บทที่ 98 : นักโทษชาย

ยื้อยุดฉุดกระชากกันพอเป็นพิธี ไนฟ์ที่เห็นเหตุการณ์จากทางด้านหลังก็สั่งให้ลูกน้องตัวเองหยุด กลัวว่าถ้าดีดนิ้ว "เปรี๊ยะ!" แล้วมันจะไปซ้ำกับธานอสในหนัง "ดิ อเวนเจอร์" ประมุขแห่งองค์กรอย่างเขาก็เลยชูนิ้วชี้ขึ้นข้างบน พลางหมุนติ้ว ๆ ในลักษณะที่คล้ายกับการเรียกเด็กร้านก๋วยเตี๋ยวมาเก็บชามแล้วก็คิดเงิน

.

"เฮ่ย.. พวกเอ็งอ่ะพอได้แล้ว ให้เขาเข้ามาได้ไว้หน้าองค์หญิงหน่อยดิวะ!"

.

ไวเท่าความคิดร่างสีเทาเงาทะมึนทั้ง 10 ก็สลายตัวออกกลายเป็นเถ้าในบัดดล ปล่อยให้เจฟเฟอร์เซถลาเกือบล้มหน้าคะมำพื้น ดีที่เขายังไวเลยยั้งตัวเองไว้ได้อยู่ สบช่องให้สายลับอันดับหนึ่งได้จ้วงเท้าเดินเข้ามาหาองค์หญิง ประจันหน้าตัวต่อตัวกับไอ้ไนฟ์ในถิ่นของมันเอง

.

"แปะ ๆ , แปะ ๆ , แปะ ๆ , แปะ ๆ "

.

แต่แม่งดันทักทายด้วยการปรบมืออันเสแสร้งกลับมาซะงั้น ตามติดมาด้วยการสนทนาปราศรัยผ่านทางริมฝีปากที่ซ่อนอยู่ภายใต้หมวกไหมพรมอันลึกลับ ตามคอนเซ็ปต์

.

"ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าคุกง่อย ๆ แบบนั้นคงขังคนอย่างแกได้ไม่นาน แต่ก็เซอร์ไพรต์อยู่เหมือนกันที่เห็นแกเหน็บสมุดชุดข้อมูลตัวอย่างดินติดมือมาด้วย อืม..ม..ม.."

.

"งั้นก็แสดงว่าเด็กฉันมันปากโป้งงั้นสิ?"

.

เจฟเฟอร์สะบัดหน้าคว่ำลงกึ่งหยั่งเชิงอยู่ในที

.

"ก็ไม่เชิงหรอกแค่มีอะไรแลกเปลี่ยนกันนิดหน่อย ว่าแต่แกกับองค์หญิงตกลงกันไว้ว่าไงบ้างล่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาขวางหรือแทรกแซงอะไรหรอกนะ แค่อยากจะบอกให้รู้ว่าต่อให้แผนเหี้ยยังไง! ฉันคนนี้ก็จะช่วย! ฉันอยู่ฝ่ายแก!"

.

ซึ่งเป็นอะไรที่ตรงข้ามกับความคิดขององค์หญิงอย่างบัดซบ พระองค์เลยออกปากซะดังลั่นว่า "ไม่ได้!" พลางอธิบายฉอด ๆ ด้วยเหตุผลอันยืดยาวตามแบบที่เธอถนัด

.

"เรายังไม่ได้ตกลงในรายละเอียดกันหรอกคุณเจฟ เพราะตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องการที่สุดคือการปล่อยตัวพวกชาวเมืองผู้ชายที่ถูกลักพาตัวมาให้กลับคืนสู่โลกด้านบนซะก่อน คุณก็เห็นว่าผลจากการกระทำดังกล่าวทำให้พวกภรรยาทั้งหลายสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไป พวกเธอกระสันซ่านจนถูกหลอกใช้ เพราะงั้นตราบใดที่พวกเธอยังคงติดยาอลาลัสเปี้ยนส์และต้องการผู้ชายตัวเป็น ๆ อยู่ เราก็ไม่มีทางชนะท่านพ่อได้หรอก! เราต้องปล่อยพวกผู้ชายคืนไป เพื่อให้พวกเธอกลับกลายเป็นกุลสตรีอีกครั้ง!"

.

ได้ยินแบบนั้นปุ๊บ ไนฟ์ก็เลยขอแทรกขึ้นบ้าง

.

"เสียใจครับองค์หญิง เกล้ากระผมคงปล่อยให้ท่านทำตามอำเภอใจมิได้! มากับผมสิ! ผมมีอะไรจะให้ดูท่านไม่อยากรู้เหรอว่าตอนนี้พวกพลเมืองชายที่ถูกพวกเราจับมามีความเป็นอยู่ยังไงบ้าง?"

.

"แกก็ด้วยนะชื่อเจฟใช่ไหม? มาด้วยกันสิ?! ลองได้ลงมาถึงโลกข้างล่างนี้ก็เท่ากับว่าพวกเรา 3 คนได้ลงเรือลำเดียวกันอีกครั้ง ฉันพูดถูกไหม?"

.

"เหอะ.. ดีใจตายล่ะมึง! กูก็ไม่อยากนับญาติอะไรกับมึงนักหรอก อย่าสำคัญตัวผิดนักเลย"

.

เจฟเฟอร์ตอบกลับเสียงห้วนก่อนที่ทั้ง 3 จะเดินอ้อมมาด้านหลังแท่นบัลลังก์ โดยมีไนฟ์เป็นคนนำทางหน้าสุด เขาหยุดฝีเท้าลงตรงบานประตูเล็ก ๆ บริเวณกำแพงดินตรงข้ามกับฐานบัลลังก์ ก่อนจะควักเอาแผ่นสไลด์ตัวอย่างดินที่น่าจะเป็นพิกัดเป้าหมายออกมาจากเสื้อโค้ท แล้วก็เอาไปนาบกับเซ็นเซอร์ตรงบานประตู

.

"คงจะเห็นจนชินตาแล้วสิท่า ถึงไม่รู้สึกตกใจอะไรเลย?"

ชายหัวไหมพรมพูด พลางมองปราดด้วยหางตาไปยังเจฟเฟอร์

.

"เออ.. ก็นิดนึงแหละ"

กระดกหน้ายิ้มเฝื่อนไม่พูดไม่จาอะไรมากไปกว่านั้น เพราะขืนเจฟเฟอร์พูดความจริงออกไป ใครเขาจะล้อเอาได้ว่าเจ้าตัวนั้นกรี๊ดดังซะย่ิงกว่าตุ๊ดในหนังเกย์ AV อีก

.

"ติ๊ด!"

"แกร๊ก ๆ , แกร๊ก ๆ "

"ฟับ!!!"

.

ด้วยเหตุนี้ทั้ง 3 ชีวิตก็เลยโผล่พรวดทะลุประตูมิติออกมายังบริเวณที่ดูแปลกตาแห่งหนึ่ง มันเหมือนกับเป็นทางเดินตรงโล่ง ๆ ที่ยาวดำลึกเข้าไปราวกับจะไม่มีที่สิ้นสุด พอก้มลงไปดูเนื้อดินที่เหยียบอยู่ก็รับรู้ได้เลยว่าแน่นกว่าปกติมาก เป็นดินที่แข็งราวกับซีเมนต์ชนิดที่เทน้ำลงไปคงไม่ซึมหนีไปไหนหากไม่ผ่านกาลเวลาไปสัก 4 ชั่วอายุเต่า แล้วพอไนฟ์พาเดินตรงเข้าไปได้สักระยะหนึ่งจู่ ๆ เจฟเฟอร์กับองค์หญิงก็เริ่มสังเกตเห็นว่าสองฟากฝั่งผนัง เริ่มปรากฏเป็นตู้ล็อคเกอร์สำหรับใส่ของใช้ต่าง ๆ ขึ้นมา

.

ให้ตายเถอะนึกว่าตัวเองกำลังเดินอยู่ในโถงทางเดิน ของโรงเรียนไฮสคูลอเมริกันก็มิปาน ต่างกันแค่ไม่มีกัปตันทีมฟุตบอลยืนจูบปากกับเชียร์ลีดเดอร์แล้วล็อคเกอร์พวกนั้นก็มิได้มีไว้สำหรับเด็ก ๆ หากแต่มีไว้สำหรับนักโทษชายที่ถูกจับมาขังไว้ที่นี่ล้วน ๆ เจฟเฟอร์สังเกตเห็นข้าวของเครื่องใช้ , ขัน , สบู่ , เสื้อผ้าหลุดลุ่ยทะลักออกมาจากบานประตูตู้อย่างไร้ระเบียบ ครานั้นมือมีดหัวไหมพรมผู้เป็นเจ้าของพื้นที่ก็ไม่ยอมปริปากอธิบายรายละเอียดอะไรเลย เขาเอาแต่เดิน.. เดิน.. แล้วก็เดิน ประหนึ่งว่าที่ ๆ เขาต้องการจะไปนั้นต้องลึกเข้าไปอีก ต้องมืดกว่านี้ แล้วก็ต้องเร้นลับมากกว่านี้

.

กระทั่งสบโอกาสหนึ่งเจฟเฟอร์ก็เลยหันมาถามองค์หญิงดู ว่าสถานที่ในโลกอันเดอร์กราวน์แห่งนี้มันยังไงกันแน่ ใครเป็นผู้ออกแบบ ทำไมห้องแต่ละห้องมันถึงถูกสร้างไว้ลอย ๆ ไม่คิดจะสร้างทางเดินไว้เชื่อมกันแบบสกายวอร์คเชื่อม BTS บ้างเลยเหรอ เพราะนอกจากประตูมิติที่ก็อปคอนเซ็ปต์มาจากประตูโดเรมอนแล้ว สายลับอันดับหนึ่งแห่ง Parallel อย่างเขา ก็ไม่เห็นช่องทางเข้าออกอื่นอีกเลย

.

แต่แล้วยังไม่ทันที่เชื้อพระวงศ์ชนชั้นสูงจะออกความเห็นใด ๆ คำถามที่ข้างคาใจก็ถูกลบเลือนกลืนหาย ไปด้วยภาพของมนุษย์เพศชายผู้ถูกคุมขังอยู่ในกรง บอกตามตรงว่ากรงขังโซนนี้มันคนละเกรดกับที่ใช้ขังเจฟเฟอร์เมื่อหลายตอนที่ผ่านมาอย่างลิบลับ มันดูแน่นหนากว่ามาก! เปรียบเทียบว่าหากนั่นเป็นมหาลัยจุฬาฯ กรงห่านี่ก็ต้องเป็น ฮาวาร์ดยูนิเวอร์ซิตี้ แห่งประเทศสหรัฐอเมริกามิผิดเพี้ยน แล้วอีกอย่างพอเดินเข้ามาปุ๊บ! พวกพลเมืองชายเหล่านี้ก็ออกอาการทันที จนเจฟเฟอร์ต้องแสดงฝีมือ

.

"ระวังครับองค์หญิงหลบด้านหลังผมเอาไว้ อย่าเข้าใกล้ลูกกรงเป็นอันขาดผมว่าท่าทางพลเมืองของท่านมันแปลก ๆ อยู่นะครับ!"

.

"ชิ่ว! , ไป! , ชิ่ว! , อย่าเข้ามานะโว่ย! ชิ่ว! ๆ "

.

กางแขนออกปกป้ององค์หญิงสุดกำลัง เจฟเฟอร์ออกท่าทางไล่พวกเขาอย่างกับไล่หมาเป็นโขยง แต่ก็เข้าใจได้อยู่หรอกเพราะส่ิงที่พวกนักโทษนับ 100 คนแสดงออกก็เหมือนกับหมาจริง ๆ พวกเขาน้ำลายยืดคลุ้มคลั่งกระโจนใส่ลูกกรงเหล็กโครม ๆ บางคนก็เอามือข่วนพื้นทั้งที่ตัวเองไม่มีเล็บจนเลือดแตกเลือดแตน บางรายก็ล็อคคอกันขย้ำกันเองคล้ายกับคนที่คุมสติไม่อยู่ เสียงเอะอะโวยวายดังระงมแซ่ซ้อง ความจริงก็คือความจริงว่าทุกสิ่งอย่างล้วนเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนที่องค์หญิงนาตาชาเดินเข้ามา

.

"หรือว่าพวกมันคิดจะร่วมเพศกับองค์หญิง! มันจะปล้ำองค์หญิง! เหมือนกับพวกผู้หญิงที่คลั่งจะสังวาชผู้ชายทุกคนบนโลกข้างบนรึเปล่าครับ?!"

เจฟเฟอร์ตั้งข้อสังเกตเพราะเท่าที่รู้แม้แต่ตัวเขาเองก็แอบชำเลืองมองดูเรือนร่าง s - curve สยิวกิ้ว กับผมสีบลอนซ์ขององค์หญิงอยู่บ่อย ๆ เช่นกัน

.

"ไม่หรอกมั้งคะแต่ก่อนอาจจะใช่แต่ตอนนี้ ตอนที่หน้าออกของฉันมัน.. แบบ.. แบน..น...น แบน..น.. แต๊ดแต๋"

.

.

ท่ามกลางเสียงกู่ก้องร้องคำราม ท่ามกลางความโกลาหลโกธาจากผู้ต้องขังที่กำลังคลุ้มคลั่ง ใครจะเชื่อว่าวินาทีนั้นองค์หญิงนาตาชาเหมือนกำลังเวิ้งว้างอยู่กึ่งกลางของความโดดเดี่ยว เธอก้มลงมองผ้าพันแผลที่พันเต้านมของเธอเอาไว้ นมที่เคยขยายใหญ่ได้ในทุก ๆ ครั้งที่เงี่ยน นมที่เคยใช้แนบเคียงเอียงใส่ลำควยแล้วก็ ถด ๆ ถู ๆ บัดนี้แม่งไม่มีอยู่แล้ว นมเธอแบนยิ่งกว่าไม้กระดานรองก้นกุฏิ จับตอนนี้ลูบคลึงลงไปหัวนมคงไม่ต่างจากเสี้ยนไม้ที่เสียดแทงฝ่ามือของคนลูบแค่พอขำ ๆ

.

"อืม..ม..ม..ฉันไม่อยากพูดถึงมันหรอกคุณเจฟ เอาเป็นว่าไม่ใช่เพราะฉันก็แล้วกัน ฉันว่าสาเหตุเป็นเพราะโน่นต่างหาก การปรากฏตัวของหมอนั่นต่างหาก ที่ทำให้พลเมืองของฉันคลั่ง!"

.

แล้วองค์หญิงก็เบี่ยงความสนใจไปที่เจ้าไนฟ์หัวไหมพรมแทน เพราะดูจากลักษณะแล้วแค่ท่าเดินกับเงาหัวที่สะท้อนลงบนพื้น พวกนักโทษที่อาละวาดกันเป็นบ้าเป็นหลังก็ค่อย ๆ เปลี่ยนท่าทีไป พวกเขาน่าจะกลัวไอ้ไนฟ์ประมุขแห่งองค์กรรายนี้เอามาก ๆ ประกอบกับไนฟ์เองก็ได้ทำให้ข้อสันนิษฐานดังกล่าวชัดเจนยิ่งขึ้น ด้วยการชักมีด Pussy recon ประจำตัวออกมา! เขาเอามันไปสะกิดเขี่ยกับลูกกรงเหล็กนิดนึงพอให้เกิดเสียงประมาณ 0.0001 เดซิเบล "กริ๊ง!" แล้วทันใดนั้น การอาละวาดอันหนักหน่วงของคนราว 100 คนในกรง ก็เงียบกริบลงกลายเป็นศูนย์

.

พวกเขาต่างพากันถอยกรูพรวดพราด วิ่งรนรานหนีไปจนสุดฝาผนัง คล้ายตั้งใจจะถอยห่างออกจากตำแหน่งที่ไนฟ์ , เจฟเฟอร์ , และนาตาชายืนอยู่ให้มากที่สุด สลับกับการก้มลงหมอบกราบพนมมือร้องขอชีวิต พึมพำอืม ๆ อือ ๆ ว่า " อย่า.. อย่า.. อย่า.. , พอแล้ว.. ไม่เอาแล้ว.. พอแล้ว.. พอแล้ว.." มิยอมหยุด

.

เสียงลือเสียงเล่าอ้างบอกว่าในบรรดานักโทษด้วยกันเองต่างขนานนาม "ไนฟ์" ว่าเป็น "ไนฟแมร์ (Nightmare)" หรือฝันร้ายสำหรับทุกคน เพราะทุกครั้งที่เขามาที่นี่แม่งจะต้องมีคนมีอันเป็นไปตลอด ไม่สิบ! ก็ร้อย! ไม่ร้อย! ก็สองร้อย! ขึ้นอยู่กับว่าหวยจะไปออกที่ใคร ซึ่งแน่นอนว่ากับการปรากฏตัวครั้งนี้เองก็เช่นกัน

.

เจฟเฟอร์ก็เลยต้องขอคั่นอารมณ์สักหน่อย ด้วยการถามคำถามขึ้นพร้อมกับความกวนตีน

.

"โอ๊ะโอ! เหมือนพวกคนในคุกเขาจะกลัวแกนะ?"

.

"ก็เห็น ๆ กันอยู่ ถามเพื่อ?"

.

"ก็ไม่เพื่ออะไรหรอกแค่อยากแนะนำให้ลองถอดหมวกออกดู เผื่อพวกข้างในจะเลิกหวาดกลัวแกลงบ้างแล้วก็อีกอย่าง?"

.

"อะไร?!"

.

"ฉันรู้แล้วนะว่าหน้าตาที่แท้จริงของแกเป็นยังไง บางทีองค์หญิงนาตาชาอาจจะะรู้จักตัวจริงของแกดีกว่าฉัน หึ ๆ ! ห่ะ ๆ ๆ ๆ ฮ่าาา ๆ ๆ "

.

หัวเราะร่าด้วยความที่คิดว่าตัวเองนั้นพลิกกลับมาได้เปรียบ จากข้อมูลที่สืบทราบมานี่แหละที่จะทำให้สถานการณ์พลิกกลับ และทำให้เจฟเฟอร์กับองค์หญิงครองเกมได้อีกครั้ง

.

ทว่า!

"ขำไรนักหนาวะ กะแค่เรื่องเท่านี้ ขี้ประติ๋วว่ะ!"

ไนฟ์ดันตอบกลับมาด้วยเสียงอันนาบนิ่ง มิหนำซ้ำยังละม้ายคล้ายจะยิ้มเยาะอยู่ภายใต้หน้ากาก

.

"อ่าว! ไหงเป็นงั้น!?"

.

"นายนี่น๊าชอบทำให้ฉันเซอร์ไพรต์ได้ตลอดตั้งแต่เจอครั้งแรกมาจนถึงปัจจุบัน ดูท่าฉันคงจะประเมินความสามารถของนายต่ำเกินไปจริง ๆ "

.

จบประโยคหมวกไหมพรมสีดำขลับในมือก็ถูกกระชากออกด้วยน้ำมือของผู้เป็นเจ้าของ ละอองเหงื่อกระเซ็นซ่าน โครงหน้ากลมมนผมเรียบแปร่ พลันหลับตาสะบัดผมอยู่สองสามที ก่อนจะปาหมวกใส่ลูกกรงจากด้านนอกโดยไม่ยี่หระหน้าอินทร์หน้าพรมที่ไหนทั้งสิ้น!

.

"พลั๊ววว!"

.

"วู้ววว~! , ร้อนจังโว๊ย! ในที่สุดก็ได้ถอดซะที!"

.

อดีตมือขวาของท่านราชาเป่าปากพรู ชูมือสองข้างขึ้นสุดเหยียด สลับกับสูดลมหายใจเอาอากาศเข้าไปจนเต็มปอด ที่แม้ว่าจะไม่บริสุทธิ์นักเพราะมีแต่เศษดิน แต่ก็ยังดีกว่าหายใจติด ๆ ขัด ๆ อยู่ภายใต้หมวกไหมพรมเน่า ๆ แบบนี้เป็นแน่

.

"ไงพอใจแกรึยัง? นี่แหละหน้าจริงของฉันเหมือนกับที่คิดไว้ไหมล่ะเจฟ?"

.

เจฟเฟอร์กลืนน้ำลายกึ่งตกใจไปหลายอึก ทว่าองค์หญิงนาตาชานี่สิที่ถึงกับเซแถด ๆ ไปที่ลูกกรง เธอต้องเอาหลังพิงมันเอาไว้กันล้มเหมือนจะเป็นลมจวนจะเสียหลัก

.

.

"พี่ไนฟ์ , พี่ไนฟ์จริง ๆ ด้วย! , ได้ไงกัน! ทำไมน้องถึงไม่รู้สึกเอะใจอะไรเลย!?"