Kabanata 2

Isang linggo na ang lumipas mula noong eksena sa hotel. At heto pa rin ako. Pinili ko pa ring magpatawad. Pinili kong manatili sa tabi niya—dahil mahal ko siya, at umaasa pa rin ako.

Napangiti ako habang marahang inilalapag ang cake sa gitna ng mesa. Panay ang tingin ko sa orasan. Maya-maya lang ay darating na si George. Ikalimang anibersaryo namin ngayon. Kaya nang hindi natuloy ang medical mission, nagmadali akong umuwi para ipaghanda siya ng munting sorpresa. Isang huling tangka, isang desperadong pag-asa, na baka sakaling maibalik pa ang dating kami.

Narinig ko ang busina sa labas. Sumunod ang kaluskos ng gate na bumukas. Agad akong tumayo, sumilip mula sa pinto, at nagtago. Mahigpit ang hawak ko sa party popper, habang pilit pinapakalma ang mabilis na tibok ng puso.

“Surprise!” bulalas ko sabay sabog ng confetti sa hangin. Pero ang ngiting nakahanda sa labi ko ay agad napawi.

Hindi tuwa ang nakita ko sa mukha niya—kundi gulat. At galit.

“Anong ginagawa mo rito?” malamig niyang tanong habang ang makukulay na confetti ay dahan-dahang bumagsak sa kanyang balikat.

“Hindi natuloy ang medical mission, kaya umuwi ako—” sagot ko, ngunit natigilan ako nang mapansin ang babaeng kasama niya.

Mapait akong napangiti. Kilala ko siya—ang babaeng kasama niya sa hotel.

“Bakit mo siya dinala rito?” tanong ko, halos hindi lumalabas ang tinig ko.

“Wala kang pakialam!” singhal niya. Walang alinlangan akong itinabig, sabay gabay sa babae papasok sa bahay. Tinulungan pa niya itong umupo sa dining table—na ako mismo ang inayos para sa aming dalawa.

Nakagat ko ang labi. Pinipigilang tumulo ang luha. Pero mahirap. Sobrang hirap.

“Ano pa ang tinatayo-tayo mo riyan?” singhal niya muli.

Napaigtad ako at lumapit sa mesa. Nanginginig ang mga daliri ko habang akmang hihilahin ang isang upuan.

“Sinabi ko bang umupo ka?”

Napalunok ako. Napabitaw sa upuan. Napatingin sa kanya, sinusubukang intindihin kung ano ang mali kong nagawa. Kung bakit sa bawat kilos ko, mali para sa kanya.

“Ilabas mo ang pinakamahal na wine sa koleksyon ko,” utos niya habang maingat na hinihiwa ang steak para sa babae.

Hindi ako agad nakagalaw. Napako ang paningin ko sa babae—nakangiti habang tinikman ang niluto ko. Para sana kay George. Lalong bumigat ang dibdib ko nang humagis siya ng sulyap sa akin—mapanukso, mapagmataas. Para bang sinasabing, “Sa akin na siya.”

“Bingi ka ba? Kilos na!”

Parang may sariling isip ang katawan kong gumalaw. Mabigat ang bawat hakbang papunta sa wine rack. Isa-isa kong hinaplos ang mga bote hanggang sa maabot ang pinakamahal sa koleksyon niya—isang red wine na nagkakahalaga ng ₱65,000. Naalala ko pa kung ilang beses ko itong hiniling na matikman. Pero ayaw niya. Ni hawakan ko, bawal. Pero ngayon… para sa babaing kasama niya, handa niyang buksan.

Nilapag ko iyon sa mesa. “Heto na ang wine,” mahina kong sabi.

Kinuha niya agad. Binuksan. Sinalinan ang dalawang baso.

“Try this,” sabi niya sa babae—ang tinig niyang puno ng lambing na dati, ako lang ang may karapatang marinig.

“Thank you, George,” sagot ng babae, sabay taas ng baso. Cheers. Para bang wala ako roon.

Nakangiti akong tumalikod. Pero sa likod ng ngiting iyon, unti-unti nang gumuguho ang tibay kong kumapit.

“Saan ka pupunta?” tawag niya.

Nilingon ko siya. “Aalis... giving you some privacy.”

“Umupo ka. Don’t ruin the mood, Cherry!” sigaw niya, itinaas pa ang steak knife, itinuro sa akin na parang gusto akong tusukin.

Mapakla akong natawa. “The moment you entered the house with that woman, sira na ang mood, George.”

“Tumahimik ka! ‘Wag kang gumawa ng eksena.”

“Ako ba? Ako ba ang gumagawa ng eksena?” Tinakpan ko ang bibig ko. Hindi ko na napigilan ang panginginig ng tinig. “Dinala mo ang babae mo dito sa bahay natin, George. What do you expect? Tatahimik lang ako? Matutuwa ako?”

“Pamamahay ko ’to. Pwede kong dalhin kahit sino!”

Tumango ako, pilit pinapakalma ang sarili. “Oo nga naman... pamamahay mo nga pala 'to.” Pinahid ko ang luhang ayaw nang tumigil. “Pakasaya kayo.”

Iniwan ko sila sa sala. Umakyat sa kwarto namin. Nanginginig ang mga kamay ko habang pinipilit impakehin ang mga gamit. Bawat tiklop ng damit ay kasabay ng pagtiklop ng alaala—ng mga panahong ako lang ang mahal niya.

Bumukas ang pinto.

Pumasok si George. Nanlilisik ang mga mata. Hinawakan ang braso ko.

“Anong drama ‘to?”

“Drama?” Nanginig ang tinig ko. “Tingin mo ba, drama lang ‘to?”

“Pinahiya mo ako sa bisita!”

“Ako? Ako ang nagpapahiya? Ilang beses mo na akong pinahiya, George! Pero tahimik lang ako. Kasi mahal kita!” Tinulak ko siya. Humagulgol. “Alam mo ba kung anong araw ngayon? Anibersaryo natin!”

Sandaling natahimik siya. Tila natauhan. Pero mabilis din siyang nagbalik sa dati.

Mapait akong tumawa. “Nakalimutan mo na pala.”

“Stop this act, Cherry. Bumaba ka at mag-sorry kay Marriane.”

“Mag-so-sorry? Ako?” Napatingin ako sa kanya. “Ako ba ang babaeng pumatol sa taken? Ako ba ang makapal ang mukha?”

Isang malakas na sampal. Natahimik ang buong paligid. Nanlambot ang tuhod ko. Hinaplos ko ang pisngi kong nanlalagkit sa luha at sakit.

“Lahat ng insulto mo, tiniis ko. Lahat ng pagtataksil mo, nilunok ko. Pero gusto mo pati katawan ko, mamañhid na rin?”

“You asked for it!”

“Sinong babaeng gustong masaktan?” Napasabunot ako sa buhok. “Pagod na pagod na ako, George!”

“Kaya mo? Makikipaghiwalay ka?” mayabang niyang tanong.

Napangiti akong mapait, kahit nanginginig ang buong katawan ko. Napaupo ako sa kama.

“I knew it,” sabi niya, may ngiting nananadya. “You can’t live without me.”

Tumingala ako. Tinapunan siya ng tinging buo ang loob.

“Kaya mo ba ako ginaganito dahil alam mong hindi ko kayang mawala ka?”

“Ano sa tingin mo?” Inilapit niya ang mukha, pinisil ang pisngi ko. “Lahat ng mayr’on ka, galing sa akin.”

Winaksi ko ang kamay niya. “Hindi mo na kailangang ipamukha sa akin.”

Nginisihan lang niya ako. “Fix yourself. Sundin mo ang utos ko.” Pabagsak niyang isinara ang pinto.

Naiwan akong napasalampak sa sahig. Niyakap ang sarili habang tahimik na humihikbi. “Bakit ba tayo umabot sa ganito, George…”

Dahan-dahan akong gumapang papunta sa luggage ko. Tinuloy ang pag-iimpake. Lahat ng akin, dinala ko. Lahat ng galing sa kanya—iniiwan ko.

Bumaba ako, bitbit ang mabigat na maleta—kasabay ng bigat sa puso ko. Naabutan ko sila sa sala. Naglalampungan pa rin. Napatigil sila. Nag-ayos ng sarili. Pero hindi ko na sila pinansin.

“Oras na lumabas ka ng pinto, hindi ka na puwedeng bumalik!” singhal niya.

Saglit akong huminto. Tumingin sa kanilang dalawa.

Walang salita. Walang paliwanag.

Binuksan ko ang pinto. Lumabas ng bahay. Inilagay ang gamit sa trunk. Sinenyasan ang guard na buksan ang gate.

Pagbukas ng gate—

Pinaharurot ko ang kotse.

Gusto kong makalayo agad. Kahit saan. Basta malayo sa bahay na puno ng sakit.

Habang umaandar, hindi ko na napigilang umiyak. Namumugto na ang mata ko, nanlalabo ang paningin, nanginginig ang mga kamay.

Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Basta ang alam ko lang—ubos na ako.

Nanghihina. Hindi ko na halos mabuka ang mga mata. Itinabi ko ang sasakyan, unti-unting bumagal ang takbo.

Then—

Isang kalabog.

Nabigla ako. Napakapit sa manibela.

Tuluyang huminto ang kotse.

Napatitig ako sa windshield.

Nanlalaki ang mga mata ko. Kumakabog ang dibdib.

May nabangga ako…