Kabanata 17

KABANATA 17

HUMINGA ako nang malalim upang humugot ng lakas ng loob. Nang dumilat ako’y dahan-dahan kong inihakbang ang mga paa ko papasok sa loob ng isang maliit kapilya dito sa Ospital. 

Hindi ko alam kung sa’n ako humugot ng lakas ng loob para gawin ‘to, pero habang palapit ako nang papalapit sa maliit na altar, may kung ano sa dibdib ko na nagpapabigat ng aking pakiramdam. Bawat hakbang na ginagawa ko’y parang tinutusok ang puso ko sa hindi malamang dahilan. 

Tahmik ang buong lugar dahil walang ibang tao kundi ako. Pinili kong umupo sa gitna at mataman Siyang pinagmasdan. Napagtanto kong matagal na pala mula noong huling beses na humuharap ako sa Kan’ya. Limot ko na nga ‘yung huling beses na dumalaw ako sa tahanan ng Diyos.

“Hindi ko alam kung bakit ako narito. Hindi ko alam kung ano ang nagtulak sa ‘kin para pumunta rito,” halos pabulong na sabi ko. “