Chapter 4

Mula sa opisina ng Manila Insurance Company, lumabas ang isang maginoong si Blake Santiago bitbit ang kaniyang attache case. Alas-nuwebe na ng gabi at ramdam na ramdam niya ang pagod sa maghapon. Wala siyang kotse kahit kaya niyang bumili ng dalawa o tatlo—hindi niya trip ang magyabang. Mas gusto niya ang simpleng pamumuhay kahit galing siya sa mayamang pamilya.

Habang naglalakad patungo sa estasyon ng LRT, nadaanan niya ang salamin sa isang saradong boutique. Sandali siyang natigilan at napatingin sa sariling repleksyon.

Matipuno ang kaniyang pangangatawan—halatang alaga sa gym—at matikas ang tindig. Matangos ang ilong, makapal ang kilay, bahagyang tan ang kulay mula sa paminsang paglalaro ng basketball tuwing weekend. Nakasuot siya ng dark gray na suit at tie, perpektong plantsado at malinis, na lalo pang nagpatingkad sa anyo niyang parang modelo sa isang corporate magazine. May aura siyang tunay na gentleman, tipong bihira mo makita sa masisikip na kalsada ng Maynila.

Pagpasok niya sa tren, hindi pa man siya nakaupo ay agad siyang sinalubong ng isang hindi kanais-nais na pangyayari—isang babae ang nadapa mula sa pagkakatayo at hindi sinasadyang nasukahan ang manggas at bahagi ng kaniyang suit.

Napakunot ang noo ni Blake, ngunit agad din itong nawala nang makita niya ang hitsura ng babae. Namumungay ang mga mata nito, halatang lasing, at wala sa wisyo. Nag-iiiyak ito at tila binabanggit ang pangalan ng isang lalaking "Adrian." Hindi naman niya kilala kung sino ito.

“Miss, ayos ka lang ba?” tanong niya, pilit pinapakalma ang tono.

Hindi sumagot ang babae, bagkus ay tila humihikbi habang nakahawak sa maliit nitong shoulder bag. Napansin ni Blake na nahulog ang cellphone nito sa sahig. Pinulot niya at napansin ang nakabukas na screen—nandoon ang isang message sa isang tao na tila hindi pa nase-send:

“Puntahan mo ako sa bahay, please. Pag-usapan natin ito." Tapos sa bandang ibaba ng message, nandon ang kaniyang pangalan at contact address. "Seraphina Ramos. Address: Unit 1508, Tuscana Residences.”

Napabuntong-hininga si Blake. Anong malas naman nito… pero mukhang kailangan niya talaga ng tulong. Kahit pagod na, hindi niya kayang balewalain ang ganitong sitwasyon.

“Okay, Miss Ramos… tara, ihahatid na kita.”

***

Mabuti na lang at nang makababa sila sa estasyon, doon niya napagtantong magkapitbahay lang pala sila—parehong nakatira sa Tuscana Residences. Sa isang iglap, nabawasan ang pangamba ni Blake dahil hindi na niya kailangang bumiyahe nang malayo para lamang maihatid ang babae.

Gayunpaman, napansin niya ring hindi pamilyar si Sera sa kaniyang mga kapitbahay. Malamang ay bagong lipat pa lang ito dahil ngayon pa lamang siya nakita ni Blake rito.

Habang naglalakad sila palabas ng istasyon, bahagyang mabagal ang hakbang ni Sera. May ilang pagkakataong muntik na itong matisod, kaya kusa na lang siyang kumapit sa braso ni Blake. Sa una, nagulat siya sa biglang paghawak, pero nang maramdaman ang bigat ng katawan ng babae na bahagyang sumasandal sa kaniya, hindi na niya inalintana. Parang instinktibo na lang sa kaniya ang suportahan ito.

Hindi rin niya maiwasang mapansin ang kakaibang presensya ng babae kahit lasing—ang mahabang buhok nitong medyo magulo ngunit mabango pa rin, ang maamong mukha na tila bata ngunit may bahid ng pagod at lungkot. Sa kabila ng amoy ng alak, may kung anong lambing sa paraan ng pagkakapit nito, para bang matagal na silang magkakilala.

Pagdating nila sa Tuscana Residences, dumiretso sila sa elevator. Tahimik lang si Blake, at si Sera naman ay parang lumulutang na sa antok. Ilang beses itong napapikit habang nakasandal sa dingding ng elevator, at sa bawat paghinto ng makina, bahagya pa itong nagugulat. Halatang ang gusto na lang nito ay makatulog at makapagpahinga.

Mabilis ding umakyat ang elevator hanggang sa floor kung saan nakatira si Blake. Pagdating nila sa hallway, maayos pa rin ang balak niya—ihatid si Sera sa sariling unit nito. Kaya huminto siya sa tapat ng unit niya mismo, nagbabalak na tawagin ang security guard sa baba para matulungan silang makuha ang duplicate key ng babae o kahit makipag-ugnayan sa front desk.

Pero bago pa niya masimulan ang paliwanag, bigla na lang humakbang si Sera patungo sa pinto ng unit niya. Wala itong tanong o pasintabi—dere-deretso, para bang sigurado ito na iyon ang dapat puntahan.

Napabuntong-hininga si Blake at bubuksan na sana ang bibig para sabihing, “Miss, hindi po iyan—” pero hindi na niya natapos ang sasabihin.

Pagbukas ng pinto, walang pasubaling pumasok si Sera. Parang kabisado na niya ang loob kahit halatang hindi pa siya nakakatapak doon noon. Hindi pa man nakakahakbang si Blake papasok, ay nakita na niya ang babae na mabilis na lumapit sa kama, ibinagsak ang sarili sa malambot na kutson, at walang pakundangang kinuha ang pinakamalapit na unan para yakapin.

Mula roon, halos agad na pumikit si Sera at tuluyang nakatulog, para bang hindi siya nasa bahay ng isang estranghero.

Nakatayo lang si Blake sa may pintuan, hawak pa ang kaniyang attache case, at walang nagawa kundi mapakamot ng ulo. Bahala na. Ayoko na ring guluhin pa siya, bulong niya sa sarili.

***

Pagpasok niya sa banyo, nag-quick shower muna siya para alisin ang bahid ng suka sa suit. Paglabas niya, tuwalya lang ang nakatapis sa bewang at hindi na siya nag-abala pang mag-shirt—pakiramdam niya’y makakatulog din agad siya.

Pero bago pa siya makahiga, nag-ring ang cellphone niya. Si Mama.

“Anak!” masiglang bati ng boses sa kabilang linya. “Kailan mo ba balak mag-asawa? Gusto ko na magka-apo, puro trabaho ka na lang!”

Napapikit si Blake. Ilang beses na nilang napag-usapan ito—o mas tamang sabihin, ilang beses na siyang kinukulit tungkol dito. “Ma, hindi pa—”

“Ay nako, Blake! Huwag kang maghintay na tatanda ka nang mag-isa!”

Napailing siya, pinipigilan ang inis. “Sige na, Ma. Pagod ako. Mag-uusap na lang tayo bukas.”

Pagkababa ng tawag, humiga siya sa kabilang gilid ng kama, malayo sa natutulog na si Sera. Hindi na niya namalayan na pareho na silang tulog.

***

Kinabukasan, maagang naalimpungatan si Blake nang maramdaman ang galaw sa kama. Bumangon siya at nakita si Sera, gising na, hawak ang cellphone at nakatingin sa kaniya na para bang may mabigat na sasabihin.

“Uh… good morning?” bati ni Blake, medyo nahihiya dahil naka-boxers lang siya.

Diretsahan ang sagot ng babae, “Pwede ba tayong magpakasal?”

Napasinghap siya. “Ha?”

“Hindi yung totoo-totoo… kahit sa papel lang. Kailangan ko lang ng kasal, Blake.” May bahagyang pakiusap sa tinig nito, ngunit may misteryo rin—parang hindi ito basta kapritso lang.

Hindi niya alam kung ano ang mas nakakapagtaka: kung paano alam ng babae ang pangalan niya, o kung bakit siya ang napiling alukin ng ganito. “Miss Ramos, seryoso ka ba? Kalalabas lang natin sa—”

Hindi na niya natapos ang sasabihin dahil biglang tumunog ulit ang cellphone niya. Si Mama ulit.

Bumalik sa isip niya ang mga sinabi nito kagabi, ang paulit-ulit na pangungulit tungkol sa pag-aasawa. Tumingin siya kay Sera—nakataas ang kilay, tila naghihintay ng sagot.

Kung tutuusin… wala namang mawawala sa akin. At least, may maisasagot ako kay Mama.

Kaya bago pa tumigil ang pag-ring ng phone, ngumiti siya nang tipid at tumango. “Sige. Oo.”