VINCENT’S POVI was busy drinking my wine inside my bar, together with my men, as we celebrated Sophie's and my upcoming wedding next week.“Boss, magku-quit ka na ba bilang boss namin?” Gin, one of my men, asked me.I looked at him, then I put my glass above the table. “I want to give all my time to Sophie and to our future kids. I don’t want them to live a miserable life and fear my enemies attacking us every single time.”“Naiintindihan ka namin, Boss. Masaya kami para sa inyo.”“You can just call me Vincent now,” I said.They all looked at each other before looking at me again.“Hindi po namin magagawa iyon, Boss. Kahit na anong mangyari, ikaw pa rin ang boss namin,” Joe said to me.I gave them a smirk, then I raised my glass of wine. “Let’s celebrate my wedding with the woman I love and our victory in last week’s encounter against our enemies. We no longer have any enemies, so now all of you can live your own lives—not as mafias, but as normal people."“Cheers!”Sophie’s with her
SOPHIE’S POV“I’M so sorry kung na-late ako, Sophie. May maingay kasing babae kanina habang papunta ako rito,” sabi sa akin ni Lance bago siya naupo sa katapat kong upuan.“Maingay na babae?”“Oo. Ayaw kong pag-usapan pa ang babaeng iyon. Wait, umiyak ka ba?”Kaagad kong pinunasan ang luha mula sa mga mata ko. “Umiyak ako dahil sobrang saya ko.”“Puwede ko bang malaman ang dahilan? Dahil ba next week na ang wedding ninyo?”“Isa na iyon. Pero kasasabi lang din kasi sa akin ni Vincent na a-attend sa kasal namin ang tatay niya,” nakangiti kong sabi sa kanya.“Talaga? Cool kung ganoon! Siguradong matutuwa si V.”“Sigurado ako. Sigurado akong nagulat din siya, pero sobrang happy niya ngayon. Lalo na’t nahanap niya na ang totoo niyang ama.”“That’s right. I’m so happy for him, too.”Nag-usap lamang kaming dalawa ni Lance tungkol sa kung ano-ano habang kumakain hanggang sa hindi na namin namalayan ang oras.“Salamat sa paghatid sa akin pauwi, Lance,” sabi ko sa kanya habang nakatayo kami sa
HUWAG kang kabahan, Sophie. Ngayon na ang araw ng kasal mo.Panay ang bulong ko sa sarili ko habang inaayusan ako ilang oras bago ang kasal.Ito na ang araw.Ang pangarap kong araw ay dumating na.“Oh my God, Sophie! Ang ganda mo talaga! Ikaw ang pinakamagandang bride na nakita ko!” bulalas ni Sabrina nang pumasok siya sa dressing room.“Salamat, Sab! Sobrang ganda mo rin,” sabi ko habang nakangiti sa kanya.Bumukas muli ang pinto atsaka pumasok sina Venom at Mommy.“Mommy! Venom!”“Sophie, honey. You look so beautiful!” sabi ni mommy matapos akong yakapin.“Salamat, Mommy. Kinakabahan nga po ako ngayon.”Tumingin siya sa akin saka tinapik ako sa balikat. “Walang dahilan para kabahan ka, honey. Ikakasal ka na sa lalaking pinakamamahal mo kaya naman dapat ka lang maging masaya at excited. And anyway, lahat kami ay nandito para sa ’yo—lalo na ang asawa mo.”“Thank you, Mommy.”“By the way, honey. May gustong kumausap sa ’yo,” sabi niya ulit.“Huh?”Lahat sila ay lumingon sa may pinto.
“MOMMY, he’s already here! Daddy already parked his car!” bulalas ni Callen habang nakasilip sa may bintana.Tumingin ako kina Venom at Sabrina. “Pakipatay ang ilaw!”Pinatay nila ang lahat ng ilaw.Walang nagsasalita hanggang sa pumasok na si Vincent. “Sophie? Callen? Candace? Where are you? What is—”Muling bumukas ang mga ilaw at kaagad kaming sumigaw, “HAPPY BIRTHDAY, VINCENT!!”Bakas ang gulat niya nang makita kaming lahat, pero bigla siyang ngumiti. “You scared me, I thought Sophie ran away with our twin.” “We will never do that, Daddy,” sabi pa ni Candace saka naglakad palapit sa Daddy niya at binigyan ito ng mahigpit na yakap. Lumapit din si Callen, kaya naman pareho niya silang kinarga. “Thanks to all of you! You may now eat and do whatever the hell you want.”Nang sabihin ni Vincent iyon ay kaagad na nagsigawan ang lahat. Nagpunta sila sa may pool area at nagsimulang magkasiyahan doon.“Mommy, can we swim too?” tanong sa akin ni Callen kasama ang kambal niya. “Huh? Pe
Sophie's POV"And why should we hire you?" tanong sa akin ng isa sa mga interviewer.Huminga muna ako nang malalim bago muling tumingin sa kanila.Kaya mo iyan, Sophie."Because I can do whatever it takes to be a teacher assistant. I can deal with kids and I love teaching them."Tumangu-tango lamang sila habang binabasa ang iba pang nakasulat sa resume ko. Oo, naga-apply ako ng trabaho kahit na hindi pa ako graduated ng college. Kaya nga ganoon din kahirap para sa kanila na ipasok ako. Pero gusto ko talaga ito."So, Laurens is your surname? Are you perhaps affiliated with Mr. Albert Laurens?""Yes, he is my father."Kaagad na nanlaki ang mga mata nila nang sabihin ko iyon. Nagtinginan silang dalawa saka sabay na tumayo at yumuko sa akin. "G..Good morning, Miss Laurens."Pag-aari ni Daddy ang eskwelahan na pinaga-applyan ko, pero hindi ko naman gusto na dahil lamang anak niya ako ay makapapasok na ako nang ganoon na lamang."N..Naku, hindi niyo na po kailangang maging ganiyan ka-formal
"Boss, pakawalan niyo na po ako, pakiusap! Bigyan niyo pa ako nang kaunting panahon!" pagmamakaawa ng isang lalaking mukhang nasa tatlompu na ang edad habang nakaluhod sa harap ng isa pang lalaking may suot ng black na suit, at may hawak na baril sa kanang kamay.Napalilibutan sila ng mga lalaking nakasuot din ng itim na mga suit habang nagtitinginan at nagngingisian sa isa't isa.Isa iyong torture cell. Puno ang kwartong iyon ng mga kagamitan na tanging mga kriminal lamang ang nagmamay-ari. Bawat sulok niyon ay may bahid ng dugo.May dugo sa gilid ng labi ng lalaki. Ang mga mata niya ay mukhang ilang beses nang sinuntok dahil sa nagu-ubeng bilog sa paligid ng mga ito. "Babayaran kita sa susunod na linggo, pangako! Kapag hindi kita nabyaran, pwede mo na akong patayin!""Renzo. I already gave you a month to pay me, and now you're asking for another week?""Boss, please....patawarin mo na ako..." pagmamakaawa niya sa lalaki habang patuloy sa pag-agos ang luha sa mga mata. Naghahalo na a
Sophie's POVSaktong pagtunog ng bell na hudyat na ng dismissal, kaagad akong tumayo sukbit ang backpack ko. Tuluyan na sana akong lalabas ng classroom namin nang tawagin ako ng prof. "Miss Laurens."Kaagad ko siyang nilingon. "Miss?""Pwede mo bacng puntahan sa infirmary si Mr. Jacobs at sabihin mong pumunta siya sa office ko?"tugon niya habang inaayos ang suot niyang salamin. Siya ang prof na kung hindi ako nagkakamali ay nasa 25 pa lamang ang edad. Maganda siya, at siya ang prof namin sa literature. Tumango na lamang ako sa kanya. "Yes, Miss.""Thank you."Si Mr. Jacobs o Doc Jacobs ay ang official school doctor ng unversity namin. Isa siyang gwapo, at matipunong lalaki na talaga namang hinahangaan ng lahat ng babae rito sa university. Napakaganda rin ng mga mata niya. Sa twung titignan ka niya, tila ba matutunaw ka. Para siyang isang Greek God sa sobrang perfect niya! At kung tatanungin niyo ako kung gusto ko siya, obvious ba?Una ko siyang nakilala noong unang salta ko pa lamang
Sophie's POV"W...Wala akong pakialam kung sino ka, ang alam ko, hindi mo pwedeng iwanan ang isang batang umiiyak nang dahil sa'yo." sunud-sunod kong sabi habang nakikipag-titigan sa Greek God na nakatayo sa harapan ko ngayon nang walang kaemo-emosyon sa mukha.Tumaas ang kanang kilay niya. "So, you don't really know me?""Hindi nga kita kilala, okay? Kailangan pa ba kitang makilala?"Hindi ko rin alam kung saan ko napulot ang lakas ng loob ko nang mga oras na iyon. Hindi ko lamang inialis ang pagkakatitig ko sa kanya kahit pa nanginginig na ang mga kamay ko sa kaba. Matalim ang pagkakatitig niya sa akin at para bang pwede na akong mamatay sa ttig na iyon. "You're quite brave, huh? Well, let's see where your bravery would take you."Walang anu-ano, bigla na lamang niya akong hinapit sa bewang at hinila palapit sa kanya. Mas lalo pa akong nagulat nang bigla niyang ilapat ang labi niya sa mga labi ko. Tila ba na-estatwa ako mula sa kinatatayuan ko. Pilit ko siyang itinulak palayo sa aki