HELLO! WILL BE BACK THIS AUGUST! MISS YOU ALLL
Inalis ni Roxanne ang kamay niya mula sa pagkakahawak ni Devon at iniwas ang tingin. “Wala, medyo pagod lang. Kung ayos ka na, mauuna na akong pumasok.”Pagkasabi niya, hindi na niya hinintay ang magiging reaksyon ni Devon at nagmadaling pumasok sa loob ng villa. Napakunot-noo si Devon habang pinagmamasdan ang mabilis na paglayo ni Roxanne. Ramdam niyang may kakaiba sa ikinikilos nito.Pagkalipas ng ilang sandali ng pag-aalinlangan, tinawagan niya si Secretary Kenneth. “Paki-check kung saan naghapunan si Roxanne ngayong gabi at kung sino ang kasama niya.”Makalipas ang sampung minuto, naipasa na agad ni Secretary Kenneth ang impormasyong nakuha niya. Pagkakita sa pangalan ng restaurant, bahagyang sumikip ang mata ni Devon, at agad siyang binalot ng hinala.Pagbalik ni Roxanne sa kanyang silid, agad siyang nagtanggal ng makeup at naghahanda nang maligo nang biglang may kumatok sa pinto.“Roxanne, may gusto sana akong sabihin. Pwede mo ba akong pagbuksan?”Nang marinig ang boses ni Devon
Suot ni Devon ang isang maayos na itim na amerikana, matikas ang tindig at seryoso ang mukha.Ang babaeng nasa tabi niya ay nakasuot ng eleganteng beige na bestida, ang kanyang mahabang buhok ay nakaayos pababa sa balikat at bahagyang kulot sa dulo, kaya't nagmumukha siyang mahinhin at kaakit-akit.May bahagyang ngiti sa kanyang labi at maliwanag ang mga mata. Sa mga oras na ito, kausap ni Devon ang babaeng katabi niya habang bahagyang nakayuko ang ulo at nakatuon ang tingin. Bahagyang itinaas ng babae ang kanyang tingin at tinitigan si Devon nang may lambing. Tila may di maipaliwanag na pagkakaintindihan sa pagitan nila at halatang malapit sila sa isa't isa.Nakatingin lang si Roxanne sa magkasamang pigura sa labas ng bintana, tila ba may di nakikitang kamay na mariing humahawak sa kanyang puso.Sinubukan niyang pakalmahin ang sarili, pero hindi niya maialis ang tingin sa kanila.Tumingin sa kanya si Drake na may pag-aalala, saka mahina ang tanong, "Ate, ayos ka lang ba?"Bumalik sa u
Pagkatapos sabihin iyon, tumalikod si Drake at umalis. Pinanood siya ni Cassie habang papalayo, bahagyang nanlilim ang mga mata.Hindi niya inakala na magiging ganoon kahirap lapitan si Drake sa kabila ng pagpapapansin niya.Maya-maya, dumating na ang elevator.Pumasok si Roxanne at nakita si Cassie na nakatayo pa rin sa labas ng pinto. “Team Leader Cassie, hindi ka pa ba aalis? Hindi mo ba sinabi kanina na may data kang gustong pag-usapan sa akin?”Ibinaling ni Cassie ang tingin sa sahig. “Hindi ba’t sabi mo rin na pupuntahan mo ako sa oras ng trabaho? Tsaka, magpa-deliver na lang po ako ng pagkain.”Tumango lang si Roxanne at hindi na siya pinigilan. “Sige, paalam.”Pagkatapos kumain sa ibaba, ipinabalot ni Roxanne ng pansit para kay Drake. Pagbalik niya sa opisina, nadatnan niyang nakaupo si Drake sa upuan nito, tulalang nakatitig sa kawalan. Hindi nito namalayang papalapit na siya hanggang sa marinig ang kanyang mga yabag at agad itong natauhan at lumingon.Ibinaba ni Roxanne ang p
Kung muling may gawin si Miles kay Roxanne hindi niya ito palalampasin. Ngayong pwede nang mamuhay nang tahimik ang pamilya nilang tatlo, hindi niya hahayaang may sumira pa nito.Kinabukasan ng umaga, pagkagising at matapos maghilamos ni Roxanne, napansin niyang nawala na ang mga paltos sa kanyang dila na nasunog kagabi, pero may kaunting pamumula at pamamaga pa rin. Sa tingin niya, dalawang araw na lang ay tuluyang gagaling na ito.Pagkababa niya, nadatnan niyang kumakain ng almusal si Devon. Narinig siya nito at agad na lumingon, at nagtagpo ang kanilang mga mata.Napangiti si Roxanne, medyo hindi komportable. "Good morning.""Magandang umaga. Kumusta na ang dila mo?"Natakot si Roxanne na baka siya pa mismo ang maglagay ng gamot kaya agad niyang sinabi, "Gumaling na, hindi na kailangang lagyan ng gamot."Napangiti si Devon, "Takot ka ba na ako ang maglalagay ng gamot sa'yo?""Hindi naman, gusto ko lang sabihin na talaga namang gumaling na ito, at ayoko nang abalahin ka pa." Matigas
Napahinto si Roxanne saglit, at sa gulat niya ay kusa siyang kumawala, kaya binitiwan na siya ni Devon."Umupo ka sa sofa."Habang nakatingin sa pamahid na nasa kamay na ni Devon, bubuka pa sana ang bibig ni Roxanne para magsalita, ngunit naunahan siya ni Devon at nagsalita ito, “Kapag tumanggi ka pa, ako na mismo ang magbubuka ng bibig mo.”Sa ilalim ng titig ni Devon na walang puwang sa pagtutol, napayuko si Roxanne at napilitan na lang sumunod.Pagkaupo niya sa sofa, dumungaw mula sa itaas ang mahinang boses ni Devon, “Tingala ka, ibuka mo ang bibig mo.”Sumunod si Roxanne sa utos, ngunit sa mismong sandaling itinaas niya ang ulo, nagtagpo ang kanilang mga mata.Sa sandaling iyon, tila bumilis ang tibok ng kanyang puso.Agad niyang iniiwas ang tingin, at hindi niya namalayang napakuyom ang kanyang mga kamay sa gilid, pilit pinapakalma ang sarili.Hinawakan ni Devon ang kanyang baba, at narinig niya ang mahinang tinig nito sa kanyang tainga, “Ibuka mo ang bibig mo.”Dahan-dahang ibin
Tinitigan ni Roxanne ang likod ni Devon. Para bang nasunog ng apoy ang bahagi ng balat niya kung saan dumampi ang kamay ng lalaki. Kumalat ang init na iyon hanggang sa kanyang puso.Makaraan ang ilang segundo, ibinaling niya ang tingin at inilabas ang dalawang mangkok ng pansit.Naghugas ng kaldero si Devon at lumabas. Nakita niyang nakaupo si Roxanne sa hapag-kainan, nakayuko, tila malalim ang iniisip. Lumapit siya at naupo sa tapat nito.“Bakit hindi ka pa kumakain?”Tumingala si Roxanne at sa mismong sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata, agad niya itong iniwas. “Hinihintay lang kita para sabay tayong kumain.”Pagkasabi niya niyon, yumuko siyang muli at kumuha ng pansit gamit ang tinidor at isinubo.“Dahan-dahan lang, mainit pa yan.”Binalaan siya ni Devon pero huli na. Nang dumampi ang mainit na pansit sa kanyang dila, napangiwi si Roxanne. Naramdaman niya ang hapdi sa kanyang dila kaya dali-daling niluwa ang kinain.Kasunod niyon, isang malamig na kamay ang humawak sa kanyang b