Kanina pa ako nakaupo sa bowl sa loob ng banyo. Hanggang ngayon ay hindi pa rin kumakalma ang dibdib ko. I felt like I’m already having asthma because of what happened. I can’t believe he said that! Nagpipigil daw siya na halikan ako?Tiningnan ko nang masama ang pinto ng banyo habang ini-imagine na naroon si Hiro. Ano’ng akala niya sa akin? Tanga na magpapaapekto pa rin sa kaniya?Pero bakit parang bata akong inagawan ng candy rito? Napaungol na lang ulit ako sa inis. Tumayo ako at lumapit sa lababo saka naghilamos.“Can’t you relax, Laura?! H’wag ka ngang papaapekto sa taong ’yon!”Kinuha ko ang towel na maayos na nakatupi sa counter top at pinahid sa mukha ko. Pagkatapos ay lalabas na sana ako noong biglang may kumatok sa pinto. Muling bumilis ang pagtibok ng puso ko.“Laura? Are you done? Handa na ang lunch natin.”Umarko ang kilay ko. I know I saw her earlier doing something on the kitchen. Pero hindi ko inakala na talagang magluluto siya. He never cook anything for me when we w
Kanina pa ako nakaupo sa bowl sa loob ng banyo. Hanggang ngayon ay hindi pa rin kumakalma ang dibdib ko. I felt like I’m already having asthma because of what happened. I can’t believe he said that! Nagpipigil daw siya na halikan ako?Tiningnan ko nang masama ang pinto ng banyo habang ini-imagine na naroon si Hiro. Ano’ng akala niya sa akin? Tanga na magpapaapekto pa rin sa kaniya?Pero bakit parang bata akong inagawan ng candy rito? Napaungol na lang ulit ako sa inis. Tumayo ako at lumapit sa lababo saka naghilamos.“Can’t you relax, Laura?! H’wag ka ngang papaapekto sa taong ’yon!”Kinuha ko ang towel na maayos na nakatupi sa counter top at pinahid sa mukha ko. Pagkatapos ay lalabas na sana ako noong biglang may kumatok sa pinto. Muling bumilis ang pagtibok ng puso ko.“Laura? Are you done? Handa na ang lunch natin.”Umarko ang kilay ko. I know I saw her earlier doing something on the kitchen. Pero hindi ko inakala na talagang magluluto siya. He never cook anything for me when we w
“Sign this, and we’re done.”Napatitig ako sa papel na nakapatong sa lamesita. I took a deep breath and nodded. Iyon ang divorce papers namin ni Hiro Servaño. Ang asawa ko ng dalawang taon—mali. Ni minsan ay hindi niya nga pala ako itinuring na asawa. Hindi ko naman siya masisisi dahil hindi naman talaga kagaya ng ibang relasyon ang mayroon kami.“O-Okay. I will sign it,” nahihirapang sabi ko.Hiro and I got married because of our parents. Business partners sila at gusto nilang maging isa ang mga pamilya namin. It was okay for me, but never to him. Hindi niya gusto na makasal sa akin. Kababata ko si Hiro kaya alam ko kung bakit. May girlfriend siya na hindi naman tanggap ng mga magulang niya.“What are you waiting for?”Bumuga ako ng hangin at unti-unting kinuha ang sign pen na nakapatong sa papel. Nakakainis pa kasi kitang-kita ko ang panginginig ng mga kamay ko.Aaminin ko, umasa ako.Umasa ako na sa loob ng dalawang taon na magkasama kami ay magagawa niya rin akong gustuhin. Pero k
Welcome us back, Philippines! Whoa!”Napailing ako noong marinig ko ang malakas na sigaw ni Jasmine. Ang best friend ko. She’s been with me while we are in Amsterdam. I stayed there magmula noong maghiwalay kami ni Hiro. I want to start a new beginning. Buong buhay ko ay nakaikot sa kaniya kaya minabuti ko nang malayo.“Lauren! Be careful!” I shouted in reflex when I saw my daughter was already near the automatic door. Nagmamadali akong lumapit sa kaniya at hinila siya palayo roon. “I told you not to let go of mommy’s hand, right?”Agad na lumabi si Lauren. “I’m sorry, mommy.”“Ano ba ‘yan? Kararating lang natin nag-aaway na naman kayong mag-ina. Let’s go na!” yaya ni Jasmine. “Come here, Lauren.”Napabuga na lang ako ng hangin at hinayaan si Jasmine na hawakan ang anak ko. Mas kaunti kasi ang laman ng tinutulak niyang cart. Doon niya sinakay si Lauren at nagpatuloy na sa paglabas ng airport.Walang nakakaalam na uuwi kami ngayong araw. Even my parents don’t know that I am here alread
“Sigurado ka ba talagang dadating ‘yon?” tanong ko kay Jasmine. We’ve been in the restaurant for thirty minutes already. Naubos na nga ni Lauren ang tanghalian niya dahil hindi pa rin nadating ang ka-meet-up namin.“Sabi ni Jude parating na eh. I’ve been texting her but she’s not replying.”“Try to call her instead. Naiinip na ‘tong inaanak mo.”Napatingin ako kay Lauren na nasa lapag na sa gilid ko at naglalaro ng laruan niya. Mabuti na lang at naisipan kong magdala ng scarf at mga laruan niya. At nasa restaurant kami kung saan may sari-sariling kwarto ang mga customers.“You know what? You’re right.”Tumayo na si Jasmine at naglakad na palabas ng silid. Pero hindi pa man niya nabubuksan ang pinto ay kusa na iyong bumukas. May pumasok na babaeng nakasuot ng pulang bestida at para bang hapong-hapo.“Jude? Ikaw na ba ‘yan?”“Jasmine! Oh my god! I’m sorry we are late. Na traffic kami. I couldn’t reply to you kasi kausap ko rin si Miss Naomi.”Biglang nagpantig ang tainga ko noong marini
“Mommy, he is daddy, right?”Napalunok ako agad na napatitig kay Hiro. Kitang-kita ko ang pagkalito sa mga mata niya. Gano’n din ang dalawa pang kasama niya. Pinilit kong ngumiti at kabadong tumawa.“S-She’s a child. She calls everyone his dad.” Agad akong pumihit paharap kay Lauren at tumalungko para maging magkapantay kami. “Baby, let’s go out, okay?”Muling tumingin si Lauren kay Hiro at lumabi. “He’s daddy.”Hinawakan ko ang kamay ng anak ko at tumayo na. Hihilain ko na sana siya palabas pero bigla ring tumayo si Hiro.“Let’s talk.”“What? Love!” ani Naomi.Agad na tumayo si Jasmine at hinawakan si Lauren. “I will accompany her to the toilet.”Bago pa man ako makapagreklamo ay nahila na ni Jasmine si Lauren palabas ng kwarto. Pagharap ko naman ay nakita ko si Hiro na papalit sa akin.“Everyone out,” ma-awtoridad na sabi ni Hiro.“S-Sir, there must be a mistake—”“Out!”Halos mapalundag na ako noong biglang nagtaas ng boses si Hiro. Napaatras pa ako nang kaunti dahil sa gulat. Pagt
“Is everything ready?” tanong ko kay Lauren. Isa-isa kong tiningnan ang mga gamit niya. After our encounter with Hiro, hindi na ako papayag na magtagal pa kami rito sa Pilipinas.“Yes, mommy.”Natigilan ako noong marinig ko ang malungkot na boses ng anak ko. Pagtingin ko sa kaniya ay nakasimangot siya habang nakatingin sa sahig. Nanunulis pa ang nguso at magkakrus ang mga kamay. Napabuga ako ng hangin. Kagabi niya pa ako tinatanong tungkol kay Hiro. Pero hindi ko naman masabi ang totoo. Itinigil ko muna ang ginagawa ko at naupo sa tabi niya.“What’s the problem, Lauren?”“Are we really going home, Mommy? I still want to see, Daddy.”“Haven’t we talked about this already? Hindi ba sinabi ko na we can’t talk with him.”“But why, Mommy? I don’t understand why. Ayaw ba sa akin ni Daddy? Hindi niya ba ako love?”Parang biniyak ang puso ko noong marinig ko ang mga tanong ni Lauren. I wanted to tell her that he loves her. Pero paano? Pwede ba talagang mangyari na mamahalin niya ang anak ko k
“No!” mariin kong sabi.Napatigil si Mommy at Daddy na palabas na sana ng unit namin. Namimilog ang mga mata ni Mommy habang si Dad naman ay walang ekspresyon.“I can’t go home. I won’t go home!”Mom winced. “Are you seriously saying no to us now?”Huminga ako nang malalim. Hindi ko alam kung bakit nila ako pinapauwi. Pero sigurado ako na hindi iyon dahil sa gusto nila ako ulit makasama. They are all ashamed of me. I will never forget that.“Mom, please. Can you just let me go?”“At ano ang gagawin mo, Laura? Hindi ka namin hahayaan para mas lalo mo pa kami ipahiya!”Napatungo na ako dahil ayaw kong makita nila na naluluha na ako. I don’t want them to see my fears towards them. Pero kahit na ano ang gawin ko ay hindi ko pa rin talaga magawang h’wag silang sundin. In the end, sumama kami kila Mommy kahit na pinipigilan ako ni Jasmine. Isinama ko na lang siya dahil iyon ang ginawa kong kondisyon sa mga magulang ko.“Where are we going, Mommy?” tanong ni Lauren.Napangiti ako sa kaniya a