“O-Okay po, m-mommy. What is it that y-you will say?” kunot noo at inosente nitong tanong.Napatingin ito kay Maximo sabay kunot ng noo niya. “Mr. Grumpy? Why are you crying?” nagtataka na tanong niya.Nasasaktan nat lahat pero palatanong pa rin tong anak ko.Sasagot pa sana si Maximo pero pinigilan ko na agad siya. Hinawakan ko ang kamay niya. Saka ako kumapit sa braso niya.“Sweety, you want to meet your daddy right? You met him in your dreams?” I asked.“Yes po.” she answered. It’s not as cheerful as her voice always sound but at least, she’s responding well.“It turned to reality just now, my love. You want to know why?” nakangiti ko pang tanong habang nagpupunas ng luha.Mas lalong tumindi ang pagkakakunot ng noo niya. “Why mommy?”Mas lalo ko silang pinaglapit ni Maximo. I know she’s starting to wonder but alam ko rin na naghihintay rin siya na ipaliwanag ko sa kanya.“Mr. Grumpy is your daddy, anak. Meet your dad.” Pagpapakilala ko.“You’re not lying mom aren’t you?” Paninigura
MONTHS after our daughter has been discharged of hospital, nabalitaan namin na umusad na rin pala ang kaso laban kay Abigail. Nasa kulungan na siya ngayon at malaking tulong ang ebidensya na hawak laban sa kanya para maipakulong siya. Kung ako ang tatanungin kung mapapatawad ko ba siya? I bet not. Maybe not now, not tomorrow, hindi ko alam. Ang alam ko lang, hindi ko matanggap ang ginawa niya sa anak ko. My daughter is suffering now. Ultimo paglalakad ay nahihirapang gawin ng anak ko. She’s not as cheerful as she was before. Iyon ang bagay na pinakana-mi-miss ko sa kanya. Mabuti na lang talaga at hindi napuruhan ang buto ng anak ko. It only caused minimal damage to her foot. Pag nagkataong napuruhan siya, baka mapatay ko na lang si Abigail. Nasa balcony ako ngayon ng kwarto ni Maximo and he’s still sleeping nang huli ko siyang tingnan. Nakatanaw lang ko mula dito sa taas. Nakatanaw sa anak ko. Nasa garden siya at nakaupo lang sa wheeled chair. She’s watching her cousins play at the ga
Ang sakit ng katawan ko nang gumising ako kinaumagahan. Nahirapan pa akong tumayo dahil nakailang rounds kami ni Maximo kagabi. Hindi niya ako tinigilan hangga’t hindi sumuko ang katawan niya. He threw himself on the bed when we finished. Tapos humirit pa ito kinagabihan. It’s like nag-ipon lang siya ng kaunting energy saka siya sumabak ulit. My gosh. I couldn’t feel my pearl down there anymore. Everyone was so busy helping me with the opening of the botique. Dahil sa pagod ay napatulala na lang ako sa isang gilid. Maging si Maximo ay mas aligaga pa nga sa pagtawag sa ‘kin. Ang sabi niya kasi ay mali-late siya sa opening. Magtatampo na nga sana ako pero dahil work related iyon, hindi naman ako makapagtampo dahil ayaw ko naman na isipin niya na napaka-imature ko naman. Hindi na kami mga teenagers para pag-awayan ang mga ganong bagay. “Huy!” Panggugulat ni Kai dahilan para mapatalon ako sa kaba. “What the heck, Kai! Bakit ka ba nanggugulat?” high pitch kong sagot. Napahawak pa ako sa
Hindi ko inasahan na dadapo sa pisngi ko ang isang napakalakas na sampal mula kay mommy. “Ngayon lang nakabalik ang ate mo matapos niyang mawala at dumanas ng hirap for almost twenty years! Tapos iyan pa ang igaganti mo? Aagawin mo pa ang kaisa-isang lalaking mahal niya?!” Sa gulat ko ay napaiyak ako. Akala ko, ako ang kakampihan niya but then again, I was wrong. Masakit! Masakit pa sa sampal na natanggap ko. Napahawak ako sa pisngi ko habang tuluyan nang napaiyak. “Mom! How can you be so unreasonable?! You know that William is my boyfriend! Stop being blind!” “Can you stop shouting at mom?! Hindi namin kasalanan kung hindi mo napunan ang pangangailangan ni William! Now, he’s happier with me! Can’t you be at least happy with that?” Hindi ko matanggap na ni hindi man lang nga siya nakakalapit sa mommy ko to even give her a hug, sampal na agad ang natamo ko. I missed them. I missed William so much. He is my childhood sweetheart and my boyfriend. Hindi ko inaasahan na manginginig ang
Nagmamadali akong naglabas ng make up kit ko para mag-retouch. Nagtataka pa akong sinulyapan ni Kai na kababalik lang sa ulirat niya. “A-Anong ginagawa mo?” “He’s the perfect one, Kai. He is.” I stated straightforwardly. Wala nang paligoy-ligoy. Sila lang ba ang may karapatan na magpaikot-ikot? Hindi ako papayag. “H-Ha?” tila naguguluhan pa ring sagot ni Kai. I think it’s still buffering in her mind pero ako, I walked straight towards the man. I can’t explain the kind of magnet that pulls me towards him. Nagkainteres ako sa kanya bigla. He’s jaw dropping handsome like a god. Grabe, kahit mula sa malayo ay tanaw ko ang perpekto nitong mukha. Wala kang mahuhusga sa kanya sa pisikal na anyo.“You look alone,” I said to him as I sat beside him.Ni hindi niya man lang ako tinapunan ng tingin! God! Am I that ugly?! I am close to perfect too! Maganda ako! Can’t he see it?“I’m Eloisa Sandoval. You are?” Pagpapakilala ko pa sabay lahad ng aking kamay. But the man? He just stared at it! Ni
Tulad ng utos ko sa assistant ko, I want the cheapest car in the family. I don’t want to look like a walking gold bar dahil I wanted to live a low profile life here in Manila from now on. There are lots of gold diggers out there so it’s better be careful. It is also one way to find the right woman who would want to settle down with me without being after my money. After that, I went out of the club and sat at the back seat of my Bentley, the one my assistant brought for me. On my way home, hindi ko malaman kung bakit ayaw matanggal ng babaeng ‘yon sa isipan ko. At sa tingin ko, hindi ko na makakalimutan pa ang mukha niya. ELOISA’S POVI went to the company the next morning and get some of my files there. Sa hallway ay tila mapatigil agad ako nang makita ko siya. If I am to blame someone here so bad, si William ‘yon. Kung hindi lang siya gano’n kakapal, hindi niya kami pagsasabayin ng ate ko. Demonyo siya. Walang hiya siya. Ubod ng kapal ang pagmumukha niya. “E-Eloisa,” nauutal pa n
Habang nagmamaneho ako ay walang humpay ang pagpatak ng luha sa mga pisngi ko. Ito na siguro ang isa sa pinakamasakit at pinakamabigat na pinagdaanan ko sa tanang buhay ko. Being betrayed by the man I loved the most. Maski pamilya ko ay isinuka na ako matapos ng lahat ng sinakripisyo ko para sa kumpanya. Are they that blind not to appreciate me? Hindi naman ako nagkulang. Halos buong buhay ko ay iginugol ko sa pagtatrabaho. Iyak lang ako nang iyak habang binabalingan ko ng tingin ang naka-empake kong mga maleta. Hindi ko pa pala nasasabi kay Kai na umalis na ako ngayon. Masyado akong na-busy. Napatigil lang ako sa pag-iyak nang maalala ko na ngayon pa la ang usapan namin ng lalaking iyon sa Civil Registrar. Paano kung sinasakyan niya lang ang mga sinabi ko at wala siyang balak na seryosohin ‘yon? Napakatanga mo kasi, Eloisa! Napaka-impulsive mo! Hamakin mo, nagawa mong magyaya magpakasal sa isang lalaki? Ni hindi mo nga iyon natangkang gawin sa nobyo mo! Kung sa bagay, kung kay Willi
Sa kakaikot ko sa loob ng bahay ni Maximo ay naligaw na tuloy ako. Bakit ba naman kasi gaanito kalaki ang bahay nila? Hindi ko na alam kung saan ako lalabas. I can't find the exact way out in here. Lagot na. Baka hanapin ako non ay palayasin na lang agad dahil sa kagagahan ko. Out of curiosity, napadpad ako sa isang medyo madilim na parte ng bahay. I find it interesting kahit na medyo nakakatakot. There are only yellow colored lamps na nagbibigay ilaw sa hallway. I walked until I reached the end of that hallway at tumambad sa akin ang isang malaking space with lots of books in it. Parang isang library. Well, baka dito makahanap ako ng mga impormasyon tungkol dito sa napangasawa ko. Mukha kasi siyang masikretong tao. Hindi tulad ni William. Wait, am I thinking about that cowardly dog again? He's the worst mistake I made in my life. But all I found inside that library-like room was legal documents and some good book. Is he some kind of a lawyer? Woah. Ang talino niya kung ganoon. "Wha