Pakay

Wala akong nararamdamang iba maliban sa napakatinding sakit sa aking likuran at tagiliran. Ang sugat na aking natamo sa likuran ang mas pinakamasakit na natamo ko. Mula rito ang dalawang maliliit na bagay na dumiin sa aking laman. Dalawang maliliit na bagay na tila pabilog na kahango'y bala ngunit hindi ito yari sa anumang bakal. Ito ay yari sa kahoy.

Doon ko na napag-alaman na gumagawa na ng mga kahoy na bala ang Sinag Araw. Matuwa man ako nito ngunit kailangan kong lubusan ko na ng ibayong pag iingat ngayong may sandata na ang mga ito laban sa mga katulad ko.

Naalala kong muli si Carmela. Hindi niya dapat ginawa iyon. Iniligtas niya ako sa galit na nararamdaman ni Eduardo. Hindi ko siya dapat iniwan roon. Wala naman akong kasalanan. Ngunit, wala akong magagawa dahil buo ang kanyang loob na ako ay paalisin.

Hindi ko magagawang iwan ang mga minamahal ko lalong lalo na sa oras na alam kong may kapahamakan. Ngunit sa pagkakataong ito, nagawa ko ang hindi ko dapat