Chapter 7

Bitbit ang isang supot ng pagkain, nagtungo si Sera sa room number na tinext sa kaniya ni Blake, with smiley face pa. Hindi naman na sila lumipat ng condo building, pero lumipat sila ng kwarto dahil nga magsasama na silang tumira. Ngayon lang din, inasikaso ni Blake para sa kanilang dalawa. Masyado kasing maliit kung doon lang sila sa condo nila dati na pang-isang tao lang.

Tutal mag-asawa na rin naman sila, pinili nilang manirahan sa mas malaking kwarto sa 7th floor nitong condo.

Habang nakatayo sa labas ng pintuan, hindi niya maiwasang makaramdam ng kakaibang halo ng kaba at saya. Ang lahat ay biglaan: kanina lang ay nag-interview siya para makabalik sa trabaho, at ngayon naman ay may bago na silang condo. Alam niyang si Blake ang nag-asikaso ng lahat ngayong araw habang siya ay abala. Ang ilang mga muwebles ay naroon na—may mga hindi pa gaanong nagagalaw, ngunit sapat na upang masabing maaari na silang manirahan dito nang kumportable. Napangiti siya ng mahina. Napaka-inconvenient sana kung malayo o masikip ang lugar na titirhan namin, pero heto’t napakaganda ng kinalabasan.

Kumatok siya nang marahan. Hindi nagtagal, mabilis na bumukas ang pinto. Nakatayo roon si Blake, ang kaniyang mukha ay walang ekspresyon, tila ba palaging kalmado at mahirap basahin. Ngunit sa kabila ng kawalan ng emosyon sa kaniyang mga mata, magalang itong nagsalita.

“Bumalik ka na pala,” aniya.

Ngumiti si Sera, ngunit ang ngiti ay pormal, magaan, at tila may distansya. “Oo. May binili akong pagkain. Kung hindi ka pa kumakain, sabay na lang tayo.”

Bahagyang natigilan si Blake. Akala ni Sera ay tatanggihan siya nito, ngunit laking gulat niya nang tumango ito at pumayag.

“Okay,” sagot niya. “Kukuha lang ako ng mga mangkok.”

Kasabay nito’y dinampot din niya ang isang bote ng fruit wine na nasa mesa.

Nang magkasalo sila sa hapag, maingat na itinaas ni Sera ang kaniyang baso, bahagyang nag-toast. “Salamat pala sa tulong mo kanina sa Civil Affairs Bureau,” sabi niya nang may pag-aalangan. Ramdam niya ang init sa kaniyang mga pisngi habang binabanggit iyon.

Ngumiti si Blake, mahina at may kasamang bahagyang pag-iling, na para bang hindi niya gaanong binibigyang bigat ang bagay na iyon. “Isipin mo na lang na nagkaroon ako ng lakas ng loob para gawin ang tama,” sagot niya sa mababang tinig. “Mag-asawa tayo, hindi ba?”

Natawa si Sera nang mahina, ngunit may kasamang hiya. “Ah… oo. At saka, gusto ko ring sabihin na mag-aambag ako sa renta natin nitong bahay ha? Sa ngayon, baka kailangan kong umutang muna sa iyo ng dalawang buwan. Ibabalik ko naman agad kapag nakatanggap na ako ng suweldo.”

Tahimik lamang na tumango si Blake, ngunit may matamis na ngiti.

Pagkatapos nilang kumain, inangat nito ang tingin at biglang nagtanong, “Maaga pa naman. Gusto mo bang mamili tayo ng gamit?”

Napatingin si Sera sa orasan, saka bahagyang natawa. “Wala naman akong choice, di ba? Isa pa, dumami na rin ang pangangailangan sa bahay. Marami tayong dapat bilhin.” Tumayo siya at nagdagdag, “Hahatian kita sa bayad.”

Wala ni isa sa kanilang may sariling kotse, kaya’t naglakad na lamang sila patungo sa kalapit na mall. Mabuti na lang at hindi kalayuan, at sa loob ng sampung minuto’y narating na nila ang gusali.

Magkatabi silang nagtulak ng shopping cart, tila ba mag-asawang ordinaryo lamang na namimili ng gamit sa bahay. Ngunit nang makarating sila sa seksyon ng home furnishing, biglang huminto si Blake.

Napalingon si Sera upang sundan ang titig nito, at biglang nanigas ang kaniyang katawan. Ang malamig na pakiramdam ay agad na bumalot sa kaniya.

Sabi nga nila: madalas nagkakasalubong ang mga tao sa makikitid na daan.

Ilang hakbang lamang ang layo, naroon si Lyra—magiliw na nakayakap sa braso ni Adrian, nakasandal sa balikat nito na para bang wala nang ibang tao sa paligid. Katabi nila si Claire Torres, ang kapatid na babae ni Adrian, na nakahalukipkip at wari’y laging handang mang-insulto.

Nang magtama ang kanilang mga paningin, agad na ngumiti ng may pagkukunwari si Lyra. “Aba, Ate Sera! Ang ganda naman ng pagkakataon. Namimili ka rin ba ng gamit para sa pagsasama nyo sa isang bahay?”

Biglang dumilim ang mukha ni Adrian.

Si Claire naman ay mabilis na sumingit. “Ate Sera, gaano ka pa kakapal? Bagong hiwalay ka lang, pero ayan ka na agad, parang walang pagitan. Nakakahiya ka sa buong pamilya Torres!”

Sa pagbigkas ng mga salitang iyon, parang may tunog na sumabog sa paligid. Ang mga tao sa paligid na nakarinig ay napalingon, at nagsimulang bulungan. Ang ganda pa naman ng batang ito… pero tila namana ata niya sa kaniyang kapatid ang kasamaan ng ugali?

Mahigpit na kumapit si Sera sa apat na pirasong beddings na hawak niya. Ramdam niya ang bigat sa dibdib. Simula’t sapul, hindi talaga maganda ang pakikitungo sa kaniya ni Claire. Sa loob ng dalawang taon ng kaniyang pagiging asawa ni Adrian, paulit-ulit siyang binully nito—minsan ay binuhusan pa siya ng kumukulong juice. Napakaraming beses siyang pinahiya sa publiko, ngunit lahat ng iyon ay tiniis niya alang-alang kay Adrian.

Ngunit sa huli, ang lahat ng pagtitiis ay walang naidulot na kaligayahan.

Parang pinuno ng bulak ang kaniyang dibdib, mahirap huminga, nakakasakal. Ngunit kahit ganoon, marahan siyang sumagot, halos pabulong ngunit malinaw:

“Bagong hiwalay ako at mabilis ang paglipat… hindi ba’t kapatid mo mismo ang unang gumawa ng gano’n? Ako at ang asawa ko’y legal na kasal, samantalang siya at si Lyra… ni hindi pa kasal. Kaya sino ba talaga ang mas ‘marangal’?”

Mabilis na nagdilim ang mukha ni Adrian. “Sera, ano ba ang ibig mong sabihin sa mga panunuyang iyan? Hindi mo ba naiintindihan ang lugar mo? Kami ni Lyra, tunay kaming nagmamahalan. Wala kang karapatang makialam.”

Sumingit muli si Claire, may halakhak na puno ng pang-uuyam. “Tama! Ni hindi mo nga alam ang puwesto mo. Isa kang kabit na nagpapanggap na may dignidad! Ikukumpara mo ba ang sarili mo kay Lyra? Nakakatawa ka.”

Ramdam ni Sera ang bigat, parang may pumalo sa kaniyang dibdib. Identity? Noong nagsimula si Adrian kay Lyra, siya ang legal na asawa—ang tunay na anak-dalá ng Torres family sa mata ng lipunan.

Siya ang nagbitaw. Siya ang nagbukas ng pinto upang lumaya ang lahat. Ngunit sa huli, siya rin ang binansagang walang kwenta, walang dangal.

Tumingin siya kay Adrian, ang kaniyang mga mata’y puno ng sakit at katahimikan. “Huwag kang mag-alala,” mahinahon niyang wika. “Mas gusto ko pa kaysa kanino man ang tuluyang lumayo sa inyo.”

Sa pagsasalita niya, ang ekspresyon niya ay tila bulaklak na nilamig ng hamog ng gabi—mula sa pagiging buhay at makulay ay biglang nagkulay-abo, nawalan ng sigla.

Nakaramdam si Adrian ng kakaibang paghapdi sa dibdib. Bigla niyang naalala ang kasal nila dalawang taon na ang nakalilipas, kung saan nakangiti si Sera sa kaniya, may kislap sa mga mata.

Ngunit mabilis siyang bumalik sa ulirat nang maramdaman ang haplos ni Lyra sa kaniyang kamay. “Adrian,” bulong nito, “hayaan mo na lang siya. Wala naman siyang masamang intensyon…”

Napakurap si Adrian, saka muling nagpaalala sa sarili: si Sera ay pansamantalang hakbang lamang. Ang tunay niyang mahal ay si Lyra. Napatingin siya kay Sera na puno ng pagkainis. “Mas mabuti ngang ganyan ka na lang!”