Pagkaraan ng ilang segundo, mariin niyang pinindot ang “Reject.”Hindi niya inasahan, ngunit mapilit ang tumatawag. Patuloy ang maingay na pag-ring ng telepono, tila ba walang balak tumigil hangga’t hindi sinasagot. Napakunot ng noo si Reina at agad na lumapit, nakikialam na may halong pagtataka.“Sino ba ’yan? Bakit hindi mo sinasagot?” tanong niya habang nakadukwang, sinisilip ang kumikislap na screen ng cellphone.Ngumiti si Sera, pilit na kalmado ang tinig ngunit may halong pait. “Si Adrian.”Kasabay ng kanyang pagsagot ay dahan-dahan niyang tinaas ang kamay, pinindot ang silent mode ng telepono, at marahang inilapag ito nang nakataob sa ibabaw ng mesa, para hindi na makita ng iba ang muling pagliwanag ng screen. Para sa kanya, sapat na ang ginawa niyang hakbang—wala siyang balak na mag-aksaya ng oras o emosyon sa lalaking iyon.Sa totoo lang, bukod sa usaping may kinalaman sa kaso bukas, wala na silang dapat pang pag-usapan ni Adrian. Hindi siya kailanman nag-iwan ng puwang para
Mas lalo pang walang interes si Ysabelle sa jade. Napakunot lang ito ng noo, saka lumapit kay Sera. “Hindi ba’t sinabi mo noon na gusto mong idemanda si Adrian? Ano na ang nangyari doon?”Unti-unting nawala ang ngiti sa labi ni Sera. Ang kanina’y pilit na kasayahan ay napalitan ng bigat at pangungulila. Bumuntong-hininga siya, saka marahang nagkuwento—saglit lamang, ngunit sapat para maipaliwanag ang lahat ng nangyari sa labas ng pintuan ng pamilya Torres. Habang nagsasalita, ramdam ang pait sa kanyang tinig, na para bang muli na namang sumasagi sa kanyang alaala ang mga sugat na matagal na niyang pilit tinatahi.Pagkarinig nito, agad na umakyat ang dugo ni Reina. Namula ang kanyang mukha sa galit, saka biglang bumulyaw, “Hayop talaga ‘yon! May gana pa siyang ipahiya ka? Wala na nga siyang hiya, nagawa pa niyang pagtawanan ang sakit mo!” Tumama ang kanyang palad sa mesa, dahilan para bahagyang mangalog ang mga baso.Si Ysabelle nama’y hindi agad nagsalita, bagkus ay mabigat ang tingin
“By the way, Sera… bakit hindi mo sinama ang asawa mong peke? Yung sham marriage guy?”Saglit na napatigil si Sera. Hawak-hawak niya ang baso ng fruit wine, at bago siya sumagot ay tila pinagmasdan muna niya ang mga bula na mabagal na umaakyat sa gilid ng baso.Umiling siya, saka marahang nagsalita, “Nagkasundo kami—maghihiwalay rin naman kami pagkatapos makumpleto ang adoption paperwork. Kaya… hindi na mahalaga kung makilala n’yo pa siya o hindi.”Kaswal lamang ang tono ni Sera, ngunit sa loob-loob niya, ramdam niya ang bigat ng mga salitang binitiwan. Habang nakikinig sina Reina at Ysabelle, siya mismo ay tila natigilan. Sa totoo lang, hindi pa niya diretsahang nasasabi kay Blake ang lahat ng iyon. Oo, nasabi niyang pansamantala lamang ang kanilang kasal—isang peke, isang kasunduan—ngunit hindi niya pa naipapaliwanag nang buo kung bakit niya ito kailangang gawin, at kung gaano kahalaga sa kanya ang adoption na iyon.Naisip ni Sera, Ni minsan hindi ko pa nasabi kay Blake kung ano ba
Ipinaliwanag ni Sera nang mariin, “Kahit magkakapatid, dapat malinaw ang usapan pagdating sa pera—lalo na kung ikaw, Trina, ay malapit nang makipaghiwalay kay Papa. Nangako ako na ibibigay ko ang halagang hinihingi mo, isang daang libong piso, at hindi ko babawasan kahit piso. Pero gaya ng sinabi mo noon, depositong maituturing ang halagang ito. Kaya mas mainam na ilagay na natin sa kasulatan upang malinaw ang lahat bago pa man dumating ang komplikasyon.”Sandaling tumigil si Sera at muling tinitigan si Trina, ang mga mata’y puno ng determinasyon ngunit may bahid ng pagod. “Bagaman may pirmahan na tayo sa kontrata, malinaw dito na kailangan mong ibalik ang buong halaga sa loob ng tatlong buwan—anumang sabihin ni Papa. Ngunit, nakasaad din doon na kung tatagal pa ang pagsasama ninyong mag-asawa, mas lalo ring mababawasan ang halagang dapat mong ibalik. Kung hindi kayo maghihiwalay, wala ka nang babayaran. Trina, pabor sa’yo ang kontratang ito.”Napabuntong-hininga si Trina. Ilang lingg
Gabing iyon, nakapanaginip si Sera ng isang bagay na kakaiba—isang panaginip na hindi niya maipaliwanag ngunit tila pamilyar, parang bahagi ng isang alaala na matagal nang nakabaon sa kanyang isipan.Sa panaginip, siya ay masayang tumatakbo sa isang lumang kalye. Ang mga paa niya’y tila walang kapaguran, at ang hangin ay malayang humahaplos sa kanyang pisngi. Kasama niya ang isang batang lalaki, marahil dalawang o tatlong taon na mas matanda sa kanya. Kapwa sila nagtatawanan, nakikipaglaro ng “Bato-Bato Pick” habang patuloy na tumatakbo. Walang alinlangan sa kanilang mga galaw, para bang bata silang walang iniintinding problema sa mundo.Sa di kalayuan, isang maamong babaeng nasa edad apatnapu o higit pa ang sumilip mula sa bintana ng isang bahay. Malambing ang tinig nito habang tinatawag sila, “Halika na kayo, maghapunan na!” Ang boses ng babae’y may dalang init at pag-aaruga, bagay na lalo pang nagbigay ng kakaibang kapayapaan sa panaginip.Ngunit hanggang doon lamang ang tagpong iy
Handa na ang sabaw ng mga ulam na kanilang inihanda. Maingat na tinulungan ni Sera si Merida na ilabas ang lahat ng ulam sa hapag-kainan. Ang mga plato, mangkok, at malalaking pinggan ay dahan-dahang inilatag sa lamesa, tila isang piyesta ang inihahanda nila.Nang makaupo na silang tatlo, nagsimula ang hapunan. Sa gitna ng salu-salo, habang abala ang lahat sa pagkain, biglang nagsalita si Merida, puno ng sigla at kasabikan.“Sera,” wika niya, habang nakangiti at may ningning ang mga mata, “karaniwan ay mag-isa lamang akong nakatira rito. Kaya’t laging sabik ang puso ko na magkaroon ng kasama. Ngayon na nandito ka na rin, bakit hindi ka na lang manatili rito ngayong gabi?”Natigilan si Sera. Nanigas ang kanyang likod, parang biglang nanlamig ang hangin sa paligid niya. Nilingon niya ang buong bahay. Hindi ito kalakihan—isang simpleng apartment na may dalawang kuwarto lamang. Isa roon ang ginagamit ni Merida, at ang natitirang silid… tiyak na kailangan niyang pagsaluhan kasama si Blake.