NAKAIDLIP ako matapos ng nangyaring iyon sa ‘kin. Kinaumagahan ay nagising na lamang ako dahil sa sinag ng sikat ng araw na tumatama sa pisngi ko. Napapikit ako at napakusot ng mga mata ko sabay bangon sa higaan. I heard Maximo’s voice outside kaya sumilip ako sa labas. I walked wearing only my satin silk terno shorts and spaghetti. Kahit todo ang aircon ay sa awa ng Diyos, hindi naman ako nilamig masyado dahil sa kapal ng comforter na nakabalot sa buo kong katawan. I saw Maximo outside, nakikipaglaro kay Tabitha. This cat is such a cutie. Parang laruan na puwede mong yakapin palagi. No wonder Maximo is so fond of him. Napaka-adorable naman kasi talaga pero mukhang ni-training din ni Maximo na masungit katulad niya. Hindi ko namamalayan na napapangiti na ako habang nakatitig kay Maximo. Napabalik lang ako sa ulirat ko nang biglang tumama sa noo ko ang isang maliit na bola. Napapikit ako sabay hawak sa noo ko. “Sh*t. where the heck did it came from?” Nang mamulat ko ang mga mata ko
ELOISA’S POV PARA akong mababaliw kakahanap kay Christopher. Saan na ba ang batang ‘yon? Huhu kinakabahan na ako at baka kung saan na siya nagsusuot. Wala pa naman kaming dalang body guards nina Maximo ngayon to help me search for that kid. Ngayon parehas ko silang hinahanap. Hindi ko makita. Kapag lumapit naman ako sa announcement area, baka marinig ni Maximo at mabigyan nya ako ng award. I don’t know what to do so I just kept on searching. Kahit na medyo masakit na ang paa ko sa heels. Nararamdaman ko na kasi na napapaltusan na ‘ko. Napapikit ako ng mariin sa hapdi non. What the heck. Kapag minamalas ka nga naman. I strolled inside the mall halos paika-ika na ang lakad ko. Hanggang sa napadpad ako sa isang mini playground kung saan pinag-iiwanan ang mga bata. Nagbabakasakali na naroon si Christopher. Ang bilis niya kasi talagang nawala sa paningin ko kaya alam ko na hindi pa naman siya nakakalayo. Halos lahat ng bata doon ay inisa-isa ko na but he’s not there. Napakagat na lamang
Kararating ko lang sa law firm nila Maximo dahil pinauwi niya ako ulit para kunin ang ibang mga papers na kinakailangan niya. I was taken a back dahil sa tunog ng stiletto na nagmumula sa aking likuran. Agad akong napakunot ng noo. Napakatahimik kasi ng hallway kaya ayun talaga ang maririnig mo. Hindi naman ako naka high heels ngayon dahil pinagbawalan na ako ni Maximo. May sugat pa naman kasi itong paa ko.Nilingon ko iyong babaeng paniguradong pinagmumulan ng tunog na ‘yon. Agad akong napalingon. Bagay na sana hindi ko na lang ginawa. Nagsisi ako nang makita ko si Ate Elisha na may hawak na isang brown envelope. Ano namang ginagawa niya rito? Bakit siya nandito? Bakit kailangang makita ko pa siya dito?Mariin akong napapikit while gritting my teeth. Nakakainis. Our eyes met!“Hi, there, dear sister,” bati ng hipokrita kong kapatid.Hindi ko na siya dapat pansinin. I continued walking without turning my back on her again. No, Eloisa. Don’t talk to her even again. She’s not worth of
Para akong baliw na hindi man lang makapagpumiglas kay William. Tila natangay na rin ako nang nararamdaman ko. He cornered me at the part of the company na wala halos nagdaraan na mga tao. He sure knows where to go. Alam na alam niya ang pasikot-sikot dito sa buong gusali ng mga Walton. Bakit nga ba hindi na lang siya magtrabaho dito? What does he want? "Bitawan mo na lang ako, William. Puwede ba? Kapag nakita tayo ng ibang tao, ano na lang anh iisipin nila? Nag-iisip ka ba?" Singhal ko sa kanya saka mariing tinanggal ang pagkakahawak ng kamay niya sa akin. "Eloisa, please forgive me of what I did to you. And the incident at the bar, please patawarin mo ako." Pagmamakaawa nito. Eloisa can see his sincerity pero ni hindi man lang siya non na-move. Para ano pa? Bakit ba ang hilig hilig ng mga taong humingi ng patawad sa mga bagay na sinasadya naman nilang gawin? "Kapag pinatawad ba kita, maiibsan non ang sakit nang ginawa niyo sa akin? William, niloko mo ako. Hindi lang ikaw kundi
WALANG akong ibang maramdaman kundi tension. Lalo pa at kaharap ko ang pamilya ko. Pamilya na lumapastangan sa ‘kin. Pamilya na trumaidor sa akin. Hindi rin biro ang pagiging kalmado sa kabila ng galit na nananaig sa puso ko. Bakit ganoon? Bakit ni hindi ko makita sa mga mata nila ang konsensya? Bakit parang wala lang sa kanila ang lahat?Nanginginig ang kamay ko na itinago ko sa ilalim ng lamesa. Hindi ako makatingin ng diretso sa kanila. Hanggang sa maramdaman ko na lang ang mga kamay ni Maximo na dumampi sa mga kamay ko. Ramdam ko pa ang pag-aalangan niya na gawin iyon.I looked at him with confusion. Ginalaw niya ang kilay niya na tila ba sinasabi na magiging ayos din ang lahat. Nilakasan ko ang loob ko para tingnan isa isa sa mata ang pamilya ko. I did not come here for nothing.Kitang kita ko sa mukha ni Mommy ang matinding gulat nang makita niya with her two eyes si Maximo. For I know, iniisip niya na isang matandang lalaki ang pakakasalan ko. Pinahiya siguro siya mismo ng inst
TULALA pa ako habang nakaharap sa vanity mirror ko. Hindi ko alam kung tama ba ang gagawin kong pagdalo sa kasal ni William. Habang hawak kona ang make up brush sa kamay ko ay hindi ko iyon magalaw. I don’t even know what to feel. Pero isa lang ang sigurado ako, hindi ako masaya na ikakasal na siya. Hindi ako masaya na ikakasal na sila ni ate. “Ma’am, may package po kayo. Pinadala po ni Mr. Walton. Dress raw po ito.” Wika ng isa sa mga maids na naka-schedule ngayon sa bahay. Wala naman akong part sa wedding na iyon. Ni hindi nga ako brides maid or abay. But I don’t even care. Hindi ko rin naman kayang makipagplastikan ng ganoon sa kanila. Wala naman sana akong balak pa na magpagarbo ng damit. I have lots of dresses in my walk-in closet pero bakit pinabilhan pa talaga ako ni Maximo ng dress? Ang lalaking ‘yon talaga. “Ganon na ba siya katakot na mapahiya ako doon because of my outfit? Hindi niya yata alam na I have my own fashion taste.” Kibit balikat na wika ko sabay tayo para magla
I WAS lying on a hospital bed while my eyes shut. Ramdam ko ang lamig ng aircon pero mas nangingibabaw ang init ng tensyion when I heard Maximo’s voice who stormed inside the room. I pretended to be sleeping na tila ba wala pa rin akong malay. He was too late to save me. I was close to drowning earlier but a concerned individual saved me at hindi lang siya basta kilala ko. He's William's best man. Now, all the blame is to Elisha. She who attempted to kill me over that wide sea. Sa malalakas na hampas ng alon ay kamuntik na akong malunod without even fighting for myself because I want to make her a killer if she’d really kill me. Rinig ko ang bawat pag-iyak ni Ate Elisha sa sulok. Her wedding was ruined. Halos hindi makapaniwala ang mga bisita niya na mangyayari ito sa ‘kin na siya ang may kagagawan. “Who the f*ck gave you the right to hurt my wife?!” mataas na boses ni Maximo na umalingawngaw sa loob ng apat na sulok ng kwartong iyon. Nakakatakot iyon. Kahit ako na nakakarinig sa
I grasp for air when Maximo started leaning forward. Unti-unti niya iyong ginagawa at wala akong ibang magawa kundi itukod ang kamay ko sa aking likoran para hindi ako mapahiga. He kept leaning at nagpa-panic na ‘ko. I don’t know what to do. His eyes looks dashing. Tila ba nag-aapoy iyon. He looks like he is seducing me. “M-Maximo, d-don’t d-do it, p-please.” I uttered. Nauutal na ako. Ni hindi ko na nga siya kayang tingnan ng mata sa mata. “Why?” he answered almost whispering. Ramdam ko ang bawat paghinga niya. It smells like mint and I am really loving his scent. Wait. . .ano bang pinag-iisip mo, Eloisa?! Stop being hilarious! “I-I can’t s-surrender yet,” naiilang kong sagot. Mas lalo niya pang inilapit ang kanyang mukha sa akin na halos kulang na lang ay m********n na kaming dalawa. “Uhuh, but my clothes. It’s at your back. Iniipit mo.” He chuckled as he said those. Napatayo agad ako dahil sa mga sinabi niya sa sobrang hiya ko. Lintek na ‘yan. Pinagpawisan ako ng malagkit!