ความจริง

นี้ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วที่ผมรอไอ้มาร์คมันกลับมา ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องเพราะรู้สึกเบื่อๆส่วนษาเองก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่ ปกติเธอไม่เคยกลับบ้านเลยเพราะว่ามัวแต่ทำงาน กลับไปคราวนี้คงจะกลับไปนานเลยสินะ ก็ดีเหมือนกันผมจะได้คุยกับอันดาสะดวกๆหน่อยจะได้ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆเหมือนคบชู้แล้วกลัวเมียจับได้แบบนี้

ตอนที่ฉันอยู่ที่สิงค์โปรวันที่สามฉันก็ไปจัดการตรวจสมุดบัญชีตามปกติจนตอนที่จะกลับห้องเท่านั้นแหละ ฉันเจอคนท้องซึ่งมันทำให้ฉันคิดได้ทันทีเลยว่าหลังจากคืนนั้นฉันยังไม่ได้กินยาคุมเลย ฉันกับมากลุ้มใจอยู่ห้องได้แต่คิดในแง่ดีไว้ว่าแค่ครั้งเดียวคงไม่ท้องหรอก เพราะถ้าจะกินยาตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วล่ะ ฉันอยู่เคลียร์งานที่นี้อาทิตย์นึงเต็ม ตอนนี้ฉันกำลังเดินทางกลับประเทศไทยแต่ว่าคงกลับบ้านก่อนฉันยังไม่อยากเห็นหน้าของเขาตอนนี้ คนใจร้ายคนนั้น ฉันกลับมาอยู่ที่บ้านต่ออีกหนึ่งอาทิตย์ที่ฉันยอมกับไปเพราะพ่อแม่ถามว่าทำไมถึงไม่กลับสักทีมีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าทะเลาะกันหรือเปล่า ถ้าทะเลาะแค่เคลียร์กันมันก็คงจบฉันคงไม่กลับมาอยู่บ้านนานขนาดนี้ทั้งๆที่ฉันเองก็ยังทำงานเป็นพนักงานโรงแรมอยู่

ด้วยความที่ฉันไม่อยากให้ที่บ้านเป็นห่วงหรือผิดสังเกตฉันเลยเก็บของกลับมาที่คอนโดที่เปรียบเสมือนบ้านของฉันกับคุณเปรมทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไปเสียงคุยโทรศัพท์ด้วยถ้อยคำหวานหูนั้น คงเป็นแฟนตัวจริงของเขาสินะถึงไม่ได้สนใจเลยว่ามีคนเดินเข้ามาในห้อง ฉันเองก็คงต้องหาที่พักใหม่แล้วล่ะคืนนี้เพราะไม่อยากไปขัดจังหวะการสวีทของเขาเดี่ยวมันจะบาปสะเปล่า ฉันเดินออกมาจากห้องนั้นขับรถตรงกับไปที่บ้านของฉันบ้านที่ฉันอยู่ก่อนที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ ไม่คิดเลยว่าการที่ฉันกลับมาแบบที่ไม่ได้บอกเขาล่วงหน้าแบบนี้จะเจอเขาในห้องทั้งที่ควรจะดีใจที่เราสองคนได้อยู่ด้วยกันสักทีแต่ฉันกลับอยากหนีไปให้ไกลจากเขาหนีไปให้พ้นจากสถานการณ์แย่ๆนี้ ฉันไม่อยากกลับไปอยู่ที่นั่นอีกแล้วอยู่ที่บ้านเลยได้ไหมนะ

RRRRrrr

“ถึงบ้านหรือยังลูก”

“ถึงแล้วค่ะพ่อ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”ฉันไม่ได้โกหกพ่อนะก็ถึงบ้านแล้วจริงๆแต่ไม่ได้บอกว่าหลังไหน

“มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันนะลูกอย่าทะเลาะกันเลย”

“ษาบอกพ่อแล้วไงว่าไม่ได้ทะเลาะกัน อะไรทำให้พ่อคิดว่าเราทะเลาะกันค่ะ”

“ถ้าไม่ได้ทะเลาะกันแล้วทำไมเราถึงไม่โทรหาพี่เขาเลยสักวัน อย่าคิดว่าพ่อไม่รู้สิหนูเป็นลูกพ่อนะหนูรู้สึกอะไรทำไมพ่อจะดูไม่ออกพ่อเลี้ยงหนูมานะ”คำที่พ่อพูดมันเรียกน้ำตาที่ไม่เคยจะไหลแม้ว่าฉันเจอเรื่องเลวร้ายแค่ไหน นี่สินะคนที่เขารักเราจริงๆเขาจะรู้ว่าเราเป็นอะไรโดยที่เราไม่ต้องเอ่ยปากสักคำเขาจะรู้สึกถึงมันได้เอง

“หนูไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆค่ะที่ไม่ได้โทรหาเพราะว่าษาส่งข้อความหาเอาพี่เขายุ่งเรื่องงานษาไม่อยากกวนพี่เขาค่ะ”ทำไมฉันจะไม่โทรหาล่ะแต่ว่าสายมันไม่ว่างเลย ข้อความฉันเขาก็ไม่ตอบ

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็โล่งไป มีอะไรก็บอกพ่อนะลูกพ่อกับแม่พร้อมรับฟังลูกเสมอ”

“ขอบคุณค่ะ พ่อกับแม่ก็ดูแลตัวเองด้วยดึกแล้วนอนได้แล้วค่ะหนูเองก็จะนอนแล้ว”

“โอเคงั้นฝากบอกลูกเขยพ่อด้วยว่าว่างๆก็มาเที่ยวบ้านเราบ้าง”

“ได้ค่ะเดี่ยวษาบอกให้นะคะ ฝันดีค่ะ”

ช่วงนี้อารมณ์ฉันแปรปรวนกว่าปกติขึ้นๆลงๆ อาจจะเพราะประจำเดือนใกล้จะมาล่ะมั้งแถมช่วงนี้รู้สึกว่าร่างกาบอ่อนแอกว่าเดิมนิดๆหน่อยๆก็เพลียแถมง่วงนอนบ่อยด้วย น่าจะเป็นผลพ่วงมาจากที่ฉันเดินทางไกลและทำงานดึกล่ะมั้งหวังว่าให้เป็นอย่างนั้นนะ

“ไอ้มาร์คกับมายังวะมึง”

“กลับมาแล้วตอนนี้หลับอยู่ทำไมวะ”

“มึงปลุกมันมาคุยกับกูดิกูรอมานานแล้ว”ไม่รู้ว่าอีกฝั่งมันทำอะไรแต่ได้ยินเสียงกุกกักๆสงสัยมันกำลังเดินไปปลุกไอ้มาร์คให้ผม

“มีธุระอะไรนักหนาวะ คนจะนอน”

“มึงจากนอนจะตายอะไรก็เรื่องของมึงเถอะแต่ตอบคำถามกูมาก่อนว่ามึงให้ใครมาส่งกูกลับห้องวันนั้น”

“ก็คนเดิมนั้นแหละ”

“คนเดิม? คนเดิมเหี้ยอะไรของมึง”

“ก็คนที่กูให้มารับมึงครั้งก่อนไงกูเพิ่งจำได้ตอนที่เจอเขาครั้งที่สอง”

“เออ แล้วเขาคือใครวะ”

“ก็เมียมึงไง มึงจำไม่ได้หรอ”

“มึงอย่ามาอำกูเล่นษาเขาไม่อยู่เขากลับบ้านวันที่กูเมากลับมา”

“แล้วมึงรู้หรอว่าเขาออกไปตอนไหน”

ผมถึงกับสตั้นก็จริงของมันถ้าหากว่าเธอเพิ่งออกไปก่อนที่ผมจะตื่นก็ได้ ไม่ใช่ว่าเธอออกไปนานแล้วถ้าเรื่องมันเป็นออย่างนั้นแสดงว่าคนที่ผมเปิดซิงก็เป็นเธองั้นหรอผมควรทำยังไงต่อจากนี้

“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมกูจะนอน”

“ทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่แรกวะว่าคนที่มารับกูคือษา”

“กูคิดว่ามึงจำได้แล้วไง เห็นมึงแต่งงานกับเขากูก็นึกว่ามึงจะรับผิดชอบเธอ”

รับผิดชอบงั้นหรอ ผมควรรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดยังไงดี

วันนี้สั้นๆนะปวดหัวมาก อากาศร้อนดูแลสุขภาพด้วยนะทุกคน