EP01
กลั่นแกล้ง @โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง "อึก…ชะ…ช่วยด้วย มีใครอยู่ข้างนอกไหม ช่วยเราด้วย" น้ำเสียงสั่นเครือร้องขอความช่วยเหลือเธอถูกขังอยู่ในห้องนํ้าของโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้วของขวัญถูกขังไว้ตั้งแต่หลังเลิกเรียนแล้วกลุ่มต้นเหตุก็ไม่มีวี่แววจะกลับมาอีกเลย "มีใครได้ยินไหมคะ…" ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! เด็กสาววัยสิบหกปีพยายามใช้แขนทั้งสองข้างทุบประตูห้องนํ้าแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครได้ยินหรือไม่ก็ไม่คิดอยากจะเข้ามายุ่ง เธอทรุดตัวนั่งลงบนฝาชักโครกแล้วปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลพรากอาบพวงแก้มเนียนใส มือยกขึ้นถอดแว่นตาหนาออกแล้วปิดหน้าปล่อยโฮออกมา ทั้งหวาดกลัวและสิ้นหวังคืนนี้คงไม่ได้ออกไปจากห้องน้ำ คงถูกขังอยู่แบบนี้จนถึงเช้า หญิงสาวได้แต่คิดเพียงลำพัง ควรจะชินได้แล้วกับการถูกกลั่นแกล้งแต่ก็ไม่เคยชินเลยสักที หลายชั่วโมงต่อมา… แกร๊ก…! "หนู" "…" "หนูเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมมานอนอยู่แบบนี้ล่ะลูก" แรงสะกิดจากมือของป้าแม่บ้านแตะลงที่บ่าทำให้ของขวัญรู้สึกตัวขึ้น เธอเหลือบมองบริเวณรอบแล้วกอดกระเป๋าตนเองแน่น "…" "โดนแกล้งอีกแล้วใช่ไหม" "ค่ะ" ใบหน้าซีดเผือดจากการนั่งตัวเปียกทั้งคืนพยักตอบ ก่อนจะถูกขังของขวัญโดนกลุ่มอันธพาลเทนํ้าแช่เเข็งใส่ร่างกายแล้วนำมาขังในห้องน้ำ "ทำไมคนพวกนั้นถึงชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่าแบบนี้กันนะ" ป้าวันเพ็ญเป็นแม่บ้านของที่นี่ เธอมักจะเห็นของขวัญถูกแกล้งแบบนี้อยู่ตลอด "หนูขอตัวก่อนนะคะ" ของขวัญก้มหน้าหงุดแล้วกอดกระเป๋าตนเองไว้แน่น เธอหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินผ่านหน้าป้าแม่บ้านออกมา "เดี๋ยวหนูขวัญ" "คะป้าวัน" ร่างกายหยุดแน่นิ่งแล้วหันกลับมามอง "ดูสีหน้าคงจะไม่สบายด้วย เอายาไปทานนะ" วันเพ็ญหยิบยาลดไข้ออกมาจากถุงผ้ากันเปื้อนแล้วยัดใส่มือบาง "ขอบคุณค่ะ" ดวงตาหมองเศร้าหลุบมองแล้วรับยาเอาไว้ เธอรีบเดินออกมาจากบริเวณห้องนํ้าชั้นล่างของตึกเพื่อจะกลับห้องพักของตนเองเพราะตอนนี้คนยังเริ่มมาเรียนไม่เยอะกันเท่าไหร่ ในขณะที่กำลังเดินกอดกระเป๋าตนเองแน่นเสียงแอปพลิเคชันชื่อดังก็เด้งเข้ามา มือเรียวจึงหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นข้อความที่ถูกส่งมาจากคนที่เธอหวาดกลัวมากที่สุด อันธพาล (+2) : มาหลังตึกวิทย์สร้างใหม่ : อย่าให้ตาม ของขวัญบีบโทรศัพท์ในมือแน่นเธอยืนตัวสั่นเทากำลังลังเลว่าจะไปดีรึเปล่าและเธอก็คงปฏิเสธคำสั่งของ 'เมฆา' ไม่ได้ หากไม่ไปคงต้องถูกแกล้งต่อหน้าคนอื่นและคงโดนหนักกว่าเดิมสองเท่า เพราะงั้นเด็กสาวจึงตัดสินใจที่จะไปหาเมฆาอย่างที่เขาบอก คนตัวเล็กเดินมายังตึกวิทย์สร้างใหม่ มือยังคงบีบสายกระเป๋าเอาไว้แน่น เธอหยุดแน่นิ่งแล้วเงยหน้ามองกลุ่มรุ่นพี่มอหกราวเจ็ดคนที่กำลังยืนบางคนก็นั่ง เจ้าของคำสั่งจับจ้องมาที่เธอ เขากำลังสูบบุหรี่ด้วยท่าทางแน่นิ่ง "พวกพี่เรียกหนูมา มะ…มีอะไรรึเปล่าคะ" "แล้วคิดว่าเรียกมาทำอะไรล่ะ?" นนท์เป็นคนถาม ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท เขาเป็นคนทำตามคำสั่งจากเมฆาอีกที "…" "เป็นไงเมื่อคืนหลับสบายดีไหม ดูดิ…หน้าซีดเชียว" นนท์เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าแล้วใช้มือตบเข้าที่แก้มเบาๆ "จะแกล้งอะไรหนูอีก…" ของขวัญถามออกไปเสียงสั่น ลำพังตอนนี้ร่างกายของเธอก็แทบทรุดลงบนพื้นอยู่แล้ว "นั่นสิ แกล้งดีไรวะคุณเมธ" "…" เมฆาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาทิ้งมวลบุหรี่ลงบนพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบยํ่าให้เละ ก่อนจะใช้สายตาสั่งให้นนท์หลีกทางแล้วตนเองก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของขวัญแทน "จับตัวมัน" "เห้ย…จัดการ" นนท์พยักหน้าบอกลูกน้องสองคนให้เข้าไปจับแขนทั้งสองข้างเอาไว้ ของขวัญพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลร่างกายถูกจับเอาไว้แน่นจนกระทั่งถูกกดตัวให้นั่งพับขาลงบนพื้น "ทำไรก็ได้ ให้กูพอใจ" เมฆาหันไปสั่งกับนนท์ก่อนจะเดินไปลากเก้าอี้มานั่งมองการถูกกลั่นแกล้งของของขวัญ "งานถนัดเลย" นนท์ยกยิ้มมุมปากแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมากดถ่ายวิดีโอ "เอาไงดีว่ะ ให้มันทำไร" บอมคนที่จับตัวของขวัญเอาไว้ถาม "ไหนลองปลดกระดุมเสื้อหน่อยสิแม่สาวน้อย โตเต็มวัยรึยัง" นนท์สั่งแล้วซูมกล้องไปที่ใบหน้าของขวัญ เธอหลบสายตาแล้วกัดปากตนเองเอาไว้แน่น "…" "ทำไมไม่ยอมทำล่ะ หรืออยากโดนหนักกว่านี้ งั้นก็จะจัดให้" "…" ของขวัญได้แต่นั่งหวาดกลัว เธออดกลั้นจนหยาดน้ำตามันไหลออกอาบพวงแก้ม เด็กสาวหมดหนทางมือบางยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อนักเรียนแขนยาวออกทีละเม็ดอย่างเชื่องช้า เธอถูกกลั่นแกล้งแบบนี้มาตั้งแต่มอสองแล้วหลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นตายไปชีวิตก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น "แบบนั้นแหละ ปลดให้มันหมดสิ" "หยุดถ่ายสักที หนูขอร้อง…" ใบหน้าเปียกชุ่มร่างกายสะอื้นรํ่าไห้ รู้ว่าการขอร้องของตนเองมันไร้ประโยชน์แต่ก็ยังพูดมันออกไป "จะหยุดได้ไง กำลังสนุกเลย" "…" เด็กสาวก้มหน้าหลบกล้องต่อเธออับอายจนไม่กล้าแม่แต่จะเงยหน้า เปลือกตาหลับแน่น ภาพแววตาเฉยชาของเมฆายังสอดแทรกในห้วงความคิด เขานั่งมองโดยไม่แสดงอาการอะไรออกมา ก่อนที่มือหนาจะหยิบบุหรี่มวลใหม่ขึ้นมาจุดสูบ "จับหน้ามันเงยขึ้นดิ ให้เห็นชัด ๆ หน่อย" "อื้อ!" สิ้นเสียงสั่งของนนท์คางมนก็ถูกจับเงยขึ้น เธอถูกถ่ายคลิปและวิดีโอเอาไว้ทั้งน้ำตา บรรยากาศบนตึกวิทย์ใหม่ไม่มีคนเพ่นพ่านเพราะเป็นเขตก่อสร้างอยู่ พักนี้พวกเขาจึงมักพาของขวัญมากลั่นแกล้งที่นี่ "แม่งนมโคตรใหญ่เลยว่ะ ซ่อนรูปฉิบหาย" บอมพูด ในขณะที่สายตาหื่นกามกำลังจ้องมองหน้าอกที่ถูกปิดโดยบราเชียร์เอาไว้ "จริงด้วย…" นนท์พยักหน้ารับ คอยกลั่นแกล้งของขวัญมาตลอดไม่เคยคิดว่าร่างกายของเธอจะโตกว่าวัยขนาดนี้ "จัดไหม" "คุณเมธไม่ได้สั่ง" "ก็ลากมันไปดิ" สองคนกระซิบกันมันทำให้ของขวัญได้ยินทุกอย่างชัดเจน มือหนาของผู้ชายคนนั้นกำลังล้วงลงที่ร่องอกสวยแต่ก็ต้องร้องกรี๊ดออกมาเมื่อมีมีดเล่มเล็กลอยมาปักข้อมือ ปัก! "โอ๊ย!" "อะไรที่กูไม่ได้สั่งอย่าเสนอหน้าทำ" มือหนาคีบมวลบุหรี่ออกแล้วพูด เขาหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวใหม่แล้วเดินออกมาทำให้อีกคนที่เหลือเดินตามหลัง นั้นเป็นสัญญาณแล้วว่าเขาหมดสนุกกับการแกล้งของขวัญครั้งนี้ ก่อนจะเดินผ่านคนตัวเล็กก็ไม่วายเหยียบยํ่าหลังมือบางด้วยการกระทำป่าเถื่อน… —————————————————- #เมฆาอย่าร้าย จะมีตอนมหาลัยอยู่น้าอันนี้เกริ่นจุดเริ่มต้นก่อน แล้วเจอกันคับ ฝากทิ้งคอมเมนท์ให้ด้วยน้า~EP03มาเตือน ปึก!ว่าแล้วกระดาษคำสารภาพรักที่ถูกปริ้นออกมาก็ถูกขย้ำเป็นก้อนกลมแล้วปาใส่ใบหน้าเปื้อนคราบเหลืองไข่เข้าให้เต็มแรง เมฆาละสายตาจากเธอด้วยความเกลียดชังแล้วหันไปสั่งกับนารา"สั่งพวกนั้นลบคลิปซะถ้าไม่อยากมีปัญหากับฉัน" กระซิบบอกเสร็จก็เดินออกมาจากกลุ่มนักเรียน ที่เมฆาสั่งให้นาราทำแบบนั้นชายหนุ่มไม่ต้องการให้ใครเห็นคลิปหลุดของตนเอง เขาต้องรักษาหน้าตาและภาพลักษณ์ของขวัญยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วรีบวิ่งออกมาเพื่อไปหลบยังห้องน้ำเก่าหลังตึกวิทย์ใหม่ที่ไม่มีใครมาใช้งานบ่อย เธอมักจะมาร้องไห้อยู่ตรงนี้คนเดียวเมื่อมีเรื่องไม่สบายใจปัง!"อึก…" ร่างเล็กนั่งลงบนฝาชักโครกเธอร้องไห้ใส่ฝ่ามือตนเองร่างกายสะอื้นตัวโยน ไม่สนว่าตอนนี้จะมีใครมาได้ยินแค่ต้องการระบายความเจ็บปวดออกมาให้มันบรรเทาลงบ้างติ้ง~ ในขณะที่ปลดปล่อยเสียงสะอื้นออกมาไม่หยุดก็มีแสงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันขึ้นมา ของขวัญไม่ได้สนใจมันจนกระทั่งเธอคิดที่อยากจะระบายกับใครสักคนจึงหยิบขึ้นมาอ่าน ปรากฏว่าเป็นแอปข้อความจากคุณหมี แอปคุยเป็นเพื่อนโปรแกรมตอบอัตโนมัติและเราก็สามารถตั้งเวลาให้คุณหมีทักมาอัตโนมัติได้เข่นกันเมื่อรู้สึกเหงาคุณหมี (
EP02ความลับที่ถูกเปิดเผย3 วันต่อมา…หลังจากหายจากอาการป่วยของขวัญก็กลับมาเรียนตามปกติ เธอเป็นเด็กห้องคิงหรือเด็กเก่งของสายชั้น ด้วยคะแนนการสอบเข้าตั้งแต่มอหนึ่งถึงมอสี่ก็ได้คะแนนอันดับหนึ่งมาตลอด ทำให้คนภายในห้องคอยอิจฉาอยู่ไม่น้อยร่างเล็กหยุดแน่นิ่งอยู่ในห้องเรียน เธอกวาดสายตามองบริเวณรอบก็ไม่เห็นใครเลยสักคน ขาเรียวจึงเดินออกไปส่องหน้าต่างก็พบว่าในโรงเรียนกำลังจัดงานปัจฉิมนิเทศ ทุกคนจึงต่างลงไปทำกิจกรรมของขวัญไม่รู้เพราะเธอไม่ได้มีเพื่อนหรือสนใจเรื่องกิจกรรมในโรงเรียนนัก พอได้รู้ว่าเป็นวันปัจฉิมก็ถอนหายใจออกมาถ้ารู้ก็คงจะอยู่หอพักต่อ เธอหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้หลังห้องของตนเองแล้วหยิบไดอารี่เล่มหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋าเป้แต่มันกลับหายไปใบหน้าหวานฉายแววสงสัยแล้วลองส่องหาในใต้โต๊ะแต่ก็ไม่มี เธอไม่ได้บันทึกมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วจึงคิดว่าอยู่ในกระเป๋ามาตลอด ของขวัญลองหาใต้โต๊ะของเพื่อนก็ไม่มี เธอจึงคิดว่าอาจจะอยู่ในห้องจึงเดินออกมาจากตึกเรียนเพื่อไปห้องของคุณครูที่ปรึกษาก๊อก ก๊อก ก๊อก…"ขออนุญาตค่ะ""มีอะไรของขวัญ" อาจารย์กรองแก้วที่ปรึกษาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4\1 เอ่ยถาม เธอ
EP01กลั่นแกล้ง@โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง"อึก…ชะ…ช่วยด้วย มีใครอยู่ข้างนอกไหม ช่วยเราด้วย" น้ำเสียงสั่นเครือร้องขอความช่วยเหลือเธอถูกขังอยู่ในห้องนํ้าของโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้วของขวัญถูกขังไว้ตั้งแต่หลังเลิกเรียนแล้วกลุ่มต้นเหตุก็ไม่มีวี่แววจะกลับมาอีกเลย"มีใครได้ยินไหมคะ…"ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!เด็กสาววัยสิบหกปีพยายามใช้แขนทั้งสองข้างทุบประตูห้องนํ้าแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครได้ยินหรือไม่ก็ไม่คิดอยากจะเข้ามายุ่ง เธอทรุดตัวนั่งลงบนฝาชักโครกแล้วปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลพรากอาบพวงแก้มเนียนใสมือยกขึ้นถอดแว่นตาหนาออกแล้วปิดหน้าปล่อยโฮออกมา ทั้งหวาดกลัวและสิ้นหวังคืนนี้คงไม่ได้ออกไปจากห้องน้ำ คงถูกขังอยู่แบบนี้จนถึงเช้า หญิงสาวได้แต่คิดเพียงลำพัง ควรจะชินได้แล้วกับการถูกกลั่นแกล้งแต่ก็ไม่เคยชินเลยสักทีหลายชั่วโมงต่อมา…แกร๊ก…!"หนู""…""หนูเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมมานอนอยู่แบบนี้ล่ะลูก" แรงสะกิดจากมือของป้าแม่บ้านแตะลงที่บ่าทำให้ของขวัญรู้สึกตัวขึ้น เธอเหลือบมองบริเวณรอบแล้วกอดกระเป๋าตนเองแน่น"…""โดนแกล้งอีกแล้วใช่ไหม""ค่ะ" ใบหน้าซีดเผือดจากการนั่งต
MEAKHA | คลั่งรักร้ายนายเย็นชาเรท 18+…ยิ่งพยายามหนีมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งล่ามเธอเอาไว้มากขึ้นเท่านั้น…[ เมฆา • ของขวัญ ] เมฆา • ธุรกิจการบิน ปี 3 ลูกของผู้มีอิทธิพลระดับประเทศ เย็นชา ไร้หัวใจของขวัญ • แอร์โฮสเตส ปี 1 อดีตเคยถูกกลั่นแกล้ง ปัจจุบัน สวย น่ารัก และ ฮอตINTO"เธอทำใช่มั้ย ทำไมทำแบบนี้นารา!" ใบหน้าหวานเริ่มเบ้เธอทั้งโกรธและอับอาย ได้แต่กำกระโปรงนักเรียนเอาไว้แน่น"เราเกลียดเธอไง ขึ้นมอปลายแล้วคิดว่าจะไม่ได้เจอหน้าอีกแต่ก็เจอจนได้ ชอบแย่งที่หนึ่งจากเราไม่ใช่หรอ ก็สมควรแล้วที่โดนแบบนี้" นาราบอกด้วยสีหน้าเคียดแค้น เธอวางแผนขโมยไดอารี่ของขวัญและวางแผนในวันปัจฉิม อยากเฉดหัวของขวัญออกจากโรงเรียนแล้วตนเองจะได้ขึ้นที่หนึ่งเพราะคนเดียวที่นาราโค้นไม่ได้คือเธอ"เธอเห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นเรื่องสนุกรึไง ลองมาเจอแบบเราบ้างดิ จะได้รู้ว่ามันแย่ขนาดไหนถ้าอยากได้ที่หนึ่งมากก็บอกเรา ทำไมต้องทำแบบนี้…" สิ่งที่ของขวัญกลัวมากที่สุดคือการที่เมฆารู้ความลับของเธอ"คิดว่าคนอย่างเธอเราจะยอมขอร้องแบบนั้นหรอ หวังสูงเกินไปนะ" นาราแสยะยิ้มแล้วย่างกรายเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าของขวัญ เธอกำลังหยิบไข่ออกมา