CHAPTER 5- A Cold Night

Isang mahalagang araw para kay Jade ang kaarawan ni Arki. Para sa kaniya isang simbolo iyon ng kaligayahan at tagumpay niya bilang isang ina. Ang pagsilang ni Jade kay Arki ang nagdala ng kakaibang liwanag sa kanilang relasyon upang maitawid ang limang taong pagsasama sa isang bubong na walang pagmamahalan. Si Arki ang dahilan upang manatili siyang matatag sa gitna ng hirap. Subalit para kay Luther, ang pagiging ama ay naging mas komplikado dahil sa estranghero niyang pakiramdam sa pamilyang pinilit lamang buuin. Lalo pa at pilit nitong hinahati ang panahon at oras niya kay Cassey.

Ngunit ang biglaang pagdating ni Luther sa party ng anak, kasama ang babaeng pinakamamahal nito ay tila muling binuhay ang sugat ng nakaraan ng asawa. Sa harap ng mga bisita, nagpapatuloy si Jade bilang isang matatag at mapagmahal na ina, ngunit sa likod ng ngiti ay may tensyon at pait na hindi niya maikubli. Ngunit isinantabi niyang lahat iyon para sa kaarawan ni Arki. Dahil sa nangyayari, mas lalong ipinadama ni Jade sa anak ang kaniyang pagmamahal.

At the mansion

Sa dining area kung saan napiling umupo ni Jade. Nasa harap niya ang isang baso ng red wine, ang kanyang mga daliri’y mahinang kumakalabit sa gilid ng wine glass na tila malalim ang iniisip. Ang liwanag mula sa isang maliit na pinlight sa sulok ng silid ay nagbibigay ng anino sa kanyang mukha—mukha ng isang babaeng pagod na ngunit matatag pa rin. Sa bawat galaw ng kanyang daliri, tila nagpapahayag ito ng mga katanungan na matagal nang nakaimbak sa kanyang puso.

Pumasok si Luther mula sa hallway, suot pa rin ang coat na dinala niya mula sa party. Basang-basa ang laylayan ng kanyang coat, marahil dulot ng ambon sa labas. Nang magtama ang kanilang mga mata, wala ni isang salita ang lumabas sa bibig ng sinuman. Lumapit siya sa mesa, kinuha ang isang baso, at nagsalin ng alak. Naupo siya sa kabilang dulo ng mesa, ang distansya nila’y parang hindi magkakilala, ngunit ramdam ang tensyon sa hangin.

"She's asleep," maikling sabi ni Jade, na hindi tumitingin kay Luther. May lamig ang boses niya, ngunit sa ilalim nito ay may pahiwatig ng pagod at pagkabigo. Sa wakas ay nabasag ang katahimikan ng dalawa nang sandaling magsalita si Jade na sinigundahan naman ng asawa.

"Good," sagot ni Luther, kasabay ng isang mahinang lagok ng alak. Ang kanyang mga mata ay nakatuon sa baso, tila sinusuri ang bawat patak ng alak na parang ito’y makakapagbigay sa kanya ng sagot sa mga tanong na hindi niya maipahayag.

Ilang minuto silang tahimik, ang tanging naririnig ay ang mahinang paglagok at ang tunog ng orasan sa dingding. Ngunit sa ilalim ng tila kalmadong sandali, ang bigat ng kanilang hindi pagkakaunawaan ay tila sumisiksik sa bawat sulok ng silid. Sa bawat segundo ng katahimikan, para bang tumatagal ang agwat sa pagitan nila.

Sa wakas, nagsalita si Jade, ang boses niya ay malumanay ngunit puno ng bigat. "What are we doing, Luther?"

Napatingin si Luther sa kanya, ang mga mata’y puno ng pagod ngunit hindi maitatanggi ang pagkaalam sa direksyon ng pag-uusap. "I’m doing what I can for her. For Arki." Nilagok ang natitirang alak sa baso, tila ba nais niyang maibsan ang bigat ng sagot sa katanungang iyon.

"Hindi iyon ang tanong ko," sagot ni Jade, tumingin na sa kanya. Sa kabila ng kalmadong ekspresyon, ang kanyang mga mata ay nagtatanong at nagmamakaawa. "What are we doing? This... arrangement. This facade. Para kanino ba talaga ito?"

Napabuntong-hininga si Luther. "It's simple. Para kay Arki," sagot niya nang hindi nag-aalinlangan. Ngunit sa ilalim ng kanyang boses ay may bahid ng pagkaduda, na tila kahit siya ay hindi kumbinsido sa sariling sagot.

Napailing si Jade, ang mga mata’y napuno ng lungkot. "Don’t you think she deserves more than this? She deserves parents who are genuinely happy. Hindi lang mga taong nagsusumiksik sa iisang bubong para lang masabing buo ang pamilya."

"Jade... Oh Jade, from the beginning of this shit marriage you know what’s gonna happen," sinimulan ni Luther, ngunit pinutol siya nito, ang boses niya ay mas matalas kaysa kanina.

"I’m tired, Luther," sabi niya, ang boses niya’y pinalambot ng sakit ngunit puno ng determinasyon. "Pagod na akong magpanggap. Pagod na akong magkunwaring okay ako tuwing nandito ka pero ang totoo, parang hindi ako tao sa paningin mo, parang wala akong naging pakinabang sa buhay mo!"

Tumahimik si Luther, ang mga mata’y nakatingin sa alak at bilog na yelo na umiikot sa kanyang baso. Sa kabila ng katahimikan, ramdam ang bigat ng bawat salitang binitiwan ni Jade. Sa likod ng kanyang kawalang kibo, tila may alaalang bumabagabag sa kanya—isang nakaraan na hindi niya gustong balikan.

"I don’t hate you," dagdag pa ni Jade, mas mahina ngunit may tapang. "But I can’t keep doing this. Lalo na kung hindi mo na rin nakikita ang dahilan kung bakit tayo nandito."

Saglit na nagtagpo ang kanilang mga mata, at sa unang pagkakataon, nakita ni Jade ang bahagyang lungkot sa mukha ni Luther. "I never wanted to hurt you, Jade," sabi niya, halos pabulong. Sa boses niya ay naroon ang anino ng pagsisisi, ngunit hindi malinaw kung para saan.

"And yet, here we are," tugon niya, ang boses ay puno ng mapait na pagtatapos.

Tumayo si Jade, iniwan ang baso ng alak sa mesa. Nang dumaan siya sa tabi ni Luther, sandaling huminto siya at tumingin sa kanya. "We need to talk about what’s next. Pero hindi ngayon. Not when everything’s still fresh. Goodnight, Luther."

Naiwan si Luther sa mesa, ang baso ng alak ay hawak pa rin niya ngunit hindi na niya ninais na inumin. Nang tumaas ang kanyang tingin, nakita niya ang litrato ng kanilang pamilya sa dingding—isang perpektong imahe na puno ng kasinungalingan. Sa likod ng larawang iyon, para bang may nakatagong lihim na silang dalawa lamang ang nakakaalam.

Sa gabing iyon, walang natulog nang maayos sa bahay na iyon. Si Jade ay nakatingin sa kisame, nag-iisip ng mga hakbang na kailangang gawin. Si Luther naman ay nanatili sa dining table, pinagmamasdan ang baso ng alak na hindi niya maubos. Sa kanyang isipan, may mga tanong at mga sagot na hindi niya kayang bigkasin. At si Arki, mahimbing sa kanyang munting kama, ang inosenteng ngiti ay nagpapahingalay sa bigat ng mundo na hindi niya alam na kanyang pinagdadaanan.

Kinabukasan, maagang naghanda ng almusal si Jade. Sa bawat galaw niya sa kusina, tila may halong kabado at pag-asa ang kanyang mga kilos. Sa kauna-unahang pagkakataon, naupo si Luther sa hapag. Nakatingin ito sa kanya na tila batang naghihintay ng baon nito sa eskwela. Pagharap ni Jade mula sa pagkuha ng pinggan ay napapitlag siya sa nakita.

"Y-You're here..."