Chapter 6

“Tama na yang papak mo kay Boss.” wika ni Hippo at hinila nito si Cacai palayo kay Leon.

Hindi pa siya nakakabawi nang marinig niyang magsalita si Renz.

“Follow me.” anito at tumalikod.

Walang pag-aalinlangan na sumunod  agad si Cacai kay Renz dahil ito lang ang nag-iisang tao sa mansyon na hindi mukhang mamamatay tao. 

Samantala, naiwan si Leon  sa damuhan na nakahiga. Bumangon siya at saka lang niya napansin ang mga tauhang nakahilera at pinapanood siya.

Binato niya ang mga ito ng matalim na tingin. Saka pa lang ang mga ito parang natauhan at nagkanya-kanyang pulasan pabalik sa kani-kanilang mga pwesto.

“Nadali si Boss ng bata.” tumatawang sabi ni Efren, isa sa mga tauhan.

Nasa barracks na sila at ngayon lang malayang makapagsalita dahil wala na sa harap ang amo.

“Bukas makalawa, hindi na ako magugulat kung malalaman kong  bata na ni Boss yang si Alcantara.”  balewalang wika ni Hippo habang nililinis ang kanyang baril.

Pinagtawanan lang siya ng mga  kasamahan.

“Bogs, hindi pumapatol si Boss sa fetus.”  anang mga ito.

Pero hindi nagpatalo si Hippo.

“Hindi ako pwedeng magkamali dyan sa bunso ni Alcantara. Unang kita ko pa lang. Ramdam ko na agad…, iba ang  batang yan. Kahit ipusta ko pa.” tila siguradong wika nito.

“Singkwenta mil… Hindi yan matitipuhan ni Boss. Isa pa, parausan lang nun ang mga babae.” hamon ni Efren. Sumang-ayon din sa kanya lahat ng kasamahan.

Pero hindi siya uurungan ni Hippo.

“Isang daang libo… Wala pang isang buwan, tatamaan na si Boss dyan.” kumpiyansang sagot nito.

“Sama ako sa pusta mo, Bogs. Sigurado akong hindi tayo ipapahiya ng bilot na yun.” pagsingit ni Hito.

Napangisi si Hippo dahil sa narinig.

At mula nga sa isang biruan…, nauwi ang usapan sa isang pustahan. 

Samantala sa loob ng mansyon, isang may edad na babae ang sumalubong kina Cacai at Renz na sa tingin niya ay nasa late 50’s na ang edad pero mukha pa ring maligsi kung kumilos. Nakasalamin ito at nakasuot ng uniporme. Malinis ang dating at nakapusod ang buhok.

“Manang Lourdes, kayo na ho ang bahala sa kanya. Pakibalik ulit siya sa silid na inihanda para sa anak ni Alcantara.” magalang na sabi ni Renz.

Tumango ang matanda sa lalaki at  bahagyang ngumiti. 

“Sige, Iho.” tugon nito.

Sabay pang nilingon ng dalawa si Cacai.

“Siya si Manang Lourdes, ang mayordoma dito. Siya na ang bahala sayo.” baling ni Renz kay Tanya.

Tatalikod na sana ito pero muli nitong nilingon si Cacai.

“Sumunod ka sa lahat ng sasabihin ni Manang. Wag mo na ring susubukan pang tumakas pa, dahil baka sa susunod, hindi lang ikaw ang mapahamak, baka pati na rin ang ama mo. Maswerte ka’t narito ako at nahila kita agad dun. Kung nagkataon baka….” huminto ito sa pagsasalita at hindi na lang itinuloy ang huling sasabihin. 

Tumahimik muna ito saglit saka nagpatuloy.

“Instead of wasting your time figuring out how to escape, use it to figure out how to survive. Use your brain wisely  and just go with the flow.” naiiling na wika nito saka tinalikuran si Cacai na nakasunod lang ang tingin hanggang sa makalabas ito ng mansion.

Hindi siya ganun kahusay sa english pero sapat na ang ilang salitang binitawan nito para maunawaan ng bahagya ang ilan sa mga sinabi nito.

“Sumunod ka sa akin.” napaigtad si Cacai nang marinig nang boses ni Manang Lourdes.

Hindi na nito hinintay ang sagot niya. Tinalikuran din  siya at tuloy tuloy sa paglalakad.  Napapakamot na lang ng ulo si Cacai.

“Ano ba naman ang mga tao rito? Ang hilig nilang tumalikod kahit hindi pa tapos makipag-usap.” bulong niya sa sarili habang nakasunod sa mayordoma.

Umakyat sila sa second floor. Pagkatapos ay pumasok sa magandang silid na pamilyar sa kanya. Dito siya dinala ni Renz kanina. So, base sa sinabi ng lalaki,  ito pala dapat ang silid ng Ate Victoria niya. 

Pagpasok nila ay nadatnan pa niya ang kumot na pinagbuhol buhol niya kanina at itinali sa paa ng mabigat na kama.

Napapailing na hinila yun ni Aling Lourdes pabalik sa loob ng silid. Nakatayo lang si Cacai at nag-aalangan kung tutulong ba sa matanda. 

Nang matapos ang maypordoma ay nakita niyang ini-locked nito ang bintana gamit ang susi saka muling hinarap si Cacai.

“Pasalamat ka’t buhay ka pa.” anito saka sinimulang tupuin ang mga kumot.

Hindi mabasa ni Cacai ang mukha ng matanda kung mabait ba ito o hindi. Hindi ito ngumingiti, hindi rin ito nagsusungit. 

“Kung gusto mong maligo, kumpleto sa banyo. May mga bagong damit diyan sa closet. Para dapat yan sa kapatid mo. Pwede mong isuot kahit alin dyan. Bukas na kita babalikan.” anito at naglakad palapit sa pintuan, bitbit ang mga kumot na tinupi.

“Manang…” pigil ni Cacai sa mayordoma. 

Agad naman siya nitong nilingon.

“May pasok po kasi ako bukas sa school.”  ani Cacai. 

Bukod sa Papa niya, inaalala rin niya kung paano siya papasok sa school kung nakakulong siya.

Ilang saglit siyang tinitigan ng matanda. Tapos ay basta na naman siya nitong tinalikuran at lumabas ng silid nang walang sabi sabi.

Narinig na lang ni Cacai ang pagclick ng seradura ng pinto. Lumapit siya dito at pinihit pero mukhang pati yun ay ini-locked ng matanda.

Bagsak ang balikat niyang pumihit paharap sa kabuuan ng silid.  Magsesenti na sana siya pero nahagip ng kanyang paningin ang ibabaw ng desk na may mga takip. Malakas ang kutob niyang pagkain ang mga yun.

Dali dali siyang lumapit at inalis ang takip. Hindi nga siya nagkakamali. Puro pagkain nga yun. Isang buong lechon manok, sawsawan, fried rice, gulay, prutas, juice at tubig.

“Wow! Kung alam ko lang, hindi na sana ako tumakas. Kanina pa sana akong nakakain.”  nanghihinayang na aniya at agad na naupo saka nilantakan ang pagkain sa harapan.

Makalipas ang ilang minuto, isang malakas na dighay ang kanyang pinakawalan habang hinihimas ang tiyan. Sobrang sarap at sobrang gutom na talaga siya kaya sobrang dami niyang nakain. 

Bigla niyang naalala ang sinabi ni Renz sa kanya kanina. Nakapag-aral naman siya kahit paano kaya naunawaan niya ng bahagya ang sinabi nito. Go with the flow lang daw.

Sabagay tama nga ito. Bakit nga ba niya pahihirapan ang sarili sa katatakas. Mapapahamak lang lalo siya dahil wala siyang kalaban laban sa mga ito.

Bigla niya tuloy naalala ang dalawang tao na nakilala niya may walong taon na ang nakalipas, si Sungit at si Kuya Anghel. Ang mga poging binatang tinulungan ng lola niya, 10 years old pa lang si Cacai noon.

Malinaw pa rin sa alaala niya ang sinabi ni Kuya Anghel…, na sa oras ng kapahamakan, wag kang basta iiyak na lang. Umiwas at tumakbo ka sa gulo hanggat kaya mo. Kaya naman ganun na lang ang pagtakbo at pagpupumilit ni Cacai na makawala sa mga dumukot sa kanya.

Pero isang bagay pa ang muli niyang naalala. Ang mga katagang iniwan sa kanya ni Kuya Anghel.

“Lumaban ka pero kung talagang hindi mo sila kaya, sabayan mo sila, saka mo alamin ang kahinaan nila. If you can’t beat them, join them.”

At yung nga ang gagawin niya.

Susundin niya ang sinabi ni Kuya Anghel para makaalis sa poder ng dem0nyong Leon na yun.