MY KiNG_11 : ถามพ่อมึงยัง?

อีกด้าน..

“บรรยากาศงี้..~ น่าหาสาวมาสีสักคนสองคน”

“…บ้ากามนะมึง”

“กูก็ไม่เคยบอกว่ากูคนดี”

“ภูมิใจในความเหี้ยงี้?”

“ธรรมดา~ หยุดเรื่องกูก่อน อย่างไอ้คิงส์นี่.. มึงว่า เหี้ยๆอย่างมัน จะเปลี่ยนเป็นเทพบุตรเพื่อไอ้ปั่นได้จริงเหรอวะ?” ทั้งเหนือและเสือนั่งจับเข่าคุยไปเรื่อย

“…ถ้าให้คิดแบบในนิยายหรือโลกชวนฝันสำหรับไอ้ปั่น.. ก็คงจะได้ แต่ถ้าในโลกของความเป็นจริง …กูว่าไม่”

“เห้~ ทำเล่นนะมึง ไม่เคยได้ยินเหรอวะ ความรักชนะทุกสิ่ง แม้กระทั่งความเหี้ย~”

“ได้ยินอะเคย.. แต่กูยังไม่เคยเห็นกับตา ว่ามันเกิดขึ้นจริง”

“…กูก็ไม่เคยวะ ที่เห็นๆมา …รักแท้แม่งแพ้กี*(ไม่สุภาพขั้นสุด)ทุกที”

“ประมาณนั้น..” โลกของคนที่ไม่เคยเจอรักแท้ มักมองในแง่นี้เสมอ.. คนที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน ทั้งเหนือ คิงส์และเสือ จะมองความรักในมุมนี้ก็ไม่แปลก เพราะบางอย่างของคิงส์และน้ำปั่นแตกต่างกันเกินไป ไม่แปลกเลยที่คนเป็นเพื่อนจะห่วงเพื่อนทั้งสอง คิงส์ไม่ชอบการผูกมัด รักอิสระ และแอบเอาแต่ใจ ในขณะที่น้ำปั่น เหมือนเด็กน้อยแรกแย้ม ถึงจะผ่านการมีแฟนมาหลายคนก็จริง แต่ก็มีความหวังว่าความรักที่มีจะต้องดีเสมอ การไม่มีตรงกลาง เป็นอะไรที่น่าห่วงที