ขาอ่อนก่อนกินข้าว

วันสุขกลับขึ้นมาบนห้องนอนที่เหมือนกรงขัง หลังจากเหล่าเจ้าของร้านค้าออกไปจากห้องโถงใหญ่กลางบ้าน การถูกกวินไล่ต้อนทำให้เธออับอายและเสียหน้า จนแทบอยากมุดแผ่นดินหนี ตอนนี้เธอแทบไม่เหลือศักดิ์ศรีลูกสาวตระกูลใหญ่ ไม่ต่างไปจากทาสหรือของเล่นคนรวย

เธอจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง มองเพดานแล้วเกลือกกลิ้งไปมาอย่างคนไม่มีอะไรจะทำ หนังสือในชั้นก็อ่านจนไม่รู้จะอ่านเล่มไหน เพราะเธออ่านจนหมดทุกเล่มแล้ว

เสียงเปิดประตูทำให้วันสุขหันไปมอง ป้านางเดินเข้ามาพร้อมกับสิ่งของมากมายที่กำลังให้คนขนเข้ามา เธอรีบลุกนั่งวางตัวใหม่ให้เรียบร้อย

“คุณกวินบอกให้เอามาให้คุณค่ะ”

“อวดรวย” เธอพูดค่อนขอดแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยิน

“เย็นนี้คุณลงไปทานข้าวที่ห้องอาหารนะคะ คุณกวินอยู่ทานข้าวด้วย”

“หนูจะไม่ทำตามคำสั่ง่ของเขาหรอก ป้ายกอาหารมาให้หนูบนห้องเหมือนเดิมเถอะค่ะ”

“อย่าทำแบบนั้นเลยนะคะ ป้าเป็นห่วงกลัวว่าคุณจะถูกลงโทษอีก แม้คุณเขาจะดูเป็นคนดี แต่ถ้าได้พูดคือทำจริงนะคะ”

คำเตือนของป้านางเธอเข้าใจดี สีหน้าของป้าสะท้อนความรู้สึกได้มากกว่าคำพูดเสียอีก

“หาความดีไม่มีสักนิดแบบนั้นป้าเรียกคนดีได้ยังไงคะ ดูที่เขาทำกับหนูสิ...หนูเกลียดเขาค่ะป้า เกลียดจนเข้ากระดูกดำ วันนี้เขาทำกับหนูแบบไหนป้าก็น่าจะรู้ เขาหยามเกียรติหยามศักดิ์ศรีของหนูแค่ไหน กล้าพูดได้ไงว่ายกหนูให้คนอื่นง่ายดายแบบนั้น” วันสุขเดือนดาลเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านพ้นไปไม่นาน

“ป้าเข้าใจคุณนะคะ แต่การที่คุณต่อต้านยิ่งจะทำให้คุณเจ็บตัว...ลงไปทานข้าวข้างล่างตามที่คุณกวินสั่งเถอะค่ะ แค่ทานข้าวแป๊บเดียวเอง” ป้านางพยายามตะล่อม เพราะสงสารหากเธอต้องถูกลงโทษเหมือนอย่างวันนั้น ที่ต้องกลายเป็นเป้ายิงปืน

หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างละเหี่ยใจ เมื่อไหร่เธอจะหลุดพ้นจากคนใจร้ายนี้เสียที

“ไปก็ไป” หวนคิดตามคำเตือนของป้านาง สุดท้ายก็ต้องจำใจยอมทำตาม

วันสุขเดินจากมาจากชั้นสองพร้อมกับหญิงมีอายุ เธอหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ ยิ่งเห็นหน้าของกวินยิ่งปลุกเกลียดชังให้ลุกโชน

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”

“เพราะฉันไม่อยากกินข้าวร่วมโต๊ะกับคนที่ฉันเกลียด” เธอโพล่งคำพูดกระด้างออกมา

“คุณวันสุข” คำพูดที่ไม่น่าฟัง จนป้านางสะกิดมือเธอเพื่อเตือนสติ

“เกลียดขนาดนั้น แล้วทำไมไม่ไปกับไอ้นั่นล่ะ”

“เพราะนายคือคนเดียวที่รู้ว่าแม่ของฉันอยู่ที่ไหน ฉันเลยจำใจต้องอยู่ที่นี่”

“แค่นั้นเหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“บางทีเธออาจอยากอยู่กับฉันโดยไม่รู้ตัวก็ได้วันสุข มีผู้หญิงที่ไหนบ้างไม่ต้องการชีวิตที่สุขสบาย ใช้ชีวิตโดยไม่ต้องคิดเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ”

“ผู้หญิงแบบฉันนี่แหละ ฉันเกลียดนาย ฉันไม่อยากได้ของพรรค์นั้น นอกจากอยากให้นายหายไปจากโลกนี้ ฉันไม่อยากหายใจร่วมกับนาย นายมันน่าขยะแขยง” เหมือนคำเตือนของป้านางจะไม่เป็นผล เธอลั่นวาจาด่าหยาบมากมาย ในใจอยากมีเหล็กแหลมแทงเขาให้ตายลงตอนนี้ แต่ก็ได้แค่มโนเท่านั้น

“เกินไปแล้ววันสุข เอาล่ะวันนี้ฉันไม่อยากทะเลาะด้วย...เลิกเถียงแล้วเก็บปากไว้กินข้าวเถอะจะได้มีแรงส่งเสียงบนเตียงคืนนี้”

“ฉันไม่กิน”

“หรืออยากกินอย่างอื่นแทนข้าว” น้ำเสียงของเขาเริ่มโมโห

กวินเอียงคอมอง แล้วปรายสายตาไปยังจานอาหารที่มากมายหลายเมนูบนโต๊ะตัวยาว วันสุขรู้สึกได้ทันที สายตาที่เขามองเธอแอบซ่อนการข่มขู่ และคนเช่นเขาพูดแล้วทำได้จริงจนเธอหวั่นกลัว

“ขู่เก่งขนาดนี้ไม่เกิดเป็นหมาให้จบไป” เธอก้มหน้าตักข้าวเข้าปากแล้วแอบบ่นยุบยิบ

กวินยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้กับเหล่าบริวารที่รอบริการ พวกเขาออกจากห้องอาหารในทันทีอย่างรู้งาน

“ปากดี!”

กวินเดินย่างสามขุมเข้ามาประชิด วันสุขสบตาแล้วกลืนเม็ดข้าวลงคออย่างลำบาก เธอคิดว่าเขาไม่ได้ยิน แต่ดันตรงกันข้าม เขาได้ยินมันทุกถ้อยคำที่เธอเอ่ย  

 กวินจับปลายคางของหญิงสาวยกเชิด แล้วประทับริมฝีปากสัมผัสกลีบปากสวยกระจับของวันสุข เม็ดข้าวที่เปื้อนขอบปากเหมือนกับเด็กน้อย ถูกกวินใช้ลิ้นตวัดเข้าปากตัวเองกลืนลงท้อง จากนั้นจึงรุกเน้นหนักบดจูบเธออย่างดูดดื่ม

วันสุขพยายามยกสองมือป้องกัน ทุบลงอกแกร่งของเขา ทว่าถูกเขารวบไขว้หลังเอาไว้ เธอไม่อาจจะต่อสู้ดิ้นรนให้หลุดพ้น เธอออกแรงเม้มปากแน่น ไม่ยอมให้ลิ้นของชายหนุ่มสอดแทรกเข้ามา แต่เหมือนไร้ผล เธอไม่อาจต้านทานแรงชายชาตรีของเขาได้

“ให้กินข้าวดี ๆ ไม่ชอบ อยากขาอ่อนก่อนกินข้าวก็ไม่บอก” กวินละริมฝีปากออกห่างแล้วพูดขึ้น

“ฉัน...อื้อ” ไม่ยอมให้เธอได้เอ่ยคำใด เขารีบปิดปากเธอด้วยปากของเขาทันที

ร่างบอบบางถูกอุ้มให้นอนราบบนโต๊ะอาหารที่เว้นว่าง สองแขนของหญิงสาวถูกรวบตึงเหนือหัว วันนี้กวินตั้งใจจะไม่ใช้กำลัง แต่เธอดันไม่เชื่อฟังและท้าทาย เขาจำเป็นต้องสั่งสอนเพื่อให้เธออยู่ในโอวาท แค่ผู้หญิงคนเดียวยังไม่สามารถควบคุมได้ เขาจะดูแลลูกน้องมากมายทั้งอาณาจักรได้อย่างไร

โต๊ะอาหารกลายเป็นสนามรบที่เร่าร้อน การเล้าโลมของกวินทำให้วันสุขไม่อาจต้านทาน รสจูบที่ดุดันปลุกปั่นอารมณ์ของเธอให้คล้อยตาม แรงต้านเริ่มอ้อนล้าเมื่อกวินนำพาเธอด้วยนิ้วสองขาอ้าออกกว้างตามสัดส่วนของชายหนุ่มที่ยืนแทรกตรงกลาง

กวินโอบรัดร่างกายของเธอให้แนบชิด เขานำพาเธอจูบแบบผู้ใหญ่ วันสุขเคลิบเคลิ้มการสัมผัสด้วยริมฝีปากอย่างลืมตัว จนเผลอครางเสียงหวานออกมา ทำให้กวินรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก

เขาเริ่มหยอกเย้าเธอด้วยปลายลิ้นตรงซอกคอ วันสุขหลับตาพริ้มชวนให้ชายหนุ่มเสน่หา เห็นแบบนั้นกวินจึงยกยิ้มแล้วเอ่ยถามชิดหูเธอ

“มันรู้สึกดีใช่ไหม”  

“มะ ไม่ดีเลยสักนิด พอแค่นี้เถอะ ที่นี่ห้องอาหาร คนผ่านไปผ่านมาเยอะแยะ”

“พวกเขาไม่กล้าเข้ามาหรอก จะอายทำไม”

“ฉันไม่ได้หน้าหนาเหมือนนาย”

“งั้นก็ไปต่อบนห้อง!”

“ไม่!”

พูดจบโดยไม่ถามความเห็นฝ่ายตรงข้าม กวินก็อุ้มหญิงสาว เดินขึ้นบันไดในทันที วันสุขจะอ้าปากต่อต้าน แต่เขาดันเร็วกว่า ปิดปากเธอด้วยปากของเขาจนสนิทในขณะที่ก้าวเดิน

อาหารมื้อเย็นจบลง แปรเปลี่ยนเป็นกินเนื้อดิบของกันและกัน หลังกิจกรรมรักอันเร่าร้อนเสร็จสิ้น วันสุขพลิกตัวนอนหันหลังให้กวิน หวนคิดโทษตัวเองที่คล้อยตามการเล้าโลมของเขา ทำไมมันสมองบอกต่อต้าน ไม่สมานฉันท์กับร่างกายเอาเสียเลย

“โดนอีกจนได้” นอนหลับตาปี๋กล่าวโทษตัวเองในใจ

กวินตอนนี้นอนปิดเปลือกตาลงแล้ว วันสุขหันกลับไปมอง เขาดูไร้พิษสง เหมือนผู้ชายธรรมดาทั่วไป

เธอวาดภาพในหัวและลองยกหมอนขึ้นมาปิดหน้ากวินตอนนี้ เขาจะสามารถตายได้หรือไม่ แต่สมองอีกซีกของเธอบอกว่าคงเป็นไปไม่ได้ มีแต่เธอนั่นแหละจะถูกเขาหักคอตายในทันที หากเขาตอบโต้

“หาแผนใหม่ซะเถอะวันสุข แผนนี้ไม่เวิร์ค” เธอบ่นเบา ๆ

“บ่นอะไรน่ารำคาญ นอนได้แล้ว แล้วก็เก็บแผนที่คิดกลับเข้ากระเป๋าซะ ฉันไม่มีทางตายด้วยน้ำมือเธอหรอก” เก็บหลักฐานแทบไม่ทัน นึกว่าเขาหลับสนิทแล้วเสียอีก

“เชอะ!”

วันสุขสะบัดเสียงใส่ แล้วพลิกคะแคงนอนหันหลังให้เขา กวินขยับตัวเข้าใกล้ สอดแขนใต้ร่องคอของหญิงสาวแล้วดึงเธอกระชับมาในอ้อมกอดภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน