Chapter One

CLAIRE’S POV

It's been a month since the pharmaceutical company closed down. Hindi na ako makalabas ng bahay dahil sa dami ng reporters at journalist sa labas ng bahay. At hindi lang yon, nasa labas din lahat ng family ng workers namin na nawalan ng trabaho dahil sa biglaan na pagsasara ng company.

"Daddy, what are we going to do? Hindi pwede na habang buhay ay nakakulong tayo dito!"

Of course, we do have our money. Pero hindi ibig sabihin non ay hindi iyon mauubos. We have to pay for our monthly bills and tuition fees! Daily necessities are add-ons!

Sa loob ng isang buwan na nandito kami sa bahay ay umaasa na lang kami sa deliveries at online shops. I can't even attend my university anymore, pati ang kapatid ko ay nadadamay sa isolation na ito.

To make it even worse, walang ginawa si daddy kung hindi uminom. Araw-araw ay umaalis siya ng bahay at pag-uwi ay lasing at puno ng pasa ang katawan. Kahit anong tanong ko ay hindi niya ako sinasagot.

Lumapit ako sa kanya at pilit na kinukuha ang bote ng alak na hawak niya.

"Dad, please.." I pleaded with tears forming in my eyes. Hindi ko na kaya ang ganito.

Any more months and I will lose my sanity!

Minulat niya ang namumungay nyang mga mata at tinabig ang kamay ko. Nabasag ang hawak nyang bote at tumalsik sa kamay ko ang ibang bubog nito.

"Bakit hindi mo tawagan ang mommy mo?! Ang mommy mo na iniwan tayo!" sigaw niya at hindi ako nakasagot.

I insisted on staying with my dad when my mom left because I thought we were the only ones he had pero sa tingin ko ay naiintindihan ko na kung bakit umalis si mommy.

I would never stay in a household with an incompetent man. Never!

Sa inis ay kahit masakit, hinila ko mula sa kamay ko ang bumaon na bubog at tumakbo palabas ng bahay. At dahil lango ito sa alak ay hindi niya na ako nagawa pang pigilan.

Fortunately, the reporters and journalists were done for the day. Wala na sila doon sa labas kaya hindi ako nahirapan na tumakbo patungo sa bangko.

If my dad won't do a thing, I will. I can't stand it anymore, sa tuwing uuwi siya ng bahay ay hindi makalabas ng kwarto ang kapatid ko sa takot.

Sooner or later, I might do something I will regret and before that happens ay aalis na kami ng kapatid ko. Pupunta kami sa ibang bansa at susundan si mommy. At kung hindi niya kami tanggapin? Fine! I will raise my sister alone.

I will do all the hard work but I will never settle for that.. fucking cell!

"I'm so sorry, Ma'am, pero na-withdraw na po ng daddy niyo lahat ng natitirang balance sa account niyo."

Bumagsak ang balikat ko at halos hindi ko na alam kung saan pa kakapit sa loob ng bangko. I knew I left about three hundred thousand on my bank account, what the fuck happened?!

Inilabas ko agad ang cellphone ko at tinawagan si daddy. I'm sure he already sobered up a bit! He should be and he better give me a valid answer kung saan niya dinala ang pera ko.

I tried calling him for how many times pero hindi ito sumasagot. Pinagtitinginan na ako ng mga tao dahil sunod sunod ang pagpatak ng luha ko. I worked hard for that money!

Pinunasan ko ang pisnge ko at sinubukan na i-dial pa ng isang beses ang number ni daddy. Buti na lang ay sinagot niya iyon.

"Dadd—"

"A-Ate.. Ate.. please come home.." boses ng kapatid ko ang narinig ko, umiiyak ito at natatakot. Lumakas ang kabog ng dibdib ko nang makarinig ng ibang boses sa kabilang linya.

Kilala ko ang boses ni daddy at Celine kaya nakakasiguro ako na ibang tao iyon.

"What's happening there Celine?!" nag-aalalang tanong ko. Kinuha ko sa ibabaw ng bank counter ang passbook ko at kaagad na umalis doon.

I needed to save money but my feelings tell me that I should really go home soon.

Hindi sumasagot ang kapatid ko sa kabilang linya, panay lang ang hikbi nito at pag uusap ng iba't ibang boses ng kalalakihan. At hindi ko maintindihan ang sinasabi nila!

"Celine! Celine, please calm down and tell me. Anong nangyayari sa bahay?" paulit ulit ang naging tanong ko pero hindi siya sumasagot, pag iyak niya lang ang naririnig ko.

Dali dali akong pumara ng taxi at hindi pinatay ang tawag. Pinakikinggan ko lang ang nangyayari sa bahay, kaya nang may marinig akong malakas na kalabog ay nanginginig ang katawan ko!

"Kuya, pwede po ba pakibilisan? Please!" pagmamakaawa ko sa driver ng taxi.

"Celine! Be alright, pauwi na ako, please. Pauwi na si ate!" I shouldn't be panicking but I can't help it. Hindi ko alam kung anong nangyari at umiiyak lang ang kapatid ko.

When we reached the mansion, I immediately went down the car and run inside. Kinakabahan ako at natatakot pero mas priority ko ay ang kapatid ko.

Sa garahe ay may limang itim na sasakyan na naka-park. Hindi ko kilala ang plate numbers ng mga iyon kaya mas lalo akong kinabahan.

Pagpasok ko ay tumambad sa akin si daddy at Celine nakaluhod sa sahig at nakatali pareho ang kamay sa likod. May towel sa bibig niya kaya hindi siya makasagot sa tawag ko.

"Sino kayo?! Anong ginagawa niyo dito?!" sigaw ko at tumakbo palapit sa kapatid ko pero pinigilan ako ng isa sa kanila.

"Wew, easy there! Ito ba ang panganay mo?" Hinawakan niya ang baba ko at tinignan ako. Iniwas ko ang mukha ko sa kanya at dinuraan siya sa mukha, at malakas na sampal ang inabot ko.

Malakas na humalakhak ang lalaki at ibinato ako sa tabi ni Celine. Dumugo ang gilid ng labi ko ngunit manhid ito.

"Crazy bitch.." Pinunasan niya ang dura sa kanyang mukha at nilingon si daddy. "Maswerte ka at dumating ang panganay mo Mariano!"

"Anong kailangan nyo sa amin?!" pag-uulit at sinamaan siya ng tingin.

"Isang linggo, Mariano. Kapag hindi mo naibalik ang one hundred million na utang mo.." tumigil siya sa pagsasalita at nilingon ako.

Naglakad siya palapit at ang inaasahan ko ay patungo ito sa akin pero huminto siya sa harap ng kapatid ko.

"Kapag isang linggo at wala pa ang pera, ayon sa kasunduan, kukunin namin ang anak mo para sa anak ng boss ko.”