Chapter 10

Umuwi kami ni Hiro noong gabing iyon. Nakahawak siya sa bewang ko. Pakiramdam ko wala na akong lakas para maglakad. Naubusan ako ng lakas sa ginawa namin kanina.

"Ang lagkit ko na," reklamo ko. He chuckled and he just kissed the side of my head habang papasok kami sa loob ng bahay namin.

Pagpasok namin sa bahay ay agad kaming pumasok sa kwarto. Nag-dinner na kami sa bahay niya kanina bago kami nagpasyang umuwi.

"Gusto ko na matulog pero ang lagkit ko talaga," lumabi ako dahil bago kami bumaba ng sasakyan niya ay nagsimula na naman siya sa kamanyakan niya.

Nong pumasok ako sa loob ng kotse niya, nagsimula na naman siya sa mga kalokohan niya. Kaya ramdam na ramdam ko na basa ang underwear ko sa ibaba. Damn him.

"Sit here, I’ll clean you." Umalis si Hiro at pumasok sa banyo. Paglabas niya ay may hawak siyang kapirasong tuwalya sa isang palanggana na puno ng tubig.

Sinimulan na niya akong linisan. Nakatingin lang ako sa kaniya habang ginagawa niya ‘yon. He’s very determined to the point na nagawa niyang wag akong pag-aalalanin tungkol sa nangyari sa’min. He made me feel na I got his back at kahit anong mangyari, nakasuporta siya lagi.

"I cheated," sabi ko sa kaniya. Tumingala siya para makita ako. Maraming mga katanungan sa mga mata niya na kahit na hindi niya isawika, alam ko na kung ano.

"Nagsisisi ka ba sa nangyari sa atin?" malumanay na tanong niya sa ‘kin. Umiling ako bilang sagot. Hindi ko rin makapa sa sarili ko ang pagsisisi dahil sa nagawa kong kasalanan ngayon. Hindi ko rin alam kung bakit. Wala akong nararamdamang pagsisisi ngayon.

"Good," sabi niya at dahan dahang nilapit ang labi niya sa labi ko. Hinalikan niya ako ng mapusok, malayo sa kung paano niya ko halikan ng may pag-iingat.

"I don't want you to feel that. What we did is not wrong." Full of certainty na sabi niya sa akin. Tumango ako. Minsan sa buhay, sa gitna ng mga pagdududa ng lahat, may magsisiguro sa iyo na ayos lang ang lahat. At mula doon, makikita mo na lang ang sarili mo na naniniwala ak sa taong ‘yon. At ‘yon ang naramdaman ko ngayon.

"Are you still sore down there??" I frowned and he chuckled. He thinks about that thing again. What a naughty.

"Pwede ba kitang halikan?" Kumunot ang noo ko dahil kanina pa siya nagnanakaw ng halik at ngayon lang niya ako naisipang tanungin? What a talent.

"Ano?" natatawang tanong niya nang makita na sinamaan ko siya ng tingin.

"Talaga bang tinanong mo yan ngayon? Not to mention na kanina mo pa ako ninanakawan ng halik." Pinilit kong mag galit-galitan pero napangiti nalang ng kusa nang makita kong natawa siya sa sinabi ko.

"Damn! I'm gonna miss you love," sabi niya. Bakit? Saan siya pupunta?

"Aalis ka na ba?" Tanong ako. I should be happy alright kasi aalis na siya pero bakit ganun…

"I need to leave. Uuwi na siya," si Liro ba ang tinutukoy niya? Uuwi na ba si Liro? Akala ko hindi na. Kasi last time sa hospital, kitang-kita sa mukha niya na makikipagbalikan na siya kay Lianne.

"Bakit? Anong relasyon niyo ni Liro? Kambal ba kayo?" Tanong ko pero marahan lang niyang hinawakan ang pisngi ko pababa sa labi ko at malungkot na ngumiti.

"Liro and I are twins. But he doesn't know that I still exist"

"What? How did it happen?" naguguluhang tanong ko.

"Soon, I'll tell you everything. Please don't tell about me to everyone you know." Pakiusap niya habang nakatitig sa mga mata ko.

"Masama ka bang tao?" Tinanong ko.

"Do I look like bad to you?" I shuddered because I don't think of him that way now. He didn’t do anything bad and I could feel it that he’s not.

Maaaring noong una ay natatakot ako sa kaniya ngunit ngayon, hindi na.

                                               

"Trust me love. Okay?" his eyes are pleaded so I nodded.

"Aalis ka na agad?"

"After you fall asleep." Hindi ko alam kung bakit pero gumaan ang pakiramdam ko na sasamahan niya ako matulog. Him, guarding me put me in at ease. Feeling ko ay ligtas ako lalo’t he made sure, na babantayan niya ko.

Kinabukasan, wala na si Hiro sa tabi ko. At mas maganda ang pakiramdam ko ngayon. For the first time in my marriage life, ngayon lang gumanda ang gising ko. And this is the best feeling I’ve felt so far. Hope we see each other soon.

Pagbaba ko ay nakita ko si Hiro na umiinom ng kape. Kumunot ang noo ko. Bakit siya nasa mesa? Akala ko umalis na siya? Kakasabi lang niya sakin kagabi- teka!

I stopped for a while and stared at him intently.

He’s not Hiro, the man who’s drinking  the coffee now, is my husband. Liro

So he left already. I know he will come back. After all, he's the father of the baby.

Bumaba ako at lumapit kay Liro. Hindi pa ako nakakapagluto. Ang kakaiba lang ay noong araw ng pananatili ni Hiro dito, siya ang halos gumawa sa lahat ng ginagawa ko para kay Liro.

"Good morning," narinig kong bati ni Liro. Nagulat ako kasi first time niya akong batiin sa umaga. Hindi pa niya nagawa iyon dati.

"Morning," matipid kong sagot. Kumunot ang noo niya at tinitigan ako. Agad akong umiwas ng tingin sa kaniya. Five baskets of strawberries on the side grabbed my attention. Suddenly my face lit up. Hiro's really sweet.

I immediately went to five baskets of strawberries. Early in the morning and here I am salivating. I thank Hiro without a voice. Even though he's gone, he's still spoiling me.

"Mahilig ka talaga sa strawberry, huh." Sabi ni Liro. Nawala ang ngiti sa labi ko. Nagulat ako at napatingin sa kaniya.

"You're welcome," sabi niya. Binitawan ko agad ang hawak kong strawberry na binigay niya.

Para kay Lianne ba ‘yon? I'm so sorry hindi ko alam.

"Bakit?" nagtatakang tanong niya sa akin.

"I'm sorry hindi ko alam na galing sayo ‘yon. Kay Lianne ba ‘yan?" Nahihiyang tanong ko. Napatingin ako sa kaniya at ngumiti ng mapait. May ginawa kaming kahindik-hindik sa kanila ni Hiro. Sinira namin ang magandang relasyon nila ng kapatid ko. Sobrang na-guilty ako. Sana maibalik ko ang panahon.

Lumapit ako sa kaniya. Nagtataka siyang tumingin sa akin.

"I'm sorry Liro," sabi ko.

"Para saan?"

"Sa lahat ng ginawa ko. Promise hindi na kita guguluhin pa." Nahihiya talaga ako. Malaki ang kasalanan ko sa kanilang dalawa. Kung alam ko sa simula, siguro-

"What are you talking about? Are you sick?" he put his hand on my forehead to check if I had a fever.

Nagulat ako sa ginawa niya. Nanlaki ang mata ko at hindi agad naka-react.

"You don't have a fever. Why are acting like that? It's okay, I bought those strawberries for you." he said which surprised me even more. Who has a fever between the two of us? I think it’s him.

"Di ba para kay Lianne yan?" Tanong ko sa kaniya sabay turo sa limang basket ng strawberry.

"No, it's for you." I stared at his face confusedly. And I didn't see a pleasantry as he looked at me.

"Ano," natawa siya nang makitang seryoso akong nakatingin sa kaniya.

"Mahirap bang paniwalaan na binigyan kita ng strawberry?"

"Oo." I replied with my honesty.

"Silly. Of course it's normal. After all you are my wife." He said that surprise me.

When did he consider me as his wife? It's a first time.

"I'm sorry, I was away for days because of work."

Talaga? Nung una tinawag niya akong asawa tapos ngayon humihingi siya ng tawad sa akin? What happened to him in the days he was gone? Is he really my husband?

"Ayos lang," medyo nahihiya kong sabi sa kaniya. He doesn’t need to lie. Alam kong galing siyang L.A para puntahan si Lianne.

Hindi ako sanay na ganyan ang pakikitungo niya sa ‘kin ngayon. Parang may mali sa kaniya. Hindi ako sanay na mabait siya sa ‘kin. It’s kinda weird.

"Kakain ka ba? Ipagluluto kita ng almusal." Oh God! It’s confirm, he’s not my husband I used to know.

"No. I can make my breakfast. Thank you," sabi ko sa kaniya.

"Let me help you then," sabi niya. That’s it!

"Stop it Liro. You're making me uncomfortable." There, I said it. Napahinto siya at bakas sa mga mata niya ang gulat sa sinabi ko.

"I'm sorry," sabi niya. Bumuntong hininga ako at humarap sa kaniya.

"May sakit ka ba?" Tanong ko without thinking baka magalit siya sa ‘kin. Wala na akong pakialam.

"Ano?"

"Sabi ko may lagnat ka ba?"

"Wala, bakit?"

"Bakit kakaiba ang kinikilos mo?"

"Kakaiba ba ang kinikilos ko?" His face lit up. Stating that he’s comfortably talking to me.

"Yes, you're acting weird Liro."

"What did I do then for you to say that?" Really? Hindi niya alam?

"Nag-sorry ka at tinawag mo akong wife at binigyan mo ako ng strawberry at ngayon, gusto mo ‘kong  tulungan magluto ng almusal." I bursted out.

"Masama bang tulungan ang asawa ko? Mali ba na tawagin kitang wife? As I can remember we're married."

‘Wow! Si Liro ba talaga ang nasa harapan ko?’ tanong ko sa sarili ko.