เดจาวู

ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณเปรมจะตื่นหรือยัง ไม่รู้ว่าตื่นมาจะจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม ไม่รู้ว่าเขาเจอข้อความที่ฉันทิ้งไว้ไหม ไม่รู้ว่าเขากินอะไรหรือยัง ทำไมฉันต้องมาเป็นห่วงคนแบบนั้นด้วย คงเพราะว่าเขาได้ชื่อว่าเป็นสามีของฉัน ตอนนี้ฉันอยู่บนเครื่องบินกำลังกลับบ้านอีกชั่วโมงก็น่าจะถึงบ้านล่ะ

บ้านษา

“อ้าวลูกมาทำไมไม่บอกล้วงหน้าก่อนมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”ออกมาเปิดประตูให้พร้อมกับทำหน้าแปลกใจ

“ษาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องมาเพิ่งรู้ดึกๆเมื่อคืนพี่ทอม(พี่เขยษา)โทรมาพี่เขาบอกว่ามีเรื่องด่วนให้ช่วย ษาก็ยังไม่ได้คุยรายละเอียดอะไรกับพี่เขาแล้วพี่เขาอยู่ไหนล่ะค่ะ”

“ยังมาไม่ถึงมั้ง พ่อก็ไม่รู้นะว่าเขาจะกลับบ้านมาแสดงว่ามีเรื่องสำคัญมากใช่ไหมนิ”

“น่าจะอย่างนั้นล่ะค่ะ”หลังจากที่ฉันคุยกับพ่อเสร็จก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดที่บ้านน่าจะเป็นรถพี่เขยแน่ๆขับเร็วขนาด”

ห้องทำงานทอม

“สวัสดีค่ะพี่ทอม มีเรื่องอะไรทำไมถึงดูรีบร้อนขนาดนี้ค่ะ”

“พอดีที่ร้านมีปัญหานิดหน่อย พี่อยากให้เราช่วยได้ไหม”

“ให้ช่วยยังไงแล้วร้านอาหารสาขาไหนค่ะในหรือต่างประเทศค่ะ”

“ร้านที่สิงค์โปร พี่คิดว่าน่าจะมีการยักยอกเงินเกิดขึ้นพี่อยากให้เราช่วยไปดูให้หน่อยได้ไหม ช่วงนี้พี่ติดประชุมกับหุ้นส่วนเรากำลังจะขยายธุรกิจอีก”

“ถ้าพี่คิดว่าษาช่วยได้ษาก็พร้อมจะช่วยพี่ส่งรายละเอียดให้ษาเลยก็ได้ค่ะ เดี่ยวคืนนี้ษาจะบินไปดูให้”

“ขอบใจเรามากนะที่ช่วยพี่ เพราะพี่คิดว่าคนที่กล้าตัดสินใจเด็ดขาดอย่างษาน่าจะแก้ปัญหาได้ดีกว่าเมียพี่”

“แล้วเรื่องนี้มีใครรู้บ้างค่ะ”

“มีแค่ไม่กี่คนหรอก พี่ไมอยากให้คนร้ายมันรู้ตัว”

“งั้นตกลงตามนี้นะคะเดี่ยวษาจองตั๋วก่อน”

“ขอบใจเรามากนะ พี่ก็ไม่รู้ว่าจะไว้ใจใครได้ไหมเลยต้องรบกวนเราเลย”

“ไม่รบกวนหรอกค่ะยังไงซะเราก็เป็นญาติกัน ษาขอตัวก่อนนะคะ”

หลังจากที่คุยกันเสร็จฉันก็แยกออกมาจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินไปสิงค์โปร จริงๆพี่เขยฉันเขามีร้านอาหารอยู่หลายประเทศในโซนยุโรปเพิ่งจะมาเริ่มตีตลาดโซนเอเชียก็ตอนที่แต่งงานกับพี่ฉัน ที่พี่เขาไว้ใจให้ฉันช่วยจัดการเรื่องนี้ก็เพราะว่าก่อนหน้านี้ที่ฉันจะไปทำงานที่โรงแรมฉันก็เคยไปฝึกงานกับพี่เขย ก็ตามปกตินั้นแหละที่จะมีคนว่าฉันเข้าไปทำงานเพราะเส้นสายฉันเลยขอออกมาทำงานที่อื่นดีกว่าเพื่อความสบายใจของตัวเอง เลยไปทำงานที่โรงแรมนั้นแหละก่อนที่เรื่องวุ่นวายในชีวิตฉันมันเข้ามา

ความรู้สึกของผมหลังจากที่ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าทำไมมันเหมือนเดจาวูแบบนี้ เหมือนคืนนั้นเป๊ะ เมื่อคืนหลังจากที่ให้คนถ่ายรูปผมกับผู้หญิงส่งหาษาผมก็ไล่สาวๆพวกนั้นออกไปเพราะโมโหที่ษาเธออ่านแล้วไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยไม่โทรมาด่า ไม่โทรมาถามให้ผมอธิบายอะไร เธอทำเหมือนกับว่าไม่สนไม่แคร์ว่าผมจะทำอะไรไปมีอะไรกับใคร หรือว่าที่เธอเป็นแบบนี้เพราะเธอมีคนอื่นจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วอะไรๆที่ผมวางแผนมาทั้งหมดล่ะ เธอยังจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ไหม

ทันทีที่ลุกออกจากเตียงผมเพิ่งพบว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้าที่แรกมัวแต่ปวดหัวเพราะดื่มหนักไปหน่อยกับมัวแต่คิดเรื่องของษาเพิ่งเห็นว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วใครเป็นคนถอดเรื่องเมื่อคืนผมจำได้ลางๆว่าผมมีอะไรกับผู้หญิงคนนึงผมเรียกเธอว่าอันดาคือชื่อของคู่หมั้นผมเอง แต่ว่ามันคงไม่ใช่เธอแน่นอนแล้วเป็นใครกันอย่าบอกนะว่าเป็นษาถ้างั้นเธอก็คงรู้เรื่องผมกับอันดาแล้วหรอ ตอนนี้ผมเดินหาษาทั่วห้องหัวใจของผมเต้นแรงมากๆกลัวว่าเธอจะรู้ความจริงแล้วหนีไปผมตัดสินใจเปิดตู้เสื้อผ้าดู ปรากฏว่าเสื้อผ้าเธอหายไปบางชุด ผมกดโทรหาเธอรัวๆแต่เธอก็ไม่ยอมรับสายผมเลย ผมเดินกลับมาที่เตียงเพื่อเอากุญแจรถก่อนเงยหน้าไปเจอกระดาษโน๊ตที่เธอทิ้งไว้บอกว่า ที่บ้านมีธุระด่วนขอโทษที่ไม่ได้โทรไปบอกไม่รู้ว่าจะโทรไปรบกวนไหมพอดีเขาเพิ่งบอกวันนี้เลยไม่มีโอกาสได้บอกกับตัว ดูแลตัวเองนะคะ โล่งมาก บอกได้คำเดียวว่าโล่งที่เธอไม่ได้หนีไปแสดงว่าคนเมื่อคืนก็ไม่ใช่ษานะสิเพราะเธอไม่อยู่แล้วใครอีกล่ะที่นี้เพื่อนผมมันให้ใครมาส่งผมอีกล่ะผมก็นะเมาที่ไหร่อารมณ์ทางเพศก็สูงตลอดไม่น่าดื่มเยอะเลย ผมว่าคงต้องไล่ถามจากไอ้มาร์คคนแรกล่ะว่ามันให้ใครมาส่งผมเพราะเพื่อนคนอื่นๆน่าจะไม่รอดถึงขนาดนั้นเพราะเมื่อคืนจำได้ว่าดึกอยู่เหมือนกัน บางคนก็ลากสาวไปกินตั้งแต่เที่ยงคืนจะมีก็แต่ไอ้มาร์คที่นั่งเฝ้าเมียมันไอ้บอสสองคนนี้เป็นทั้งเพื่อนทั้งผัวเมียกันเลยล่ะ ไอ้บอสคออ่อนมากแต่ห้าวมากดื่มเหล้าอย่างกับกินน้ำเพราะมันมีคนเก็บกับบ้านส่วนไอ้พร้อมหนีกลับแต่หัวค่ำเพราะไปหาเมียเด็กที่ห้องไอ้นี้มันเลี้ยงสาวมหาลัยไง

ตู๊ด ต็ดดดดด วันนี้มันเป็นวันแห่งการรอสายหรือไงทำไมผมโทรหาใครก็ไม่มีคนรับสักที่ผมกำลังรอสายของไอ้มาร์คอย่างใจจดใจจ่ออยู่ตอนนี้ สุดท้ายก็ไม่รับ

ผมติดสินใจโทรหาไอ้บอสแทนมันน่าจะอยู่ด้วยกันล่ะนะ

“ไงมึง โทรมาทำไมแต่เช้านิ”เสียงงัวเงียปลายสายดังขึ้นเหมือนว่าผมโทรไปปลุกมัน

“เช้าบ้านป๊ามึงสินี้มันบ่ายแล้ว ผัวมึงอยู่ไหนทำไมไม่รับโทรศัพท์”

“มึงโทรหาผัวกูทำไมมึงคิดจะตีท้ายครัวกูหรอ มึงอย่าลืมนะว่ามึงมีเมียแล้ว”

“กูไม่ลืมหรอกไอ้สัสว่ากูมีเมียแล้ว มึงเลิกเล่นดิผัวมึงอยู่ไหน”

“บินอยู่มั้ง”

“บิน? บินไปไหนอีก”

“ไปเมกาไงเห็นว่ามีเรื่องสำคัญต้องไปประชุมสองอาทิตย์เลยล่ะ”

“ประชุมเหี้ยไรนานขนาดนั้นวะ”

“กูจะไปรู้ไหมล่ะธุรกิจครอบครัวเขากูไม่ยุ่ง”

“เออมันมาบอกมันโทรกับหากูด้วย”

“มึงมีธุระอะไรกับมันงั้นหรอถึงดูรีบๆ”

“กูไม่รู้ว่ามันให้ใครมาส่งกูเมื่อคืน”

“ใครส่งมันจะเป็นอะไรวะ เขาขโมยของมึงหรอ”

“ขโมยกูจะไม่ว่าอะไรเลย แต่นี้กูไปมีอะไรกับคนที่กูไม่รู้จัก กูว่าต้องเป็นคนเดียวกับที่วันนั้นแน่ๆ”

“ทำไมคิดงั้นเมียมึงหรือเปล่าที่มารับนะ”

“เขาไม่อยู่เขากลับบ้าน”

“อ้อ งั้นเดี่ยวมันกับมากูจะบอกให้แล้วกัน”

“ขอบใจมาก ฝากด้วยนะ”

ก็คงได้แต่รอว่ามันกลับมาถึงจะรู้ว่าเป็นใคร ผมก็ได้แต่สงสัยทำไมผู้หญิงคนนั้นต้องหนีกลับก่อนด้วยหรือเขาเป็นคนใกล้ตัวผมกลัวว่าผมจะไม่รับผิดชอบหรืออะไรทำไมต้องหนีด้วย

ติ๊ง!เสียงข้อความในมือถือผมดังขึ้น

ษาไม่รู้ว่าธุระจะเสร็จวันไหน เลยส่งข้อความไปบอก ดูแลตัวด้วยนะคะ รักนะคะ

ทำธุระจริงๆหรอจะว่าไปผมไม่เคยรู้เลยว่าที่บ้านเธอทำงานอะไร จะว่าไม่สนใจก็ถูก

ตอนนี้ฉันเข้าที่พักมาแล้วกำลังนั่งอ่าอีเมล์ที่พี่เขยส่งรายละเอียดเอกสารต่างๆที่พี่เขาส่งมาให้พรุ่งนี้ฉันค่อยเข้าไปในร้านเพื่อตรวจสอบสมุดบัญชีของร้านใหม่ทั้งหมดเกือบสี่เดือนที่รายรับรายจ่ายแปลกไปคงต้องอยู่นานหน่อยเพราะกว่าจะเคลียร์อะไรต่างๆเสร็จ ฉันรู้สึกว่าตัวเองลืมอะไรไปบางอย่างแต่คิดไม่ออก เดี่ยวพรุ่งนี้ค่อยคิดแล้วกันตอนนี้ขอพักก่อนเดินทางมาทั้งวันล่ะ