CHAPTER 5: Password Anniversary

Meleah’s Point of View

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Dapat ba akong matuwa na nagkita kami muli at hindi siya galit sa akin? O mas dapat akong matakot dahil baka muling manganib ang buhay namin? At higit sa lahat… paano kung malaman niya ang tungkol kay Alliya?

Tahimik akong nakahiga sa tabi niya habang pinagmamasdan ang mahinahon niyang mukha sa ilalim ng malabong ilaw ng lampshade. Ang lalim ng kaniyang tulog, para bang walang mabigat na iniisip. Pero ako… para akong binabayo ng magkasalungat na damdamin.

Sobrang laki ng ipinagbago ni Walden. Mas tumalim ang panga niya, mas nagmukhang mature ang mga mata, at mas tumibay ang katawan niya—hindi na siya ’yung payat na binata na iniwan ko noon. Hindi ko maiwasang magtanong sa sarili: Natupad kaya niya ang pangarap niyang maging doktor?

At isa pang mas mabigat na tanong, May asawa na kaya siya? Limang taon na ang nakalipas… halos imposibleng wala pa siyang pamilya. Kung totoo man, ang pagkakalagay ko rito sa tabi niya ngayon ay isang uri ng pagtataksil—at hindi ko alam kung paano ko iyon haharapin.

Napatingin ako sa orasan. Ala-una na ng madaling araw, at heto pa rin ako gising, habang alam kong bawat segundo ay mahalaga para sa operasyon ni Nanay.

Bigla kong naisip si Trisha. Siguradong nag-aalala na siya at hinahanap ako. Naiwan ko pa naman ang cellphone ko sa kanila! Maingat kong tinanggal ang kamay ni Walden na nakayakap sa akin at marahang bumangon. Lumingon ako sa paligid, naroon lang ang cellphone niya sa maliit na lamesa sa tabi ng lampshade.

Dahan-dahan akong lumapit, pinipigilan ang sarili na gumawa ng ingay. Pagbukas ko ng cellphone, lumabas ang lock screen. Pin code. Sinubukan ko ang birthday niya—mali. Sinubukan ko lahat ng alam kong personal numbers niya—mali pa rin. Hanggang sa maalala ko ang anniversary namin.

11.12.19

Nanginginig ang mga daliri ko habang itina-type iyon. Nang bumukas ang screen, napahinto ako. Naalala pa rin niya. Sandali kong tiningnan ang mahimbing niyang mukha, bago mabilis na dinial ang numero ni Trisha—mabuti na lang at kabisado ko pa ito.

“Hello?! Sino ’to?!” bakas sa boses niya ang pag-aalala.

“Ako ’to, Trisha—si Meleah,” mahina kong sagot.

“Meleah! Diyos ko! Nasaan ka na ba?! Ano, sinaktan ka ba ng lalaking ’yon? Sabihin mo kung nasaan ka, pupuntahan kita!”

Napatingin ako sa kama kung saan nakahiga pa rin si Walden, malalim ang tulog.

“H–Hindi niya ako sinaktan. Tumawag lang ako para sabihin sa ’yo—bukas, kausapin mo ang doktor ni Nanay. Sabihin mong ituloy na ang operasyon, nakahanap na ako ng halagang kailangan nila.”

“Salamat naman! Pero teka… kanino mo nakuha ang pera? Sa lalaking iyan? Kung gano’n, umuwi ka na agad. Nababaliw na ako sa kakaisip sa ’yo!”

“Wala pa sa akin ang pera pero—”

“Ano?! Meleah! Nagpaggamit ka tapos wala ka pang pera?!”

Halos takpan ko ang speaker sa lakas ng sigaw niya.

“Trisha, kalma ka. Walang nangyari sa amin. Sabi niya babayaran niya ako at dodoblehin pa. Kilala ko si Walden… alam kong tutuparin niya ’yon. Sige na, ibababa ko na ’to baka magising siya. Pakisabi kay Alliya na mahal ko siya… at uuwi ako pag nagliwanag na.”

Hindi ko na siya hinintay sumagot at pinutol ko ang tawag. Maingat kong ibinalik ang cellphone sa lamesa at bumalik sa kama. Hindi ko na binalik ang kamay niya sa akin, pero nagulat ako nang bigla niya ulit akong yakapin mula sa likod.

“W–Walden, nagising ba kita?” halos pabulong kong tanong, kaba ang pumipintig sa dibdib ko.

“Hmmm… Do you really need that money now?” mahina niyang tugon.

Kinabahan ako. “N–Narinig mo ba ang pinag-usapan namin ni Trisha?”

“Not everything… ’yung huling sinabi mo lang.”

Bahagya akong huminga nang malalim. Mas mabuti na ring wala siyang narinig nang buo. Pero mas mabuting hawak ko na ang pera para maipadala agad kina Trisha o diretso sa ospital.

Kumilos si Walden, kinuha ang cellphone niya, at tumingin sa akin. “Binuksan mo ang cellphone ko. Nagulat ka ba sa password?”

Namula ako sa hiya. “S–Sorry… kailangan ko lang talagang tawagan ang kaibigan ko.”

“What’s your bank account number?” tanong niya.

Napakunot ang noo ko. “Bakit?”

“Ipapadala ko na ngayon din.”

Sinabi ko ang bank account number ko—kabisado ko iyon dahil minsan doon nagpapadala ng tip ang mga kustomer sa mall. Pinakita pa niya sa akin ang transaction. Totoo nga, dinoble niya ang halagang pinag-usapan namin.

Hindi ko napigilan ang mapahawak sa kaniyang dibdib at yakapin siya nang mahigpit. Napaluha ako. Ngayong gabi, parang bumalik ang suwerte ko. Hindi ko kailangang ibenta ang sarili ko ng paulit-ulit para lang makakuha ng ganoong halaga. At hindi na rin magtatagal na mahihirapan si nanay huminga.

“S–Salamat, Walden. Maraming salamat,” nanginginig kong sabi habang umiiyak.

Hinimas niya ang likod ko at nilaro ang buhok ko.

“Now, I want you to sleep beside me. Matulog ka nang mapayapa. Huwag mo nang tanggalin ang yakap ko… because if you do it again, I will punish you.”

Mabuting tao talaga si Walden kahit noon pa man, may malambot na puso. Hindi tulad ng kaniyang ama… na walang awa at nakakatakot.

Pinunasan ko ang luha sa aking pisngi at sabay kaming humiga ni Walden habang yakap yakap niya pa rin ako. Dahil na rin siguro sa nainom kong alak at pagod ay unti-unti na akong nilalamon ng antok. Hanggang sa hindi ko na ito nagawang labanan pa.

“I double it because I want you to stay with me for at least one week.” narining kong huling sinabi ni Walden bago ako tuluyang lamunin ng antok.