LOGINTahimik pa rin ang paligid nang tuluyang makatulog si Calestine sa dibdib ni Adrian. Ramdam niya ang mahinang pag-angat at pagbaba ng dibdib nito, ang bigat na hindi nakakapagod—kundi nakakapagpakalma. Hindi gumalaw si Adrian. Kahit naninigas na ang braso niya, hindi niya iyon ininda. Ayaw niyang magising si Calestine. “Finally,” bulong niya sa sarili, halos hindi marinig. “Peaceful ka na.” Dahan-dahan niyang hinaplos ang buhok ni Calestine, parang binibilang ang bawat segundo na magkasama sila sa ganitong katahimikan. Wala siyang iniisip na trabaho, wala siyang iniisip na responsibilidad—siya lang at ang babaeng nasa bisig niya. Pero kahit ganoon, hindi pa rin tuluyang nawawala ang selos sa dibdib niya. Hindi dahil may ibang tao—kundi dahil natatakot siya sa mundo sa labas. Sa araw na babalik sila sa realidad kung saan hindi na sapat ang yakap para protektahan ang isang tao. “Hindi kita papabayaan,” mahina niyang sabi, parang pangako. ⸻ Nagising si Calestine dahil sa lamig ng
Pagbalik nila sa kubo, tahimik na ulit ang paligid. Basa pa rin ang sahig sa ilang parte, at malamig pa rin ang hangin, pero may kakaibang gaan sa pakiramdam ni Calestine. Yung tipong kahit pagod ang katawan, payapa ang isip. Umupo siya sa gilid ng kama, tinanggal ang jacket ni Adrian at maingat na isinabit sa upuan. “Hey,” tawag ni Adrian mula sa likod niya. “Hm?” sagot ni Calestine, hindi pa rin humaharap. “Bakit mo tinanggal?” “Babalik ko na,” sabi niya. “Baka lamigin ka.” Lumapit si Adrian, saka umupo sa tabi niya. “Hindi ako nilalamig.” “Sure ka?” “Sure ako,” sagot niya, sabay hila kay Calestine palapit sa kanya. “Lalo na kung ganito.” Natawa si Calestine pero hindi siya tumutol. Nakasandal siya sa balikat ni Adrian, ramdam ang init ng katawan nito. “Adrian,” tawag niya bigla. “Hmm?” “Pwede ba kitang tanungin ng medyo personal?” Umayos ng upo si Adrian, pero hindi siya lumayo. “Pwede.” “Hindi ka ba napapagod?” tanong niya. “Sa pagiging ikaw?” Napak
Pagkatapos ng ulan, nanatili lang sina Adrian at Calestine sa loob ng kubo, pareho pa ring basa ang buhok, pareho pa ring hindi nagmamadaling gumalaw. Tahimik ang paligid—yung klase ng katahimikan na hindi awkward, kundi komportable. Yung tipong kahit walang magsalita, ramdam mong may connection. Naka-upo si Adrian sa sahig, nakasandal sa pader ng kubo. Si Calestine naman, nakapulupot ang tuhod, nakasandal sa balikat niya. Pareho silang nakatingin sa labas, sa ulan na unti-unting humihina. “Alam mo,” biglang sabi ni Calestine, mahina ang boses, “ang weird.” “Alin?” tanong ni Adrian, hindi inaalis ang tingin sa labas pero hinigpitan nang konti ang braso sa balikat niya. “Yung pakiramdam na… wala tayong ginagawa pero parang ang saya.” Ngumiti si Adrian. “Hindi weird yun.” “Hindi?” “Hindi. Kasi kapag tama yung kasama mo, kahit katahimikan nagiging bonding.” Napalingon si Calestine sa kanya. “Ang lalim mo na naman.” “Kasalanan mo,” sagot niya agad. “Nakahawa ka.” Napatawa si Ca
Pagkatapos ng huling nangyari sa kanila, mas naging close pa sina Adrian at Calestine—parang bawat araw may bago silang natutuklasan tungkol sa isa’t isa. Pero habang lumalalim yung connection nila, lumalakas din yung selos ni Adrian na kahit siya, hindi niya inaamin, pero halatang-halata. That night, nakahiga sila sa duyan na gawa sa abaca, nakasabit sa pagitan ng dalawang puno sa tabi ng beach resort. Tahimik ang paligid—maliban sa paghampas ng alon at ilang huni ng kulisap. Si Adrian nakahiga, nakadantay ang ulo ni Calestine sa braso niya. Pero halata sa mata nito na may gumugulo. Calestine: “Ba’t tahimik ka?” Adrian: “Hindi ah. Pagod lang.” Pero hindi yun totoo. Kita sa reaksyon niya—mahawak ang panga, parang may kinakausap na sarili niya sa isip. Calestine: “Hmm, selos ka no?” Napakunot siya ng noo pero hindi makatingin nang diretso. Adrian: “Kanino naman ako magseselos? Sa mga tumingin sayo kanina? Hah. Anong bago dun?” Pero may diin yung boses niya. Yung tipong nag
Pagkagising ni Calestine mula sa maikling nap niya sa dibdib ni Adrian, nakatingin agad sa kanya ang lalaki. Nakaupo pa rin sila sa buhangin, pero medyo lumalamig na ang hangin. Kinrus ni Adrian ang buhok niya sa likod ng tenga. “You good?” bulong niya, mababa ang boses. “Yes,” sagot ni Calestine, pilit binubuksan ang mata. “Parang ang sarap matulog kapag ikaw unan ko.” “Then gamitin mo ’ko anumang oras.” Napangiti si Adrian, pero may konting pag-aalala sa mata niya. “Maaraw kanina… baka pagod ka na.” “Konti,” amin ni Calestine. “Pero okay pa.” Adrian looked around the beach, then back to her. “Do you want to go to the pool? Para mas malamig?” Napangiti siya. “Sure.” Hindi na nagsalita si Adrian — tumayo agad at inalalayan siya. Hands intertwined, naglakad sila pabalik ng resort. At gaya ng palagi, hawak ni Adrian ang kamay niya nang medyo mahigpit, parang may invisible guard sa paligid nila. Pagdating nila sa pool area, wala halos tao. Tahimik, may ilaw na nagre-reflect sa t
Maagang gumising si Adrian bago pa sumikat nang tuluyan ang araw. Hindi siya sanay magising nang ganito kaaga, pero pagtingin niya sa tabi niya—si Calestine, nakadikit pa rin sa kanya, payapang natutulog—worth it lahat.Nasa loob na sila ng room ng resort. Kagabi, halos ayaw pa ni Adrian siya patulugin sa beach dahil gusto niya siyang bantayan buong gabi, pero siyempre, hindi pumayag si Calestine. Sa huli, kinarga niya itong parang princess papunta sa room kahit nagreklamo pa ang dalaga.At ngayon, he was watching her sleep.Literal na naka-side lay si Adrian, isang braso nakapulupot sa bewang ni Calestine, habang yung isa nakasapo sa likod ng ulo niya dahil gusto niyang maging comfortable ito. Nakatapat sa mukha niya ang buhok ng dalaga, kaya dahan-dahan niya itong inayos para makita ang cheeks nito.“Ang ganda mo talaga…” bulong niya, barely audible.Calestine, kahit tulog, kumunot nang konti ang ilong, parang nakakaramdam ng lamig.Agad siyang tinakpan ni Adrian ng comforter hangga







