บทที่ 178

93

กู๊ด..มอนิ่ง

(มีภาพประกอบ)

เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ เข้ามาในห้องนอนที่เงียบสงบ พิมพ์ตะวันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เธอรู้สึกถึงน้ำหนักตัวของเพอร์ซุสที่ยังคงนอนซบอยู่คาอกของเธอไม่ห่าง ใบหน้าหล่อร้ายในตอนที่หลับใหลเนี่ย ไม่ต่างอะไรจากเด็กน้อยคนหนึ่งเลยจริง ๆ

เธออมยิ้มเล็กน้อย