

.

"อะไร?"

เจฟเฟอร์ถาม

.

"ก็วิธีใช้ประตูของโลกอันเดอร์กราวน์ที่ถูกต้องไงครับ ถ้าคุณถามผมสักนิดเมื่อกี้เราคง.."

.

"เออ ๆ ๆ กูขอโทษ กูผิดเอง ขอบใจที่ช่วยพอใจยัง!"

.

"........"

ยิ้มเฝื่อนเจือจางความรู้สึก

.

.

"เฮ้อ.."

"โอเคครับ..โอเค..งั้นก็ได้ บอกผมมาสิว่าคุณอยากไปที่ไหน ผมจะพาคุณไปเองผ่านไอ้ประตูโสโครกบานนี้"