Kabanata 2

Arogante

Kinaumagahan late na akong nagising dahil sa lamig ng panahon. Tsaka, after lunch pa naman ang shift ko sa resto dahil binago ang schedule namin at mas mabuti na rin dahil hindi ko na kailangan magmadali.

Dumukwang ako sa labas ng bintana ng maliit na apartment na kinuha ko.

Isang taon na ako rito sa Manila at nagtatrabaho sa sikat na restaurant upang buhayin ang sarili.

Kailangan kong mag-ipon para sa pasukan ay may panggastos ako.

Isang taon mula nang natigil ako sa pag-aaral. Pagka-graduate ko ng Grade-12 hindi agad ako nakapag kolehiyo dahil kailangan ko muna mag-ipon.

Balak ko sanang bumalik sa Villa namin pero maraming open na scholarship dito sa Manila. Kaya siguro mag ti-take na lang ako ng exam sa Estevez University.

Kapag nakapasa ako sa scholarship, makakatipid ako dahil may allowance every month. Malapit pa sa restaurant na pinatatrabahuan ko.

Wala akong magulang simula nang nawala si Mama. Hindi ko rin nakilala ang Papa ko dahil sabi ni Mama ay iniwan niya kami noon.

Ang tanging alaala lang na mayroon ako sa kaniya ay ang lumang litrato.

I didn't hope that he would look for me after he left us in the province. Maaga akong namulat sa kahirapan kaya bata pa lang ay natuto na rin akong bumangon sa sariling mga paa.

I sighed heavily as I stood up.

“Hay! Nakakatamad naman,” mahinang bulong ko at nag-unat ng mga braso habang naglalakad palabas ng kuwarto.

Diretso akong nagtungo sa kusina upang magtimpla ng kape. And like my morning routine I’m planning to jag outside the apartment but it seems that I’m not in the mood.

Tinapos ko na ang pagkain ko at bumalik sa kwarto. Inabot ko ang phone ko at humiga muli sa kama at nag-scroll sa F******k.

Madalang na ako makapag-open ng social media account simula nang natanggap ako sa resto. Nakapokus talaga ako sa trabaho dahil ayokong pumalpak at matanggal.

I still remember the time when I'm still looking for a job. Halos lahat ay tinanggihan ako dahil hindi pasado ang qualification ko buti na lang sinubukan ko sa Ishi’s restaurant at sa kagandahang palad ay natanggap ako bilang crew. 

I continued scrolling in my F******k newsfeed. I was feeling bored. Naisipan kong i-search ang ang University na papasukan ko at hindi ko mapigilan ang kiligin sa posted announcement na bumungad sa akin.

JUST IN: Estevez University is now open for a scholarship program. Please visit the link for more information. @h**p.EU.scholarship.com

Namilog sa gulat ang mga mata ko at hindi inaasahan ang nakita. Agad akong nag-follow sa page at agad pinindot ang provided na link. Shit! Kinakabahan ako na e-excite!

Napabagon ako at napatakip ng bibig pagkatapos mabasa lahat ng requirement at halos kumpleto ang mga naihanda ko. 

Hindi ko mapigilan ang sobrang saya sa d****b kaya napasigaw na ako.

"Oh my goodness! Thank you, God! Makakapag-aral na ako!" 

Hindi ko mapigilan ang saya sa puso ko. Nagtatalon pa ako sa tuwa na agad napahinto sa ere nang biglang bumukas ang pintuan ng aking kwarto. 

"What happened?!" I heard a loud baritone voice appear. 

Kumunot ang noo ko at dahan-dahang lumingon sa likurang bahagi at hindi mapigilan ang magtaka. 

"Anong ginagawa mo rito?!" sikmat ko.

Napakurap-kurap siya, umawang ang labi. Maya-maya lang ay napakamot siya ng ulo at hilaw na ngumisi. Umiling-iling pa ito. 

“Sorry, akala ko kung ano nang nangyari sa'yo…" anito. 

Nanatiling kulot ang noo ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ko napigilang pagmasdan ang mukha niya pababa sa kasuotan. 

Simple lang iyon pero ang lakas ng dating. Tumikhim siya kaya mabilis kong iniling ang ulo at sinamaan siya ng tingin.

"Anong ginagawa mo rito?!" angil ko.

Hindi ko na napigilan ang magtaas ng boses pero para siyang natulala. Hanggang sa maalala ko ang damit kong suot.

I slowly looked at myself as I gasped. Damn! I'm not wearing a bra! Mabilis kong niyakap ang sarili at muli siyang nayayamot na binalingan.

"Lumabas ka na!" singhal ko sa kaniya. 

Nagkakamot siya ng kilay at lumapad ang ngisi sa labi at bahagya pang pinasadahan ng dila ang kanyang bibig. 

He then chuckled. "I don't see anything coz you're flat—"

My eyes widened in embarrassment so I immediately picked a single pillow and I threw it with him.

"Pervert! Get out, Kaleb!" I screamed. 

Lalo lang lumakas ang tawa niya bago tuluyang lumabas ng kuwarto kaya tumalikod na ako kaagad at napahilamos ng mukha.

Nakakahiya!

Pero teka... sinabihan niya akong flat! Damn him! Walang modo. Hindi ako flat 'no!

Sinilip ko pa sa loob ng suot na damit ang d****b ko at agad napasimangot.

"Hindi naman maliit ah?" maktol ko sa sarili at inis na nagmartsa patungong banyo.

Mayroon naman, hindi lang ganoon kalaki.

Bwisit siya! 

Pagkatapos ng tanghalian mabilis na akong nag-ayos dahil may pasok ako sa trabaho. At hanggang ngayon bwisit pa rin ako sa Kaleb na 'yon.

Nasira ang araw ko dahil sa kaniya! Kahit na ayokong pumasok ay bawal naman akong lumiban sa trabaho dahil kailangan kong magpaalam.

Bukas na pala agad ang scholarship exam sa EU at hindi ko alam kung kakayanin ko. 

Hindi pa ko nagrereview simula nang pumasok ako sa trabaho kaya baka mamayang gabi ko na lang gagawin. At sana... makaya ko.

Pasado alas dose ng tanghali nang makarating ako sa Resto. Lalong dumagsa ang customer lalo na't tanghalian pa.

May kalahating oras pa ako bago mag-umpisa ang shift ko kaya naisipan ko munang magtungo sa coffee shop. Doon ako madalas tumambay dahil napaka relaxing.

Sa kabilang kalsada lang naman ng resto ay ang coffee shop at pagtawid mo ay naroon ka na.

Ngunit napahinto ako sa paglalakad nang nakita sa loob ng coffee shop si Kaleb na prenteng nakaupo habang hawak ang kaniyang cellphone. 

Glass wall ang coffee shop kaya malinaw kong nakikita ang mukha niyang nakabungisngis. 

Napatiim-bagang ako nang naalala ang nangyari kaninang umaga. Gan’yan din ang ngisi niya habang pinagmamasdan ako. Mukhang manyakis!  

Nakakainis!

Hindi na ako tumuloy pumasok sa loob dahil nabuwisit ako sa taong nakita ko ngunit sa kasamaang palad ay narinig ko ang boses niyang tumatawag sa akin.

"Kyline!" tawag niya.

Hindi ko siya pinansin at dire-diretsong naglakad pabalik sa resto, walang lingon-lingon sa paligid hanggang sa biglang nasilaw ang sulok ng mata ko dahil sa paparating na sasakyang hindi ko napansin. 

Napanganga ako sa gulat at hindi malaman ang gagawin, para akong napako sa kinaroroonan.

Inaasahan ko na ang pagbunggo sa akin ng sasakyan ngunit napaigtad ako nang may biglang humawak sa braso ko at hinilia ako nang malakas at bumagsak sa matigas na bagay.

Karamdam ako ng sakit sa braso pero hindi ako sa lupa bumagsak kundi sa matigas na katawan. 

Natulala ako, namamasa ang mga mata. Kaharap ko na kanina si kamatayan pero niligtas niya ako. 

Dahan-dahang umangat ang ulo ko at napatitig sa taong nadaganan ko at napalunok sa sariling laway.

"May balak ka bang magpakamatay?" supladong anito at lukot ang mukha. 

Napanguso ako at dahan-dahan umalis sa ibabaw niya. Para akong tinakasan ng tabas ng aking dila.

"Kung may balak kang magpakamatay huwag mo nang ituloy. Kulang pa ang sahod mo para sa kakailanganing kabaong," anito. 

Hindi ko alam kung biro iyon pero nagpantig bigla ang dalawa kong tainga dahil sa sinabi niya.

I was planning to say sorry and thank him for saving but he derided me.

Tumalim ang tingin ko sa kaniya. Inayos ko ang sarili at mabilis siyang tinalikuran. 

"Kung hindi niya lang ako niligtas kanina ko pa siya na supalpal!" angil ko sa sarili at nagmartsa palayo. 

"Where's my thank you?" pahabol niyang sigaw. 

Tinaas ko lang ang kanang kamay ko. Kumukurba ng ngisi ang labi ko at dahan-dahang nag-middle finger sa kaniya. 

"Fuck you!" I yelled as I walked fast. 

Tss. Wala pa ring modo! Akala mo kung sino! Aroganteng gago naman!