CHAPTER 5

Armani's POV

Nakasakay kami sa loob ng tricycle ngayon. Katabi ko itong kapitbahay namin habang nasa likod naman yung kapatid ko. Madilim na ang dinadaanan at tanging mga streetlights na lang ang nagsisilbing liwanag na mapapansin mula rito sa loob ng sinasakyan namin. Pansin ko naman na walang imik tong isa kaya naman ako na ang nag-umpisa ng usapan.

"Buti sinusundan mo kami ni Benjo kanina?" 

Kahit madilim, nakita ko ang pagkagulat sa mukha niya mula sa salamin sa harapan namin. Yumuko siya pero maya-maya ay tumingala rin. Umubo pa siya bago alangang sumagot.

"I d-didn't followed you..." sandali niyang pinutol ang sinasabi at saka muling yumuko. Itinuloy niya rin iyon. Aniya, "I did. I followed you. Sasabay sana ako umuwi."

Sinuklian ko ng mahinang tawa ang sinabi niya. Unlike earlier, her confidence is barely showing. Naiintindihan ko naman kung bakit ganon na lang ang reaksiyon niya. Maaaring nahihiya dahil sa naunang encounter namin. Kahit ako, tanda ko iyon at aaminin ko rin naman na medyo ilang ako sa kaniya.

"Sana sinabi mo na agad nung patawid pa lang kami ng daan," ani ko.

"So you've seen me already yet you didn't bother na batiin ako?" hindi makapaniwalang sambit niya.

"Malay ko ba kung pauwi kana. At saka ang sungit-sungit mo, papano kung sinungitan mo ako ulit kanina?" bawi ko rito na siya namang sinagot niya agad.

"I don't want to ask for help that's why. And besides, you and that chinito guy looks like on a date, so I didn't bother you two."

"Anong date? Kami? ni Benjo??" usal ko na nanlalaki pa ang mata sa sinabi niya. 

Naalala ko tuloy kung panong pamimilit ang ginawa ni Benjo kanina kahit na plano ko talagang umuwi ng maaga. At some point pumayag ako pero hindi ko talaga maatim na kaming dalawa lang sa lugar na yon kaya ilang minuto pa lang sa loob ng pizzeria ay nag dahilan na akong susunduin kapatid ko kahit na hindi naman kailangan. Mabuti na lang hindi na nakipag debate pa si Benjo that time kahit hindi naman mabenta yung paalam ko. Sino ba namang maniniwala na manunundo ka ng Senior High na kapatid diba?

"If Benjo's the name, so be it."

"Hindi kami nagde-date no! Napilitan lang ako sumama kasi ang kulit niya. Halfway, naisip ko rin na sana kausapin mo ko roon sa loob. Kaya nga lang, mukhang close kayo nung may ari ng shop. So ayun, naisip ko na baka hindi mo nga kami sinusundan," mahabang paliwanag ko.

"Oh! Yeah, that guy! He's too jolly. I didn't even enjoy my pizza. I was about to bite into it and suddenly, you and Benson... Benben... uhm, Ben Ten? ...I don't know who he is but both of you disappeared. The last thing I know is, I'm walking again ...alone in the streets," tuloy-tuloy niyang sabi sa matatas na ingles. I laughed inside after hearing her having trouble with Benjo's name. Ben Ten pa nga?

"Actually, hinintay ko lang sa katapat na shop si Asha. Paglabas namin, nandun ka pa rin. We even observed you at pabalik-balik ka lang sa harap noon."

"God! I'm freaking out that time, thank goodness both of you came to help."

"Nag-decide lang kaming puntahan ka nung may lumapit na lalaki sayo. You seem to look hesitant kaya ayun," huling sambit ko na siyang sinuklian niya na lang ng mahinang 'thank you'.

Out of nowhere, I realized that we've been talking casually. Last time I check, ilang beses akong nirolyohan ng mata nito at saka tinawag ng buns at pasas yet look at us now? Para kaming walang gusot nitong tanghali. I guess, she's just being nice because of the help we did to her? or maybe she's really friendly, hindi nga lang sa paraan na nakasanayan ko siguro. Usually, kapag may mga bagong nakakasalamuha, we tend to smile or at least wave kindly to them. Well not to this person. Hindi uso ang ngiti, rolyo ng mata siguro oo.

I was brought back to reality because something suddenly happened. Hindi namin inaasahan ang biglaang pagtalon ng sinasakyan namin ng madaanan nito ang humps papasok sa kanto. Hindi ganon kaluwag ang tric kaya naman hindi ko sinasadyang magkauntugan ang mga ulo namin. Sabay pa kaming umaray at saka ilang na nagkatinginan. 

 I expected her to roll her eyes but to my surprise, she mouthed 'sorry' in a low tone.

"Sorry din, y-yung humps kasi. Pasensya na," wika ko.

I have no idea what's going on. Ang alam ko lang ay kalmado itong nakatitig sa akin. Hindi ko alam ang ire-react kaya naman hiayaan ko na lamang siya sa ganoong pwesto. Wala rin akong ideya kung anong itsura ko ngunit ramdam ko ang kunot sa noo ko dahil sa confuson na nararamdaman. Bumalik lamang siya sa pwesto nang marinig ang driver. Senyales na nasa tapat na kami ng bababaan namin. 

Nagulat naman ako ng unahan niya ako at mabilis na lumabas ng tricycle. Hindi ko rin inaasahan iyon dahil ako yung malapit sa pintuan. It felt awkward for a second but it also subside too without even noticing. 

Sumunod akong bumaba at saka nag abot ng bayad sa tricycle driver. Nakatayo sa gilid si Garette at hindi mapakali. Nang muli ko siyang lingunin, ilang niyang hinawi ang buhok bago nagsalita.

"S-salamat. Can w-we, uhm. C-can we take this as a secret? I don't want anyone to know I-I almost got lost kanina. A-uhm, yun lang. Good—" Di pa man natatapos ang huling pagbati ng dalaga, natigilan siya at pati na rin ako sa biglaang kislap na nagmumula sa kabilang direksyon namin.

Nang direktang lingunin namin pareho iyon, nakangising hawak ni Asha ang cellphone nito na halata namang bagong kuha lamang ng litrato namin. Nasisiraan na ba siya?

"Sorry, akala ko kasi flashlight yung napindot ko. Concern lang naman baka madapa kayo ni Ate Garette sa paglalakad," palusot ng kapatid ko. Napalingon na lang ako noon kay Garette upang kunin ang sentimyento nito ngunit tila wala lang naman sa kanya iyon. Sandali pa't iginala ko na rin ang mga mata ko sa paligid.

Baling ko sa kapatid ko, "Anong pinagsasabi mo dyan? May ilaw naman sa paligid. Bakit kailangan namin ng flashlight?!"

"Uhm, hey... it's okay." 

Sa maliit na tinig na iyon, sabay kaming napatingin ni Asha sa isa pa naming kasama. Bahagyang naghiwalay ang mga labi nito. Animo'y napangiti ito ngunit sa loob lamang ng napakaliit na segundo. I'm not sure if I saw that correctly, but it appeared to me that this girl is the type who doesn't want to show her emotions. Ganon pa man, walang takas sa akin iyon gayong nahuli ko kahit hindi pa nga ako sigurado.

"You know, if you like taking pictures of me, it's fine. Just say so," finally raising her voice to a level where we could clearly hear her, she said. Idagdag mo pa ang siguradong ngiti nito sa kapatid ko. Maya-maya pa't napansin ko ang tila nahihiyang reaksyon ng kapatid ko dahil sa tinuran na 'yon ni Garette. Sino ba namang mag aakalang may ganong klaseng confidence tong taong to gayong hindi niya pa naman kami lubusang kilala talaga?

Muli kong narinig ang tinig ng dalaga at sa pagkakataong ito, itinuloy na nito ang naudlot na paalam kanina. Malambing na tono ni Garette, "Salamat sa inyong dalawa. Mauuna na akong pumasok. Good night."

Inexpect ko naman na lalakad na nga ito papasok ngunit medyo nagulat pa ako ng bumalik ito at saka tumapat sa tenga ko. Bulong niya, "N-no one should know that you assisted me in getting home, Ms. Buns and Raisins, so let's keep that a secret. U-understood? Good. Good night!"

Hindi niya na ako hinayaang makapagsalita. Naiwan na nga lang akong nakaawang ang bibig at di malaman kung itutuloy ko ba ang pinag iisipan ko pang pagtawa. Mabilis siyang tumakbo papasok sa gate nila. She didn't bother looking back too. Anong problema nun? Sobra bang nakakahiya para sa kanya yun?

"Ot kalagkit naman tumingin nun teng? Ikit da kayu queng side mirror ye?" sambit ni Asha. (Nakita ko kayo sa side mirror, eh)

"Huh? Pinagsasabi mo dyan?" bawi ko bago pa man makumpleto ng kapatid ko ang nang aasar na tingin nito. Talaga naman pag chismis pagka-galing galing nitong batang to eh no?

"Totoo naman eh! Parang iuuwi ka na nga sa kanila sa titig niyang yon. Anong pinag usapan niyong dalawa ha?" balik ni Asha na talaga namang walang balak bitawan ang topic. Ganon na lang at nagsimula na akong maglakad papasok ng bahay. Mahaba-haba ang araw ko at gusto ko na lang humiga talaga nang makapagpahinga na.

Mabuti na lang at hindi na sinubukan pang ulitin ng kapatid ko ang pang aasar niya. Batid din siguro ng dalaga na wala na akong sapat pa na lakas para sakyan ang trip niya sa buhay. Sa parehong sandali, kasabay kong pumanhik papunta sa kung nasaan ang mga kwarto namin ang kapatid kong ito. Bago pa man ako tuluyang pumihit sa kwarto ko, narinig ko pang muli ang titig ni Asha.

Aniya, "In fairness, medyo bagay kayo teng. If ever may ganap sa pagitan niyo, baka pwedeng balitaan mo ko. Pwede kong gawing next novel ko." Hagikgik ang kasunod ng huling mga salitang binitawan niya. Ito talagang si Asha, kung anu-ano ang iniisip. Ni hindi ko lubos na maisip kung saan niya nakukuhang bigyang malisya ang maliit na pag uusap namin ni Garette kanina.

Di pa man ako nakakasagot, narinig ko na lang ang pintuan ng kapatid ko na sumara mula sa likod niya. Ni wala itong balak na pakinggan ang reaksyong igagawad ko. Mamaya to sa akin, makikita niya.

--

Alas-dyis ng gabi't narito kami sa sala kasama ang dalawang kapatid ko pati na rin si Mama. Nanonood kami ng palabas na si Asha mismo ang pumili. Hinihintay na rin namin si Dad galing sa trabaho habang kasabay na rin ang pagtutupi ng kanya-kanyang damit namin. Naglaba kasi kanina si Mama at nakalakihan na namin ang pagtulong sa kanya sa bawat gawaing bahay.

Hawak-hawak ang magkabilang gilid ng tela, itinupi ko ang mga iyon katulad na rin ng kung papaano ang turo ni Mama sa amin. Nakakailang piraso na rin ako ng nagagawa at mistula lamang tugtog sa background ang telebisyon namin. Ang hirap naman kasing mag concentrate kung dalawa ang kanakailangang bigyang atensyon sa direksyon ko. Ganon na lang at mas minabuti ko na mag focus sa pagtutupi kaysa sa panonood. Hindi ko rin naman trip yung pinapanood namin.

"Wala ba kayong mga assignment na dalawa? Anong oras na baka mamaya't malalaman kong nag papabaya kayo sa pag aaral ha?" nag aalalang tono ni Mama. Parehas lang kaming umiling ni Asha habang hindi naman naalis ang titig ni Kuya sa telebisyon. Tila napansin din naman iyon ni Asha kung kaya't nagawa nitong punain ang nakatatandang kapatid.

"Kong Arson, parang kanina ayaw mo manood ng romance ah? Tapos ngayon higpit-higpit ng yakap mo sa unan," ngiting-ngiting turan ng dalaga. Ganon na lang at mabilis na nalipat ang atensyon kay Kuya.

"Bakit di ka magtupi ng magtupi dyan Asha. Ot lahat na lang nakikita nito. Chismosa ka wari ne?" naiinis na tono ng lalaki na siyang nagpahalakhak sa amin. Sandali lang at naibato niya na nga ang hawak na unan sa bunso naming kapatid. Ewan ko lang ha? May habit tong pamilya ko na magbatuhan ng kung ano lang ang mapulot, eversince.

"Eh ot nagagalit ka? Tinatanong ko lang naman ah?" ngisi ni Asha sabay hagis pabalik ng itim na damit sa kaasaran.

"Osiya, tama na yan. Magka sakitan kayo. Mas malala pa niyan may mabasag kayo naku makikita niyong dalawa ang hinahanap niyo, Arson!"

Ilang sandali lang, nakarinig kami ng kaluskos ng bakal sa labas. Hudyat na may paparating noon. Nahuli ko naman ang sabay-sabay na pagdungaw naming mag anak sa labas. Nariyan nga't inabutan namin ang kanina pang hinihintay. 

Agad na tumayo si Mama mula sa upuan at saka sinundo sa gate si Daddy. Sa araw-araw ay iyon ang madalas na senaryo sa tahanan. Malimit kung makasabay namin si Dad sa hapunan pero hindi naman pumapalya na magkita-kita kami bago matulog at bago pumasok sa eskwela. Natigilan din ako sa pagmumuni-muni sa sandaling makarinig ng tinig mula sa kapapasok lang na lalaki.

"Oh? Ang late yata ng pagtutupi ng mga damit na yan? Nagsikain na ba kayo?" ani ng bagong dating.

"Aba Dad? Ano yan at may bitbit ka ata?" mabilis na komento ni Asha na nakuhang ihinto ang trabaho. Habang tinititigan ko siya eh' nakatutok lamang ang tingin nito sa kanang kamay ni Daddy na may bibit pa noon na dalawang karton ng donut at isa pang malaking supot. Kung tama ang tingin ko, milktea ang mga iyon.

"Oo, eh kaso mukhang kumain na kayo. Kay Mama niyo na lang siguro ito no?" pagbibiro ni Dad na agad namang sinuyo ni Kuya. Kanina lang eh' nakaupo siya malapit sa pintunan. Ngayon naman ay nakakagulat na nasa tabi na siya ni Daddy at inaabot pa nga ang dala-dala nitong mga pagkain.

"Pu-pwede ba yon? Tara Tay samahan namin kayo mag dinner. Sabay chi-chibugin namin yung pasalubong mo. Ayos ba yon?" Sinuklian lamang ng tawa ni Daddy ang suwestyong iyon ni Kuya Arson. 

"Kaninang inuutusan kita mag tupi ng damit mo Arson para kang bingi. Ngayon, nauna ka pa sa dalawang kapatid mo sa dala-dalang pasalubong ng Tatay mo. Ikaw talaga!" reklamo ni Mama na ngayon ay nag hahain na ng makakain ni Daddy.

Malapit lang kasi ang dining area sa sala namin at hindi naman ganon kakitid ang bahay para hindi kami magkakitaan agad. Pinanood ko lang silang apat doon na abala sa pakikisama kay Daddy. Hindi naman ako agad nakaimik dahil na-entertain na ako sa maliit na pag uusap lang na iyon ng pamilya ko. Ni di ko rin nga namalayan na tapos na ako sa trabaho ko at tanging pagpasok na lang sa aparador ng mga damit ang gagawin ko. Natigilan lang ako ulit ng tawagin ako ni Daddy para sumunod sa kusina.