Chapter 1

"Hindi ko na yata maipagpapatuloy ang pag-aaral ko sa kolehiyo bert." Malungkot na saad ni Melisa sa kanyang kababata habang naka upo sila sa tabi ng maliit na punong manga.

"Oh bakit? Susukuan mo na agad ang pangarap mo?" Baling na tanong nito.

 

"Wala din kasi akong magawa, hindi na ako kayang pag-aralin nila tatay at nanay. Simula kasi na nagkasakit si itay ako na ang tumutulong kay inay para sa aming gastusin sa araw araw."

Si Melisa ay nag iisang anak ni mang Jose at aling Marta. Malaki ang pangarap nila sa nag iisa nilang anak na makapagtapos ito ng pag-aaral ngunit sa hindi sinasadya ay nagkaroon ng sakit ang ama nito na dahilan upang hindi makapag patuloy sa unang taon sa kolehiyo si Melisa. Gustuhin man ng mag-asawa na maipatuloy ang pag-aaral ngunit si Melisa na ang nag lakas loob na hindi na ito mag-papatuloy, dahil naiintindihan nya ang kanilang sitwasyon. At umaasa sya sa Diyos na balang araw makakapag tapos din sya. Hindi pa sa ngayon.

 

Kaya naintindihan naman agad iyon ni Albert.

Si Albert ang nag iisa nyang matalik na kaibigan sa barangay nila. Mula pa kasi noong bata pa sila ay halos sila na ang magkasama kahit saan. Si Albert ay isang lalaking masiyahin ayaw niyang nakikita si Melisa na nalulungkot kaya siya lagi ang gumagawa ng paraan upang maging masaya muli ang kaibigan.

 

"Buti ka pa nga andiyan ang kuya mo na mag papa-aral sayo." Dugtong pa ni Melisa sa kaibigan.

 

"Tiwala lang Lis, kung ako nga lang ang masusunod ayukong lumuwas ng manila dahil alam ko na maiiwan kita dito." Lungkot na saad ni Albert habang hinahagod nito ang likod ni Melisa.

"Sige lang Bert para naman iyan sa future mo, para matupad mo ang dream house mo kapag guminhawa na buhay mo diba?"

 

"Dream house natin iyon hindi lang akin." Sabay tawa ng binata.

 

"Nagbibiro kana naman eh, hoy hindi po tayo pwede magsama sa isang bahay, may dream house din ako nuh." Ngiting ganti ni Melisa dito.

 

Buong hapon silang nagkwentuhan at maya maya pa nang magdapit-hapon ay naisipan na nilang umuwi. Medyo may kalayuan lang ang bahay nila Melisa at Albert kaya nang maihatid na nya ang dalaga ay umuwi na din ito.

 

 

"Oh asan ka namang lungga galing Albert?"

Tanong ng ina nito. Habang nagsasandok ng kanin.

 

"Kay Melisa ma, naawa nga ako sa kanya kasi hindi na nya maipagpapatuloy pag-aaral niya sa kolehiyo." Agad mag mano sa ina nito.

 

"Siguro dahil noong nagkasakit yung tatay niya, sayang matalinong bata pa naman yang si Melisa." Panghihinayang na sagot ng ina ni Albert.

"Dagdag pa ng lungkot ko kapag pinaluwas na ako ni kuya sa manila, mag-isa na lang sya dito ma." Tulala si Albert habang naka tingin sa kanyang plato.

 

" Eh kung kaya lang sana ng kuya mo na pag-aralin kayong dalawa bakit hindi, hindi na kasi iba sa atin si Melisa kaya kung may maitutulong sana ako sa kanya kaso wala din ako anak." Dagdag pa ng ina nito. At mag simula na sila maghapunan.

 

Pag tapos ng hapunan ay agad pumasok si Albert sa kanyang kwarto. Magpapahinga na sana ng biglang kumatok ang ina nito.

 

"Ma bakit po? tanong nito.

"Kausapin mo kuya mo." sabay abot ng maliit at lumang cellphone.

 

"Kuya bakit po?"

--Huh? ngayon na ?bakit po biglaan kuya ?

 

Tumagal ng ilang minuto ang pag-uusap nila. Makikita sa mukha ni Albert ang lungkot at pagkabalisa ng matapos ang pag-uusap nila.

 

 

Umaga palang ay hinanda na ni Melisa ang mga gamit sa pag titinda nila ng isda medyo madami kasing isda ang nahuli ng mga kasamahan ng tatay niya kaya napag pasyahan ni Melisa na tutulong sya sa pag lako nito. Mga alas dos ng hapon nang naka uwi silang mag ina, masaya sila dahil naubos ang isdang inilako nila, naka bili na rin ng bigas at ulam para sa susunod nilang kakainin. Nagpahinga lang saglit si Melisa dahil alam niyang mga alas kwatro ng hapon ay andon nang naghihintay si Albert sa kanilang tagpuan. Lalo siyang na excite dahil may binili siyang pagkain na kanilang paborito ang mainit na puto at bibingka.

 

Nang makarating sa tagpuan, ay wala doon si Albert.

"Hoyy unggoy! Lumabas kana diyan, alam kong nagtatago ka, tinaguan mo na ako noon kaya alam kong nagtatago ka ulit." pawang masayang pang-aasar ng dalaga.

Inilabas ni Melisa ang dala nito baka sakaling lumabas nga si Albert, ngunit sa ilang minuto nyang paghihintay ay ni anino ay wala syang nakita. Lumilinga-linga sa likod si Melisa ngunit tahimik ang paligid. Napa-ismid ito na parang nagtatampo sa binata.

Pero maya maya ay umalis ito upang sadyain sa kanilang bahay.

Mahingal-hingal siyang naka rating sa bahay nila.Bumungad sa kanya ang ina ni Albert.

 

"Melisa? Kanina ka pa diyan?" Gulat na tanong ni Aling Belen sa dalaga ng makita niya ito sa bintana.

 

"Kararating ko pa lang po nay Belen, si Albert po?" Tanong agad nito.

Pinapasok muna sya ng matanda upang makapag pahinga.

 

"A-ano kaso ehh, si Albert ay pinaluwas na ng kuya niya kagabi sa manila biglaan nga eh ayaw pa nga nya sana umalis kasi nga gusto pa niyang magpaalam sa iyo, ang kaso nga eeh baka maiwanan sya ng barko pag dumaan pa sayo." Alangan na paliwanag ni aling Belen habang kumakamot sa kaniyang batok.

 

"Hooo? U-umalis na po s-si Albert?" Gulat na tanong nito.

 

"Pero nag iwan sya ng sulat teka at kukunin ko." Pagkabalik ay agad niyang inabot ito kay Melisa.

 

"Babalik pa po ba sya nay Belen?" Tanong nito na may kasamang namumuong luha sa mga mata.

 

Pinahiran ito ni aling Belen." Huwag kang mag-alala babalikan ka  nya.Hindi ko pa alam kung kelan pero kilala natin sya may isang salita iyon." pang-aalo nito sa dalaga.

 

Hindi nag tagal si Melisa sa bahay nila at nag pasya itong uuwi nalang.Bakat sa mukha nito ang labis labis na lungkot.Tumakbo ito ng mabilis habang umiiyak.

Nang makarating sa bahay ay agad itong pumasok sa kanyang silid. Umiyak ito ng umiyak.

 

Lumipas ang ilang araw hindi na nya binasa ang sulat ni Albert inipit nya lang ito sa libro.

Lalo lang kasi sya malulungkot pag ganun.Ginugol na nya lang ang kanyang oras sa pag titinda ng mga isda.Halos iyon na lang ang natatanging paraan upang hindi nya maala-ala si Albert.

 

Isang gabi habang nasa labas si Melisa naka tunghaw sa mga bituin.Muling bumalik tanaw sa  kanya ang mga masasayang alaala nila ni Albert.

 

"Melisa may dala ako oh, niluto ni mama na suman tara tikman natin." Masayang tinungo ni Albert ang kaibigan na naghihintay sa kanilang tagpuan.

 

"Wow mukhang masarap iyan Albert." Agad pinagpagan ni Melisa ang kamay upang makakuha ito ng suman.

 

Patango-tango pa ang kanilang mga ulo habang kumain ang mga ito. 

 

Pagkatapos ay gumuhit si Melisa ng bahay sa lupang kinatatayuan nila.

 

"Aahh dream house mo iyan diba?" Patawang tanong ni Albert sa ginawa ni Melisa.

 

"Oo gusto ko dito ko ipapatayo ang Dream House ko. Kaso wala akong pera eh." Kahit na naging malungkot ay nagawa pa din niyang tumawa.

 

Nagtawanan na lamang ang magkaibigan. At nagpagpasyahan nilang maghabulan at manghuli ng tutubi. Dahil sa mga bata pa sila noon ay hindi alintana sa kanila ang mga problemabg dumarating.

 

Nang nag edad na si Melisa ng 18 years old ay lumabas ang kanyang tunay na alindog.

Hindi naman ito mataba pero malulusog ang mga hita at balakang. May kurba ang katawan nito. Nagdagdag pa sa kanyang kaseksihan ang malulusog na mga dibdib. Kaya marami ang nagkakagusto sa dalaga ngunit laging naka-antabay si Albert sa kanya.

 

Si Albert naman ay namana niya ang dugong kastila ng kanyang lola ng lola niya. Matikis amg pangangatawan, maputi, ang kagwapuhan niya ay hindi nakakasawang titigan. Lalo na ang mapupungay na mata at sa katangusan ng ilong amg nagdadala ng appeal sa kanya.

 

"Balang araw magiging palasyo itong tagpuan natin Lis, papagawa ko ito ng dream house mo." Biglang pasimplinh sulyap sa dalaga.

 

"Hahahaha dream house ko? eh bakit wala ka bang dream house?"

 

"Kung ano yung sa iyo,ganun din sakin. At tutuparin ko yan nuhh."

 

"Ang yabang mo talaga nuh, sabagay walang imposible. Siguro yung sayo maniniwala pa akong magagawa mo pero sakin, wala yatang pag-asa bert." Mahinang sagot nito. 

 

"Assusss ikaw na nga nag sabi diba na walang imposible?" Sabay gulo ng buhok nito kay Melisa.

 

"Basta Lis, sabay natin aabutin to, sakali mang magkalayo tayo, patuloy pa rin ang pangarap ko. At sa ating dalawa." 

 

Napa lingon si Melisa sa narinig "SA AMING DALAWA?" tanong ng isip nito sa narinig. Medyo natuwa na kinilig ang dalaga pero winaksi nya agad ito. Dahil alam nya sa sarili nya na hanggang magkaibigan lang sila. At ayaw nyang masira ang pagkakaibigan nila dahil lang sa ilusyong iyon.

 

"Huyyy kilig kaba?" tanong ng binata dahil nahalata itong namahimik.

 

"Hhah? Wala nohh alam ko namang binibiro mo lang ako eh." Alibay na sagot ni Melisa. Kahit iyon naman ang totoo.

 

"6years from now, matutupad nga iyon." Sabay taas ng kaliwang kamay ni Albert patunay na sumusumpa ito sa pangako.

 

Napangiti na lamang si Melisa sa akto ng binata.