Chapter 4

Pagdating ko sa bahay agad akong pumasok sa kwarto at doon umiyak. Nakatulog na ako sa pag-iyak. Nanghihina ang tuhod ko, at tila'y paulit ulit akong sinasaksak ng masasakit na salita na sinabi ni Drake kanina. Lahat iyon nakatatak na sa isip ko.

Nagising ako noong paulit-ulit na tunog mula sa cellphone ko. Nagpunas ako ng mata noong makitang gustong makipag video call sa'kin si Porsia.

Hindi ako pwedeng humarap sa kanya ng ganito. Ayaw kong dumagdag sa iniisp niya. At alam kung mas magagalit lang siya at pipilitin akong itigil ang kabihangan ko.

I turn off my camera. Mas mabuti na ang ganito, boses ko lang ang naririnig niya.

"Ang tagal sumagot busy ka teh?" bungad niya.

Nakita ko siyang nagsusukat ng damit. Nakapatong lang siguro sa cabinet o baka may cellphone handler. Kitang kita ko sa likod niya ang magaganda niyang sandals. Siguro may lakad na naman siya. Mahilig mamasyal si Porsia at maganda ang taste niya sa mga damit.

"N-nakatulog ako."

Napalunok ako. Parang may bumabara sa lalamunan ko. Kaagad kung nakuha ang atensyon niya noong marinig niya ang garalgal na boses ko. Lumapit siya sa camera, gumalaw ang phone niya dahil kinuha niya.

"Huwag kang mag sinungaling sa'kin, Zaraya. Did you cry?" puno ng pag-aalala niyang tanong.

Umiling ako kahit hindi niya ako nakikita pagkatapos bumuntong-hininga. "It's nothing. Alam mo naman na madalas akong umiyak, may binasa lang ako kaya paos ang boses ko. Nadala lang ako kaya ganito."

Tumikhim ako. Kahit paano naging maayos na ang pagsasalita ko.

"May ginawa ba sayo ang asawa mo? Where are you pupuntahan kita." Bakas ang nag-aapoy na galit sa mata niya.

Nataranta ako. "Hindi pwede. Walang close friends si Zariah, magtataka siya. Hindi ka niya kilala bilanh kaibigan ko, baka magtaka siya. Kaya ko, normal lang ito."

Nag-isang linya ang kilay niya, bakas ang iritasyon sa mukha. "Hindi normal iyong palagi kang umiiyak dahil sa kanya. Sa tingin mo ba natatakot ako sa kanya? Kung walang magtatangol sayo kung hindi mo kaya ipagtatangol kita."

"Palaging sinasabi ni Drake na may kabit raw ako, wala akong kabit Porsia." Parang gusto ulit na bumuhos ng luha ko noong maalala kung paano niya ulit ulitin iyon.

Katahimikan ni Porsia ang bumalot sa kabilang linya. Seryoso ang mukha niya.

Unti-unti akong napahikbi at yumuko.

"Say something please..." she said out of frustration.

"Paano kung kaya talaga umalis si Zariah dahil sumama siya sa kabit niya. Hindi tanga si Drake at lalong hindi na siya bata, kung ayaw niya kay Zariah sa buhay niya bakit hanggang ngayon mag-asawa pa rin sila. Hindi siya gagawa ng kwento." Hindi ko mapigilang sabi, kumirot ang puso ko sa ideyang iyon. Mas lalong lumakas ang hikbi ko.

Noong makita ko siya wala na ang iritasyon sa mukha niya napalitan iyon ng pag-aalala. "Ikaw ang naiipit sa gulong ginawa ng kapatid mo. Kung totoo man na umalis siya at sumama sa kabit niya, she's so shellfish. Kasi alam niya na may sasalo sa kanya. Umalis ka na habang maaga pa, Raya."

"I cant." I said helplessly.

"Tapos ano kapag bumalik siya anong mangyayari sayo. Papalitan ka niya sa buhay ni Drake." Huminga siya ng malalim.

Matigas talaga ang ulo ko.

Mabilis kong pinatay ang cellphone ko. Nakatulog ulit ako sa kakaiyak. Walang katapusan ang luha ko na parang ulan sa dami.

Kung inipon ko lang siguro nasa isang balde.

Sumunod na araw naging matamlay ako. Hindi ko magawang ngumiti dahil wala akong rason, hindi ko makita ang rason para maging masaya.

Naligo ako at nag-ayos ng sarili ko.

Nnagulat ako noong pagbukas ko ng pinto bumungad si Drake. Napaatras ako. Nanlaki ang mata niya at bahagyang umaaang ang bibig.

Mukhang hindi niya inaasahan na lalabas ako.

Noong makabawi siya tiningnan niya ako. Pinigilan ko ang sarili ko na matawa dahil sa mukha niyang natataranta sa gagawin.

Malamig ko siyang tiningnan. "Do you need something?"

Nagtagis ang bagang niya, seryoso ang mga tingin tumatagos sa'kim. "Orwell said you didn't eat your lunch and dinner yesterday. May balak ka bang mapagutom at patayin ang sarili mo?!"

Naiiritang tiningnan ko siya. "Stop acting like you care for me! Kasi hindi naman iyon totoo! You don't know my pain, hindi mo ako kilala."

Hindi ko mapigilang ang galit ko na kumawala. Napuno ng iritasyon ang isip ko.

Dahil nakakainis siya. Pagkatapos niya akong pagsalitaan ng masama kagabi ngayon mag-aalala siya sa'kin. Nakakairita siya kaya mas lalo akong naiinis sa kanya.

"Pwede ba Zariah!" tumaas ang boses niya.

Ngumisi ako. "No! Come on! Stop fooling yourself. Stop acting like you care for me pagkatapos hindi naman totoo. Nakakainis ka!"

Sinubukan kung itulak ang balikat niya habang nanunuya ang mga tingin.

Nagtagis ang mga bagang niya. Hinawakan niya ang kamay ko, matalim ko siyang tiningnan. "Paano ako hindi magagalit sa'kin kung palagi mo akong niloloko."

Natawa ako. Oo nga pala ako ang mali sa'ming dalawa.

Nakakapagod na makipagtalo sa kanya. "Paniwalaan mo ang gusto mong paniwalaan, wala na akong pakialam. Kahit ano pang gawin mo bahala ka na sa buhay mo."

Tinulak ko siya at naglakad palayo. Ilang hakbang pa lang ang nagagawa ko noong hawakan niya ang pulsuhan ko. Hinila niya ako paharap sa kanya.

"Saan ka pupunta?" kunot noo niyang tanong.

"Anong pakialam mo?" iritado kong sagot.

Mas nagseryoso ang mukha niya. "Sasama ako. Baka pupuntahan mo na naman ang kabit mo hindi ako papayag."

Hinayaan ko siyang sundan ako palabas ng bahay. Naningkit ang mata ko noong basta-basta niya lang kinuha ang susi sa kamay ko. Nauna siyang pumasok sa loob, sa driver seat siya umupo.

Nanatiling nakaawang ang bibig ko.

"Tatayo ka lang na dyan o sasakay ka na?"

Kumurap ako ng tatlong beses bago pumasok sa loob. Tumingin ako sa labas para iwasan siya.

Nararamdaman ko ang bawat minuto niyang pagsulayap pero hindi ko siya tiningnan. Para saan?

Hindi rin nagtagal ang byahe namin. Kaagad kaming nakarating sa mansyon. Nagulat si mommy at daddy noong makita ako lalo na noong sumunod sa'kin si Drake.

"A-anak! Hindi mo sinabi sa'min na uuwi ka. Sana pinasundo kita o kaya naman nakapaghanda kami." Salubong ni daddy humalik ako sa pisngi niya, ganoon din ang ginawa ko kay mommy.

"Good day Mr. And Mrs. Alterado it was my plan, hindi kaagad nasabi ng asawa ko na bibista kami." Nilingon ko siya dahil sa sinabi niya.

Hindi naman iyon totoo. Napaka plastic. Palihim ko siyang tiningnan ng masama, hindi niya ako pinansin.

Matamis na ngumiti si mama, pagkatapos makahulugang tumingin sa'kin. I looked at her boredly.

"Don't worry hijo. Mabuti naman maayos na kayong dalawa, mahigit isang buwan rin na nawala si Zariah. Sa susunod kung may tampohan kayong dalawa pag-usapan nyo ng maayos," sagot ni mommy. Ngumiti siya ulit.

"Anak nyo naman po ang biglaan na lang na umalis," Drake said.

Napawi ang ngiti ni mama dahil sa sinabi ni Drake. Sumulyap siya sa'kin, pero nagkibit balikat ako.

Tumawa si daddy, siguro para nabawasan ang akwardness. "Matampuhin talaga si Zariah. Have a seat, para naman na hindi ko kayo pinapatuloy."

Umupo ako katulad ng sinabi niya.

"I'm happy that both of you're here together. Ito ang unang beses na magkasama kayong mag-asawa na pumunta rito."

"Ayaw niyang humiwalay sa'kin kaya sumama siya," matabang kung sagot.

Alanganin na tumawa ang mga magulang ko. Naguguluhan pa rin siya sa nagyayari pero wala ako sa tamang pag-iisip ko ngayon para magpaliwanag sa kanila.

"Mukhang magkaaway nga kayong dalawa."

"We're not Mrs. Alterado" kaagad na sagot ni Drake.

"I told you to call me, mom. Ilang buwan na kayong kasal ng anak ko kaya pamilya ka na rin namin Drake."

"This is what I used to," simple niyang sagot.

Napairap ako patago. "Hayaan mo na siya mommy. If he wants to you call mom, he will."