3.ชีวิตที่เริ่มจะเปลี่ยนแปลงไป

3.ชีวิตที่เริ่มจะเปลี่ยนแปลงไป

•ร้านปาร์ตี้นม•

ย้อนกลับมาเหตุการณ์ปัจจุบัน... วันนี้เป็นวันอะไรยังคงนึกไม่ค่อยออกเลยด้วยซ้ำ มันตงิดอยู่ภายในหัวใจรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไร

- คุณแม่โทรมา -

"ว่าไงคะแม่" องุ่นกล่าวถามด้วยน้ำเสียงสดใส

"วันนี้กลับมากินข้าวเย็นไหมคะคุณลูกสาว~ แม่ว่าจะลองทำกับข้าวเมนูใหม่ดูน่ะ!! มาช่วยแม่ชิมฝีมือหน่อยสิ ไม่ใช่วันพิเศษอะไรหรอกลูกไม่ต้องคิดมากนะ ไม่มีญาติมาบ้านอย่างแน่นอน โฮะๆ ขอรับประกันเลย!! แม่อารมณ์ดีเพราะหุ้นที่ลงทุนไปราคาขึ้นสูงน่ะ" เยาวลักษณ์กล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงคล้ายว่าสร้างกับดักรอลูกสาวอยู่

"หนูก็นึกว่าจะเป็นวันเกิดใครซะอีก โธ่เอ๊ย!!! ตกใจหมดเลย~ แม่ทำเอาไว้เถอะค่ะ หากหนูกลับไม่ทันหรืออดกิน แค่เอาแช่ตู้เย็นเก็บไว้ให้ก็พอแล้ว เพราะตกดึกเมื่อไหร่หนูก็คงแปลงร่างเป็นปอบหยิบมาอุ่นกินเองอยู่แล้วค่ะ ไม่ต้องกังวลไปนะคะ" องุ่นกล่าวตอบ ซึ่งแม่รู้ว่าเวลาญาติมาหาเมื่อไหร่ ฉันชอบไม่กลับบ้านท่านเลยพูดดักทางเอาไว้ก่อน มันเป็นเรื่องที่ช่างน่ารำคาญจริงๆ ขิงข่าตะไคร้ใบมะกรูดหม้อใหญ่เบ้อเร่อ มีแต่คำถามเดิมซึ่งขยันถามกันอยู่นั่นแหละ บางทีก็ยังแอบสงสัยระหว่างความเป็นห่วงกับความเผือกนี้มีเส้นบางๆ กั้นอยู่!!

และนี่คือคำถามยอดฮิต!!! เมื่อไหร่จะแต่งงาน? มีแฟนหรือยังจ๊ะ? รายได้ที่ร้านเยอะไหม? วันๆ กินข้าวบ้างหรือเปล่าตัวผอมแห้งขนาดนี้? คำถามซ้ำซากจนไม่อยากจะเจอขี้หน้าเลย เวลาโมโหเมื่อไหร่ก็ทำได้แค่เก็บอารมณ์พร้อมกำหมัดแน่นเอาไว้ เตือนตัวเองปลอบใจให้เย็นพอ นั่นญาตินะ!! ใจเย็นก่อน..ต้องพูดย้ำอยู่ภายในใจเป็นล้านรอบ!!

ส่วนเรื่องที่ไม่กล้ารับปากคุณแม่นั้น เพราะหากผิดสัญญาเมื่อไหร่ โดนงอนไปหลายวันพาอดอาหารด้วย คุณแม่เป็นคนน่ารักมากแต่ก็แอบน่ากลัววิธีดัดนิสัยแต่ละอย่างช่างดีๆ ทั้งสิ้น กว่าจะง้อสำเร็จต้องหาของโปรดไปให้หลายวันเลย ทางที่ดีไม่ขัดใจและไม่ทำคุณแม่โกรธจะดีที่สุดแล้ว ต่อให้เป็นคุณพ่อก็ต้องยอมเนื่องจากบ้านนี้..คุณแม่ใหญ่ที่สุด!!!

"งั้นแค่นี้แหละ!!! คุณลูกสาวที่น่ารักบ๊ายบาย" เยาวลักษณ์กล่าวอย่างอารมณ์ดี

"สวัสดีค่ะแม่~" องุ่นตอบกลับด้วยเสียงเจื้อยแจ้วยกมือปาดเหงื่อเบาๆ

( วางสาย... ) แต่เพียงแค่ไม่นานสายถัดมาก็โทรซ้อนกันทันที

- นีน่าโทรมา -

จ้องมองพร้อมคิ้วขมวดมุ่นอย่างสงสัย ไม่รู้ว่ามันเป็นวันอะไรกันแน่เนี่ย มีสายเรียกเข้าติดกันตั้งสองสายเลย

"ฮัลโหลมึง~ ทำอะไรอยู่ว่างไหม" นีน่ากล่าวด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

"เปิดร้านอยู่ มีอะไรหรือเปล่า"

"พรุ่งนี้..เป็นวันครบรอบของกูกับคิวน่ะ!!! คือแบบว่า..จะไปเซอร์ไพรซ์ที่ร้านมึง อยากสั่งเค้กก้อนหนึ่งทำทันไหมวะ" นีน่ากล่าวถามด้วยน้ำเสียงยานคาง แค่ได้ฟังก็รู้แล้วว่าเธอกำลังเขินตัวบิดอยู่

"อ๋อทันสิ!! ไม่มีรายการสั่งเค้กจากลูกค้าเจ้าประจำ แหม~ สำหรับเพื่อนรักได้อยู่แล้วจ้า~" องุ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใสพยายามกลั้นเสียงหัวเราะกลัวเพื่อนจะได้ยิน

"ดีมากเลย!! ช่วงตอนเย็นๆ จะเข้าไปพร้อมลูกโปร่งบอลลูนนะ ไว้เจอกันแค่นี้แหละ ฉันทำงานต่อละจุ๊บๆ คนไข้เยอะมากวันนี้~" นีน่ากล่าวอย่างสบายอารมณ์เพราะเพื่อนรักได้รับปากเธอแล้ว

"โอเค" องุ่นตอบกลับทันควัน

( วางสาย.. )

นีน่ามีอาชีพเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นจังหวัดเดียวกับฉันคนนี้ เธอไม่ค่อยมีเวลาเจอกับคิวอยู่แล้ว ต่างคนต่างไม่มีเวลากันทั้งคู่ ช่วงว่างๆ เมื่อไหร่เกิดอยากจัดงานก็จะเน้นอลังการหน่อย เพื่อให้รำลึกถึงครั้งแรกที่คบกับคิวนางเคยบอกเอาไว้อย่างนี้

แต่เดี๋ยวก่อนนะ!! ครบรอบอย่างนั้นเหรอ~ ใช่แล้ว!!! วันนี้มันวันครบรอบ 3ปีของฉันกับเบสนี่นา เกือบลืมไปซะสนิทเลยนะ ถ้าอย่างนั้นฉันเอาคุกกี้อัลมอนด์ช็อกโกแลตชิปของโปรดเบสไปฝากดีกว่า แอบไปเซอร์ไพรส์เบาๆ ที่บ้านเบสหลังปิดร้านคงจะดีอยู่ไม่น้อย

ลำดับแรกควรจะเริ่มลงมือทำเค้กให้เพื่อนรักก่อน เดี๋ยวเจอนางบ่นไม่หยุดจนหูชาไปหลายวัน เพราะคิดว่าไม่สนใจวันสำคัญของนางอีก ซึ่งเคยมีอยู่รอบหนึ่ง!!! เป็นวันครบรอบอย่างนี้เนี่ยแหละ แต่แล้ววันนั้น..คำสั่งซื้อจากลูกค้าให้ทำเค้กก้อนเป็นจำนวนมาก เยอะจนลัดรายการคำสั่งซื้อทำให้นางไม่ได้เลย จนนางโกรธจัดและกว่าจะง้อสำเร็จนะนานสุดๆ แถมยังจะบ่นฉันอีกยกใหญ่..

'นี่ฉันเพื่อนแกนะยะ!!! ฉันแค่อยากกินเค้กร้านแกเพราะแกทำเค้กอร่อย สุดท้ายวันนั้นฉันก็ไม่ได้กินเค้กร้านแกจริงๆ แล้วต้องไปซื้อเค้กไอศกรีมมากินแทน เพราะกลัวสั่งเค้กร้านอื่นแล้วมันไม่อร่อย'

ให้นึกย้อนอีกกี่ครั้งเสียงของยัยนีน่ามันยังคงก้องกังวานไม่จางหาย พูดถึงอีกกี่รอบก็ยังขนลุกซู่อยู่เลย แต่วันนี้โชคดีนะที่เอาเตาอบเค้กไว้ที่ร้าน ไม่อย่างนั้นนะงานหยาบ!!! ไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันแน่วันนี้

เวลา 20:00น. หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ เรื่องการทำเค้กให้นีน่าเพื่อนรัก ฉันก็รีบปิดร้านตัวเองทันที ยังไม่ลืมเอาคุกกี้ของโปรดเบสไปด้วย ปกติถ้าการจราจรไม่ติดขัดเพียงแค่ขับรถจากร้านฉันไปบ้านของเบสไม่เกิน 30 นาที

วันนี้เสียเวลาไปเกือบชั่วโมงแม่เจ้า!!! สงสัยเป็นเวลาเลิกงานของคนทำงานไกลๆ คงต้องทำใจตามระเบียบ ในที่สุดก็ถึงสักทีเกือบ 3 ทุ่มช่างเปลืองน้ำมันสุดๆ ฉันดับเครื่องยนต์จอดรถไว้ทางด้านหน้าบ้าน เพราะว่า..จะทำเซอร์ไพรส์ไม่อยากเอะอะเสียงดัง โชคดีเจอป้าแม่บ้านของเบสออกมาทิ้งขยะพอดีเลย

"สวัสดีค่ะ ป้าคะเบสอยู่ไหมคะ" องุ่นกล่าวถามด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมยิ้มหวานให้

"สวัสดีค่ะคุณองุ่น~ คุณชายอยู่บนห้องนอนค่ะ คุณองุ่นให้ป้าไปตามให้ก่อนไหมคะ" ป้าแม่บ้านแสดงสีหน้าตกใจตอนพบหน้าตาฉันเหมือนเห็นผีหรืออะไรกัน ทำไมป้าแกต้องตกใจด้วยเล่นใหญ่นะป้าเนี่ย ได้แต่คิดและสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถามป้าแกออกไปตรงๆ

"ไม่ต้องตามหรอกค่ะคุณป้า~ พอดีองุ่นจะทำเซอร์ไพรส์วันครบรอบ 3ปี ให้แก่เขาค่ะ ว่าแต่ไม่สบายหรือเปล่าคะเนี่ย คุณป้าสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะคะ" องุ่นถามด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณองุ่นรีบเข้าไปภายในบ้านดีกว่านะคะ ข้างนอกยุงมันเยอะเดี๋ยวจะเป็นไข้เลือดออกเอาได้ค่ะ"

"ค่ะป้า!!! อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะคะ"

หลังจากแยกกับป้าแม่บ้านตรงด้านล่าง ฉันจึงเดินย่องเหมือนจะมาแอบขโมยของบ้านเขาช่างเดินได้เบาจริงๆ ผ่านเพียงแค่สองห้องก็ถึงห้องนอนของเบส แง้มบานประตูเปิดอย่างเบามือจนคนภายในห้องไม่รู้ตัวว่ามาด้วยซ้ำ

เมื่อได้ยินเสียงภายในห้องนอนของเบส คล้ายจะเป็นผู้หญิงกำลังร้องครางเสียงดังมาก เพราะความเสียวซ่านเต็มสองรูหูของฉันเลยแก~

ถ้าจะครางเสียงดังขนาดนี้นะ ต่อให้เป็นคนหูหนวกมายืนก็คงได้ยินเหมือนกันแหละ แอบคิดว่าเข้ามาผิดห้องหรือเปล่า ต้องรีบขนาดไหนกันถึงลืมล็อกห้องได้

"อาอาอ๊า~ เสียวจังเลยค่ะ เบสกระแทกแรงๆ อีกได้ไหมคะ~ ดาวไม่ไหวแล้วเบสดาวอยากมากแล้วจริงๆ ค่ะ ซี้ดอ๊า~" ผู้หญิงกล่าวด้วยเสียงกระเส่า

"ได้สิดาว!!! วันนี้ขอหลายๆ น้ำเลยนะ อ๊า~ซี้ด~ ผมจะไม่ยอมให้คุณเดินออกจากห้องแน่!!" เบสกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ชั่วโมงแห่งการแอบฟังได้ประมวลผลข้อมูล ทำให้รู้สึกตัวอีกครั้ง อ้าว!!! นั่นมันเป็นเสียงของเบสกับนังดาวยั่วนี่!!! โอ้โห!!! นี่มันเรียกว่าคาหนังคาเขาเลยนะเนี่ย ตอนแรกก็นึกว่ามาผิดห้องที่ไหนได้ล่ะ!!!

ความรู้สึกพังทลายลงทั้งโมโหและเจ็บใจในเวลาเดียวกัน หยาดน้ำตาร่วงหล่นอย่างเชื่องช้า จุกแบบไม่เคยเจออะไรเช่นนี้มาก่อนในชีวิต นี่แฟนฉันกำลังนอกใจอีกครั้งแล้วเหรอ ทำไมรู้สึกเจ็บปวดอะไรแบบนี้จังเลยนะ บรรยายอะไรออกมาไม่ได้ เหมือนมีก้อนหินขนาดใหญ่ทับอยู่บนอกจนหายใจแทบไม่ออก

"เสียใจฉิบหาย!!!" องุ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา จังหวะนั้นสมองมึนงงนึกคิดว่าตนทำอะไรผิดตรงไหน เอาแต่โทษตัวเองจนเกิดคำถามมากมายภายในหัวใจแถมยังโกรธจนถึงขีดสุด เราควรพอแล้วแหละ ไม่สนุกเลยสักนิดที่โดนสวมเขาอย่างนี้ ฉันเดินเข้าไปเปิดไฟจนสว่าง และยืนตรงข้างเตียงลงมือกระชากทั้งคู่แยกจากกัน ปล่อยหมัดหนักใส่หน้าของเบสพร้อมทั้งน้ำตา

เมื่อเห็นหน้าฉันเบสจึงตกใจสะดุ้งโหยง และแน่นอนฉันยังไม่หายแค้นค่ะ!!! รีบดึงนังดาวยั่วคนเดิมขึ้นมาตบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พลังมันเหลือล้นเกินไปหน่อยปากนางแตกเลย เลือดที่มุมปากของนาง ค่อยๆ ซึมไหลออกมาอย่างเชื่องช้า

"เบสพอกันสักทีนะ!!! ไม่ต้องสร้างเรื่องอะไรให้เราฟังอีกแล้ว เราเป็นคนนะไม่ใช่ควาย!!! ความรักของเรามันควรจบกันแค่ตรงนี้พอ หึ~ พอได้แล้ว!!! อย่าได้เจอกันอีกเลย องุ่นเกลียดเบสมาก!!" องุ่นกล่าวโวยวายมองตาขวาง

"รอเดี๋ยวองุ่น!!!" เบสกล่าวเสียงดังลั่นห้องนอน

แต่ฉันเองไม่ฟังอะไรทั้งนั้น วิ่งออกมาพร้อมน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ ณ จุดนี้เจ็บจนจุก ยิ่งทำให้คิดถึงยัยนีน่าเพื่อนรักเอามากๆ

เอื้อมมือหาโทรศัพท์ภายในกระเป๋า แต่ก็หาไม่พบหงุดหงิดและเสียใจ ฮือๆ ~ ยกมือปาดน้ำตาก่อนจะเสียบกุญแจเพื่อเปิดใช้งานเครื่องยนต์ ก้มหน้าลงมองเพื่อหาโทรศัพท์ต่อ น้ำตาบ้านี่!!! ไม่ยอมหยุดไหลสักทีเฮ้อ~ รีบขับรถยนต์ออกมาจากหน้าบ้านของเบส เปลี่ยนเป็นย้ายมาจอดหน้าบ้านของตัวเองแทน ซึ่งบ้านของฉันกับเบสห่างกันแค่ไม่กี่กิโลเอง ทำให้ถึงบ้านไวโดยไม่ต้องสงสัย ตอนขับรถยนต์พร้อมร้องไห้ โชคดีแค่ไหนแล้วไม่ขับรถชนข้างทางตายก่อนจะถึงบ้าน

พยายามระงับสติและปรับอารมณ์ตัวเองให้คงที่ ค่อยๆ เดินเข้าบ้านแต่พอเบือนใบหน้ามองดูนาฬิกา ครอบครัวฉันคงหลับสนิทกันหมดแล้วยามนี้ เพราะมันดึกมากค่อนข้างเป็นราตรีที่แสนเจ็บปวดรวดร้าวและทรมาน คิดว่าจะต้องหาทางระบายพร้อมปลดปล่อย หากไม่ได้ระเบิดมันออกมา ฉันจะเป็นบ้าตายอย่างแน่นอน หงุดหงิดและเสียใจจนทำอะไรไม่ถูก

เมื่อยืนตัวแข็งทื่อจ้องโทรศัพท์บนฝ่ามือตนเอง จึงหยิบขึ้นมากดเบอร์โทรออกหาใครสักคนที่สามารถระบายความในใจออกมาได้ ซึ่งก็คงไม่พ้นเหล่าเพื่อนรักสองคนของฉันหรอก โดยปกติก็เป็นคนเพื่อนเยอะแหละ แต่พวกนั้นก็แค่เพื่อนเฉยๆ ไม่ใช่เพื่อนที่คบกันมานานเหมือนสองคนนี้ เพราะทั้งคู่ได้เก็บความลับของฉันเอาไว้เยอะมาก จนไม่สามารถเลิกคบกันได้เลย หึหึ!! เปรียบเสมือนว่าหากสมมุติจะเลิกคบกับสองคนนี้คงต้องฆ่ากันให้หมดทั้งสามคนนั่นแหละ เพราะรู้มากเกินไป..