CHAPTER 3: How Much?

Walden’s Point of View

Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o mainis sa mga kaibigan ko. Paano ba naman kasi, kailangan pa nilang magsinungaling para lang sumama ako.

“I thought we were having dinner? Eh, bakit nandito tayo sa ganitong lugar?” asar kong tanong sa mga kaibigan ko, ramdam ang inis sa boses ko.

“Yes, exactly! Dinner nating ngayong gabi… kasama ang mga babae rito sa Casa!” natatawang sagot ni Yilmaz, halatang tuwang-tuwa sa ideya.

Napailing ako. Hindi sa ayokong may babaeng magpainit sa kama ko, wala lang talaga ako nasa mood. Pagod ako sa trabaho at may mahalaga akong pasyente na kailangan kong bisitahin bukas.

“You guys know what? Uuwi na ako. May gagawin pa ako bukas—”

“Huwag ka ngang killjoy diyan, Walden,” sabat ni Zachary na may bahid pang-aasar. “Get out from your comfort zone! Lagi ka na lang busy sa operasyon ng puso ng iba… pero puso mo, hindi mo maayos-ayos!”

Napabuntong-hininga ako. Wala rin namang saysay na makipagtalo. Alam kong kapag sila ang kalaban ko sa diskusyon, siguradong talo ako. Kaya imbes na magpaliwanag, uminom na lang ako ng alak para matapos na ang usapan. Hindi na rin ako nabigla nang dumating si Xean at iba pa naming pinsan, kasama ang mga babaeng parang nakadikit na sa kanilang mga braso.

Dalawa sa mga babae ay nagsimulang sumayaw sa harap namin. May isa pang lumapit at umupo sa tabi ko, pero ni hindi ko man lang siya tiningnan. Simula nang maghiwalay kami ng unang babaeng minahal ko, hindi na ako nagkaroon ng interes sa kahit sino.

Maybe because she left without a word. Bigla na lang siyang nawala na parang bula, walang dahilan, walang paliwanag. Up until now ay sinisisi ko ang sarili ko dahil baka kasalanan ko. The night before she left… ay may nangyari sa amin, at iniisip kong iyon ang dahilan kung bakit niya ako iniwan.  

  

  

Sinasabi pa ng mga kaibigan ko na baka naliitan daw sa talong ko. Putcha! Kung alam lang nila kung gaano nabaliw si Meleah nang gabing iyon ay malamang hindi nila sasabihin sa akin na maliit ang talong ko! 

Ramdam ko nang dumausdos ang kamay ng babaeng katabi ko papunta sa gitna ng pantalon ko, pero hindi ko iyon pinansin. Hinayaan ko lang siya—wala namang epekto sa akin. Hindi basta-bastang babae ang gusto ko, lalo na kung pang-one night stand lang. Gusto ko iyong may klase. Mas ligtas pa, walang komplikasyon, momol lang.

“Come on, Walden! Nasa harap mo na ang palay, ayaw mo pa ring tukain!” kantyaw ni Steven na ikinatawa ng lahat.

“Hindi ba ako attractive sa ’yo?” tanong ng babae sa boses na halatang sanay mang akit.

Napangisi ako at lumapit sa tenga niya. “You don’t even give me a boner,” bulong ko, na agad nitong ikinagulat.

Ginawa ko iyon para hindi siya mapahiya nang sobra, pero hindi pa rin siya tumigil sa pang-aakit. Sunod-sunod ang halik niya sa leeg at balikat ko, ngunit tuwing susubukan niyang halikan ako sa labi, agad akong umiiwas.

That’s not me, if I will allow her.

“Gusto ko nang umuwi at magpahinga,” sabi ko sa mga kaibigan ko, pero agad silang umangal.

Pagkapasok ng dalawang bagong babae, doon na naman napunta ang atensyon nila. Nagsisigawan, nagtatawanan, parang wala nang bukas. Ako naman, lalo lang naiinip. Halos lunurin nila ang sarili sa alak habang pinapaligaya ng mga bayarang babae.

Ngunit sandali akong napakunot ng noo nang hindi gumagalaw ang isang babae na malapit sa pinto. Hindi siya gumagalaw, parang nag-aalangan kung papasok ba o hindi. Choosy ba siya? Pero she got my attention. At nang magsimula siyang sumayaw sa gitna, muling nagsigawan ang mga kaibigan ko.

Nanlaki ang mga mata ko nang makilala siya. Saglit akong natigilan… pero kasabay noon, sumiklab ang galit sa dibdib ko. All these years… narito lang pala siya? At ngayon, pinapakita niya sa harap ng lahat ang katawan niyang minsang sa akin lang?

Tumayo ako bigla. “Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?!” sigaw ko, malakas at walang pakundangan.

Natigil ang sayawan. Lahat napatingin sa akin, at si Meleah ay halatang nagulat. Tumama ang mga mata niya sa akin. Binanggit pa niya ang pangalan ko… so she still remembers me. Good to know.

Siguro hindi na siya makikilala ng iba, pero ako, imposible. Bawat detalye ng mukha niya, labi, mata, ilong, at katawan… kabisado ko. She used to be my life. Ngayon, siya na ang bangungot ko. Limang taon kong dala-dala ang sakit ng pag-iwan niya.

But here I am still crazy over her! Damn it!

Kaagad kong tinanggal ang suot kong itim na jacket at lumapit sa kaniya at isinuot iyon sa kaniyang katawan. Mabilis ko siyang hinila palabas ng VIP room. Nagpatuloy ang paghila ko sa kaniya hanggang sa matapat kami sa elevator nang bigla niyang hilahin ang kaniyang kamay. 

“K–Kailangan kong bumalik sa loob. May trabaho akong—”

“Trabaho ang tawag mo rito?! Damn it, Meleah! Ang talino mo noon, pero anong nangyari sa ’yo ngayon?!” halos pasigaw kong sabi, ramdam ang punit ng bawat salita.

“W–Wala kang pakialam. Kailangan ko itong trabahong ’to,” nakayuko niyang sagot.

Imbes na magpaliwanag pa, hinawakan ko muli ang kamay niya at ipinasok sa loob ng elevator. Pinindot ko ang floor bago pa siya makapigil, at agad sumara ang pinto.

“Ano ba?! Bitawan mo ’ko! Kailangan kong bumalik sa loob! Kailangan ko ang trabahong ’to!” halos pasigaw na rin siya.

Humarap ako sa kaniya, hinawakan ang balikat niya, at kinorner siya sa gilid ng elevator.

“Tang’na! Then work for me! Trabahuin mo ako ngayong gabi! Magkano?! Magkano ang isang gabi mo rito?!” galit kong sigaw, halos lumabas ang apoy sa dibdib ko.

Nagkatitigan ang aming mga mata at kitang-kita ko kung paano tumulo ang kaniyang luha. Ipinagdinikit ko ang aming noo, at pinunasan ko ang kaniyang luha.

“Sabihin mo, Meleah… magkano ang isang gabi mo?” nanghihina kong tanong.

“I–Isang milyon… kaya mo ba akong bayaran sa halagang ’yon?”

Nagulat ako sa halagang sinabi niya hindi dahil sa laki ng halagang sinabi niya, kundi dahil iyon lang ang halaga ng dignidad na mayroon siya bilang tao.

Napangisi ako, malamig at puno ng hamon. “You don’t know me. I’ll double it if you want.”