ขาอ่อนก่อนกินข้าว 2

“คนบ้าอะไรขืนใจคนอื่นแล้วก็มาทำดี ตบหัวแล้วลูบหลังนี่หว่า” เธอยังคงนอนบ่นพึมพำ สะดุ้งตัวเมื่อมือของกวินลูบหลังเธอเบา ๆ แสดงให้ชัดไปเลยในสิ่งที่เธอกล่าวหา

“มีความสุขด้วยกัน ยังจะมาบอกว่าขืนใจอีกเหรอ เสียงหวานของเธอมันย้อนแย้งกับที่พูดเมื่อกี้เลยนะ”

“หุบปากแล้วนอนซะ” คำพูดนี้ปกติแล้วจะได้ยินจากปากของเขา แต่บัดนี้กลับตรงกันข้ามเสียอย่างนั้น

แสงแดดอ่อนสอดส่องทะลุผ้าม่านเข้ามาในห้องนอน ทำให้วันสุขรู้สึกตัว เธอเปิดเปลือกตาเพื่อปรับรับแสงของวันใหม่ หันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างตัวเธอ ใบหน้าของเขาทำให้ภาพกิจกรรมบนเตียงแสลงในใจ โชคชะตาทำไมถึงใจร้ายกับเธอนัก ใจหนักแน่นไม่ยินยอม แต่พอถูกไล่ต้อนร่างกายกับทรพี หญิงสาวพลิกตัวตะแคงหันหลังแล้วดึงผ้าห่มคลุมโปง เสียใจกับการที่ถูกคนใจร้ายย่ำยีซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แขนแกร่งโอบกอดเอวของเธอเบา ๆ ปลายจมูกคมสันสัมผัสลงซอกคอ แรงสะอื้นทำให้กวินลืมตาตื่น

“ผมทำอะไรผิดอีกล่ะ” สรรพนามเรียกขานเปลี่ยนไปตามอารมณ์ แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้นมา

“โดนขืนใจจะให้ฉันยิ้มหน้าบานหรือไง” เธอตอบเขาทั้งน้ำตา ขยับตัวออกห่างไม่อยากให้เขาสัมผัสหรือโอบกอด

“คุณก็ดูมีความสุขดีไม่ใช่หรือไง แบบนี้เรียกขืนใจเหรอ”

“ความสุขบ้าอะไรล่ะ นายบังคับฉันแต่แรก! ฉันไม่ได้ยอมเลยสักนิด”

กวินเปิดผ้าห่มออกจากตัวของวันสุข พลิกตัวเธอให้ประจันหน้า เขานอนมองเธอที่กำลังปล่อยหยาดน้ำตาออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ดวงตาและปลายจมูกแดงก่ำ ทำให้กวินรู้สึกทุกข์ใจ เขาไม่รู้ว่าต้องอ่อนโยนกับเธอแบบไหน ถึงจะลบอคติในใจของเธอได้

“ฉันกลับมาบ้าน หวังว่าจะมีความสุข แต่เปล่าเลยตั้งแต่เจอนายฉันมีแต่ความทุกข์ทรมาน”

“ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะเป็นภรรยาที่มีความสุขเวลาอยู่กับผม”

“ไม่มีวันหรอก เพราะฉันเกลียดนายจนเข้ากระดูกดำ โคตรเกลียดเลย”

“เรื่องนั้นผมรู้ ตอนนี้ผมก็พยายามให้คุณเห็นอีกมุมที่ผมเป็น”

“พยายามให้ตายฉันก็ไม่รักนายหรอก”

“รีบสรุปหัวใจตัวเองเชียวนะ ระวังจะกลืนน้ำลายตัวเอง”

“ฉันไม่มีทางจะยอมรับนาย เราสองคนไม่มีทางอยู่ด้วยกันได้ ไอ้ฆาตกร!”

“นี่!” กวินแผดเสียงใส่เธอ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวสะดุ้งตกใจ เขาจึงปรับน้ำเสียงใหม่ให้นุ่มนวลกว่าเดิม

“ผมรู้ว่าตอนนี้คุณโกรธอยู่ ที่ผมใช้ความรุนแรงบังคับคุณ ที่จริงผมไม่ควรยึดหรือครอบครองคุณไว้ แต่พ่อของคุณ...”

“หยุด! ไม่ใช่แค่รุนแรงแต่นายฆ่าพ่อสุดที่รักของฉันด้วย นั่นก็ชัดเจนแล้วว่า เราสองคนไม่มีทางจะรักกันได้...ไม่มีใครสามารถมอบหัวใจให้กับฆาตกรที่ฆ่าพ่อตัวเองหรอกนะ ไม่มีวัน” ความใจร้อนของหญิงสาวทำให้เธอพูดแทรก ก่อนที่กวินจะทันได้พูดในสิ่งที่คิดไว้ เธอก็พูดตัดบทขึ้นมา

“ฟังผมพูดให้จบก่อนได้ไหม”

“ไม่ได้! เพราะคำพูดของนายมันยิ่งทำให้ฉันแค้นใจจนอยากบีบคอนายให้ตาย แก้แค้นให้พ่อและครอบครัวของฉัน ฉันไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าฆาตกร และไม่ต้องการให้คนที่เกลียดมาปลอบ”

“ก็ร้องออกมาแล้วไม่ใช่หรือไง”

พูดจบด้วยอารมณ์ร้อน เธอก็ลุกจากเตียงนอนไปนั่งหน้ากระจกบานใหญ่ มองตาตัวเองที่มันบวมเหมือนลูกมะนาว

“คุณกับผมเกิดมาคู่กัน ต่อให้ต้องแยกจากกัน สุดท้ายก็กลับมาอยู่ด้วยกันอยู่ดี”

“ฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กับนาย”

“ใครบอก?”

“ฉันนี่แหละบอก”

“ทำไมถึงไม่ฟังอะไรเลย เลิกดื้อได้ไหม?”

“ไม่! ฉันจะดื้อจนทำให้นายเป็นประสาท”

“ทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้แล้ววันสุข ยอมรับมันซะ ต่อต้านไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก”

“ไม่ยอมรับ ฉันจะไม่มีวันรักนายด้วย ไอ้คนเลว”

“อย่าเพิ่งปากดีนักเลย ผมเคยเห็นมาหลายคนแล้วที่พูดแบบคุณ สุดท้ายก็กลืนน้ำลายตัวเอง รักคนที่ตัวเองเกลียด ไม่นานหรอกคุณก็จะตกหลุมรักผมเหมือนคนเหล่านั้นที่ผมเคยเจอ”

กวินพ่นลมหายใจออกมา ยืนมองเธอผ่านกระจกบานใหญ่ ใจลึกนึกอยากเข้าไปปลอบ ทว่าอารมณ์ของหญิงสาวในตอนนี้มันร้อนยิ่งกว่าไฟกำลังลุกท่วมฟืน สิ่งที่อยากพูดอยากอธิบายให้ฟังจำต้องเก็บคืนไปก่อน

“มั่นหน้า! แล้วใครจะบ้าไปกลืนน้ำลายคนอื่น สกปรก”

“รับรองเลยว่าผมจะเป็นสามีที่ไม่ทำให้คุณผิดหวัง และไม่อายใคร”

“เห็นหน้านายฉันก็ผิดหวังละ”

“หล่อขนาดนี้ สาว ๆ ที่เดินผ่านยังหันมอง คุณนี่สายตาแย่มาก ไปตัดแว่นใส่ซะนะ” พูดจบก็เดินออกจากห้องไป

คำพูดมั่นหน้าทำเอาวันสุขถึงกับอึ้งอ้าปากค้าง เธอนึกไม่ทันเลยจะสรรหาคำพูดไหนเปรยออกไป

หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มผ่านบานกระจก เธอสัมผัสได้ว่าเขามีความอ่อนโยนอยู่บ้าง มีส่วนดีในตัวเขาที่เธอสัมผัสได้ แต่ความดีตรงนั้นไม่อาจลบล้างมือเปื้อนเลือด ที่พรากบุพการีสุดที่รักของเธอได้