หนีรัก

คอนโดใหญ่ใจกลางเมืองกรุงเทพมหานครชั้นที่สิบ เมื่อคืนกว่าไพลินจะจัดการสัมภาระเสร็จและได้นอนก็เกือบค่อนคืน แต่ก็ยังมีแรงตื่นเช้าลุกเตรียมกับข้าวไว้ให้ยายทั้งมื้อเช้าและมื้อกลางวัน เสร็จแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงาน

“ยายจ๋าพายไปทำงานก่อนนะ เลิกงานแล้วพายจะรีบกลับค่ะ”

“เดินทางปลอดภัยนะหนูพาย ไม่ต้องห่วงยาย”

“ขอพายกอดที แล้วจะรีบกลับมากินกับข้าวฝีมือยายนะคะ”

วันนี้ไพลินใส่ชุดยูนิฟอร์มของบริษัทฯเป็นกางเกงขายาวสีดำ ใส่เสื้อเชิ้ตแขนกุดสีขาวด้านใน สวมเสื้อสูทแขนยาวสีเดียวกันกับกางเกง สวมรองเท้าส้นสูงสีดำ ไพลินไม่ใช้กระเป๋าแบบผู้หญิงทั่วไป เธอเลือกใช้เป้ขนาดกำลังพอดี บรรจุสิ่งของทุกอย่างไว้ข้างในเป้ เดินทางด้วยรถประจำทางเหมือนเดิม รถของเธอยังจอดอยู่ที่เดิม คอนโดกลับมาเงียบเป็นปกติ ไม่คึกคักเหมือนเมื่อวาน วันไหนที่เจ้านายมาตรวจคงคึกคักแบบนี้ตลอด

หญิงสาวเดินทางถึงที่ทำงานแต่เช้า แปลกใจทำไมรถเยอะ คนก็เยอะแปลกยิ่งกว่า รถและคนที่อยู่แถวลานจอดรถของตึกคล้าย เมื่อวานที่เห็นที่คอนโดของเธอเลย ไม่น่าใช่ทีมเดียวกันหรอก เดี๋ยวนี้คนทำงานแต่งตัวคล้ายๆ กันไปหมด หญิงสาวเดินแหวกคนเข้าไปที่ลิฟท์ เพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่งยังมีเวลา เธอแวะที่ร้านสะดวกซื้อข้างๆ ตึก แวะซื้อนมกับแซนวิสสำหรับมื้อเช้า ดูเหมือนว่ากลุ่มคนชุดดำเดินกันเต็มพื้นที่ ในร้านสะดวกซื้อก็มี คงมาทำงานเช้าเหมือนเธอ สังเกตว่าพวกเขาซื้อเครื่องดื่มกาแฟ น้ำเปล่า

“พายซื้ออะไร ทำไมวันนี้มาเช้าจังเลย” กรองกาญหัวหน้าของไพลินนั่นเอง

“พี่กรอง ซื้อของเหรอคะ พี่กรองนั่นแหละทำไมมาเช้าจังเลย พายก็มาเช้าปกติแบบนี้ล่ะค่ะ”

“พี่มาตรวจเอกสารอีกรอบ ไม่อยากให้พลาด”

“งั้นเราขึ้นไปพรอมกันนะคะพี่กรอง”

สองสาวหัวหน้ากับลูกน้องเดินออกจากร้านสะดวกซื้อตรงไปที่ทำงานพร้อมกัน เจอชายชุดดำหลายคนอยู่ในลิฟท์

“ยายเป็นยังไงบ้างพาย หายดีแล้วเหรอถึงได้รีบกลับมาทำงาน”

“ดีขึ้นแล้วค่ะ พายพายายมาอยู่ที่คอนโดด้วย เป็นห่วงค่ะไม่อยากปล่อยไว้คนเดียว”

“อ้าวเหรอ ว่าแล้วทำไมกลับมาเร็ว พี่ว่าก็ดีนะพายจะได้สบายใจยายมาอยู่ด้วย”

“มาอยู่แค่เดือนเดียวค่ะพี่กรอง จริงๆ ยายไม่ชอบเลย แต่ขัดพายไม่ได้”

“จริงด้วยคนแก่เคยอยู่ต่างจังหวัด เห็นว่าอยู่บ้านสวนใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

สองสาวคุยกันจนถึงชั้นที่ทำงาน จริงๆ ไพลินอยากคุยกับกรองกาญเรื่องลาออก แต่ติดที่ในลิฟท์มีคนอยู่หลายคน ถ้าอยู่ในลิฟท์ลำพังสองคนเธอก็คิดว่าจะคุย แต่นี่ชายชุดดำสามสี่คนก็อยู่ภายในลิฟท์ด้วยเป็นการไม่สมควร เธอควรคุยที่ห้องทำงานมากกว่า ไพลินสังเกตว่ากลุ่มชายชุดดำไม่ได้ออกมาจากลิฟท์คงเลยไปอีกชั้น

“พายวันนี้สักสิบโมงเช้าพี่มีประชุมกับผู้ถือหุ้น เข้าไปช่วยพี่ในห้องประชุมหน่อยนะ เผื่อเจ้านายถามเรื่องงาน หรือเอกสารที่พายทำอยู่ จะได้ช่วยกันตอบ”

“ได้ค่ะพี่กรอง “ปกติกรองกาญมักเรียกเธอให้เธอช่วยงานในห้องประชุมเป็นประจำอยู่แล้ว เวลาที่มีประชุมผู้บริหาร ดีแล้วที่ประชุมเช้า เลิกงานเธอจะได้รีบกลับ ทุกครั้งประชุมบ่ายบางทีเลยเวลาไปจนมืดค่ำ สมัยก่อนไม่เป็นไรเธอไม่รีบ แต่เวลานี้มียายมาอยู่ด้วยแล้ว ยังไงก็ต้องรีบกลับ

วันนี้จะมีโอกาสคุยเรื่องลาออกหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย ดูท่าว่าหัวหน้างานของเธองานเยอะและยุ่งเหลือเกิน ตัวเธอเองก็เถอะ ไม่ได้ทำงานแค่สองวัน ทำไมงานมากมายแบบนี้เต็มโต๊ะไปหมด ไพลินแทบไม่ได้ทำงานของตัวเองเลย เพราะกรองกาญให้ช่วยเตรียมเอกสารเพื่อเข้าประชุม

หญิงสาวเตรียมเอกสารตามที่กรองกาญขอ คณะกรรมการและผู้ถือหุ้นกำลังทยอยกันเข้ามาในห้อง เธอไม่ได้สนใจว่ามีใครบ้าง ทุกคนนั่งกันเรียบร้อยรอเพียงผู้ถือหุ้นรายใหญ่ ไม่นานคณะของผู้ถือหุ้นรายใหญ่ก็เดินทางมา มีชายชุดดำเดินนำหน้าก่อนสองคน ตามมาด้วยชายสูงวัยแต่งตัวดีผูกไทค์หอบแฟ้มเอกสาร ชายชุดดำร่างสูงใหญ่อีกสองคนตามหลังมา คนใส่สูทผูกไทค์ไปนั่งที่นั่งของผู้ถือหุ้นรายใหญ่ ผู้ชายสองคนเดินไปนั่งด้านหลังอีกสองคนนั่งอยู่ที่เก้าอี้ติดประตูทางเข้า

ไพลินนั่งอยู่ข้างหลังกรองกาญ หลายคนเพิ่งรู้ว่าคุณอำพลเป็นทนายความประจำบริษัทฯและเป็นตัวแทนของผู้ถือหุ้นรายใหญ่ หญิงสาวแอบคิดในใจนี่ขนาดทนายความประจำบริษัทฯยังมีบอดี้การ์ดคุ้มกันอย่างกับเจ้าพ่อ แล้วถ้าเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่มาจริงๆ คนคุ้มกันคงเป็นสิบแน่ๆ

“พี่กรองคะ ไม่น่าจะเกี่ยวกับพายแล้ว พายขออนุญาตออกไปทำงานได้ไหมคะ”

“ได้เลย พี่ฝากเอกสารออกไปเก็บด้วยนะพาย ขอบใจมาก”

หญิงสาวขนเอกสารรีบออกไปทำงานของตัวเองต่อ เธอไม่อยากอยู่ในห้องประชุมนัก รู้สึกไม่เป็นส่วนตัวเลย รู้สึกว่ามีคนคอยจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา จริงเธอเคยเข้าร่วมประชุมกับกรรมการบริษัทฯบ่อยๆ แต่ครั้งนี้มีความรู้สึกว่าไม่ปกติเลย ออกจากห้องมาได้ก็ค่อยโล่งอก หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้ลุกจากโต๊ะทำงานอีกเลย

“พายๆ เที่ยงแล้วไปกินข้าวเถอะ” เสียงเพื่อนร่วมงานร้องเรียก เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่มีทีท่าว่าจะลุกจากเก้าอี้เลย ทุกคนออกไปกินข้าวกันเกือบหมดแล้ว

“ได้ๆ เดี๋ยวพายตามไป” เพิ่งเที่ยงทำไมทุกคนลุกกันเร็วจังเลย ไพลินไม่อยากไปแออัดแย่งกันซื้ออาหาร ไว้ให้คนซาก่อนค่อยลงไปล่ะกัน ปกติเธอจะห่อข้าวมากินเอง แล้วใช้ไมโครเวฟของที่ทำงานอุ่นกินกลางวัน แต่เมื่อเช้ารีบเลยไม่ได้เตรียมอะไร อีกสักสิบนาทีล่ะกันค่อยออกไป

ภายในห้องอาหารคนเริ่มบางตา ไพลินเลือกกินก๋วยเตี๋ยวและสลัดผัก เย็นนี้เธอตั้งใจกลับไปกินข้าวกับยาย เลือกที่จะนั่งมุมโปรดของเธอพนักงานจัดโต๊ะไว้สำหรับสองคน ปกติกรองกาญจะมานั่งกับเธอด้วย แต่มื้อนี้คงออกไปกินข้างนอกกับผู้บริหาร ตรงนี้จะมองเห็นถนนด้านล่างผู้คนเดินกันขวักไขว้เพราะเป็นย่านธุรกิจ ขณะที่กำลังนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่อย่างสบายใจ หญิงสาวรู้สึกว่าภายในห้องอาหารมีกลุ่มชายชุดดำเข้ามาสั่งอาหาร และกระจายกันนั่งเต็มทุกโต๊ะ ทำไมวันสองวันนี้เธอเห็นแต่ภาพผู้ชายชุดดำใส่แว่นดำอยู่รายรอบตัว หรือตึกนี้คงมีบริษัทฯมาเปิดใหม่ เพราะห้องอาหารตรงนี้ต่างก็มีพนักงานแต่ละบริษัทฯมากินข้าว แค่ชั้นที่เธอทำงานอยู่ก็หลายบริษัทฯแล้ว ไพลินก้มหน้าก้มตากินอาหารของเธอต่อไป กินก๋วยเตี๋ยวเกือบหมดอยู่ๆ ก็มีผู้ชายชุดดำนั่งลงตรงข้ามกับเธอ

หญิงสาวชำเลืองมองจานข้าวหมูแดงที่วางอยู่ตรงหน้า พร้อมแก้วกาแฟ หญิงสาวขยับตัวเลื่อนแก้วน้ำและจานสลัดเข้ามาชิดฝั่งของตัวเองโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองคนที่นั่งตรงข้าม ต่างคนต่างเงียบเธอกินไปด้วยดูคลิปวีดีโอยูทูปไปด้วย คลิปตกแต่งบ้านของต่างประเทศ แม่บ้านทำความสะอาดบ้าน ทำอาหาร บางครั้งก็ดูคลิปที่ทำความสะอาดบ้านที่รกมากๆ เมื่อเร็วๆ นี้เธอดีใจที่มีคนไทยทำคลิปแบบนี้ ดูครั้งแรกเข้าใจว่าเป็นของญี่ปุ่นสุดท้ายเป็นคนไทย เจ้าของช่องน่าจะรุ่นเดียวกับเธอ ทำคลิปออกมาได้น่าดูมากวันนี้เขาลงคลิปใหม่เธอจึงไม่พลาดหญิงสาวเปิดเต็มหน้าจอโทรศัพท์ปิดเสียงดูเพียงภาพเคลื่อนไหว ไว้คืนนี้ค่อยไปเปิดดูใหม่ นี่แหละคืนความสุขของเธอชอบอยู่เงียบๆ คนเดียว

ไพลินแอบมองคนที่นั่งตรงข้าม เขาเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ เพราะเขานั่งบังเก้าอี้จนมิด เห็นเขาค่อยๆ ตักข้าวกินเรื่อยๆ ดูไม่รีบเธอเห็นสายหูฟังเสียบจากโทรศัพท์คงเป็นคนทำงานในตึกนี้ หญิงสาวกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จแล้วเลื่อนถ้วยก๋วยเตี๋ยวออกไปไว้ข้างๆ และจัดการกับจานสลัดต่อ

“ค่ะพี่กรอง พายอยู่ที่ห้องอาหารมีอะไรหรือเปล่าคะ อิ่มพอดีเลยค่ะ”

“พายพี่รบกวนหน่อยมาช่วยพี่เตรียมเอกสารอีกสักหน่อย กรรมการมีประชุมต่อบ่ายนี้”

“ได้ค่ะพี่กรองอีกห้านาทีเจอกันค่ะ” หญิงสาวเก็บถ้วยจานแก้วใส่ถาดที่วางอยู่ข้างๆ เขากับเธอไม่รู้จักกัน ถ้าจะปล่อยถ้วยจานแก้วที่กินหมดแล้วไว้บนโต๊ะ ไพลินเก็บทุกอย่างของตัวเองลงถาด ถือไปวางไว้ให้พนักงานเก็บไปล้าง แล้วรีบกลับไปที่ห้องทำงาน

แดนไทยยิ้มที่มุมปาก เด็กนี่ท่าทางโลกส่วนตัวสูงน่าดูเห็นได้จากมานั่งที่ตรงนี้ ขนาดเขามานั่งด้วยยังไม่มองหน้าหรือทักทายเลยสักคำ ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน นึกชอบใจที่ผู้หญิงคนนี้เก็บทุกอย่างที่เป็นของตัวเองออกไปจากโต๊ะ เห็นท่าทางระแวดระวังตัวของเธอ แล้วก็ขำ เขาตั้งใจมานั่งด้วย คิดไว้ไม่ผิดว่าจะไม่ได้รับคำทักทายแน่นอน และก็เป็นเช่นที่เขาคิดไว้ไม่มีผิดทำเป็นหยิ่งไปเถอะ ลักษณะท่าทางไม่เห็นเหมือนที่เขาได้ยินมาเลยสักอย่าง นอกจากความหยิ่งไม่สนใจใครอันนี้เขาไม่เถียง ขนาดมีคนมานั่งต่อหน้ายังไม่มองหน้าเลยหยิ่งไปเถอะ

ผู้หญิงคนนี้ดูใกล้ๆ ยิ่งสวย หน้าตาแทบไม่ได้แต่งแต้มเลย ปากเป็นสีชมพูผิวขาวผมชมพูมือเรียว แขนขายาว รูปร่างดีทีเดียวถึงไม่ได้แต่งตัวเปิดเผย แค่เห็นเขาก็รู้แล้วว่าเป็นคนสุขภาพดีแข็งแรง สงสัยว่าทำไมในรายชื่อผู้บริหารในบริษัทฯของคุณพายัพ ไม่มีรายชื่อของลูกสาวคนโตเลย มีเพืยงรายการโอนเงินเดือนทุกเดือนให้ นอกจากคอนโดและรถยนต์ ดูเหมือนว่าลูกสาวจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในทรัพย์สมบัติทั้งๆ ที่ภรรยาและลูกใหม่มีชื่อในทรัพย์สินทุกอย่าง เขากำลังให้นักสืบตรวจสอบว่านอกเหนือยจากนี้ คุณพายัพมีทรัพย์อยู่ตรงไหนอีกบ้าง อาจซ่อนไว้ให้ลูกสาวคนโตก็เป็นได้ อย่าให้เขารู้ล่ะกัน เขาต้องการเงินเขาคืนให้หมดไม่ว่าจะทำวิธีใดก็ตาม และไม่ว่าจะเป็นภรรยาหรือลูกคนไหนก็ต้องรับผิดชอบหนี้ทั้งหมดของคุณพายัพ