MASKED KINGS 3: แว่นมานี่มา

ช่วงบ่าย...แสนดีลากสังขารตัวเองออกมาจากห้องนอนหลังจากข่มตาหลับไปได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง ร่างกายปวดร้าวไปทุกส่วน โดยเฉพาะจุดเร้นลับที่บอบช้ำจนแทบก้าวขาไม่ออก แต่สิ่งที่เจ็บปวดกว่าคือความอัปยศอดสูที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

เธออาบน้ำล้างคราบทุกอย่างออกจนหมด สวมเสื้อเชิ้ตติดกระดุมถึงคอ กระโปรงพลีทยาวคลุมเข่า ถักผมเปียสองข้างอย่างเรียบร้อย แล้วสวมแว่นตาอันใหม่โชคดีที่มีสำรองไว้

แต่พอกำลังจะเปิดประตูเพื่อไปเรียนกลับชะงัก

กลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่จำได้ดีลอยมาจากหน้าห้อง

แสนดีสูดหายใจลึก รวบรวมความกล้าทั้งหมดเปิดประตูออกไป

และก็เจอเขายืนพิงผนังรออยู่ เขาไม่ได้ใส่หน้ากาก ผมเซ็ตทรงเรียบร้อย ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้มกับกางเกงยีนธรรมดา แต่กลับดูอันตรายยิ่งกว่าเมื่อคืน

ทันทีที่เห็นหน้าเขาความทรงจำอันเลวร้ายก็พุ่งเข้าใส่ ความกลัว ความโกรธ ความเกลียดปะทุขึ้นมา

“แว่น มานี่มา” เขาพูดเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยอำนาจสั่งการ

“ไอ้เลว” เธอตะโกนใส่หน้าเขา “ฉันจะแจ้งตำรวจ แกจะต้องติดคุก”

คิงส์หัวเราะ หึ ในลำคอ ก้าวเท้าเดียวยืนขวางหน้าเธอไว้ “แจ้งตำรวจ?” เขาก้มหน้าลงมาใกล้ “ไปดิ ไปบอกเขาว่ามึงโดนกูเยxจนเสียงแหบ แต่ระวังนะ ระวังเขาจะแข็งใส่หน้ามึงแทนที่จะจับกู”

คำพูดหยาบคายนั้นตบหน้าเธอฉาดใหญ่ “ไอ้”

เขาก้มลงมองขาเธอที่สั่นเทาเล็กน้อยภายใต้กระโปรงยาว “เก่งนี่ โดนกูกระแทกทั้งคืน ขายังสั่นอยู่เลยมั้งน่ะ นึกว่าจะลุกไม่ไหวซะอีก”

แสนดีหน้าชาตัวสั่นด้วยความโกรธ “ฉันไม่ได้ แกข่มขืนฉัน”

“เหรอ” คิงส์เลิกคิ้ว “แต่เสียงที่คนเป็นล้านได้ยินเมื่อคืน มันไม่เหมือนเสียงคนโดนข่มขืนเท่าไหร่นะ” เขาก้าวเข้ามาใกล้อีก

“อ้อ ฉันมีคลิปเสียงไลฟ์เมื่อคืนเก็บไว้ด้วยนะ เผื่อเธออยากจะทบทวนความจำ”

คนตัวสูงโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูเสียงแหบพร่า “โดยเฉพาะตอนที่มึงครางชื่อกู ตอนโดนตอกท่าหมาอยากฟังสปอตไลท์ตรงนั้นซ้ำ ๆ มั้ยล่ะ”

“หรือจะให้กูส่งไปให้เพื่อนที่มหาลัยมึงฟังดี ว่ายัยแว่นที่สวดมนต์น่ะ แม่งร่านครางได้สะใจแค่ไหน หืม”

“แก” แสนดีกำหมัดแน่น จ้องมองเขาด้วยแววตาที่อยากจะฆ่าให้ตาย แต่ก็รู้ดี เธอทำอะไรเขาไม่ได้เลย ตัวใหญ่อย่างกับควาย สู้ไปก็ตายเปล่า คิดเสียว่าให้ทานหมาแดกก็แล้วกัน

คิงส์มองใบหน้าที่ซีดเผือดสลับแดงก่ำด้วยความโกรธนั้นอย่างพึงพอใจ เขากวาดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง

ลุคสาวแว่นแสนเชยตรงหน้า กับภาพเรือนร่างภายใต้ชุดชั้นในสีแดงเพลิงเมื่อคืน มันช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

น่าสนใจ น่าสนใจจริง ๆ

“ไปเรียนซะ แว่น” เขาใช้นิ้วชี้แตะเบา ๆ ที่กรอบแว่นของเธอ “แล้วคืนนี้” รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏที่มุมปาก “เจอกูแน่นอน”

เอ่ยจบก็หมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้เธอยืนตัวสั่นเทาอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่แตกสลาย…

คิงส์กลับเข้ามาในห้องตัวเอง...ความเงียบเข้ามาแทนที่เสียงเพลงและเสียงครางจากคลิปที่เขาเคยเปิดทิ้งไว้เมื่อคืน

กลิ่นกายจาง ๆ ของยัยแว่นยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ผสมกับกลิ่นความตื่นกลัว

ชายหนุ่มเดินกลับไปที่เตียงนอนที่ยังยับยู่ยี่ ผ้าปูที่นอนสีเข้มมีรอยเปื้อนเป็นหลักฐานของศึกเมื่อคืน และบนพรมข้างเตียง แว่นตาทรงป้าอันนั้นยังคงวางอยู่

คิงส์หยิบมันขึ้นมาถือไว้ในมือ กรอบพลาสติกราคาถูกดูขัดแย้งกับภาพเรือนร่างภายใต้ชุดชั้นในลูกไม้สีแดงเพลิงเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิง

ยัยแว่น

ภาพใบหน้าที่ซีดเผือดสั่นเทาด้วยความโกรธและอับอายเมื่อครู่ มันควรจะทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายหรืออย่างน้อยก็สมเพช แต่เปล่าเลย

ตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจ

ความลับ ผู้หญิงคนนี้มีความลับ ความขัดแย้งในตัวตนของเธอ มันเหมือนเกมปริศนาที่ท้าทายให้เขาค้นหาคำตอบ

ทำไมสาวแว่นท่าทางเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ ถึงใส่ชุดชั้นในยั่วสวาทแบบนั้น? ทำไมเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ถึงกลายเป็นเสียงครางหวานหูได้ขนาดนั้น?

คิงส์เดินไปหยิบโน้ตบุ๊ก เปิดฟังเสียงจากไลฟ์เมื่อคืน เขาไม่ได้สนใจคอมเมนต์นับล้านที่ยังคงไหลเข้ามา

“ฮือ~ เจ็บ หนูเจ็บ เอาออกไป ฮือ~” เสียงสะอื้นที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

แล้วเขาก็กดข้ามไป

“อ๊ะ อื้อ~ คะ คิงส์” เสียงครางที่เริ่มเปลี่ยนไป แม้จะยังเจือความทรมาน แต่มันกลับมีความรู้สึกอื่นแทรกเข้ามา

คิงส์ยกมุมปากเขารู้สึกถึงความร้อนที่ก่อตัวขึ้นในร่างกายอีกครั้ง

ไม่พอ แค่เสียงมันไม่พอ มันต้องได้เอาอีกสิวะ!

ก่อนปิดโน้ตบุ๊กลุกขึ้นยืน เดินไปที่หน้าต่างมองข้ามไปยังตึกฝั่งตรงข้ามอย่างไร้จุดหมาย

กูต้องรู้ให้ได้ ว่ามึงเป็นใครกันแน่ยัยแว่น

ความคิดที่จะสืบค้นข้อมูลในโลกออนไลน์ผุดขึ้นมา แต่เขากลับส่ายหัวช้า ๆ

ไม่...มันง่ายไป

เกมนี้ต้องเล่นแบบค่อยเป็นค่อยไป ต้องค่อย ๆ ลอกเปลือกนอกของเธอออกทีละชั้น เหมือนที่ทำเมื่อคืน

เกมไล่ล่าได้เริ่มขึ้น และเขาต้องเป็น ‘ผู้ชนะ’ เพียงหนึ่งเดียว