มาเฟียสายเปย์

เกือบสองสัปดาห์ที่กวินไม่ได้แวะไปหาหญิงสาว เพราะบาดแผลที่ได้รับยังไม่สมานดี หากเจอหน้าเธอเขากลัวจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เขาไม่อยากบังคับเธอนอนด้วยจากการฝืนใจซ้ำ ๆ ซาก ๆ ไม่อยากเห็นเธอขัดขืนต่อต้าน

เขาอยากได้เธออย่างเต็มใจ แม้วันแรกที่เจอเธอเขาจะใช้กำลังบังคับ นั่นเพราะเขามีเหตุผล จำต้องทำให้เธอเป็นภรรยาทางพฤตินัยด้วยวิธีนั้น เพื่อผูกมัดไม่ให้เธอกล้าจากเขาไปไหน มันคือเงื่อนไขข้อตกลงที่เขาต้องยอมรับ เพราะรับปากคนบางคนเอาไว้ และอีกอย่างก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง

“แม็ก...ช่วยไปติดต่อกับช็อปในห้างของเรา ที่เขาขายสินค้าที่ผู้หญิงชอบใช้ และพวกช็อปเสื้อผ้าให้หน่อย ตามลิสต์ที่วันสุขจดมาให้ เธออยากซื้อของ” กวินบอกลูกน้องมือขวาพร้อมกับยื่นกระดาษที่ได้รับมาจากป้านางเมื่อสองสามวันก่อนให้แม็ก

ธุรกิจในประเทศไทยที่ยุ่งเหยิง กวินจัดการจนทุกอย่างเริ่มลงตัวเข้าที่เข้าทาง วันนี้เขากลับมาบ้านพักในตอนเย็น พร้อมกับเจ้าของช็อปสินค้า พร้อมคนติดตามมีทั้งผู้หญิงและผู้ชายแท้และไม่แท้ นำสินค้ามาให้วันสุขได้เลือกซื้อ ตามรายการที่เธอร้องขอ ด้วยอิทธิพลของกวิน การยกช็อปมาที่บ้านนั้นแสนง่ายดาย เพียงแค่เขาชี้นิ้วเหล่าเจ้าของธุรกิจก็ตอบสนองอย่างว่าง่าย

“ไปเรียกคุณวันสุขลงมา” เขาออกคำสั่งกับป้านาง

“ค่ะ”

 วันสุขเดินลงบันไดมาพร้อมกับหญิงมีอายุ กวินที่นั่งรออยู่บนโซฟาตัวหรู เห็นเธออยู่ในชุดเดรสชีฟองแสนบางเบา ไร้การป้องกันปกปิดมิดชิด ไม่ต่างไปจากใส่ชุดว่ายน้ำทูพีช จนเห็นสัดส่วนหญิงสาว ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ เนื้อหนังมังสามันมีแค่เขาสามารถเชยชมได้เพียงคนเดียว ทว่าตอนนี้ดันเผยต่อสายตาชายอื่น ต่อให้คนผู้นั้นจะเป็นเพศที่สามไม่ใฝ่หาผู้หญิงก็ตาม

สายตาของเหล่าผู้คนในห้องโถงใหญ่แทบหลุดจากเบ้า พวกเขาชื่นชมรูปร่างของเธอผ่านสายตา ในขณะที่วันสุขค่อย ๆ เดินนวยนาดจับราวบันไดลงมา เธอเดินเข้าใกล้กวินที่นั่งกอดอกขบฟันแน่น จ้องมองเธอด้วยแววตาเกรี้ยวโกรธ

“กลับไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้!” เสียงกร้าวดุจเจ้าป่าเอ่ย ทำให้เหล่าคนในห้องโถงรีบก้มหน้ามองต่ำ สองมือกำแน่นด้วยความสั่นกลัว

“เปลี่ยนทำไมชุดนี้ก็สวยออก แถมใส่สบายด้วย” เธอต้องการยั่วโมโห เดินนวดนาดชมเครื่องประดับที่จัดเรียงบนโต๊ะและเสื้อผ้าที่แขวนอยู่บนราว โดยไม่ได้สนใจคำสั่งของกวิน แผนการแสบสันอยากปั่นคนตัวโต เพื่อหวังให้เขาหยุดสนใจและปล่อยเธอไป

“ถ้าไม่เปลี่ยน ฉันจะลากเธอออกไปยืนหน้าบ้านด้วยชุดนี้! หรือไม่ก็จะยกเธอให้กับผู้ชายสักคนที่อยู่ตรงนี้”

“นายไม่ทำแบบนั้นหรอก” เธอพูดท้าทายด้วยน้ำเสียงมาดมั่น แม้ลึกในใจจะหวั่นก็ตาม

“ลองดูก็ได้!”

กวินเหมือนถูกวันสุขท้าทาย เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ขบฟันแน่นจนเห็นสันกรามชัดเจน วันสุขเริ่มหวั่นกลัวเมื่อเห็นแววตาดุร้ายของเขา แต่เธอก็ยังทำใจดีสู้เสือ

“นาย!” กวินมองไปยังคนเข็นราวเสื้อผ้าของช็อปดัง ซึ่งดูแล้วเขาเป็นชายชาตรีทั้งแท่ง

“ผะ ผมเหรอครับ” ความซวยมาเยือนเขาแล้ว ทั้งที่เป็นเพียงลูกน้องธรรมดาของช็อปเสื้อผ้าเท่านั้น แม้กระทั่งนายจ้างของเขาก็ไม่อาจจะเสนอความเห็นคัดค้านได้ ด้วยรู้ถึงอำนาจและอิทธิพลของชายผู้นี้

“คิดว่าเธอเป็นยังไง” กวินถามความเห็น

“สะ สวย ดะ ดูดีครับ” เขาก้มหน้าตอบด้วยน้ำเสียงติดขัด

คำตอบของเขาช่างเหมือนดาบสองคม หากตอบอีกแบบหนึ่ง ก็อาจดูถูกมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลว่าตาต่ำ แต่คำตอบนี้ก็เหมือนจะฆ่าเขาให้ตายได้ ล้วนอยู่ที่อารมณ์เจ้าของคำถาม

“ฉะ...” วันสุขกำลังอ้าปากตอบโต้ แต่ปากของเธอดันช้ากว่าเขา

“งั้นก็เอาเธอกลับไปเป็นเมียเลยดีไหม?”

“แต่ผมมีแฟนแล้วครับ เรากำลังจะแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้” รีบปฏิเสธทันควัน

“เอาไปเป็นเมียน้อยแล้วกัน ไม่ต้องแต่งให้มากพิธี ดีเสียอีกไม่ต้องเสียเงินค่าสินสอดเยอะแยะมากมาย” กวินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เหมือนคนไร้ความรู้สึกไม่มีหัวใจ

“ไม่!” วันสุขตะโกนเสียงดังลั่น

ทุกคนที่อยู่ในอาณาบริเวณนั้น ก้มหน้านิ่งแทบไม่ทัน สถานการณ์ดูลุกลามบานปลายขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งที่พวกเขาต้องการมาขายสินค้า ทำธุรกิจ

“หากว่าชอบเธอจนอดใจไม่ไหว ฉันมีห้องรับรองให้นาย จะทำอะไรก็ทำตามใจ”

“นายบ้าไปแล้วเหรอ ฉันไม่ใช่สิ่งของหรือสมบัติที่นายจะยกให้ใครก็ได้” วันสุขเริ่มกลัว เพราะจากสีหน้าและน้ำเสียงของกวินตอนนี้ เขาสามารถทำตามปากว่าได้

“เร็วสิ! ก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจเอาชีวิตมึงแทน” กวินเร่งเร้าคนที่ยืนมือสั่นจนยากจะควบคุม เขากลัวชีวิตจะหาไม่ จนก้าวขาแทบไม่ออก

คนงานเข็นราวผ้า ฝืนคว้าข้อมือของหญิงสาว แต่เธอยื้อยุดฉุดกระชากไม่ยินยอม วันสุขมองกวินด้วยความไม่เข้าใจ ปากบอกว่าเธอคือภรรยาทางพฤตินัย แล้วทำไมถึงยกเธอให้ชายอื่นอย่างง่ายดายเช่นนี้

“เธอไม่เหมาะจะเป็นนายหญิงของฉันแล้ว ร่างกายของเธอถูกชายอื่นเชยชมไปทั่ว ตอนนี้เธอเหมือนผู้หญิงโสเภณีที่มีมลทิน” คำตำหนิที่ออกจากปากของเขา เหมือนฝ่ามือหนักตบเข้าใบหน้าเธออย่างแรง

“ไม่ได้! นายยกฉันให้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เขาบอกอยู่ว่ามีแฟนแล้ว เขากำลังจะแต่งงาน...นายมันบ้า!”

“ก่อนหน้านี้บอกว่าอยากออกไปเดินเล่นไม่ใช่หรือไง นี่ไงฉันสนองให้เธอแล้ว มีคนพาเธอออกไปข้างนอกมีอิสระตามที่เธอต้องการ ไม่พอใจหรือไง?”

“กวิน!”

“พาเธอไปให้พ้นหน้าฉัน!” น้ำเสียงของกวินเอ่ยออกมาทุกคนสัมผัสได้ว่าเขาโกรธจัด

บรรยากาศในห้องโถงตึงเครียด เหล่าเจ้าของธุรกิจไม่มีใครกล้าเอ่ยห้ามสักคน ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น ยืนกุมมือแน่น เพราะพวกเขากลัวไม่มีลมหายใจบนโลกนี้อีก เพราะการหายไปของพวกเขา มันง่ายมากสำหรับกวิน

คนงานเข็นราวผ้าลากวันสุขไปยังห้องที่มีบอร์ดี้การ์ดนำทาง เขาไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันซวยอะไร ออกจากบ้านก้าวขาผิดข้างหรืออย่างไรก็ไม่รู้ ลึกในใจเขาไม่ได้ต้องการผู้หญิงคนนี้ เพราะมีแฟนอยู่แล้วเป็นตัวเป็นตน การลากวันสุขทำไปเพราะกลัวตาย

น้ำตาของหญิงสาวเอ่อคลอ เธอพยายามฝืนแรงฉุดรั้ง ร้องเสียงลั่น ร่างกายสั่นเทาเพราะหวาดกลัว

“เดี๋ยว!” กวินตะโกนตามหลัง เมื่อวันสุขทิ้งห่างจากเขาราวสิบก้าว

เธอสะบัดมือจนหลุดแล้ววิ่งมายืนด้านหลังของกวินในระยะห่างเพียงหนึ่งก้าว เพราะสีหน้าของเขาตอนนี้เหมือนซาตานร้ายที่พร้อมใช้ความรุนแรงกับเธอ หรือไม่ก็อาจจะบีบคอเธอให้ตายได้

“ฉันยังไม่ได้สั่ง วิ่งกลับมาทำไม”

“ไม่นะ ฉันไม่เป็นเมียน้อยของเขา ฉันเป็นภรรยาของนายไปแล้ว” เธอออกปากยอมรับสถานะที่เคยปฏิเสธ

“ก่อนหน้านี้หนักแน่นว่าจะพยายามหาทางหนีไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ถึงดูกลัวนักล่ะ” คำพูดของกวินทำให้วันสุขรู้สึกเสียหน้า เธออยากจิกหัวแล้วตบเขาให้สาแก่ใจ แต่ไม่สามารถทำได้ เพราะเธออาจจะเจอหายนะมากกว่านี้อีก

“ถ้าไม่อยากไปเป็นเมียน้อยเขาก็จูบฉันสิ ยืนยันในความเป็นภรรยาของฉัน...อ้อนวอนขอให้ฉันรับเธอกลับมา แสดงให้ดูน่าสงสาร น่าเห็นใจเหมือนตอนที่บีบน้ำตาอย่างวันนั้น” คำสั่งของกวินทำให้วันสุขควันออกจากหู ความเกลียดลุกโชนในใจเธออีกครั้ง อยากจะฆ่าเขาให้ตายลงตรงนี้ แต่สถานการณ์มันไม่เอื้ออำนวย เพราะเธอตกเป็นรอง

วันสุขกัดฟันกำมือแน่น ค่อย ๆ เดินมาตรงหน้าของเขา เขย่งเท้าแล้วจูบลงริมฝีปากของกวินตามที่เขาออกคำสั่ง ทุกคนในห้องโถงได้แต่จินตนาการภาพของชายหญิง ไม่กล้าเงยหน้ามองแม้แต่คนเดียว

ตอนนี้เธอไม่รู้สถานการณ์ที่แน่ชัดของตระกูล การยอมจำนนเป็นเพียงหนทางเดียวที่ทำให้เธออยู่ที่นี่ต่อ เพื่อสืบหาข้อเท็จจริง และปลอดภัยจากผู้ชายคนอื่น เพราะการที่เขาประกาศกร้าวยกเธอให้คนอื่นเหมือนสิ่งของ หากพวกเขาก้าวขาออกไปจากที่นี่คงพูดถึงเธออย่างสนุกปาก จากนายหญิงของมาเฟีย กลายไปเป็นเมียน้อยของคนงานในช็อปเสื้อผ้า

วันสุขตัดสินใจทิ้งศักดิ์ศรีลงชั่วคราว หากสบโอกาสเธอจะต้องหาทางเอาคืนเขาให้สาสม

“กวินคะ อย่ายกฉันไปเป็นเมียน้อยของเขาเลยนะ ฉันเป็นภรรยาของคุณแล้วทางพฤตินัย”

วันสุขละริมฝีปากจากการจูบ เงยหน้าสบตาแล้วพูดอ้อนวอน ท่าทางของเธอทำให้กวินนึกสนุก เขารู้สึกดีเมื่อเธอเรียกชื่อของเขาอย่างอ่อนหวาน

“คืนนี้ผมจะไปหาคุณตั้งแต่หัววัน” เขากระซิบข้างหูเธอ

คำพูดที่ทำให้เธอสะดุ้ง ขนลุกไปทั้งตัว อยากกรีดร้องใส่เขาให้แก้วหูแตกทั้งสองข้าง อยากข่วนหน้าเขาให้ยับ ตบหัวให้ทิ่มลงกับพื้นแข็ง แล้วจับโขกจนสาแก่ใจ ไม่คิดเลยว่าเธอจะได้ผู้ชายชั่ว ๆ แบบนี้เป็นสามี

“คุณจะยินยอมผมไม่ขัดขืน จะปรนนิบัติผมด้วยความอ่อนหวานใช่ไหม?”

“ค่ะ ฉันจะไม่ดิ้นรนขัดขืน จะทำหน้าที่เป็นภรรยาที่เชื่อฟังสามี” วันสุขก้มหน้ามองพื้นแล้วตอบรับ เธอรู้สึกอายปากเหลือเกินที่ต้องพูดประโยคที่น่าขยะแขยงแบบนี้

“ผู้หญิงคนนี้กูขอคืนแล้วกัน...มึงกลับไปทำงานตัวเองเถอะ” กวินบอกกับคนที่เขาใช้เป็นเครื่องมือกลั่นแกล้งวันสุขด้วยสีหน้าเรียบตึง อีกทั้งยังเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกขาน เขาแอบมองหน้าวันสุขด้วยรอยยิ้มอ่อน แม้ลึกในใจจะอยากหัวเราะเสียงดัง ในท่าทางของเธอก็ตาม

คนงานร้านเสื้อผ้า เหมือนได้เกิดใหม่ เขาโล่งใจดั่งยกภูเขาลูกใหญ่ออกจากอก รีบเดินกลับไปยืนจุดเดิม เขาแทบไม่กล้ามองหน้ากวินแม้เพียงเสี้ยวสายตา ยืนกุมมือก้มหน้ามองพื้นด้วยอาการหวาดกลัว

“ของที่ทุกร้านขนมาในวันนี้ ฉันจะเหมาไว้ทั้งหมด แต่ต้องหุบปากให้สนิทกับเรื่องที่เห็นและได้ยินในวันนี้ ถ้ามีใครเอาไปพูดต่อ ฉันจะทำให้มันไปเฝ้ายมบาล...แม็กจัดการเรื่องเงินให้พวกเขาด้วย”

“ครับ”

เขาบอกกับเหล่าเจ้าของร้าน เหมาสินค้าทั้งหมดเป็นการชดเชยค่าเสียเวลา และถือเป็นนัยของรางวัลที่ทำให้วันสุขพ่ายแพ้ยอมศิโรราบแก่เขา