CHAPTER 1 โดนยา (2)

CHAPTER 1

โดนยา (2)

"ถึงว่าสิ เราว่าแค่ค่าจัดงานก็คงหลายแสน" ไม่ว่าจะเป็นนักร้องดีเจ อาหาร เครื่องดื่ม และสถานที่ที่ระดับหรูขนาดนี้ถ้าไม่รวยแบบเหลือกินเหลือใช้คงทำไม่ได้จริงๆ

"ผมรอคุณอยู่พอดี" เสียงเข้มของไทด์เอ่ยขึ้นแทรกในระยะประชิด ลมหายใจอุ่นเป่ารดที่คอของเธอจนทำให้เธอสะดุ้งโหยงและเบี่ยงตัวหนี

"คะ...คุณ..." แพรดาวขยับตัวออกห่างเมื่อได้กลิ่นควันบุหรี่และกลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวของเขา สายตาเธอมองไปยังคนตัวโตด้วยความแปลกใจที่อยู่ ๆ เขาก็เข้ามาหากันได้ถูกจังหวะขนาดนี้

"ขอโทษทีที่ทำให้แพรตกใจ" ร่างสูงนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ ก่อนจะทำหน้ารู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรค่ะ แล้วคุณ..." เมื่อเธอจะเอ่ยถามบางอย่างกลับถูกเขาแตะริมฝีปากของเธอเอาไว้เพื่อให้หยุดพูด เธอหยุดชะงักและมองเขาด้วยความงุนงง

"ไทด์ เรียกชื่อผมสิ"

"เอ่อ...ค่ะ ไทด์" เมื่อได้ยินในสิ่งที่ต้องการคนตัวโตก็ยิ้มกว้างออกมาด้วยความพอใจ เขาหันไปสั่งเครื่องดื่มก่อนจะมองไปที่เธอราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง

"แพรสวยจัง"

"ไทด์เมาแล้วนะ" แพรดาวยิ้มอ่อนและพอรับรู้ได้ว่าคนข้าง ๆ นั้นเริ่มมีการเมาบ้างแล้ว ดูจากสายตาและคำพูดก็รู้ได้เลยทันที

บาร์เทนเดอร์หนุ่มวางแก้วค็อกเทลตรงหน้าสองหนุ่มสาวคนละแก้ว ซึ่งแพรดาวเองได้แต่มองด้วยความแปลกใจก่อนจะหันไปยังไทด์ที่ยกยิ้มขึ้นมา

"ดื่มกับไทด์นะ"

"ไม่ดีกว่า แพรดื่มไม่ค่อยเก่ง" แพรดาวตอบไปตามตรง หากคนตรงหน้ารู้เหตุผลของเธอก็อาจจะรับฟังเธอก็เป็นได้

"แค่แก้วเดียวเอง มันเน้นผลไม้อร่อยนะ รสชาติออกหวาน ๆ" ไทด์ยกแก้วค็อกเทลขึ้นมาและส่งไปที่มือเล็กของเธอ

แพรดาวรับมันมาอย่างปฏิเสธไม่ได้แต่เธอก็ยังไม่ยอมดื่มเช่นเดิม เธอทำหน้าลำบากใจก่อนจะมองเข้าไปในแก้วซึ่งเป็นสีหวานน่าทาน แต่ไม่รู้ว่าผลข้างเคียงจะเป็นมิตรเหมือนกับหน้าตารึเปล่า

"แต่ว่า..."

"นะครับแพร ดื่มเป็นเพื่อนไทด์นะ" ไทด์ส่งสายตาอ้อนวอนซึ่งทำให้แพรดาวยอมจำนวน

แพรดาวยกแก้วค็อกเทลขึ้นมาดื่มจนหมดรวดเดียวก่อนจะวางลงที่บาร์ตามเดิม ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้ลิ้มรสมันไม่ได้แย่เลย ผิดคาดเธอกลับชอบรสชาติหวาน ๆ ของมันด้วยซ้ำ

"หวานจริงด้วย" เธอเอ่ยนั้นทำให้ไทด์ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

"ก็บอกแล้ว ไทด์สั่งให้อีกนะ" ไม่ว่าเปล่าคนตัวโตก็สั่งกับบาร์เทนเดอร์อีกครั้ง

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่แพรดาวยกแก้วค็อกเทลขึ้นดื่มจนหมดตามคำเรียกร้องและความรู้สึกของตัวเอง ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเธอถึงได้อยากลิ้มลองรสชาติมันอีกครั้ง

แต่ทว่าก็ใช้เวลาเพียงแค่ไม่ถึงยี่สิบนาทีร่างกายของแพรดาวกับมึนตึง เธอมองคนตรงหน้าด้วยภาพเลือนรางจนแทบมองไม่ออกมาเขาคนนั้นเป็นใคร

คนตัวเล็กพยายามปรับโฟกัสสายตาให้คงที่เพื่อควบคุมสติของตัวเอง รับรู้และได้ยินทุกอย่างแต่ว่าร่างกายของเธอกลับไม่ตอบสนองเหมือนว่าเรี่ยวแรงหดหายไปเสียดื้อ ๆ

"แพร เป็นอะไร ทำไมนิ่งไปล่ะ"

"แพรน่าจะเริ่มเมาแล้วไทด์ เริ่มมึน ๆ แล้วล่ะ" แพรดาวเอ่ยแม้ว่าข้างในนั้นแทบจะควบคุมไม่ไหว

ใบหน้าหวานมีเหงื่อผุดออกมา อีกทั้งร่างกายของรู้สึกเหมือนมีไฟสุมจนเธอแทบอยากจะถอดเสื้อผ้าออกเสียให้หมด

"ไหวไหม ให้ไทด์ไปส่งนะ" ร่างสูงตรงเข้ามาประคองร่างบางไว้เมื่อเธอเริ่มทรงตัวไม่อยู่

"มะ...ไม่เป็นไร แพรไหว..." มือเล็กปัดป่ายคนข้าง ๆออกและพยายามควบคุมสติ เธอหันไปหาเพื่อนสนิทเพื่อหวังให้ช่วยพาเธออกไป "หลิน...หลินเรากลับกันเถอะ"

แพรดาวหันไปสะกิดเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ฟุบหน้าหลับตาลงที่บาร์เป็นที่เรียบร้อย หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอนั้นเมาจนถึงขั้นหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ และสภาพของเธอเองก็ไม่มีแรงพอที่จะพยุงเพื่อนไหวเช่นกัน

"ให้เราไปส่งนะแพร" คนตัวโตโอบเอวเธอไว้แม้ว่าเธอจะเบี่ยงตัวหนีแต่ก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด

"มะ...ไม่ ปะ...ปล่อย"

"ไปเถอะน่าแพร" แพรดาวถูกพาออกจากห้องนี้ด้วยฝีมือของไทด์ที่ออกแรงกึ่งบังคับ เมื่อพ้นออกมาจากห้องร่างของเธอก็ลอยหวือเนื่องจากถูกอุ้มเอาไว้ก่อนที่จะตรงไปยังลิฟต์

สติของแพรดาวเริ่มเลือนราง เธอพยายามสังเกตชั้นที่เธอถูกพาไปซึ่งเป็นชั้นสิบสอง สายตาก็มองหาให้คนช่วยจนกระทั่งมองเห็นกลุ่มผู้ชายที่อยู่ไม่ไกล

ความหวังอันน้อยนิดของเธอคือการขอความช่วยเหลือ