MasukElara’s POV
Amoy kalawang, pawis, at kasalanan ang loob ng kulungan.Hindi ko akalaing darating ang araw na tatayo ako rito bilang isang Queen ng Blackthorn, sa harap ng lalaking nakaluhod, nakatali ang kamay, at may dugo sa labi. Pero heto ako. Suot ang itim na seda, kumikislap ang korona ko sa mahina’t ilaw, habang sa harap ko, nanginginig ang isang dating tauhan ni Damian.“Sabihin mo,” mahinahon pero matalim kong sabi. “Bakit mo ginawa ‘to?”Sinubukan niyang tumingin sa’kin, nanginginig ang boses.“Hindi… hindi ‘to pagtataksil, Your Majesty—”“Talaga?” pinutol ko agad. “’Yung pagbebenta mo ng trade routes natin sa Valdez family, hindi ba ‘yon pagtataksil?”Nilunok niya ang laway niya, bakas ang takot. Kita ko kung paano dumaloy ang pawis sa leeg niya. Dati, naaawa ako sa ganitong tao. Pero ngayon, ibang mundo na ‘to.Ngayon, ang awa ay kahinaan.Nasa likod ko si Damian—tahimik, malamig ang mga mata. Wala siyaElara’s POVNawala si Damian pagsikat ng araw.Walang paalam.Walang away.Walang huling halik na sana’y nakabasag ng loob ko at hinila ako pabalik sa bigat ng presensya niya.Wala.Pag-angat pa lang ng araw sa eastern towers, wala na ang mga banner niya sa city walls. Umalis na ang Black Legion—pa-north, papunta sa borderlands, hinahabol ang digmaang wala pang pangalan. Ramdam lang. Parang pressure sa ilalim ng balat. Alam ng council ang nangyari kasabay ng buong imperyo—sa pamamagitan ng bakanteng iniwan niya.Mas malaki ang pakiramdam ng throne room nang wala siya.Hindi is more empty.Mas malawak.Parang espada na tuluyang hinugot sa kaluban—lantad, delikado, at handang gamitin.Mag-isa akong nakaupo sa pagitan ng dalawang trono. Ang puwesto sa tabi ko, sadya kong hindi ginagalaw. Kaya ko naman ipatanggal. Isang utos lang. Pero hindi ko ginawa.Mas malakas ang kawalan kapag sinadya.Kumakalat ang bulungan sa korte parang mga insektong gumagapang sa marmol at seda.“Mag-isa na siya
Elara’s POVTahimik ang city—yung klaseng katahimikan na parang napagdesisyunan na ng mundo na wala na talagang pag-asa.Dumadaan ako sa abandoned passage sa ilalim ng eastern tower, hoodie pulled tight, bawat hakbang kabisado ng katawan ko kahit hindi ng mata. Ginawa ang daanang ’to para sa mga babaeng kailangang maglaho—mga asawa, mga reyna, mga lider na kailangang manahimik para mabuhay.Ngayong gabi, kanlungan siya ng multo ng kung ano kami dati ni Damian.May isang ilaw sa dulo ng hallway.Nandun na siya.Nakatayo si Damian sa pagitan ng dilim at ilaw, parang hinati ng apoy at alaala. Hindi siya lumingon nang marinig niya ako. Hindi niya kailangan.Kabisado niya ang tunog ng mga paa ko.“Dumating ka,” sabi niya.Mababa ang boses niya. Hindi malamig. Pagod.“Sabi ko darating ako,” sagot ko. “Hindi pa rin ako marunong bumali ng pangako.”May lumabas na tunog mula sa kanya—hindi tawa, hindi buntong-hininga.“Ganun din ako,” sabi niya. “Kahit minsan, may kapalit.”Huminto ako ilang h
Elara’s POVYung gabi pagkatapos magkawatak-watak ang council… mas mabigat pa kaysa kahit anong battlefield na napuntahan ko.Yung corridors ng palasyo—dating pamilyar, dating safe—parang humihinga ng mga lihim.Shadows stuck to the walls like nakikinig sila.Kahit yung torches, nagfi-flicker na parang takot din sila sa kung ano na ang nangyayari sa empire.Tahimik akong naglakad sa west wing—part ng palace na halos hindi na nilalapitan ni Damian. Hindi simula nang mamatay ang ama niya. Hindi simula ng unang betrayal ng reign niya.Tahimik ang hakbang ko sa obsidian floors, pero yung tibok ng puso ko malakas, parang echo ng giyerang hindi pa namin nareresolba.Yung mga assassin noong trial ko—hindi sila basta mercenary.Hindi sila thugs.Soldiers sila.Trained.Disciplined.At loyal sa isang tao na may sapat na kapangyarihan para makalusot sa inner court.Someone close.The thought twisted in my chest—parang lason na kumakalat.Dumating ako sa archive chamber—isang heavily guarded vau
Elara’s POVTahimik masyado ang council chamber.Sobrang tahimik.Yung tipong tahimik na may kasamang hatol.Two thrones sat at the far end—one obsidian, one blackened steel. Dati, simbolo sila ng isang bagay: king and queen, ruling side by side. A united empire. Blood-forged. Devotion-bound.Ngayon?Yung space sa pagitan nila parang sugat.Parang alaala ng unity na minsang nabuhay dito… tapos namatay.Unang pumasok si Damian. Yung tunog ng boots niya parang war drum. Dati, comforting sa’kin ang bigat ng bawat hakbang niya. Ngayon? Para siyang masamang sign.Hindi niya ako tiningnan. Hindi man lang.Yung shoulders niya stiff, parang steel cable. Yung jaw niya sobrang tikom, pwedeng makahiwa ng tao. Galit ang nakaukit sa buong katawan niya—but beneath it, something colder.Lahat ng lalake sa room, yumuko.Ako lang ang hindi.Tumayo ako nang diretso. Hands clasped behind my back. Chin high.Sobrang hapdi pa rin ng paso sa braso ko, pero hindi ko pinahalata. Pain is weakness in this cour
Elara’s POVKahit ilang oras nang patay ang apoy, nananatili pa rin ang amoy ng usok sa marmol na arko ng Burning Hall.Dati itong sagradong lugar ng katarungan—ngayon mukha na siyang warzone. Naguunahan sa sahig ang mga durog na bato. Ang mga watawat ng Seven Houses ay nakabitin na parang sinunog na tela. Amoy dugo, pinaghalo sa amoy ng nasunog na kahoy.Pero sa ilalim ng lahat ng ‘yon, may mas malalim at mas malamig na katotohanan:May gustong pumatay sa kanya.Hindi lang patahimikin.Pero tuluyang burahin.Nakatayo si Elara sa gitna ng nawasak na bulwagan, balot ng soot ang kaniyang balabal at may abo pang nakadikit sa dulo ng kaniyang tirintas. Kumukurap-kurap ang mga sulo sa pader, gumagawa ng mga aninong parang kalansay ng mga haliging nabuwal.Sa likuran niya, tahimik na gumagalaw ang mga sundalo—nag-aangat ng katawan, naghahanap ng mabubuhay, nagsasagawa ng imbentaryo ng pininsala. Bawat kaluskos ng metal, bawat hinaing, bawat bulungan—lahat iyon parang panggagatong sa tensyon
Elara’s POVThe council chamber was built to intimidate.Black marble floors. Gold-veined pillars. And a domed ceiling painted with victories of dead kings—men who never imagined a woman standing at the center circle, surrounded by their descendants like a lamb thrown to wolves.Pero ngayon?Hindi ako tupa.I stood in the middle of the arena-like pit, cloak gone, blades at my hips, wrists bare—no crown, no silk, no armor except the spine I forged through pain and betrayal.The Trial by Blood.Their last attempt to humiliate me.To break me.To remind me that I was queen only because they allowed it.Damian stood on the raised platform with the kingsguard—expression sharp, knuckles white on the throne’s carved edge. Tradition forbade him from interfering.But the tension in his eyes?It said he was already calculating how many bodies he’d stack for this insult.High Councilor Varus sneered down at me.“Defend your authority, Your Majesty. If you can.”A ceremonial sword was placed at m







