STILL YOU (SPG)

Lulan kami ngayon ng aming sasakyan patungo sa mansyon ng mga Montenegro. I am wearing a black truffle cocktail dress. Nakapusod lamang ang aking buhok with a few strands on my face. Hindi naman sobrang kapal ng make up ko, light lamang ang ipinalagay ko dahil hindi ako sanay na nag-me-make up. Besides, I am too young for that. Hindi ko din maipaliwanag ang aking nararamdaman. Para akong naeexcite na kinakabahan ewan. Basta masaya ako na makikita ko na naman siya. "amiga, thanks for coming." bungad sa amin ni Tita Mabel. Napaka sophisticated talaga ng datingan ng mommy nila Diego. "Is this your daughter, Katrina?" manghang tanong nito nang makita ako. Tila ba hindi makapaniwala na ang dating batang paslit lang noon ay dalagang dalaga na ngayon."Oo, amiga. Pumapag ibig na nga iyan e" anas ng aking ina na siyang ikinapula ng aking mukha. Mukhang mabubuko pa yata ako nito dahil sa kadaldalan ng aking ina. Nahihiyang napakamot ako sa aking ulo sa mga tinuran ng aking ina. "Good even

"Katrina, ipapadala kita sa ibang bansa. I just can't look after you while I am managing the business. Alam mo naman siguro kung paano magpatakbo ng negosyo?" I looked at my brother in confusion. Bakit kailangan pa akong ipadala sa ibang bansa. Wala naman akong kakilala doon. Besides nandito naman si nana. "kuya, why do I have to go to another country? Nana can surely take care of me while you're away" katwiran ko dito. Ngunit mas nagulat ako nang bigla na lamang niyang ibinagsak ang kanyang mga kubyertos at seryosong nakatingin sa akin. Nakaramdam ako ng takot. Hindi naman ganito ito dati e. My kuya Rex is the sweetest. Pero magmula nang mamatay ang aming mga magulang ay palagi na lamang mainit ang ulo nito. It's been months since they died, pero hindi ko na kailanman nakita pang ngumiti ang kuya ko. He's been going in and out of the country. Minsan nakikita ko itong nakatitig sa kawalan. "This is for your own good! Do as I say. Doon ka mag-aaral. Hindi ba at gusto mong mag doctor

Ilang taon na rin ang nakalilipas magmula nang mamalagi kami dito sa UK. Marami ng nagbago. Marami na akong ipinagbago. After 10 long years, masasabi kong, I'm living the life I wanted.Tuluyan ko na ring naibaon sa limot ang mga masasamang ala-ala ng kahapon. Kahit sobrang hirap ng pinagdaanan ko, namin sa nakalipas na sampung taon. Mas hinubog ako ng panahon. Hinubog ako kung paano maging malakas, kung paano maging mahusay, at kung paano maging mabuting tao. Kung tatanungin ninyo kung naging doctor ba ako. Nag-aral ako ng pagmemedisina pero hindi ko natapos dahil tuluyan nang nalugi ang mga negosyong iniwan sa amin ng aming mga magulang. Kung paanong nangyari ang lahat ng iyon. Hindi ko alam. Wala akong alam. Wala akong ideya sa mga kaganapan sa Pilipinas. Nung nagkaroon ako ng pagkakataong bumangon, nagtrabaho ako ng nagtrabaho dahil wala kaming kakainin ni Nana Marie. Kahit hindi ako sanay sa mga gawaing bahay dahil may mga katulong kaming gumagawa noon, kinaya ko ang lahat. Hi

Lakad takbo ang ginawa namin marating lamang ang sasakyang sinasabi nito. Maingat ko naman itong ibinaba. Hindi naman nagtagal ay bumukas ang pinto ng sasakyan. Tumambad sa akin ang isang lalaking nakapiring ang mga mata. Nagtatakang napatingin ako sa batang babae na ngayon ay nasa pinakang back seat ng sasakyan kasama ng wari ko ay yaya nito. Nakangiting nakatingin ito sa akin. "Miss. I think my daddy is having a hard time breathing." aniyaDahil sa sinabi nito ay hinawakan ko ang pulsuhan nito upang icheck ang heart beat ng pasyente. Normal naman ang tibok ng puso nito. Ngunit kailangan kong makasigurado kaya naman hinawakan ko rin ang ibaba ng kanyang tenga upang macheck ang kanyang heart beat. Normal din.Inilapit ko ang aking daliri sa kanyang nostrills at inilapat ang aking tenga sa dibdib nito. Parang ang ending tuloy ay nakayakap ako sa kanya. Normal din. Ako ba ay pinagloloko ng batang ito. Akmang aalis na sana ako ng biglang diinan nito ang pagkakadikit ng aking tenga sa d

Inihinto ko sa di kalayuan ang aking sasakyan. Sakto namang may dumaang itim na sasakyan at sa tantiya ko ay papasok sa dati naming bahay. Mabilis namang binuksan ng guard ang malaking gate at iniluwa nito ang batang humahangos papasalubong sa taong bumababa ng sasakyan. "Daddy!" malakas na hiyaw nito nang tuluyang makababa ang taong lulan ng itim na sasakyan. Sa tindig nito ay masasabi kong matikas ang pangangatawan nito. Ngunit sino ngayon ang bagong nakatira sa aming tahanan. Gayunpaman nagpapasalamat ako dahil inalaagan ng maayos ang bahay kung saan ako lumaki at nagka-isip. "Where is your uncle Diego?" rinig kong tanong ng lalaki sa anak nito. Mas lalo ko pang pinakatitigan ang hitsura ng batang babae, pamilyar sa akin ang mukha niya. Hindi ko lamang matandaan kung saan ko ito nakita. Teka, Diego ba ang binanggit niyang pangalan? Sabagay marami namang nag-ngangalang Diego sa mundo. Baka isa lamang siya sa napakaraming Diego sa buong Pilipinas. Haay. Nahihibang na yata ako.