1ST UPDATE! ANJAN PA BA KAYO?? HUEY MAIIYAK AKO PAG IWAN NIYO AKO CHARIZ AHAHAHAH
Tiningnan siya ni Henry nang malamig, âBaka ikaw itong magaling magkunwari na walang alam noong may sakit si lola, pero nakakuha pa rin ng pamana na tatlumpung milyon.ââTatlongpong milyon!â ngisi ni Hudson, âAnong magagawa nâyan?!âSa sobrang galit ni Hudson ay muntik na siyang masamid sa sariling laway. Lalo niyang kinamuhian ang pamilya sa kanyang isipan. Ang dami niyang iniwang pera at ari-arian para sa hindi kadugo. Pero sa kanya na tunay na anak ay parang winalanghiya.Habang lalo niyang iniisip, lalong sumidhi ang galit ni Hudson. Lumingon siya kay Roxanne na tahimik lang sa gilid.âRoxanne, wala ka rin bang hiya at tinanggap mo pa ang peraât ari-arian na âyon?âHindi interesado si Roxanne sa pamana ni Lola Ofelia, pero ang tono ng panunumbat ni Hudson ay lubhang nakairita sa kanya. Itinaas niya ang kilay at ngumisi, âDahil iniwan ito ni Lola Ofelia para kay Lance, bakit ko naman ito tatanggihan? Akala mo ba basta ko na lang isusuko at ibibigay saâyo nang libre?âMas gugustuhin
Nang makita ni Devon ang pagiging palaban sa mga mata ni Donovan, bahagya siyang tumawa.âDevon, wala akong intensyong bastusin ka, pero si Lance ay lumaki sa paningin ko, at tungkulin ko ring protektahan siya.âMatigas ang mukha ni Devon. âAnak ko siya, kaya kaya ko siyang protektahan mag-isa.âPagkasabi niya noon, tumingin siya kay Roxanne, walang emosyon ang mukha. âKung lilipat ka sa tirahan ni Donovan, ibalik mo si Lance sa villa. Kung dito pa rin kayo titira ni Lance, magdadagdag ako ng mga tao para bantayan kayo at hindi ko hahayaang samantalahin kayo ng iba.âNang mapansing seryoso ang hangin sa paligid, hindi na nangahas magsalita si Lance. Yumuko na lamang ito at halos hindi na huminga.Pinagdikit ni Roxanne ang kanyang mga labi, at makalipas ang ilang sandali, mahina siyang nagsalita, âNaiintindihan ko pero dito pa rin kami titira ni Lance.âBahagyang lumambot ang titig ni Devon. Ibinaba niya si Lance at tumayo. âGabi na, hindi na ako magtatagal.âPagkatapos niyang paalam k
Tahimik si Roxanne sandali bago marahang nagsabi, "Devon, kailangan ko munang pag-isipan ito. Tatawagan kita kapag nakapagdesisyon na ako."Pagkababa ng tawag, napabuntong-hininga si Roxanne na may halong komplikadong emosyon sa mukha. Mahalaga ang kaligtasan ni Lance, ngunit ayaw na niyang magkaroon pa ng kahit anong koneksyon kay Devon.Simula nang mangyari ang insidente ng pagdukot, hindi na siya makaramdam ng kapayapaan tuwing maiisip si Devon. Kaya ang dapat niyang gawin ay lumayo sa kanya.Pagkatapos mag-isip sandali, nakapagdesisyon na si Roxanne sa kanyang puso.Kinagabihan, dumating si Donovan pagkakatapos lamang ni Roxanne magluto."Naamoy ko agad ang ulam paglabas ko pa lang ng sasakyan. Sigurado ka bang ayaw mong magtayo ng sariling kainan?"Ngumiti si Roxanne at tiningnan siya, sabay taas ng kilay, "Ang galing mo talagang magsalita, sige, para saâyo, kainin mo lahat ng niluto ko mamaya. Walang matitira.""Sige!"Narinig ni Lance ang boses at lumabas mula sa kanyang kwarto
Nagningning ang mga mata ni Roxanne ng may halong panlalait. âPinagtatanggol mo pa rin ang anak mong baliw?âKung hindi si Madame Julie ang tagalinis ng mga kalokohan ni Jameson sa likod ng kanyang likuran, hindi sana ito naging ganoon ka-walang pakialam sa mga ginagawa niyaâhanggang sa umabot sa puntong nangidnap na siya ng tao.âRoxanne...parang awa mo na...âPinutol siya ni Roxanne, âHindi ko siya patatawarin. Nasa presinto siya ngayon. Kriminal ang kidnapping, at hindi na ito puwedeng bawiin o iatras.âNapailing-iling si Madame Julie, âMaawa ka, Roxanne. Wala na siya sa katinuan. Kailangan ko siyang dalhin sa mental, hind isa kulungan.ââKahit saan mo ilagay ang anak mo, hinding-hindi siya titino dahil sa pangungunsinti mo!âNanigas ang ekspresyon ni Madame Julie. Ilang segundo siyang tahimik bago siya nauutal na nagsalita, âRoxanne... minahal niyo naman ang isaât isa noon, naging mag-asawa kayo ng ilang taon... bakit kailangan mong maging ganito kalupit...ââTama na! Walang ng kw
Tiningnan siya ni Henry ng malamig, âKahit magising pa si Lola, hindi ko kayo hahayaan na bigyan siya ng stress!ââWala kang pakialam!âHindi na muling nagsalita si Uncle Hudson at tumalikod.Makalipas ang ilang oras mula nang dinala sa ward, sa wakas ay nagising si Lola Ofelia.Agad na lumapit si Henry pero agad siyang inunahan ni Madame Julie, âLola, sa wakas nagising ka rin!âSa pagdilat niya at makita ang malalapit na mukha nito, muntik na naman siyang himatayin.âLumayas ka! Lumayas kayong lahat, lumabas kayo!ââLola, sabi ng doktor kailangan ninyong magpahinga at iwasang magalit.â Ani ni Henry.Dahil hindi niya sila mapaalis, pinikit na lang ni Lola Ofelia ang mga mata at nagkunwaring walang naririnig.May bakas ng lamig sa mga mata ni Madame Julie, pero kunwari ay nagpakita pa rin ng pag-aalala. âLola, magpahinga po kayo ng maayos. Narito lang ako sa tabi ninyo. Tawagin mo lang ako kung kailangan niyo ng kahit ano.âPagkakasabi niyaây biglang narinig ang malamig na boses ni Hen
âDevon! Bakit mo ba kami pinapahirapan ng ganito?!âNanginginig ang mga labi ni Madame Julie sag alit.âHindi niyo rin naman ako anak, bakit ako maaawa sa inyo?â Sarkastikong sabi ni Devon na walang emosyong nakatingin sa kanya.Napakurap si Madame Julie at ang iba pa sa loob sa narinig.âP-paano mo nalaman?â Pagtataka niya.Ngunit hindi na sumagot si Devon sa tanong niya at pinaalis sila. "Kailangan kong magpahinga. Umalis kayo rito sa kwarto ko. Ngayon din."Pilit tumayo na nagmakaawa ni Madame Julie, tumingin kay Devon at sinabi, "May mahigit sampung milyong piso pa ako. Ibinibigay ko na sa'yo lahat ng pera. Basta patawarin mo lang si Jameson."Nanatiling walang emosyon ang mukha ni Devon, at may bakas ng pagkainis sa kanyang mga mata."Sa palagay mo ba may karapatan ka pang makipagkasundo sa akin ngayon? Ang mga bagay na hawak mo ay wala nang halaga para sa akin. Hindi ko maaaring patawarin si Jameson."Sa malamig niyang ekspresyon, tuluyang naunawaan ng dalawa na kahit anong paki
"Salamat, Daddy!"Tumigil ang tingin ni Devon mula kay Lance patungo sa mukha ni Roxanne sa tabi niya. Isang komplikadong liwanag ang sumilay sa kanyang mga mata, bago siya muling kumalma."Roxanne, kamusta na ang paggaling mo?"Natigilan si Roxanne nang magtama ang tingin nila ni Devon na malamig at walang emosyon.Hindi niya alam kung guni-guni lang ba niya, pero kanina lang ay parang naramdaman niyang may sandali na tila bumalik ang alaala ni Devon.Mabilis niyang pinigilan ang kakaibang pakiramdam sa kanyang puso."Devon, mas mabuti na ako ngayon. Nakalabas na rin ako sa ospital. Maraming salamat sa tulong mo noong araw na iyon. Kung hindi dahil sa inyo, baka patay na ako ngayon."Hindi niya inakala na si Devon mismo ang magmamadaling sumagip sa kanya, hindi alintana ang sarili niyang kaligtasan. Ngayon habang inaalala ang eksenang iyon, hindi pa rin mapigilan ni Roxanne ang pagkabog ng kanyang dibdib.Ibinaling ni Devon ang tingin pababa at malamig na sinabi, "Ikaw ang pinakamaha
Gumulong ang dalawa sa isang lugar na may mas patag na lupa. Agad na kumapit si Roxanne sa mga damuhan sa tabi. Kahit na tinusok ng mga tinik ang kanyang mga kamay, hindi siya bumitaw at mahigpit ang kapit. Sa wakas, tumigil din ang kanilang pagkatumba.Huminga ng malalim si Roxanne at agad na lumingon kay Devon. Nakita niyang nakapikit ang mga mata nito, maputla ang mukha, at pawis na pawis ang noo. Biglang lumubog ang kanyang dibdib."Devon... gumising ka, ayos ka lang ba?"Walang tugon si Devon kahit ilang ulit siyang tinawag ni Roxanne, ngunit ang kamay na nakayakap sa kanyang baywang ay lalong humigpit.Nanlaki ang mga mata ni Roxanne sa kaba at dali-daling hinanap sa katawan nito ang cellphone.Buti na lang at nasa kanya pa ang telepono, kaya agad niya itong kinuha at tinawagan si Secretary Kenneth.Nagising muli si Devon makalipas ang tatlong araw. Wala ni isang parte ng katawan niya ang hindi masakit, at pati ang paghinga ay tila napakahirap.Nang makita ng mga nasa tabi niya
Walang anumang ekspresyon ang makikita sa mukha ni Devon. "Bibigyan kita ng tatlong segundo. Kapag hindi mo sinabi, personal kitang ipapadala sa ibang bansa para pulutin ang bangkay ng anak mo."Nagpanik ang mukha ng lalaki at nanginginig ang boses. "Sasabihin ko na... nasa bundok silang lahat!""Mas mabuti pang huwag kang magsinungaling sa akin, kung hindi pagsisisihan mong isinilang ka sa mundong 'to."Pagkasabi niyon, iniwan ni Devon ang ilang tao para bantayan ang lalaki, habang siya naman ay pinangunahan ang karamihan sa mga tauhan papunta sa bundok.Mabigat ang mukha ni Devon, tila nababalot ng maiitim na ulap. Ang buong katawan niya ay naglalabas ng nakakakilabot na lamig.Samantala, matagal nang hinahanap ni Roxanne si Lance sa loob ng abandondanong building, ngunit hindi pa rin niya ito natatagpuan. Sa halip, may nakasalubong siyang mga tauhan ni Devon."Maâam.. bakit po kayo nandito?""Nasaan si Devon?""Kakalapag lang po namin ng isa. Si Sir Devon ay kasalukuyang..."Hindi