RUN AWAY FROM MY EVIL HUSBAND

we all have our own dreams in life. Ako, Ang pangarap ko ay maging Isang ganap na Architect. Aside from that, gusto ko ring bigyan ng magandang buhay ang magulang ko who have already sacrificed a lot for me. 'yun lang ang nais ko sa buhay, Lahat ay para rin lang saaking pamilya. Nbsb ako, wala na sa isip ko ang pag bo-boyfriend dahil sa mas nag fo-focus ako sa Pag-aaral, Iniisip ko lagi na kailangan kong suklian ang mga pag hihirap nila para saakin, kaya ayokong masira lahat ng pangarap ko, o ayokong sirain ng kahit na sino ang pangarap ko.

“ Avril! Hali ka rito. ” tawag saakin ni Mama. Nagmamadaling lumabas naman ako ng kwarto

“ bakit po? ” magalang na tanong ko. Magkayakap sila ni Papa habang ang mga ngiti ay abot hanggang tenga. Hindi ko tuloy maiwasang ma curious kung ano ang dahilan ng mga ngiting 'yon

“ Ano pong meron? ”

“ Tada! ” nilabas ni mama mula sa likod ang hawak nito. Nanlaki naman ang mga mata ko nang makita ang box ng cellphone

“ saakin po ito? ”

“ oo, Pinaghirapan namin 'yan ng papa mo. ” naka ngiting wika nito. Napa ngiti ako sa kanilang dalawa at agad na niyakap sila

Isang labandera si Mama at isang construction worker naman si papa. Ang mga kinikita nila ay sakto lang sa pang araw-araw namin at ang iba ay bayad sa tuition ko since college na ako. Masyado nang naging magastos.

“ salamat mama, papa. ”

“ Basta para sa prinsesa namin. Alam mo namang mahal na mahal ka namin ng mama mo. ” napa ngiti ako at mas hinigpitan ang pagyakap sakanilang dalawa

“ love na love ko rin po kayo. ”

“ kaya promise ko po sainyo, Gagalingan ko lagi sa buhay. Magtatapos ako at magiging architect, at bibigyan kayo ng magandang buhay. Susuklian ko lahat ng paghihirap niyo para saakin. ”

Hinagod naman ni mama ang aking likod,

“ Gawin mo anak para sa'yo, 'wag mo kaming isipin masyado ng papa mo. Matatanda na rin naman kame, Ang gusto lang namin ay makita kang unti-unti nang natutupad ang mga pangarap. ”

Umiling ako, “ kayo po ang inspirasyon ko sa lahat. ”

“ ikaw talaga, Kaya mahal na mahal ka namin ng papa mo e. ” naka ngiting kumalas ako at ginulo naman ni papa ang aking buhok.

.....

“ Avril, Umuwi kana Gabi na rin. ” saad ni Pia, tumango naman ako habang may tinatapos na kailangang ipasa ngayon.

“ tatapusin ko lang 'to. ”

“ ito talagang si Mrs. Yena eh, hindi pa tayo bigyan ng chance na bukas ipasa 'to. ” kamot ulo na sabi nito

“ hayaan mona, Patapos na rin 'to. ”

“ mauna kana at baka hinahanap kana sainyo. ” saad ko

“ pasensya na Avril ha, Gustuhin ko mang samahan ka dito pero kailangan kona talagang umuwi e, kilala mo naman si lola, Baka mapano na naman yon kakaaala sakin. ”

Naka ngiting tumango naman ako, “ ano kaba, ayos lang. Sige na, Paki kamusta ako kay Lola belinda ha. ” saad ko

“ sige, umuwi ka agad ha, Tawagan moko kapag nakauwi kana. ” aniya. Tumango na lamang ako saka ito nagpaalam at umalis

Ilang oras na rin akong narito. Tinignan ko ang aking relo at nakitang pasada alas otso na ng gabi. Konti nalang ay matatapos na rin ako at maipapasa kona rin 'to

Inangat ko ang aking kamay sa ere at uminat. “ tapos na rin sa wakas. ” naka ngiting sabi ko habang nakatingin sa loptop. Inayos kona ang mga gamit ko pagkatapos non at tumayo. Bumalik ako sa office ni Ma'am at pinasa sakanya ang pinapatapos niya

Minamasahe ko ang aking balikat habang naglalakad pauwi. Naglakad na lamang ako para narin makatipid sa pamasahe, Malapit-lapit lang rin naman ang bahay namin sa school na 'yon.

Habang naglalakad ay panay masahe ako sa balikat at napapapikit na lang. Ramdam na ramdam ko ang pananakit ng aking balikat ngayon

I opened my eyes when I suddenly heard a car stop next to me, Napa atras ako sa sobrang kaba nang lumabas ang kalalakihan.

Halos ako lang ang narito at wala akong mahingan ng tulong kung sakali.

Nang papalapit na ito saakin ay hinampas ko ang aking bag at mabilis na tumakbo palayo sakanila

Sobrang natatakot na ako sa mga oras na ito. Sina mama agad ang sumagi sa isip ko.

Sa kalagitnaan ng aking pagtakbo ay nabangga na lamang ako sa kung saan, hindi ko man lang namalayan 'yon dahil sa takot at mga iniisip ko

Hindi pala kung saan 'yon kundi sa isang katawan ng tao, bigla akong nabuhayan nang makita ang taong 'to, pwede ko siyang hingan ng tulong

“ please, tulungan niyo po ako, may mga taong naghahabol saakin. ” halos manginig na ako at napahawak sa braso nito. Hindi kona masyadong maaninag ang itsura nito dahil sa dilim rito sa kalsada

Nangunot ang noo ko nang hindi man lang ito kumibo kahit man lang magsalita

“ please po, hindi ko na po alam ang gagawin. Hindi ko po alam kung ano ang pakay nila. ” nagmamakaawang sabi ko, napalingon ako nang marinig ang mga pagtakbo ng mga taong naghahabol saakin

Tatakbo na sana ako nang bigla akong hawakan sa kamay ng lalaking nasa tabi. Pagkatapos non ay tinutok nito ang kanyang baril na hawak sa mga taong papalapit na saamin. Baril na hindi ko namalayan na may hawak pala siya.

Malakas na putok na lang ang narinig ko at nakahandusay na ang tatlong lalaki na naghahabol. Hindi ko alam kung dapat ba akong makampante. Iba rin ang kutob ko sa lalaking ito. Paanong may baril siyang hawak ngayon

Unless he's a cop.

Pero siguro nga ay dapat magpasalamat na lamang ako dahil niligtas ako nito

“ s-salamat.. ”

“ Anything for you, my wife.. ” makapal na boses ang narinig ko mula sakanya. matapos non, tinakpan nito ang aking ilong gamit ang panyo dahilan para mahilo ako. Naramdaman ko nalang na binuhat ako nito and after that, tuluyan na akong nawalan ng malay.

“ tama na! ” agad akong napabangon dahil sa masamang bangungot na 'yon

Naka hinga ako ng maluwag dahil panaginip lang rin ang lahat. Natakot na akong sa pag aakalang kinidnap ako ng isang lalaki.

Nilbot ko ang paningin at nangunot ang noo nang mapansin na hindi ito ang aking kwarto

“ ano 'to.. ” nasabi kona lamang. Ang lahat ng 'yon ...

“ hindi 'yon panaginip. ” bulong ko

“ hindi. ” tumayo ako't tumakbo sa may pinto. Sinubukan ko itong buksan pero hindi mabukas.

“ may tao ba dyan?! Please buksan niyo 'tong pinto, kailangan ko nang umuwi! ”

“ please! ”

“ sabihin niyo kay Señorito na nagising na siya. ” rinig kong boses mula sa labas

“ please, ilabas niyo ako rito! ”

“ buksan niyo 'to! Ano bang kailangan niyo! ”

Umatras ako nang bumukas ang pinto, “ anong kailangan niyo? Bakit niyo ako kinulong dito? ” tanong ko sa isang lalaking pumasok.

“ Hindi kame ang may kailangan sa'yo, si señorito. ” aniya

“ señorito? Pwede ba, sabihin niyo dyan sa señorito niyo na pakawalan niya na ako, kailangan ko nang umuwi. ”

“ just eat your food, señorita. ” saad nito at naglakad na papasok rito sa loob saka nilapag ang isang tray ng pagkain

“ kailangan ko nang umuwi. ” saad ko nang makalapit sakanya

“ he will never let you go dahil pagmamay-ari kana niya ngayon Señorita. ” aniya na nagpakunot ng aking noo

“ anong sinasabi mo? ” naguguluhang tanong ko.

“ kumain kana lang, Nakikita at naririnig ni Señorito ang pag-uusap natin. ” saad nito

Cctv

May cctv sa loob ng kwartong ito.

nilibot ko ang aking paningin upang hanapin ang cctv, pero wala akong makita. Pero hindi ako tànga para hindi malaman 'yon, mga hidden cameras ang ikinabit nito rito sa kwarto.

“ Sandali! Nasaan ang señorito niyo?! Kailangan ko siyang makausap! Kailangan niya akong pakawalan! ” patuloy akong sumisigaw kahit na nakalabas na ito

Sino ang señorito na tinutukoy nito, at anong sinasabi niya na pagmamay-ari na ako nito.

Hindi ako pwedeng makulong dito. Kailangan ko nang umuwi, paniguradong nag-aalala na si mama at papa saakin.

Kailangan kong makausap ang señorito na tinutukoy nito.