Chapter 3

"Girl may lalaki na nakatingin sayo kanina pa siguro type ka niya!" I said to Porsia.

She looked away immediately, he didn't seem interested in knowing that someone had been watching. "Don't mind him. Gusto niya lang akong tikman, may paborito akong lasa kaya hindi ako interesado sa kanya."

My mouth dropped. "That's gross! Kadiri ang bibig mo Porsia."

She looks at me dryly. "We're not a kid anymore, Raya.  Hindi na tayo bumabata, stop being inocent. Kumukulo ang dugo ko. Isa pa talagang may lumapit sa'tin sasapakin ko na sila."

"Bakit mo sasapakin?" gulat kong tanong. Nanunubig ang mga luha ko dahil mukhang galit siya.

She immediately came and hugged me while rubbing my back. Nagsimula na rin na bumuhos ang mga luha niya katulad ko. "Don't cry! I'm not mad, ang iyakin mo lasing ka na siguro Raya."

Tinulak ko siya gamit ang natitira kung lakas. "Hindi ako lasing Porsia hindi ako n-naiiyak. Ikaw ang lasing sa'ting dalawa."

We both cried. "Bakit ka ba kasi umiiyak?" tanong ko sa kanya habang pinupunasan ang luha ko.

"Umiiyak ka rin kasi!" inis niyang sagot may halong paninisi.

Nanlalabo ang tingin ko na tumingin sa dance floor noong biglang tumigil ang sound. Napatigil ako noong makita ko ang lalaking palapit sa'kin. Nakasuot siya ng itim na polo na hapit na hapit sa katawan niya. Pinagmasdan ko siyang igala ang paningin dito sa loob. Napalunok ako noong magtama ang paningin naming dalawa.

I couldn't take my eyes off of him. With every step he took, my heart felt like it was on race. And wants to go out.

His face is serious and many bodyguards behind him. He looks like a president.

"And who's that guy?" tanong sa'kin ni Porsia.

"My husband."

Napalunok ako noong tuluyan na siyang makalapit sa'kin.

"Ganito ba ang gawain ng matinong asawa, ha? Tumakas sa bahay at maglasing dito sa bar na parang dalaga." Seryosong tanong niya.

Tumawa ako. "Nag-inom lang hindi na matinong asawa, kapag ba palagi kang wala sinabi ko sayo na lumipat ka na lang ng bahay."

"That's my house, uuwi ako kung kailan ko gusto."

"Pero asawa mo kaya ako," may bahid ng hinanakit niyang sabi.

"Oo nga bakit nagkaasawa ka. Dapat nagpaalam ang asawa mo kapag aalis siya. Sino ka nga ulit?" Hinawakan ni Porsha ang kwelyo niya.

Mabilis na inilayo siya ng isang lalaki. Masama ko iyon na tiningnan dahil sa ginawa niya.

"Hoy huwag mo siyang hawakan may boyfriend na yan, hindi ka niyan titikman no. Hindi ka niya bet, hindi ka niya type!"

Hinampas ko si Drake noong hawakan niya ang braso ko. Tumayo siya sa gitna namin ng lalaki na humawak kay Porsha.

"Let's go home. Lasing ka na. Hindi ka naman umiinom noon, change of life." Binuhat niya ako, nawalan ako ng pagkakataon na kausapin si Porsha para man lang nagpaalam sa kanya.

Sumandal ako sa balikat niya. Akala ko itutulak niya ako pero hinayaan niya ako. Naglumikot ang paru-paru sa tyan ko noong umakbay siya mas maging komportable ako.

Hindi naman pala masungit, mabait naman.

Kinabukasan napahawak ako ng mahigpit sa ulo ko. Parang bibiyakin, linibot ko ang tingin ko sa buong kwarto. Sunod na bumaba ang tingin ko sa suot kung damit. Napayakap ako sa sarili ko noong nakitang isang malaking white long sleeve ang suot ko.

"Raya forgive me bakit naman kasi hindi ka pa bumabalik. Wala namang ngyari sa'min dalawa, hindi ako naman sigurado kung siya ba talaga ang nagpalit sa'kin. Pero sino nga ba? Alangan namang isa sa bodyguard niya over my dead body." Para akong baliw na kinakausap ang sarili ko, hindi ko alam kung anong dapat kung maramdaman.

Bago ako bumaba nagpalit ako ng damit. Ayaw ko ng isuot ang damit ni Drake dahil parang isang kasalan na suot ko ang damit niya.

Mabuti na lang wala siya ngayon. Palagi naman siyang wala, hindi na nakapagtataka kung hindi ko siya makita ngayon.

Napatalon ako sa gulat at napahawak sa dibdib ko noong biglang sumolpot si Orwell. Mukhang nagulat din ito.

"Sorry ma'am Zaraya. Kanina pa po kita hinihintay. Pinapasabi pala ni Sir na maaga siyang papasok ngayon at gabi na rin makakauwi."

Nagunot ang noo ko. "Huh? Kailangan ko pa bang malaman iyan?"

"Yes ma'am! Ako po ang malalagot kapag hindi ko sinabi sayo. At kung gusto mo raw na umalis kasama ako at magpaalam ka sa kanya." Napakamot ito sa batok niya. "Ako kasi ang malalagot sa kanya kapag tumakas ka."

Tumango ako. "Sineryoso niya ba ang sinabi ko kagabi?" tanong ko kay Orwell.

Kahit lasing ako naalala ko pa naman ang mga sinabi ko. Pero kapag nasa katinuan ako hindi ko kayang gawin iyon. Nag-init ang pisngi ko.

"Hindi ko po alam." 

Nagkibit balikat ako habang tumatawa. Noong umalis si Orwell dumeresto ako sa kusina para magluto. Hindi ako nag expect na ipagluluto niya ako. Mabuti na lang may katulong ako... YouTube.

Dahil hindi naman ako marunong magluto kumain na lang ako ng cereal at vegetable salad. Nag-aaral pa akong magluto.

Dahil marami ang ginawa ko naisip ko na dalhan si Drake sinamahan ko rin ng mga prutas.

Hinanap ko si Orwell sa buong bahay mabuti na lang tinulungan ako noong isang guard na hanapin siya.

"Ma'am, do you need something?"

"Samahan mo naman ako sa company, pupuntahan ko si Drake ibibigay ko sa kanya ang ginawa kung salad at fruits. Tapos magpaalam ako sa kanya na pumunta tayo sa mall." 

"Sige sasabihan ko lang si Mr. Dave para ihatid tayo."

Matamis akong ngumiti. "Sure! Hihintayin ko kayo."

Hindi mawala ang ngiti ko habang nasa byahe kami. Gusto ko lang na magpasalamat sa kanya. Noong makarating kami sa company agad kaming pinapasok.

"Hello, I'm here for Drake, nasa loob ba siya?" matamis kung tanong sa secretary niya.

May pinindot siya sa intercom. Napatalon ang puso ko noong marinig ang seryosong boses ni Drake. Bakit ba may ganitong epekto siya sa'kin, masama na kaya akong tao.

"Sir nandito po si Mrs. Del Llegado gusto niya raw po kayong makita. Papasokin ko po ba dyan sa loob?" Ngumiti ako noong bumaling ang babae sa'kin.

Pareho kaming dalawa na naghihintay ng sagot ni Drake.

"Si Zaraya? What's she doing here? Sinong kasama niya?" Humigpit ang hawak ko sa paper bag na dala ko.

Napakalamig ulit niya. Akala ko dahil mabait siya kagabi, magiging maayos na ang lahat. Mukhang mas parang galit pa siya.

Mapait akong ngumiti, nasasaktan ako. Paano na lang kung ang kapatid ko ang totoong nandito.

"Can I talk to him?" paalam ko.

Hindi pa man ako makapagsalita noong marinig ko ulit ang boses niya. Libo-libong karayom ang tumusok sa puso ko.

"Send her home. I'm busy wala akong oras na kausapin siya. Hindi na dapat siya pumunta rito. Wala akong oras para sa kanya." Parang mga kutsilyo ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya. Pero pinanatili ko ang ngiti ko.

"It's okay aalis ako nagdala ako ng pagkain mo." Sinubukan kung huwag mautal.

"Busog pa ako, Zaraya. Ibigay mo na lang sa kabit mo ang niluto mong pagkain baka magustuhan niya." Tuluyan ko ng nabitawan ang dala ko.

I felt the the pang in my chest when I heard what he said. But I still manage to smile, hindi ko pinahalata na nasasaktan ako.

"Miss..." Humarap ako kay Orwell at ngumiti. Pinipigilan ko pa rin ang mga luha ko kahit nababadya ng bumagsak.

"Let's go. Narinig mo naman ang sinabi niya, bumalik na lang tayo sa bahay hindi niya naman ako kailangan dito. Siguro nga hindi na dapat ako pumunta pa rito."

"I'm sorry ma'am!"

Napailing ako. "Why are you saying sorry? Siya nga hindi nag sorry dahil sa sinabi niya tapos ikaw. I'm okay! Masasanay din ako."