Love Redemption

Maingat na inayos ni Jade ang kanyang simpleng damit, pinipilit alisin ang kaba na bumalot sa kanyang dibdib. Ang musika sa madilim na club ay parang dagundong sa kanyang puso habang hinila siya ng mga kaibigan papunta sa gitna ng nagkakagulong tao. Alam niyang hindi siya bagay dito—sa isang crowd ng kumikinang na ilaw at malalakas na tawanan—ngunit iginiit nila na isang gabi lang daw ng kasiyahan.

Nag-atubili siyang manatili sa tabi ng bar, hawak ang isang basong tubig sa halip na ang mga makukulay na cocktails na iniinom ng kanyang mga kaibigan. Sa paligid niya, tumatawa ang mga tao, ang tunog ng takong ng sapatos ay sumasabay sa tugtog, tila pinapalabo ang bumibigat niyang pakiramdam.

“Relaks ka lang,” bulong ni Pia, ang bago niyang kaibigan, habang tinutulak siya papunta sa isang mesa na puno ng mga lalaking nakasuot ng mamahaling damit. “Walang masama sa kanila. Ngumiti ka lang at mag-enjoy.”

Isang pilit na ngiti ang ibinigay ni Jade, ngunit ang matalim na tingin sa mga mata ni Pia ay nagdulot ng kakaibang kaba sa kanya. Malugod silang tinanggap ng mga lalaki, ang halimuyak ng kanilang mga pabango ay sumasama sa hangin at ang iba't ibang kulay ng ilaw ang bumuo ng nakakalulang ulap sa paligid.

“Hindi ako umiinom Pia, salamat,” sabi ni Jade, marahang itinulak pabalik ang baso.

“Sige na, isang lagok lang,” sabi ng lalaki, ang kanyang ngiti halatang masyadong sanay na sa pambobola sa mga babae.

Sumingit si Pia, pabulong, “KJ mo naman.”

Isang baso ang itinulak papunta kay Jade, ang likido nito ay kumikislap sa ilalim ng neon lights. Napilitan si Jade na itaas ang baso, ngunit ang amoy at mapait na lasa nito ay nagbigay sa kanya ng hilo. Maingat niyang ibinaba ito na hindi inubos ang laman ng shot glass, ngunit biglang nagkagulo malapit sa kanila. Isang matangkad na lalaking nakaayos sa makintab na suit ang pumasok sa silid, ang kanyang matalim na pigura ay natatabunan ng sumasayaw na ilaw.

“Si Luther,” bulong ni Pia, halatang bilib. Mayamaya ay napalitan ng mapait na ngiti. “Ang tagapagmana ng Silvestre Group.”

Kaunti lamang ang sulyap na ibinigay ni Jade sa kanya, bakas ang kawalang interes sa nakita. Ngunit mas lalong nadagdagan ang pagkaasiwa ni Jade sa lugar na ngayon lang niya napuntahan dahil sa mga lalaking kanina’y nasa harapan niya lamang. Ang mabigat na hawak ng kanyang mga “kaibigan” ay tila bakal na pumigil sa kanya na tila gusto siyang mapahamak.

Ilang sandali pa, isang mainit na pagtatalo ang sumiklab. Tumataas ang mga boses, lumilipad ang mga akusasyon, at bigla na lang napunta ang lahat ng tingin kay Jade.

“Siya ang nanggugulo!” sigaw ng isang babae, ang daliri nito nakaturo kay Jade.

Naguguluhan, umiling si Jade. “Ano? Hindi totoo—”

“Sinubukan niyang akitin si Luther!” dagdag ng isa pa, puno ng galit ang boses.

Para bang umiikot ang silid. Ang mga bulong ay tila mga sibat na tumutusok sa kanya. Naninikip ang kanyang lalamunan, ang mga salita niya nalunod sa ingay ng kaguluhan.

“Enough!” Ang boses ni Luther ay bumalot sa silid, matalim na parang kutsilyo dahil sa kalasingan ay hindi niya naipagtanggol ang sarili. Nakatayo siya sa gitna, mabuway, ang kanyang mga mata nakatuon kay Jade. Hindi siya galit—parang nababagot lamang, na para bang ang lahat ng ito ay abala lamang sa kanya.

Sinubukang magsalita ni Jade, ngunit nanatili sa kanyang lalamunan ang mga salita. Nagmistulang malabo ang mundo habang lumapit ang security, inalalayan siya palabas ng club. Hindi na niya namalayan ang nasa paligid nang magdilim ang kaniyang paningin marahil ay bunga ng kaniyang kalasingan dahil sa lakas ng tama ng alak sa kanyang sistema.

Nakadama siya ng malamig na dumampi sa kaniyang labi pagmulat ng kaniyang mata ay isang maaliwalas na silid ang kanyang nakagisnan. Yakap ang sarili na may katanungan ngunit hindi mahanap ang kasagutan dahil isang anino na lang ng lalaking tila humalik sa kanya. Nakabalot ang kumot, tumakbo siya upang habulin ang lalaki ngunit hindi na niya iyon naabutan. Luha at pagkadismaya sa sarili ang iniwan ni Jade sa silid.

Dalawang araw matapos ang insidente, nakaupo siya sa isang opisina na puno ng lamig. Ang titig ni Luther ay tila bigat na pumipigil sa kanyang hininga. Ang ama ni Luther, si Don Mauricio isang lalaking pormal at mabagsik ang dating, ay yumuko sa kanya.

“Ang eskandalong ito ay maaaring sirain ang pangalan ng aming pamilya,” sabi nito, malamig ang boses. “Magpapakasal ka sa anak ko.”

Parang bumagsak ang puso ni Jade. Umiling ito at ipinagtanggol ang sarili ngunit sa kapangyarihan na mayroon ang matanda ay wala siyang nagawa. Tiningnan niya si Luther, nagbabakasakali ng pagtutol, ngunit ang kanyang panga ay nanatiling mahigpit, ang katahimikan niya ang nanaig nang mga sandaling iyon.

Makalipas ang ilang linggo, naroon na siya sa harap ng altar, ang puting gown na suot niya ay tila napakabigat sa kahihiyan. Nasa tabi niya si Luther, ngunit ang mukha nito ay walang emosyon. Nagtagpo ang kanilang mga mata, ngunit si Jade na rin ang sumuko.

Nang bigkasin ang wedding vows at isuot ang mga singsing, dama ni Jade ang bigat ng mga sitwasyon—hindi nakikita ng iba ngunit malinaw na malinaw ang lahat sa kanya. Para siyang nakagapos sa isang masikip na lugar na nagpapahirap sa kaniyang paghinga.

Nagpalakpakan ang mga bisita, ang bawat tunog ng palad ay parang malalaking kampana na umaalingawngaw sa isip ni Jade. Nakatayo siya sa gilid ni Luther, nakapako ang mga mata sa kinang ng chandelier sa kisame ng simbahan, pilit itinatago ang bigat sa kanyang dibdib. Ang ngiti niya, mahigpit at mapait, ay parang maskara na halos mabasag sa bawat pitik ng kamera.

“Dito po tayo sa gitna, compress po ng kaunti,” sabi ng photographer, ang boses nito masyadong masigla para sa isang araw na tila nalugmok si Jade sa kawalan.

“Ma’am, Sir, konting sweetness pa po para magandang tingnan sa camera.”

Naramdaman niya ang malamig na braso ni Luther na sumagi sa kanya nang ilapit niya nito, isang kilos na parang robot na walang damdamin. Ang init ng spotlight ay tumama sa kanila, ngunit walang init sa pagitan nila. Sa kanilang mga mata, hindi pag-ibig kundi galit, kawalan, at malamig na pagtanggap ang makikita.

Sa likod ng mga bisitang masayang nagtatawanan, tila hindi napansin ng sinuman ang bigat na bumabalot sa dalawa. Ang mga bulong ng "ang ganda nila," at "perfect match sila," ay parang mga kutsilyong tumatama sa puso ni Jade.

Sa bawat flash ng kamera, parang hinuhubaran si Jade ng ilusyon ng isang masayang kasal. Alam niyang ang araw na ito, na dapat ay puno ng pagmamahal at pangako, ay isang eksenang pinilit mabuo para sa kapakanan ng pangalan ng pamilya ni Luther.

Tumayo sila sa harap ng altar para sa isang huling larawan, nagpapaalala kay Jade na ito ang kanyang kapalaran ngayon—isang kasal na binuo sa kasinungalingan.

Habang nakatitig sa kamera, bahagyang tumingala si Jade. Sa kanyang isipan, sumabog ang mga tanong na walang kasagutan. Ito na ba ang buhay ko? Paano kung wala akong magawa para mabago ito?

At habang unti-unting nilamon ng pagod ang kanyang damdamin, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Isang hininga na tila nagpapaalam sa mga pangarap niyang hindi na kailanman matutupad. Sa likod ng masayang musika at palakpakan, napagtanto niya ang katotohanan: pumasok siya sa isang mundo ng kawalang-kasiguruhan, isang kwentong walang kasiguraduhan kung paano sisimulan at paano magtatapos.