Semua Bab Kiss of Ruin: Bab 1 - Bab 8

Elara’s POVNormal na gabi lang dapat. After ng buong araw ng klase at tambak na reports, ang plano ko lang talaga ay bumili ng kape sa maliit na café sa kanto, tapos derecho uwi. Walang drama. Walang gulo.Pero syempre, hindi puwedeng gano’n ka-simple ang buhay ko.Bitbit ko ‘yung latte, mainit pa, habang naglalakad ako palabas ng café. Malamig ang hangin, madilim ang paligid, at basa pa rin ang kalsada mula sa ulan kanina. Imbes na dumaan sa main road, nag-shortcut ako sa eskinita papunta sa dorm. Mali agad. Alam ko. Pero pagod na pagod na ako at gusto ko lang makarating.“Hoy, miss.”Napatigil ako.Tatlong lalaki. Nakasandal sa pader, hawak ang sigarilyo, at parang lasing. Narinig ko pa ang lagok ng gin mula sa bote ng isa. Great. Just great.Pinilit kong huwag tumingin. Ignore them, Elara. Just walk faster.Pero ayun na nga—narinig ko ang mga yapak nila. Sumusunod.“Miss, ang ganda naman ng legs,” sigaw ng isa, malagkit ang tingin. “Saan punta?”Naramdaman ko agad ang kilabot na g

Elara’s POVHindi ko alam kung paano ako nakatulog kagabi. Every time I closed my eyes, I saw him—nakasandal sa kotse, naninigarilyo, those sharp eyes locked on my window.Damian Blackthorn.The name alone was enough to make my stomach twist. Pero hindi lang takot ang nararamdaman ko—there was something else. Something I didn’t want to admit.Umaga na. Pasado alas-otso, at late na naman ako for class. Kinuha ko ang bag ko, dumiretso sa gate para maglakad papasok sa campus. Normal morning, normal routine.Until I opened my locker.May papel na nakaipit sa loob, parang sulat. Walang pangalan, walang envelope. Just a folded, crumpled note.My heartbeat skipped.Dahan-dahan ko itong binuklat.Stay away from him before it’s too late.Nanlamig ang mga kamay ko.Who wrote this?Sino pa ba? Maya? Pero hindi ganito magsulat si Maya. Besides, she already gave me her warning.So who else knows?At bakit parang may ibang tao na nakatingin sa’kin…?---All day, distracted ako. Sa klase, hindi ko m

Elara’s POVThe low hum of music filled the club, softer tonight, as if the world itself decided to slow down. Hindi ko alam kung paano ako napapayag na pumunta rito ulit—pero nandito na ako, nakatayo sa gilid habang pinapanood si Damian makipag-usap sa ilang tauhan niya.He looked… untouchable. Tall, broad-shouldered, wearing a perfectly tailored black suit na parang ginawa lang para sa kanya. His presence dominated the entire room, kahit hindi siya nagsasalita.“Lost?” bumungad ang malalim niyang boses nang mapansin niyang nakatingin ako. May bahagyang kurba ang labi niya, pero hindi iyon ngiti—parang warning. Parang panlilinlang.“I’m fine.” I muttered, quickly looking away. Pero kahit anong gawin ko, ramdam ko ang bigat ng mga mata niya sa akin.And then, the music changed. From a steady beat, naging isang slow, haunting melody. Para bang sinadya. Para bang siya mismo ang may utos.Damian walked towards me, his steps deliberate. Bawat hakbang niya ay parang pumapalo sa dibdib ko,

Elara’s POVAng bilis ng mga nangyari kagabi. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala.Narinig ko ang mga salitang hindi dapat para sa’kin. Mga bagay na dapat nasa dilim lang. Pero eto ako—dala yung bigat ng mga narinig ko, parang sugat na paulit-ulit kong kinakamot.At siyempre… siya. Si Damian Blackthorn.Hindi ko alam kung mas natatakot ako sa kanya ngayon o mas lalo akong nahuhulog. Kasi kahit na nakita ko yung totoong mundo niya—yung delikadong parte na hindi dapat makita ng isang tulad ko—parang mas lalo akong nakulong sa presence niya.Kinabukasan, papasok na ako sa campus, pero bago pa man ako makalapit sa gate, biglang may humila sa braso ko.“Sh*t!” napa-igik ako, muntik pang mabitawan yung bag ko.Paglingon ko, siya. Damian.Nakatayo sa gilid, nakasuot ng itim na coat, parang kinuha niya lahat ng ilaw sa paligid kasi siya lang yung nakikita ko.“Do you have a habit of following me, Elara?” malamig niyang tanong, mababa, pero ramdam ko yung tensyon.“W-what? Hindi! I