Loving Dr. Cherry: Chain to Love

CHERRY 

Bago ko pa man sagutin ang tawag ni George—ang boyfriend ko, ang kinakasama ko ng limang taon—sumikip na agad ang dibdib ko. Hindi pa man niya binubuksan ang bibig, alam ko na. May ipapagawa na naman siya. At gaya ng dati, wala akong karapatang tumanggi.

Gabi na. Kagagaling ko lang mula sa medical mission. Ang tanging gusto ko lang ay makapahinga kahit sandali. Pero kahit ang karapatang iyon, pinagkakait niya sa akin.

“Pumunta ka rito ngayon din.” Malamig ang tinig niya. Matigas. Commanding.

“Pagod ako, George. Kakauwi ko lang—”

“Wala akong pakialam. Pumunta ka. I’ll send you the address.”

Wala pang ilang segundo, pumasok na ang location sa phone ko. Isang hotel. Sa Makati.

Mapait akong napangiti. Tumayo ako at nagsimulang magbihis. Hindi ko na siya nireplyan. Wala rin namang saysay. Sanay na rin akong sumunod. Dahil kung hindi… magagalit siya. At ayokong dumating sa puntong pagtatabuyan niya ako. Ayokong marinig ang mga salitang hiwalay na tayo.

Tatlong taon na mula noong tuluyang nag-iba ang ihip ng hangin sa pagitan naming dalawa. Pero heto pa rin ako—kumakapit. Umaasang babalik kami sa dati. Umaasang magbabago siya. Umaasang hindi pa huli ang lahat sa amin.

Pagdating ko sa hotel, mas lalong bumigat ang dibdib ko. Parang may nakapatong na bato sa balikat ko habang binabaybay ko ang hallway. Ang bawat hakbang, parang may humihila sa akin pabalik. 'Wag na akong tumuloy. Pero patuloy pa rin ako. Hanggang sa tumigil ako sa tapat ng pintuan. Huminga ng malalim. Pumikit at kumatok.

Agad itong bumukas.

“What took you so long?!”

Galit agad ang salubong niya. Walang bakas ng pag-aalala. Hindi man lang na hiya. Hinila niya ako papasok, halos pakaladkad. Diretso sa kama.

At doon ako napatigil.

Nanigas ang buong katawan ko. Parang kinuryente ang kaluluwa ko sa nakita. Isang babae—nakahiga sa kama, magulo ang buhok, kalat na ang kolorete sa mukha, at nakahawak sa puson, namimilipit habang nakapikit sa sakit.

Inasahan ko na ‘to. Pero iba pala kapag nasaksihan mo mismo. Mas matalim. Mas malupit. Mas totoo ang hagupit.

“Check on her,” utos ni George, sabay tulak sa akin palapit sa babae.

Wala akong nasabi. Wala akong naiangal. Tumalima ako, kahit nanginginig. Hindi dahil takot ako— kundi dahil kailangan. Doktor ako. May sinumpaan akong tungkulin, gagamutin kahit ang mga pasyenteng sumisira sa buong pagkatao ko.

Lumuhod ako. Sinuri ko ang tiyan ng babae. Wala namang abnormalidad. Kaya pulso naman ang kasunod.

At doon ako muntik nang mapaluhod sa sahig.

Buntis siya.

“Kumusta ang baby ko?” tanong ng babae, sabay tingin sa akin—mataas ang isang kilay, mapanghamon ang titig.

Alam niya. Alam nila. Hindi ito aksidente. Hindi ito sikreto. Intension nilang malaman ko.

Napalingon ako kay George. Umaasang magpapaliwanag siya. Mag-so-sorry. Pero wala. Tahimik lang siyang nakatingin sa babae, nag-aalala. Hinimas pa ang buhok nito, parang ako ang kabit sa eksenang ito. 

"Tinatanong ka!" singhal ni George.

Lumunok ako ng laway. Pati sakit nilunok ko. “Alam mong buntis siya pero ginalaw mo—” Hindi ko natapos.

Lumagapak ang palad niya sa mukha ko.

Ang sakit. 

Napaling ang mukha ko. Parang nabingi. Nalasahan ko ang dugo sa labi ko. Umagos ang luha ko bago ko pa napigilang bumagsak.

“Hindi kita pinatawag para sermunan kami! Gawin mo ang trabaho mo!”

Hindi ako sumagot. Tumango lang ako. Pinunasan ang luha. Pinilit kumalma kahit nanginginig ang buong katawan ko. Nadudurog ang puso ko.

“Maselan ang unang tatlong buwan,” mahina kong sambit. “Iwasan ang stress. Dalhin siya sa OB para makasigurado.”

“Eh ‘yong pananakit ng puson?”

“Warm compress.” Wala sa loob ang sagot ko.

Tumayo ako. Papalabas na sana ng kwarto. Pero bago ko pa maabot ang pinto, hinawakan niya ang braso ko. Mahigpit. Halos mabali ang buto ko.

“George, nasasaktan ako!”

“Sinabi ko bang pwede ka nang umalis?”

Inilapit niya ang mukha sa akin, mga matang punong-puno ng galit at poot.

“Ano pa ba ang gusto mo? Hayaan mo na akong umalis, George…”

“Gusto mong umalis? Umalis ka na rin sa buhay ko!”

Parang huminto ang mundo ko. Tumigil ang paghinga ko. Ni luha, hindi na makalabas.

Hinawakan niya ang pisngi ko. Mahigpit. Halos bumaon ang mga daliri niya sa balat ko.

“George…”

“George,” singit ng babae, malambing. Agad siyang lumingon. At ako, binitiwan niya. Iniwan niya. Parang laruang wala nang halaga sa kanya.

Lumapit siya sa babae. Inalalayan itong umupo. Lumuhod pa siya sa harap at hinaplos ang puson.

“Hindi na ba masakit?”

Ngumiti ang babae. Kumindat pa. "Hindi na..."

Nakatayo lang ako. Parang poste na konting bayo ng hangin, matutumba na.

Ang bawat haplos, bawat salita ni George, parang kutsilyong inuukit sa puso ko. Gusto kong umiyak. Sumigaw. Magwala. Pero wala. Ni ungol, hindi ko magawang ilabas.

Tahimik akong tumalikod. Lumakad palabas. Pinipigilan ang hikbi, kinakagat ang labi para ‘di mapahagulgol.

Pagtapak ko sa labas ng kwarto, nawalan ako ng lakas. Napahawak ako sa door handle. Nanginginig ang mga tuhod. Hindi na halos makatayo.

“George, sundan mo na ang girlfriend mo,” rinig kong sabi ng babae mula sa loob.

“Bakit ko ‘yon susundan? Nag-iinarte lang ‘yon. Mamaya, pag-uwi ko, hihingi ‘yon ng tawad. Tanga-tanga kaya n’on. Uto-uto pa.”

Napabitiw ako sa hawakan. Nanginig ang kamay ko. Parang nalunod ang puso ko at hindi na makahinga.

“Mahal na mahal ako ng babaing ‘yon. Hindi ‘yon mabubuhay nang wala ako.”

Mapait akong ngumiti. Napayuko. 

Tama siya. Mahal ko siya. Kaya niya ako paulit-ulit na sinasaktan—alam niyang hindi ako bibitaw.

Pinahid ko ang luha. At kahit nanginginig pa ang tuhod ko, pinilit kong lumakad—palayo sa kwartong iyon, palayo sa lalaking hindi na ako minamahal.

Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Uuwi pa ba ako sa tahanang puro sakit ang laman, o sisimulan ko na ang buhay na wala siya, kahit hindi ko alam kung saan hahantong ang lahat?